เห็นภาพคลื่นน้ำทะเลซัดท่วมภูเขามาเลย(พี่ที่ทำงานบอกนั่งสมาธิเห็น)

ใครครับ คุ้นๆน่ะ คนคนนั้นยังอยู่รึเปล่าครับ คนที่บอกถึงหน้าเท่านั้นหน้าเท่านี้แยกย้ายน่ะ

 

เมื่อกี๊ยังอยู่ครับ

 

อันนี้มันเห็นตามตำรา...เราไม่สนับสนุนเลย...มันสอนคนอื่นได้แต่สอนตนเองไม่ได้...มันจะหลอกว่าเรารู้...มันจะหลงว่าตนเป็นผู้รู้...รู้ต้องรู้จิต..รู้จากจิตถึงจะใช่รู้ที่พระพุทธเจ้าทรงสั่งสอน......

..พุทธะ แปลว่า จิต..
ศาสนาพุทธ แปลว่า ศาสนาจิต

 

ยังรู้ระดับจิตไม่ได้ก็รู้แค่ด้านนอกไปก่อนนี่แหละครับ

หลัักการไม่ต่างกัน แต่การเรียนข้างนอกมันเสียเวลา พระท่านก็เลย สอนให้ดูภายในไปทีเดียวเลย ผมก็ยังรู้ข้างในไม่เป็นเสียด้วย...

 

ขออภัย เราไม่ได้มีคุณสมบัติเป็นแม่ชี เราไม่คู่ควรหรอก สวัสดี....ช่วงนี้ว่างบ้างเลยเขามาดูก็แค่นั้นเอง

 

ท่านใด....สนใจทางธรรมตั้งแต่ช่วงชีวิตใหนเล่าสู่กันฟังบ้างนะ ขอบคุณ

 

พูดน้อยต่อยหนัก..นะท่านเนี้ยยย...อย่างนี้แฟนคงกลัวหัวหด...สามีคงอยู่ในอุ้งมือเลยเนอะ

 

เราเริ่มสนใจตั้งแต่อ่านหนังสือได้...จำไม่ได้ว่าอายุเท่าไหร่

 

ผมซึมซับวัดวามาตั้งแต่อยู่ที่ ร้อยเอ็ดกะยายแล้วครับ
ยายเป็นคนเลี้ยง ขวบสองขวบ ต้องไปไหนมาไหนกะยายตลอด โดนอุ้มโดนจูงเข้าวัดประจำ

ขวบสองขวบ
โดนหลวงตาที่วัดที่ยายพาไปบ่อย ๆ ถามว่าอยากเป็นพระพุทธเจ้ามั้ย ก็ตอบไปว่าคับ

ตอนนั้นรู้แค่ว่ามีความสุขที่ได้อยู่วัด ฟังเทศนาฟังธรรมรู้เรื่องหรือเปล่าจำไม่ได้ครับ

แต่ก็ถือตามคนเฒ่าคนแก่มาจนอายุเข้าวันรุ่น มีปัญหาที่โรงเรียน บ้าน จนต้องตั้งคำถามกับชีวิตมากมาย ใจก็ บอกว่าในศาสนาพุทธจะมีคำตอบให้เราตลอด แต่เราก็ไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลยน่ะนะครับ

นับถือศาสนาพุทธมาแบบมึน ๆ จนอายุ 29
จนเข้าใจ ความเป็นไปของธรรมชาติ หรือ ธรรมดา

เลยนับถือพระน้อยลง แต่ศรัทธาศาสนาพุทธมากขึ้น
555

ตอนนั้นจะบวชครับ
พอเข้าใจธรรมชาติแล้ว

ต้องกลับมาตั้งหลักใหม่เป็นการใหญ่
ที่ผมบอกว่าเคยอยู่วัดมาสามเดือนแล้วหนีออกมานั่นแหละครับ

ผมออกมาจากวัดเพื่อศึกษา ธรรมะกับวินัย อยู่ข้างนอกจนถึงทุกวันนี้แหละ แล้วก็ยังไม่ได้คิดว่าจะบวชอีกเลย ตั้งแต่ที่ตั้งใจว่าจะไปทางพุทธภูมิ เพราะอยากศึกษาโลกิยธรรม

เพราะรู้สึกว่าตนโง่ในโลกิยธรรมมาก

จนทำให้ชีวิตมีปัญหา

 

ชีวิตในชาตินี้ไม่ได้เกิดมาเพื่อมีคู่ เคยฝืนและไม่เชื่อ แต่ก็ทำให้รู้ซึ้งถึงชีวิตและใช้ความทุกข์ในครั้งนั้นมาเป็นกำลังใจในการปฏิบัติธรรม อาภัพเรื่องพวกนี้แต่ก็เคยผ่านมาแล้ว กำพร้าทั้งเรื่องความรักและบุพการีตั้งแต่อายุกึ่งกลางชีวิต เหมาะกับการอยู่คนเดียว ไม่เหงาไม่หดหู่เพราะมีพระพุทธองค์เป็นแบบอย่าง ตั้งเป้าเข้าฝั่งนิพพานอย่างเดียว.....เดี๋ยวช่วงสายๆจะมาเล่าชีวิตวัยเด็กให้ฟัง... ชีวิตพวกท่านน่าสนใจและเป็นแนวทางในการปฏิบัติให้ใครหลายๆคนเลยล่ะ

 

เวลาจิตมันเข้าสู่ภพมันก็มีความสุขดี....พอมันกลับมาสู่กายนี้สิ...เห็นทุกข์ทันที....ส่วนเราเห็นทุกวัน...น้อยบ้างมากบ้าง.....สำคัญคือกามราคะนี้แหละ...ไม่รู้จักอิ่ม...ไม่รู้จักพอ

 

ผมบ้านอยู่ติดวัดตั้งแต่เด็กอยู่กับยาย แต่ไม่ได้สนใจธรรมะ100%ครับช่วงนั้นยังเด็ก บนบ้านเต็มไปด้วยภาพของเทพเทวดาพระพุทธเจ้าติดเต็มไปหมด เพราะแม่เป็นคนกลัวผีครับ ติดไว้ให้ผีกลัว มันเลยติดอยู่ในหัวผมมาตลอด

 

อยากไปก็ไป....อยากมาก็มา....วาจาสั้นๆแต่แยบคาย....สายๆจะเข้ามา....วลีนี้มันคุ้นๆแฮะ

 

มีอยู่ช่วงหนึ่งครับ อยากเล่า ช่วงประมาณ ปอ.1 ถึง ปอ.4ได้ จะฝันเหมือนกันหมดตลอด4-5ปีแต่ไม่ทุกวัน ฝันเห็นเด็กที่ยังเดินไม่ได้ วัยกำลังคลาน ไต่เชือกตาข่ายจากจุดหนึ่งไปอีกจุดหนึ่ง ไต่ไปแค่ไหนก็หาจุดสิ้นสุดไม่เจอ ฝันแบบนี้ตลอด ไม่รู้จะบอกอะไร

 

เหตุที่สนใจเราไม่รู้...แต่เราเกิดมาแล้วเลี้ยงยาก...มีโรคประจำตัว...หาหมอทุกสายทุกแบบแผน...รักษายังไงก็ไม่หาย...ญาติๆทางสกลนครเห็นเราคิดว่าคงเลี้ยงไม่โต...สุดท้ายพ่อกับแม่นำเราไปมอบให้เป็นลูกพระตั้งแต่แบเบาะ....แม่บอกเราเสมอว่าอายุ20ต้องบวช...ถ้าไม่บวชจะตาย...เพราะได้มอบให้เป็นลูกพระแล้ว

....เมื่ออายุครบ20...ถึงปีเกณฑ์ทหาร เรานั่งกินข้าวกับพ่อแม่...ท่านบอกว่าถึงเวลาบวชแล้วนะ.....เราบอกแม่ว่า...ขอเล่นสงกรานต์ก่อน...หาวันบวชเลย...ขออย่างเดียวให้เล่นสงกรานต์ก่อน....วันบวชคราวนั้นวันที่ 3พฤษภาคม2542...บวชได้3วันใจถึงรู้ว่าตนเองเป็นพระ...ขุดหลุมฝังธงจระเข้แล้วก้มดูอังษะ...พูดในใจตนเองว่า...นี่เราเป็นพระแล้วนี่...สิ่งไหนที่เราควรทำบ้าง...สิ่งไหนที่เราอยากศึกษาบ้าง...วันที่เราลาสิกขา...23ตุลาคม2542(พอเป็นละครได้มั๊ย)..................เอาเท่านี้แหละขี้เกียจพิมพ์แล้ว

 

ตาข่ายนั้นมันหมายถึงอวิชชา...ถ้าฝึกจิตเข้าไปจะรู้และเข้าใจเอง....เราได้เห็นมาแล้ว..

 

วันนี้มีนิทานชาดกว่าด้วยเรื่องพญาวานรผู้เสียสละกันบ้างนะคะ เอาไว้ประดับสติปัญญา จิตสำนึกของการรู้คุณของบุคคลที่เขาทำแก่ตนไม่ว่าจะทั้งทางตรงหรือทางอ้อม

คนโบราณว่าคนกตัญญูแม้ข้าวเพียงเมล็ดเดียว น้ำแม้เพียงหยดเดียว หากเราดื่มกินของท่านผู้นั้นไปแล้วก็เท่ากับเราเป็นหนี้บุญคุณเขาค่ะ

คนมีจิตหยาบไม่เคยเห็นความดีของใคร พอใครเขาได้ดี เก่งเกินหน้า ก็จะรุ้สึกทนไม่ได้ คนประเภทนี้ต่อให้ปฏิบัติไปอีก ร้อยชาติพันชาติก็ไม่ได้ผลอะไร ธรรมะคือของละเอียดไม่ใช่ของคนหยาบ แค่ความกตัญญูรู้คุณท่านยังไม่มี ธรรมะเบื้องสูงอย่าหวังได้เลยค่ะ

อาจจะได้โลกียฌาน ฌานแบบเทวทัตไงอภิญญษ ล่องหนหายตัว สุดท้ายไปไหน เพราะมีจิตคิดคด อิจฉาริษยา อยากแข่งดีกับพระพุทธเจ้า สุนัขได้ชื่อว่ามีคุณธรรมด้านความกตัญญู สุนัขก็สามารถเป็นครูของเราได้นะคะหากคนมีจิตละเอียดอ่อนพอ สุนัขนี่ต่อให้เจ้าของจะตีจะทำร้ายยังไงก็ไม่เคยกัดเจ้าของ แต่คนนี่ไม่ได้ต่อให้ไม่ต้องทำอะไรให้มันก็จ้องจะประทุษร้าย
อาจจะมาจากเหตุ

สวยกว่าหล่อกว่า
ดีกว่า
ดก่งกว่า
ฉลาดกว่า
นี่แหละเป็นเหตุให้คนสร้างกรรมกันเยอะเพราะแบบนี้

 

เราไม่ได้เจาะจงที่กายหยาบ....สำหรับท่านเราพูดถึงระดับจิต...บวชจิต...จิตเป็นชี

 

ท่านนี่มาบ่นแต่เช้าเลย...สาธุในธรรม...คนที่ท่านเจาะจง...เขาเริ่มเปลี่ยนทิษฐิแล้วล่ะ...เรารู้จากจิตเรา....ขอบคุณท่านที่ช่วยกัน

 

เย่ วันนี้ฝันดี ฝันว่าพาเพื่อนมาเที่ยวบ้าน ไปกินซูชิ เห็นปลาลอยได้ บอกว่าอย่าจับผิดความฝันมากนัก งง แล้วจะให้ฝันทำไม