เตรียมตัวให้พร้อม!มันกำลังมา แจ้งข่าวสารการชำระโลก

ที่ตัดแปะก็ให้พิจารณาคำพระอรหันต์นั่นแหละ...จะได้ฝึกพิจารณาเจริญปัญญาตน...คนที่ข้ามคำครูบาอาจารย์จะหาดีได้เป็นไม่มี

เล่าปังก็เช่นเดียวกันปรามาสคำครูเท่ากับปรามาสธรรม...เมื่อกรรมที่ได้ปรามาสให้ผลอย่าขอให้ใครไปช่วยก็แล้วกัน

"นรกภูมิรอเล่าปังอยู่ อย่าทำเป็นย่ามใจไปนัก อวดเก่งอวดดีไม่เห็นค่าคนเดินถึงก่อนก็ระวังกรรมไว้ก็แล้วกันนะ"

 

***ทางเดินนั้นมีอยู่แต่หาคนเดินนั้นไม่มี...ทางที่ถูกตรงนั้นมีอยู่แต่หาผู้เดินตรงไป..เป็นไม่มี***

 

จะไปเอาอะไร กับ คำครู เฮียๆ

ที่ขึ้นต้น ก้กล่าวตู่ ตถาคต หาว่า
ไม่ได้แสดง เหตุการเกิดอวิชชา

ทั้งที่ พระศาสดาแสดงเปนเอนก
ปริยาย หลายพระสูตรว่า อวิชขา
ก้มีอาหาร อวิชชามีปัจจัยจาก....

เฮีย! กล่าวตู่ตถาคต เรียกแค่
"ท่าน"ไม่ได้แสดงปัจจัยของอวิชชา
หลังจากนั้น ก้ เอา สันติ ตนละเลง
พระโอษฐ์ ฐีติพลูตังค์ มูลกัณฑ์ไตร
อะไรขึ้นมา .........


สันติ

 

ห้องแห่งความรู้หรือตู้พระไตรปิฏกนั้นมีอยู่..แต่หาผู้เข้าถึงนั้นไม่มี

บางคนที่ได้อภิญญาบางครั้งจะเห็นว่ามีผู้เฝ้าประตูอยู่...เพราะบารมีตนยังไม่ถึงพร้อมนั่นแหละถึงเข้าไปไม่ได้..

 

คำครูบาอาจารย์เขาชี้ตรงไปที่การปฏิบัติ...หาใช่เดินตามปริยัติอย่างเล่าปังซะเมื่อไหร่กัน..

จะไปหาเหตุผลอาหารนั่นนี่ทำไมในเมื่อทุกอย่างมีอยู่ที่ใจตน..

ก็ชี้ตรงไปที่อวิชชาเลยสิมันถึงจะหายโง่...ปั๊ดโธ่!!!

 

กั๊กๆๆ ไป หาดูก่อง ดีกว่าไหม

อะไรคือ อาหารของ อวิชชา

อะไรคือ อาหารของ วิชา

ไม่มีหลอก ฮับ แทงพรวดตรง
อวิชชา

วิชา เกิดข้ามขั้น ไร้ต้นขั้ว
ที่ ตรง บ่ได้กา


เฮีย ส่งมาเกิด แน่นวล อยู่ดีๆ
จิ้มอวิชขา หยุดหมุน

 

เส้นทางของนักปฏิบัติ...ส่วนนักปริยัติไม่มีทางพบเจอ..

 

ปล.ลิง มูลตันไตร เปน คำโบราณ

คนล้านนา เขาประดิษฐ์ คำที่ถูก
ต้องคือ มูลกัณฑ์ไตร ซึ่งเปนชื่อ
ตำรา สอนธรรมแบบ ชาดก ออก
แนวอิสบ ช้าง ม้า วัว ควาย กัณฑ์
นึงจะมี สามเรื่อง.....พอชาวบ้านเอา
ไปสอนก้เพี้ยน เปน มูลตันไตร

มีคน คว้า คำไปใช้ อ้างไปโน้น ไตรลักษณ์


ฮิวววววววส์

 

ก็เพราะไปเอาหลักปริยัติมาเป็นครูนี่แหละ...อาการมันก็เป็นแบบนี้

พระพุทธองค์ตรัสรู้ธรรมด้วยเหตุใด...พระพุทธองค์ไปท่องจำพระสูตรหรือเปล่าล่ะ...เล่าปังพิจารณาดูซิ มีปัญญาพอที่จะพิจารณาหรือเปล่าล่ะนั่น..

 

จี จี ตำรา มุดโตทอย ที่อ้างว่า
ลป.ม เขียน

พระป่า ท่านจะทราบว่า ลป. ม
ไม่ได้เขียน ...มีแต่ พูด ปากเปล่า
ไปเรื่อยๆ

ที่กลายเปน ตำรา เกิดจาก พวก
อุปฐากสอพลอ แอบ จด แล้วไป
ร้อยเล่มเปน ตำรา

แข่งกันเขียน หลายจ้าว

ของจริง ไม่มีใครรู้ เพราะ คนที
เน้นภาวนา เขาก้ ทอดธุระ

ปล่อยให้ พวก สอพลอ เขียน
ตามใจชอบ จบที่สถานีปุงวิถี
เดียรถีย์

 

ยกเอาตามแนวปริยัติมาให้เห็นสักเรื่องก็แล้วกันนะ..

เมื่อว่างจากศาสนายังมีผู้ปฏิบัติอยู่แต่น้อยเต็มทน...ผู้ปฏิบัติเหล่านั้นเรียกว่าเป็น "พระปัจเจกพุทธเจ้า"..

แล้วพระปัจเจกเหล่านั้นจะสำเร็จธรรมด้วยเหตุใดในเมื่อคำสอนทางปริยัติก็ไม่มี..

 

ก็ลูกศิษย์หลวงปู่มั่นนั่นแหละจดบันทึกไว้..แล้วเอามาเผยแพร่...ศึกษาให้ครบหน่อยนะหนอนหนังสือเล่าปังเอ๋ย

ลูกศิษย์หลวงปู่มั่นต้มเปลือกไม้แล้วมาเคี่ยวทำเป็นน้ำหมึก..จึงได้มีคำครูบาอาจารย์ให้ได้ศึกษาในปัจจุบันนี้แหละ

 

ฮี้ๆๆๆ

พระปัจเจก สอนใคร ให้บรรลุ
ตามได้ สักตัว ป่ะละ

แล้ว สาวก หนา สันติ ที่ไหน
เก่งกว่า พระปัจเจก ส ใสเกือก
สอนคน บรรลุได้ จะมีไหม


ธรรมจักร มี ศาสดา ผู้เดียว
เปนผู้หมุน

สาวก จะ แต่งตั้งสีล ยุบสีล
ยัง มะมี ฐานะ จะทำได้เลย
ฮับ..มีแต่ พระปัจเจก พอจะ
สอน สีลให้ได้

 

คุยกับคนขาดปัญญาพิจารณาอย่างเล่าปัง...ขาดการโยนิโสมนสิการอย่างเล่าปัง..คุยไปก็ไม่ได้ประโยชน์...ยิ่งคนมีความอยากมากๆยิ่งไปกันใหญ่...ยิ่งเป็นคนชอบเอาชนะยิ่งไปกันใหญ่

แต่ที่ยังคุยด้วยอยู่ตอนนี้ก็เห็นว่าคนที่ตามอ่านจะได้ประโยชน์

 

บ้านเล่าปังนี่อยู่จังหวัดอะไร?...

เมื่อถึงวันนั้นถ้าวิ่งมาหาเราขอเป็นศิษย์เรา...เดี๋ยวจะดัดสันดานให้เข็ดเลยเชียว

 

สังเกต ไหม ฮับ

จะแต่งตั้ง สีล

จะยุบ สีล

หมดปัญญา

มหาบุรุษ เกิดซ้อนโลกธาตุไม่ได้

สาวก ไม่สามารถ รู้สีล.จะเอา เฮีย
อะไรไปอ้างว่า รู้ มรรค

ทำได้แค่ เดินตาม ที่ประกาศไว้แล้ว

มีฐานะ แค่นั้น

สาวก สันติ เท่านั้น อกตัญญู สำ
คัญตนว่า รู้ธรรม บัญญัติ "ธรรม
ปฏิบัติ" ได้


เฮีย ส่งมาเกิด แน่นวล


แต่ถ้า ทุกอย่างที่ทำ ทำซื่อๆ เปน
พยานให้กับ การมีอยู่ของ ธรรม
และ ศาสดาอันนี้ เปน ฐานะเดียว
ที่ สาวกทำได้ ฮับ

 

ศีลมีข้อเดียวนั้นล่ะเล่าปังเอ๋ย...เป็นผู้ไม่เบียดเบียนนั้นล่ะเป็นศีล..

 

กาย วาจา ใจ...ไม่เบียดเบียน

แล้วมาดูหัวใจแห่งพระธรรมคำสอนที่ว่า..

มโนปุพพัง คมา ธรรมา
มโนเสฏฐา มโน มยา

หมายความว่า..ใจเป็นใหญ่
ใจเป็นประธาน ทุกสิ่งสำเร็จแล้วที่ใจ..

ก็มาดูที่ใจตนนั้นแลเป็นผู้เบียดเบียนหรือเปล่า..ก็ไปแก้ที่ใจตนนั้นละถึงจะถูกธรรม..

 

เราเดินจิตถึงฝั่งพระนิพพานแล้วสามครั้งในชาตินี้...เพียงแต่มีกำลังใจพุทธะมาตัด จิตจึงถอยออกมา

เพราะเกิดความสงสารสรรพสัตว์เต็มกำลัง..เพราะสงสารพระพุทธเจ้าเต็มกำลัง..

เปรียบเหมือนคนข้ามไปถึงชายฝั่งนั้นแล้วหันกลับมามองคนฝั่งนี้เกิดความสงสารขึ้นมาในใจ..จึงได้หันหัวเรือกลับมารอรับคนฝั่งนี้..

22.."จงสงบเถิดนี่แหละเรา"

 

เพราะตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาอันสมควรที่จะโปรดสัตว์...เมื่อถึงเวลานั้นทุกคนได้พบกับเราแน่นอน...เมื่อถึงเวลาครูบาอาจารย์เราจะมาคุมเราเอง...เมื่อครูบาอาจารย์มาจิตเราก็เปิด(ตื่น)เต็มที่...คนที่มาเกิดด้วยกันจะมาสั่งเราได้ยังไงนอกจากครูบาอาจารย์เราเท่านั้น..