โต้เท่าไรก็ไม่พ้นทุกขํ

วิชา ใหม่ จึงไม่มี

อะไรที่ ตถาคต ไม่ได้แสดงไว้ ไม่มี

พวก ที่สำคัญตนว่า ปฏิบัติแล้ว
ร่ำ 84000 ได้


เฮีย!! ส่งมาเกิด สถานเดียว

 

ให้มีพระรัตนตรัยเป็นสรณะ...มีศรัทธาอันยิ่ง...มีความเพียรอันยิ่ง

เดี๋ยวก็ได้พบธรรมเองนั้นละ..แต่ต้องทำเองก่อน..

 

หึหึ!!

ประโยชน์ใดจะเกิดกันเล่า ? สิ่งที่ดำเนินอยู่นี้ ?

 

ไม่มีห่านอะไรหรอกมึงอ้ะ มีแต่พูดมาก กะเน้นปั้นคำ สำนวนไปมา พอถามให้บอกวิธีฝึก เลี่ยงไปเลี่ยงมา ไม่บอก
กลัวคนคาดหมาย? คาดว่ามึงจะบ้าหน่ะหรอ กุว่าอาการมาขนาดนี้ ก้อน่าจะคาดเดากันไปทางนั้นได้นะ

 

จบยัง
รอ มอบ รางวัล ตุ๊กตา ทองอยู่นะ ฮา

 

เอิ่ม บริหารก้ามท้อง กับ ขากรรไกร ฮา

 

ถ้า ยัง สามารถ เข้าใจ

ด้วย ความเปน ขันธ์

ธรรมจักร หมุนโดย ตถาคต
เท่านั้น

ปัญญานิรุตติ เปนของ ศาสดา
แต่ผู้เดียว


พึงทราบว่า

เพศ ภิกษุ คือ พาหนะ ที่ ทรง
เลือกใช้

ไม่ว่า ภิกษุ นั้น จะ ทุสีล หรือ
ไม่ก้ตาม

ก้ ทรงฏีกาว่า คือ ผู้เปน พาชนะ
รองรับธรรม ที่ทรงแสดงไว้ ให้โลก


ภิกษุ ที่ แสดงการ บรรพชา แม้นทุสีล

ท่าน คือ บุคคลที่ รับภาระ ที่หนักอึ้ง


ฆราวาส หน้าไหน จะมีธรรมอย่างไร
หาได้ รับสิทธิ แบกภาระ นั้น

ดังนั้น

จงอภิวาท แม้น ภิกษุที่ทุสีล ตราบ
ที่ยังไม่ใช่ องค์สุดท้าย

 

สมมติ นะ สมมติ

สมมติว่า มีคนโลกใหม่ เกิด
ผั๊วะ ผะ ขึ้นมา

แล้ว กราบ พระทุสีล

ตรงนี้ อย่าไปดูเบา ว่า ธรรม
จะเสียหาย

การกราบพระทุสีล ของคนมี
ผั๊วะ ผ๊ะ พึง สัทธาใน ธรรมฤทธิ์

ที่จะต้อง หมุน ส่งเปน ปัจจัยการ
ให้ ภิกษุทุสีล ทำในสิ่งถูกต้อง
ตามธรรม ได้อย่างแน่นอน

พุทธบรษัท ของ พระศาสดา


หาได้ต้องให้ หน้า สัต สันติ ที่ไหน

มาดูแล


การทอดธุระ อุปทานไปเองว่า สาวก
ผู้มี ผั๊วะ ผ๊ะ คือผู้ดูแล จึงเปนความ
หมอง อันเกิดจาก อันเตวาสิก

 

สมัย พุทธกาล

เถระ จึงไม่ถอดธุระ

ถ้า ท่านทราบ ว่า ผู้ใด ศาสดา
ทรงเลือกใช้

ท่านจะ หาโอกาส ไปโต้ธรรม

ดัง พระสารีบุตรแอบจำแลง
แปลงองค์ไปหาพระปุณมัล
ตลีบุตร

แล้ว ผั๊วะๆๆๆๆ กันถึง 7 ผลัด


ฆราวาสรุ่นหลัง ร้อง เอ้อววว

เอ้อววว



ปล. อย่าลืมว่า ธรรมสามัคคี อยู่
ที่ การปรารภความเพียร พระทุสีล
ปาราชิก หากยังเพียร ทรงฏีกาว่า
เปน อริยะ

 

คนบ้ากลับมาแว้ววววว55555

 

กวนประสาทคนเล่นๆไปยังงั้นละ...มีทั้งที่จริงและไม่จริงปะปนกันไป

ก็ใช้ปัญญาแยกแยะเอาเองนั้นละ..

 

ก็คงพอรู้อยู่ล่ะมั้ง..อันไหนมีประโยชน์กับแนวทางการปฏิบัติ

อันไหนกรวดหินก็โยนทิ้งไป...

 

อย่า ประมาท แม้นใน สังขาร
เล็กๆ น้อยๆ

พึง สละ สลัดออก เปนทาน

ดุจ จิต นักกีฬา

ขาวผ่อง



จึงมี สิทธิชูชัย

 

คนมีปัญญาก็จะเก็บเกี่ยวเอาแต่สิ่งที่เป็นประโยชน์..

คนคนขาดปัญญาก็จะเก็บเอาแต่กรวดและไม่ระวังกริยาจิตตน...ปล่อยให้เอนเอียงไปทางอกุศลแต่ฝ่ายเดียว

 

แรกเริ่มเดิมทีศีลมีข้อเดียวนั้นละ..

**..เป็นผู้ไม่เบียดเบียน..**

เป็นศีล..

 

ที่เข้ามานี่ ก้อตั้งใจจะมากวนทรีนคนอื่นเขาไม่ใช่หรอ เก็บคำมึงไว้บอกตัวเอง

 

สิ่งที่พระพุทธเจ้านำมาสอนก็เป็นสิ่งที่มีอยู่รอบตัวนั้นละ....สิ่งที่ตาเห็น หูได้ยินนี้แหละ...เป็นธรรมหมดทุกหย่อมหญ้า อยู่ที่ว่าจะพิจารณาหรือไม่เท่านั้นเอง...

 

อย่างคำว่า.. "ข้อ"....คำเดียวนี้พิจารณาเห็นถึงเหตุแห่งการเกิดได้เลย

ยกตัวอย่างต้นไผ่มีข้อ..ก็ไปพิจารณาเกี่ยวกับข้อไผ่..แตกหน่อแตกกออย่างไร...เหตุแห่งการเกิดของไผ่ เหตุแห่งการแตกหน่อก็มาจากข้อนั้นล่ะ

เห็นธรรมเพียงข้อก็ดับทุกข์ได้..

 

ส่วนแนวทางการปฏิบัติเราก็ได้แนะนำไปแล้ว...จะไปบอกมากไม่ได้มันจะเป็นสัญญาไปหมด มันจะไปคาดหมายสุ่มเดาเวลาปฏิบัติ..มันไม่เป็นผลดีในทางปฏิบัติ..

ตอนเราฝึกใหม่ๆเราก็ฝึกตอนเข้านอนเพียงแต่เราตั้งสัจจะกำกับไว้ว่าจะไม่พลิกตัวไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..คือเราสละตายถวายเป็นพุทธบูชาไปเลย

 

เวลาไปทำงานเราก็เดินภาวนาไปโดยที่ไม่คุยกับใคร...จากหน้าโรงงานถึงที่ทำงานก็500เมตร...ก็ภาวนาไปภาวนาพุทโธเร็วๆนั้นล่ะ