ในสมัยหนึ่งมีการใช้ภู่ห้อยหรือแขวนพระไว้กับข้อมือใช่หรือไม่

เนื่องมาจากเคยเห็นภาพในฝันหรือกึ่งฝัน เป็นภาพ พระเครื่อง 2 องค์ที่มีการใช้ภู่ห้อยหรือแขวนพระ ลักษณะภู่เป็นสีแบบมงคล เช่นสีทอง แดง ขาว และมีปลายภู่ แยกออกไป 9 - 12 เส้น ร้อยพระต้องแต่ 1 องค์ขึ้นไป เวลาประกอบพิธีหรือบุชาพระ ก็จะเอามาไว้ที่มือหรือข้อมือ เสมือนกับการถือสายร้อยลูกประคำ ฉันนั้น

จึงสงสัยว่า ตามที่ผมคิด มีจริงหรือไม่ ซึ่งในปัจจุบันใช้การการแขวนที่คอ จึงขอใคร่รบกวนผู้รู้ ช่วยตอบ แนะนำหน่อยครับ สงสัยมาหลายปีแล้ว จะเป็นพระคุณอย่างสูง

อนุโมธนาครับ

 

ในอดีตฟิกมากว่าสมัยนี้ครับ....ขนาดพระพุทธรูปเขายังไม่นำมาไว้ที่บ้านเลย เพราะเขาเชื่อถือว่าเป็นของสูง เหมาะสมกับวัดเท่านั้น..ต่อมาในยุคหลังเจ้านายชั้นสูงจะมีหอพระประจำตน เช่น วัดพระแก้ว จริงๆแล้วก็เป็นหอพระประจำวัง จะแยกชัดเจน ซึ่งจะมีเฉพาะชนชั้นสูงของสังคม....ชายไทยสมัยโบราณมักจะนิยมใช้พวกของขลังติดตัว เช่น ตระกรุด ผ้าประเจียด ลูกสะกด อย่างนี้ติดตัว....ไม่ใช้พระเครื่อง ที่เป็นรูปลักษณะที่เป็นพระพุทธรูป ติดตัวครับ....

การที่ว่าจะหามาห้อยคอยังไม่ทำ อันนี้ห้อยข้อมือ ผมว่า เป็นไปไม่ได้.....

 

หลังจากที่ตั้งคำถามนี้ไป ผ่านไปหลายปี เราได้ศึกษาเกี่ยวกับพระพุทธรูปโบราญ และประวัติศาส ความเป้นมาของพระแต่ละแบบ เราจึงมารุ้ว่า ในช่วงสมัยอยุธยา มีพระแบบหนึ่งที่ผู้ถือศิลนำติดตัวไปด้วย พระแบบนี้เป็นเนื้อชิน หรือเนื้อโลหะผสม พวกเงิน หรือทอง มีจำนวน 2 องค์ มีขนาดพกพา แต่ละองค์มีความหมายที่แตกต่างกัน เป็นสัญลักษณ์ของความตั้งมั่น ศัทธา และ สัญญาที่มั่นคง ซึ่งศาสนาพุทธในสมัยนั้น ไม่เหมือนกับสมัยนี้ สมัยนั้นศาสนาคือการปกครอง เป็นหลักของชีวิต

 

ถ้าในเรื่องพลังงานภู่เหมือนกับ
หัวเชื้อน้ำมันเครื่องนั่นหละครับ
พอเข้าใจเนาะ...

 

รูปแบบพุทศิลป์ และพุทธศาสนาในช่วงที่เฟื่องฟูที่สุด และงดงามที่สุด ต้องย้อนยุคไปสมัยทวารวดี งานแกะ งานปั้น ภาพนูนสูงต่ำ หรือภาพวาด มีความวิจิตร งดงาน และมีเอกลักษณ์มากกว่าสมัยใด และน่าเสียดายมาก ที่สมัยนั้นการทำบันทึกที่เป็นตัวอักษรพบได้น้อยมาก ส่วนใหญ่ถ่ายทอดออกมาในแบบของศิลปะ