เตรียมตัวให้พร้อม!มันกำลังมา แจ้งข่าวสารการชำระโลก

เมื่อผัสสะในทางดีนั่นเป็นการปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม...เมื่อคิดเกิดขึ้นแล้วก็ดับแล้ว...เป็นอดีตไปแล้ว

 

คิดอย่างเดียว.
ไม่ลงมือทำ.
มันจะสำเร็จไหม.

 

ท่านก็ไปทำสิ..ส่วนเราทำมาแล้ว...เราพอแล้ว

"ใจพอแล้ว"...เพียงแต่ยังมีลมหายใจอยู่ยังมีชีวิตอยู่จึงยังไม่หยุดดี..

 

ใช่ค่ะ กระแสจิตไม่ได้หวั่นไหวเลยค่ะ
เพียงแต่ว่า เราทุกคนถูกอบรมเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้มาอย่างไร?
ผู้ชายบางคนอาจมองว่า..การพูดแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดา
แต่สำหรับผู้หญิงแล้ว นี่คือคุณค่าของความเป็นผู้หญิงเลยค่ะ

 

อย่าหลอกตัวเองเลยว่าไม่หวั่นไหว...ตัวเองนั่นแหละย่อมรู้ตัวเองดีกว่าใคร..

ท่านยังติดอยู่ในมายาอันเรียกว่าจิตจักรวาลนั่นแหละ...มันยังเป็นสมมุติอยู่...ไม่ใช่เส้นทางวิมุติติ

 

คำพูดที่มีคม.
หากใช้ไม่เป็น.
มันจะบาดปากตัวเอง.

 

ถ้าท่านไม่หวั่นไหวจริงท่านต้องรู้ที่ตั้งสติอันเป็นประตูของฝั่งโลกียะและฝั่งโลกุตระแล้ว..

ที่ตั้งสติตรงจุดที่เรียกว่าสติสัมโพชฌงค์..

 

ปากเราเป็นดังเพชร..ไม่บาดง่ายๆหรอก55555

 

ถึงว่าคนธรรมดาทั่วไป.
ไม่มีใครปากเป็นเพชร.
ศรีธัญญา.
ก็น่าจะมีอยู่บ้าง.
ไม่มากก็น้อย.
เอาเป็นว่า.ที่สนทนากันมา.
ก็เขัาใจกันหมดแล้ว.

 

อย่าถือ.....คนบ้า...
และ.อย่าว่า..คนบ้า...
เดี๋ยวจะพา.
ใจตัวเองเมา.
และจงช่วยเขา.
ในเวลาที่เขาต้องการ.......

 

ให้เรียกชื่อว่าอะไรดีนะ..."ท่านสองจุดหนึ่งขีด"..ชื่อนี้ดีมั๊ย

 

แล้วแสงในจิตเราล่ะ...ท่านเห็นมั๊ย

เรามีแสงในนามสกุลแต่ในตัวไม่เคยเห็น..5555

 

มีอีกหนึ่งเหตุผลที่จิตยิ้มได้มาเกี่ยวกับเรื่องหน้าตาที่อยู่ในรูป และหน้าตาปัจจุบัน เวลาที่ยิ้มกับเวลาที่ไม่ยิ้ม เหมือนจะเป็นคนละคน

จิตได้สร้างรูปชั่วขณะหนึ่ง ในขณะที่รูปหนึ่งรูป หรือ คนหนึ่งคนที่มีหน้าตาออกมาเช่นไร ล้วนแล้วแต่เป็นกาสร้างนิสัยที่จิตสั่งสมไว้ทั้งดีและไม่ดี

เมื่อจิตยิ้มถ่ายรูปออกมาเหมือนโลกนี้สว่างไสวไปด้วยความรักและความจริงใจและความอบอุ่นหรือเมตตา สิ่งที่ออกมาล้วนมาจากใจที่เคยสั่งสมไว้ แต่พอปัจจุบันสร้างนิสัยเรื่องอารมณ์ด้วยความเคยชิน นิสัยปัจจุบันมีกำลังมากพอที่จะเปลี่ยนแปลงหรือทำสิ่งเคยสั่งสมไว้ค่อยเลือนหายไป หรือ ถูกเก็บไว้ภายในจนกว่าจะล้างใจตนเองได้ออกไป

เมื่อคืนที่ผ่านมาได้เรียนรู้เรื่อง อิฐารมย์ และอนิฐารมย์ ความไม่ชอบ ความไม่อยาก อึดอัด ไม่พอใจ ที่เราเห็นแล้วเรากลับผ่านมันไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่เรารู้ว่ามันไม่ดี มันทำให้ทุกข์ แต่เรากลับยินดีจะอยู่กับสิ่งนี้ กอดความไม่ชอบใจเอาไว้ ไม่ยอมปล่อย ดูและรู้มันอยู่อย่างนั้น ยิ่งเข้าไปดูไปรู้ยิ่งเติมเชื้อไฟ ยิ่งทรมาน ก็ยิ่งติดใจ แปลก เราตกเป็นทาสของมันก้าวผ่านมันไม่ได้

เห็นอาการของมันค่ะ.....

และความชอบใจ ความไม่พอ ความผลักใส ความไม่อยาก อึดอัดต่าง ๆ ยิ่งเราอยูากับมากเท่าไหร่ รูปภายในยิ่งแสดงให้เห็น เมื่อเราเป็นมันมาก ๆ ด้วยความเคยชิน จึงทำให้รูปกายของเราเปลี่ยนแปลงไป และสร้างรูปใหม่ขึ้นมาตามนิสัยและอารมณ์

หากไม่ฝึกสติปัฐฐานสี่จะไม่มีวันรู้เห็นสิ่งนี้ได้เลย

การข้ามผ่านความชอบใจ ความไม่ชอบใจ นั้นทำอย่างไร? เมื่อเรารู้และเห็นแล้ว เรากลับยิ่งติดใจ และบางทีสะใจที่เราได้ทำแบบนั้น เหมือนมีตัวสังขารเป็นตัวควบคุมและบงการเราเอาไว้ค่ะ

 

#โฮโลแกรม ปัจจุบัน

 

เมื่อยังอยู่ในสมมุติก็ทำแบบสมมุตินี่แหละ...ใช้สมมุติไปตามโลกเมื่อหมดลมหายใจวันไหนโน่นล่ะถึงกลับสู่วิมุตติ

พระแม่กวนอิมคงไม่ว่าหรอกถ้าจะเล่นบ้างอะไรบ้าง...พระแม่เห็นศิษย์ท่าน ลูกหลานท่านมาพบเจอกันบนโลกมนุษย์ท่านก็คงอบอุ่นใจแล้ว..

 

เรามีแสงแห่งชัยชนะด้วยนะ...เกิดมาก็มีติดมาเลย..

 

สติปัฏฐาน ท่านจึงระบุชัด

ญาน เกิด ....ญานนั้นไม่ใช่ สติ

สติเกิดด้วย เปนสติด้วย ( สติ เหน
ญานดับ และ มี สติ ที่เหนสติที่เหน
ญานดับด้วย ) จึงเรียกว่า อนุปัสสนา

ถ้าอาสัยเหน ญานดับ เจโตสมาธิดับ
ก้จะเนียกว่า พิจารณา กาย ....

เพราะ อาสัยการประขุมกันเปนเรื่อง
เปนราว(กาย กระประชุมกัน) ก้เรียก
ว่า กายานุปัสสนา หรือ กายคตาสติ

ถ้า อาสัยเหน ยินดี ยินร้าย อะเฉยๆ
แสดง การเหนสติดับ ก้เปน เวทนานุ
สติปัฏฐาน

ถ้า ตามเหน เดี๋ยสก้ภาวนา เดี๋ยวก้ลืม
ภาวนา ..จิตปรกติไม่เที่ยง..ไม่ได้รู้
ตลอด...นี่เรียกว่า จิตตานุปัสสนา

ส่วนการเหน วิมุติญาน แสดงความดับ
ก้เปน ธรรมานุปัสสนา

 

ท่านลองอธิบายอาการหรือสภาวะที่เห็นนั่นดูหน่อยสิ...มันมีอาการ มีสภาวะเป็นอย่างไร..

วิมุติ...เป็นลักษณะอาการสภาวะอย่างไร..

 

ท่านเริ่มปฏิบัติแบบนี้มากี่ปีแล้วล่ะ..

 

อย่าเอาตำรามาคุยกับเรา...เราไม่ใช่สายปริยัติ..