อิสลามบิดเบือนเรื่องเวียนว่ายตายเกิดในศาสนาพุทธ

ตอนแรกผมก็สงสัย
ทำไม? ศาสนาของพระศาสดา
มาอุบัติเอาช่วงคนอายุเฉลี่ย100ปี
แล้วทิ้งอายุศาสนาไว้5000ปี
ก็รู้กันโดยทั่วไป คนมักผิดศีลเป็นเรื่องปกติ


สมัยที่ท่านเป็นโพธิสัตว์ท่านเลือกเอายุคแบบนี้
(ดูได้จากชาติที่ท่านอธิฐานดอกบัวกับโพธิสัตว์เมตไตร )

ทำให้เข้าใจ ท่านกำหนดไว้แล้ว ว่าศาสนาท่าน
จะมีลักษณะเช่นใด

 

สัมปยุทธตาธัมมา(สภาวะที่เข้ากันได้) เมื่อโลกเข้าใกล้หลุมดำ เรื่อยๆ แรงกดดันจึงสูง เมื่อแรงกดดันสูงร่างกายจึงเตี้ย อายุเฉลี่ยน้อยลง และก็วนไปเรื่อยๆจนอายุเฉลี่ยเป็น 1000 เป็นหมื่นก็ว่ากันไป ตามนั้นเลยครับ ถ้ามันหมุนวนครบรอบ = 1 อายุกัป ดังนั้นนี่แหละคือวัฏฏะสงสาร = หมุนวนดั่งเกลียวน้ำวน นะครับ

 

ที่จริงแล้วว่าจะหยุดลงแล้วนะ แต่พอมาเห็นโพสนี้ และเรื่องราวที่ท่านกล่าวเรื่องดอกบัว และเราเคยสนทนาในกระทู้ของท่านที่พอจะยกมาอ้างถึง....

https://palungjit.org/threads/การทำงานของกิเลส-อุปกิเลส-อาสวะกิเลส.648242/

ปรกอปกับ เรื่องนี้อาจมีดอกบัวบางเหล่าที่ได้เข้ามาอ่านแล้วทำให้ได้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ สิ่งที่เขาเหล่านั้นได้ไม่ต้องถามใครเลยค่ะ ให้ลองสอบถามจิตวิญญาณภายในตนเอง หากท่านทั้งหลายนั้นได้พบแสงสว่างมาบ้างแล้ว (อันหมายถึงโลกุตระธรรม) หรือแม้กระทั่งไม่เคยประสบพบมาหากนำมาด้วยการพิจาณาด้วยจิตอันเปิดแล้ว และจิตนิ่ง ๆใสใส ปราศจากอคติและข้องกังขาใด ๆน้อมพิจารณาเข้าไปถึงหัวจิตและหัวใจ ผู้ที่รู้สิ่งทั้งปวงถึงความเป็นจริงในสัจจะความจริงของเรานั้น ผู้ที่จะบอกเราได้ดีที่สุด สิ่งนั้นก็คือ... สิ่งที่อยู่ภายในตัวเราเองค่ะ เพราะความรู้ในสัจจะธรรมความเป็นจริงทั้งหลายนี้ไม่ได้หายไปจากตัวเราเลยเรามีกันทุกคน เพียงแต่ว่าเรายังเปิดเข้าไปไม่ถึงแค่นั้นเองค่ะ

คำว่านิพพาน เราลองถามใจตนเองด้วยความบริสุทธิ์แห่งหัวใจกันจริง ๆ สักครั้งไหมค่ะ ที่เราปราถนานิพพาน อันเป็นบรมสุขอย่างยิ่งนั้น จริง ๆ แล้วมีใครสักกี่คนที่รู้ซึ้งและอยากจะไปกันจริง ๆ ถ้าบุคคลใดที่รู้ซึ่งเรื่องนิพพานจริง ๆ ที่มีความละเอียดอ่อนสุขุมคัมภีรภาพ เมื่อเปรียบเทียบกับอัตตาจิตที่เปรียบดั่งน้ำกรดแช่เย็น คงไม่มีใครอยากอยู่กับโลกที่เปรียบดั่งไฟที่แผดเผาช๊อตทุกอณูทุกขุมขุมขนในขณะเกิดทุกข์อย่างแน่นอนค่ะ ถึงแม้จะมีสุขบ้างหากสุขเพราะมีเหยื่อล่อก็จะพอช่วยบรรเทาได้บ้าง แต่ก็ไม่เที่ยง... แม้จะรับรู้ติดรสในสุขของแก่นแท้ แต่สุขที่แท้จริงเพียงแค่บางครั้งบางคราวนั้น ที่เป็นสุขจากคุณสมบัติเดิมแท้จริงอันเป็นคุณสมบัติจิตวิญญาณ คือ พรหมวิหารสี่ และความสุขสงบที่บางคนเข้าถึงได้ แต่สิ่งนี้ก็ไม่เที่ยงอีก เดี๋ยวสุขและเปลี่ยนแปรมาทุกข์อีกสลับเปลี่ยนหมุนเวียนกันไป

ชาวพุทธส่วนใหญ่เรายังไม่เข้าใจนิพพาน นิพพานเป็นลักษณะแบบไหน ? ผู้ที่นับถือในศาสนาพุทธร้อยละ 90 ได้หรือเปล่าค่ะที่เข้าใจสภาวะนิพพานกันจริง ๆ ส่วนใหญ่แล้วแม้โลกจะสุขทุกข์อย่างไร? ก็ยังอยากจะอยู่กับโลกแม้เพียงจะมีความสุขเพียงน้อยนิดคอยหล่อเลี้ยงจิตใจให้ชุ่มฉ่ำได้บ้างเพียงชั่วขณะ เมื่อเปรียบเทียบกับความทุกข์ที่ได้รับ

ในบทคิริมานันทสูตร ก็ยังทรงตรัสว่า พระนิพพานละเอียดสุขุมมาก คนไม่รู้ไม่เห็นนิพพานอยู่ที่ไหนอย่างไร? ทางที่จะไปก็ไม่เข้าใจ เมื่อเป็นเช่นนี้การได้การถึงของผู้นั้นก็ต้องลำบากเป็นของยากแค้นอยู่เป็นธรรมดา เหมือนคนตาดีและตาบอด เมื่อรู้แล้วอย่างนั้นก็ต้องพากเพียรพยายามอย่างเต็มที่ เหมือนคนตาดีว่ายน้ำก็ต้องพยายามอย่างสุดกำลังจึงจะข้ามพ้นได้....

ดังนั้นแล้ว ความรู้ใหม่ของสัจธรรมที่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้กล่าวเกี่ยวกับ สภาวะนิพพานที่เป็นรูปธรรมพลังงานที่เป็นแก่นแท้อนัตตา ดำรงอยู่ในสนามพลังงานอันละเอียดอ่อน...

หากจะให้อธิบายความหมายอย่างเป็นรูปธรรมแล้ว อาจกล่าวได้ว่า จิตวิญญาณซึ่งเป็นตัวตนแก่นแท้ในมนุษย์แต่ละคนนั้นเป็นรูปธรรมทางพลังที่มีความสมดุลอยู่ภายในตนเอง โดยจะมีการสั่นสะเทือนเป็นคลื่นความถี่ด้านบวกสูงสุดอยู่ภายในรูปธรรมของตนอย่างต่อเนื่องและมั่นคงอยู่เพียงมิติเดียว จะแปลความหมายของคลื่นความถี่ด้านบวกสูงสุดนี้ว่า "ความสุขสงบ" อันละเอียดประณีตที่เป็นบรมสุขอย่างยิ่ง

ก็คือ กล่าวโดยสรุป คุณสมบัติเดิมแท้ของจิตวิญญาณทุกรูปธรรมก็คือ "ความสุขสงบ" ซึ่งหมายถึง "จิตที่อิ่มเอิบอยู่กับความว่าง"

จิตที่อิ่มเอิบอยู่กับความว่าง หมายถึง จิตที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุขและความสงบอยู่ในตนเอง โดยไม่มี สิ่งใด เรื่องใด เป็นสิ่งเร้าได้เลย

นอกจากนั้นยังหมายถึง....

จิตที่มีแต่ความสุขสงบหรือจิตที่มีความอิ่มเอิบแต่เพียงอย่างเดียว โดยจะว่างไปจากอารมณ์รู้สึกนึกคิดอื่น ๆ หรือว่างไปจากการสั่นสะเทือนเป็นคลื่นความถี่ทางอารมณ์รู้สึกนึกคิดในมิติอื่น ๆ ซึ่งเป็นคลื่นความถี่ที่ต่ำกว่านี้อย่างสิ้นเชิง

จากระทู้ที่เราเคยสนทนากันด้านบน....และ

พระสูตร อัคคิวัจฉโคตตสูตร พระพุทธองค์ได้ทรงตรัสไว้อย่างนี้ว่า......


ดูก่อนวัจฉะ! ข้อนี้ก็เหมือนกันผู้ที่พูดถึงตถาคตจะพึงพูดโดยอาศัยรูปใดเป็นที่บัญญัติ รูปนั้นตถาคตละเสียแล้วตัดรากเหง้าขาดแล้วกระทำให้เป็นเหมือนตาลยอดด้วน ถึงซึ่งความไม่มี มีอันไม่เกิดอีกต่อไปเป็นธรรมดา

ดูก่อนวัจฉะ! ตถาคตหลุดพ้นแล้วจากสิ่งที่นับว่าเป็นรูป ตถาคตเป็นสภาพลึกซึ้งประมาณมิได้หยั่งถึงได้ยาก..เปรียบเหมือนมหาสมุทรที่พูดไม่ได้ว่ากำลังเกิดขึ้นหรือยังไม่เกิด เกิดขึ้นแล้วและไม่เกิดขึ้น ด้วยจะว่าเกิดขึ้นก็ไม่ใช่ไม่เกิดขึ้นก็ไม่ใช่

พระพุทธองค์ทรงกล่าวไว้ว่า พระพุทธองค์ทรงละเรื่องรูปบัญญัตินั้นแล้ว รูปใดที่เป็นบัญญัติพระพุทธองค์ทรงตรัสขาดนั้นแล้ว เห็นไหมค่ะ!! ทรงตรัสไว้ว่าละขาดรูปบัญญัติ และตถาคตเป็นสภาพลึกซึ้งประมาณมิได้หยั่งถึงได้ยาก

ก็แสดงว่าพระพุทธองค์มิได้ทรงดับสูญ แต่ยังคงมีอยู่เป็นสภาพที่ละเอียดลึกซึ้งอันประมาณมิได้ และสภาพนั้นเป็นเช่นไร!!! จึงเป็นบรมสุขอย่างยิ่ง ที่ตัดขาดแล้วจากรูปบัญญัติ ลองพิจารณาดูนะคะ

ส่วนกรณีที่เคยกล่าวเอาไว้.. สนามพลังงานอันละเอียดอ่อน มีสิ่งใดที่สามารถจะเข้าไปอยู่ในสภาวะนั้นได้ และสิ่งที่อยู่ได้ต้องเป็นสภาวะเดียวกันหรือไม่คะ!!!

ถ้าใครเคยอ่านโพสของจิตยิ้ม จะเคยทราบว่าเคยกล่าวไว้เคยพบกับสภาวะความว่างที่ซ่อนอยู่ในธรรมชาติ ธรรมชาติที่เรามองเห็นอยู่นี้ไม่ใช่ตัวตนไร้แก่นสาร เป็นสภาวะที่ยึดถืออะไรไม่ได้เลย

และที่เคยนำคำของสิ่งศักดิ์กล่าวไว้ว่า สังขตะธรรมอันหมายถึงโลกของเรานี้ เป็นสนามพลังงานที่ทับซ้อนอยู่บนสนามพลังงานอันละเอียดอ่อน หรือเป็นสนามพลังงานแห่งความว่างที่เป็นฉากเบื้องหลัง ซึ่งตรงกับที่ได้พบมาที่มีความว่างซ่อนอยู่ในธรรมชาติที่เราเห็นกันอยู่นั้น ยืนยันค่ะว่ามีอยู่จริง และพระพุทธองค์ก็ยังทรงได้ตรัสไว้ในพระไตรปิฎก...

จิตเป็นเหมือนกับความว่างซึ่งภายในนั้นย่อมไม่มีความสับสน และความไม่ดีต่างๆ ดังจะเห็นได้ในเมื่อดวงอาทิตย์ผ่านไปในที่ว่างนั้น ย่อมส่องแสงไปได้ทั้งสี่มุมโลก เพราะว่าเมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นย่อมให้ความสว่างทั่วพื้นโลก ความว่างที่แท้จริงนั้น มันก็ไม่ได้สว่างขึ้น และเมื่อดวงอาทิตย์ตกความว่างก็ไม่ได้มืดลง ปรากฏการณ์ของความสว่าง และความมืดย่อมสับเปลี่ยนซึ่งกันและกันแต่ธรรมชาติของความว่างนั้นยังคงไม่เปลี่ยนแปลงอยู่นั่นเอง จิตของพุทธะและของสัตว์โลกทั้งหลายก็เป็นเช่นนั้น

จากคำกล่าวที่ทรงตรัสไว้ จะมีธรรมชาติหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลง เป็นธรรมชาติของความว่าง ซึ่งเปรียบกับโลกของเราเมื่อพระอาทิตย์ส่องย่อมมีความสว่างและความมืดสับเปลี่ยนกันไป แต่ความว่างที่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงนั้นก็ไม่ได้มืดลงหรือสว่างไปตามแสงแห่งอาทิตย์ ยังคงเป็นธรรมชาติแห่งความว่างที่ไม่เปลี่ยนแปลงอยู่นั่นเอง

ทำไมจิตยิ้มไม่ลอกคำกล่าวในพระไตรปิฎกมาทั้งดุ้นเพื่อมากกล่าวกัน ก็เพราะสัจธรรมเป็นของสากล หรืออาจเรียกว่า กฎเกณฑ์สากลจักรวาลที่ทุกชนชาติทุกศาสนาใคร ๆ ก็สามารถเข้าถึงได้ไงคะ ตามกระทู้ที่ท่านตั้งมานะค่ะ

 

ท่านจิตยิ้มท่านก็โพสสภาวะนิพพานมา
ผมเคยอ่าน เป็นคำหลวงปู่ดุลย์นี้ครับ

อีกอย่างท่านจิตยิ้มมีอุบายอย่างไรในการทำลาย
อาสวะกิเลส

ไม่เคยเห็นคุณเขียนถึงมันเลยครับ

 

เรื่องอุบายในการทำลายอาสวะกิเลสหรือค่ะ หากจะลงลึกรายละเอียดตรงนี้ได้ ฐานสติต้องปักหลักมั่นคงและแข็งแกร่งจริง ๆ ที่ถึงพร้อมด้วยอุเบกขา คุณสมบัติตรงนี้ยังไม่ได้ยังไม่ถึง สัมผัสกับสภาวะมาชั่วครั้งคราวค่ะ

แต่ขณะนี้เฝ้าติดตามอารมณ์กรรมและตัวความคิดเห็น ก็คือตัวทิฐิที่เป็นความเห็นตัวหัวเรือใหญ่ที่ทำให้เราทำกรรมอยู่ค่ะ เรียนรู้ในสิ่งนี้อยู่

ส่วนเรื่องที่ลงนี้ คงมีอะไรบางอย่างที่ต้องทำมั้งค่ะ แต่ไม่ใช่จะทำมาโดยลอย ๆ หรือ ไร้เหตุผล หรือ โดยที่ไม่รู้อะไรเลย อย่างนั้นก็ไม่ใช่ค่ะ

 

จิตพุทธะจะเปิดเผยตัวมันออกมาได้
ต้องทำลายจิตอวิชชา

จิตอวิชชามันเหมือนเปลือกไข่
ที่ห่อหุ้มจิตพุทธะ(จิตบริสุทธิ์)ไว้มิดชิด

จึงไม่มีทางหลอกที่ว่าได้สัมผัสจิตพุทธะ
โดยไม่ทำลายจิตอวิชชาให้แตกกระจาย

เหมือนลูกไก่ที่ทำลายเปลือกไข่ออกมา

อีกอย่างความว่างที่จิตอวิชชาไว้ปิดบังตัวมันเอง
ต้องระวัง การภาวนาแล้วเจอความว่างไม่มีประมาณ
นี้เป็นกับดักอย่างหนึ่ง

 

ค่ะ เชื่อว่าถ้าในยุคกึ่งพุทธกาลนี้ ผู้ที่พบสภาวะนี้มิได้มีเพียงแค่คนเดียวแน่นอนค่ะ

 

ความจริงวิธีทำต่างๆมันอยู่ในบทสวดอยู่แล้วนะครับถ้าแปลบาลีเป็นจริงๆไม่ได้แปลเป็นศัพท์สลวยๆเป็นบทสวดน่ะครับ

สวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม = ธรรมที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ดีแล้ว
สันทิฏฐิโก = ตั้งทิษฐิให้ตรง(เล็งจุดที่เพ่งให้ดี)
อะกาลิโก = ทำได้ไม่จำกัดกาล
เอหิปัสสิโก = น้อมไปดูที่ๆตั้งมั่น/เพ่งไปที่จุดที่ตั้งทิษฐิมั่น
โอปะนะยิโก = น้อมตนเข้าไป
ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูฮีติ = ผู้ทำย่อมรู้ได้ด้วยตนเอง(สภาวะธรรมที่น้อมตนเข้าไป)

สุปะฏิปันโน = ผู้ปฏิบัติดีแล้ว
อุชุปะฏิปันโน = ปฏิบัติตรงแล้ว
ญายะปฏิปัณโณ = ผู้ปฏิบัติเพื่อบรรลุญายะ(ญาน)[สภาวะรู้]ธรรม


ญาณไม่มีเครื่องกั้น และ พระพุทธองค์ส่องญาณไปทั่วสารทิศ


ดังนั้นแล้วพระอรหันต์คือสภาวะใดคงจะแจ้งกันแล้วนะครับ


ปล.ใช้คำว่าว่างไม่ได้ อรูปฌานก็ว่างเหมือนกันแต่มันมีตนนะครับ ตนคือว่างอยู่ แต่รู้ไม่มีตน ถึงแม้จะทำสิ่งใดจะเพ่งจะทำอะไร รู้ก็ยังอยู่ในทุกๆสภาวะแต่มันโดนปิดบังโดนสภาวะดู/เพ่ง ทั้งหมด

 

พระเจ้าผู้สร้างสัตว์ให้มีชาติที่แรกมีจริง แต่ไม่ใช่พระเจ้าของอิสลาม นั่นมันซาตาน ซาตานชอบอวดอ้างว่าตัวเองเป็นพระเจ้า และก็หลอกคนอื่นให้คิดอย่างนั้น

 

ซาตาน

งานของเขา คือเหมือนจะใช่ แต่ไม่ใช่
ขี้อิจฉาเป็นที่สุด สังเกตดู จะทนไม่ได้ถ้าจะมีใครได้ดีกว่า เพราะรากของซาตาน คือ “ต้องดีต้องเด่นต้องอีโก้” อวดได้อวด พองได้พอง ไม่มีอะไรจะอวดจะอวด
และ...ชอบเด่นดังกะละมังแตกเจ้าค่ะ :

ชอบทำตัวเลียนแบบเป็นที่สุด แต่มักเสียท่า พุทธะ
....
เป็นเอกในกามกิเลสทั้งปวง ... และชอบป่วนคนที่รู้แจ้งเห็นจริง หลอกเก่ง กล่อมเก่ง และเยาะเย้ยซ้ำเติมก็เก่ง

เน้นปริมาณมากกว่าคุณภาพ นั้นเอง .......

 

ทึ่คุณเขียนมาพอเข้าใจอยู่
เรื่องจิตมันชับซ้อนอยู่มากนะ
มันจึงต้องมีครูอาจารย์ที่รู้จริง คอยแนะนำ

ผมค่อนข้างโชคดีอยู่มาก ได้เจอครูอาจารย์ที่ดี
ได้เจอหลวงปู่สุวัจน์ วัดป่าเขาน้อยบุรีรัมย์
ได้เจอหลวงตามหาบัววัดป่าบ้านตาด

การเจอครูบาอาจารย์ ตัวเป็นๆ
กับการอ่านหนังสือ ต่างกันมากทีเดียว
เพราะเราชอบตีความเข้าข้างตัวเอง
แล้วมันบอกว่าเข้าใจแล้ว

เรื่องสภาวะต่างๆที่เกิดขึ้นมาตอนภาวนา
ถ้ามีคนคอยบอกคอยเตือนจะดีมาก

 

พิสูจน์เช่นไรครับ ว่าพระเจ้าจริงๆ นั้นมีอยู่จริง? ใช้การถอดจิตไป? หรือยังไงครับ?

 

เมื่อก่อนผมสงสัย
ในสมัยพุทธกาลมีพระพุทธเจ้าอยู่

ทำไม? ไม่ไปสอนเจ้าลัทธิหรือศาสนาอื่น
ที่มีอยูในช่วงนั้น ให้เขาเข้าใจหลักคำสอน
ที่ท่านตรัสรู้มา

 

เป็นคำถามที่ให้เชื่อในพระเจ้าผู้สร้าง ซึ่งเขารู้จุดดีจุดด้อยของชาวพุทธดีว่าไม่ค่อยรู้ซึ้งเรื่องศาสนาของตนเองเท่าไร ซึ่งเป็นจุดดีที่เราไม่ได้บังคับให้เรียนแต่ศาสนา แต่จะเป็นจุดด้อยเมื่อเขาถามในเรื่องที่ลึกซึ้งมาก ๆ แต่เชื่อไหมชาวพุทธที่ถูกถามแบบนี้กลับหันมาสนใจในศาสนาของตัวเองมากขึ้น เช่น ดร.อาจอง ดร.วรภัทร์ เป็นต้น

 

สรุปซาตานหนีจากพระเจ้ากลายร่างเป็นพระอัลเลาะห์ทำตัวเป็นพระเจ้าแทน ระวังการล่อลวงมาหลายรูปแบบมาก พลาดทีก็เดี้ยงเลย เด็ดขาดคนละแนวกับพระเยซูนะครับ ผมศึกษามาเยอะแล้ว วิชาเขาแรงมาก ปั้มลูกก็เก่ง ผมตอนนี้เป็นจูนิเบียวหนีไปมาแหละ

 

นั่งสมาธิเป็นก็รู้เอง พระเจ้าซาตานเล็งแต่คอ แต่ท่านหวังดีต้องการรวมโลกให้เป็นหนึ่ง จึงต้องเด็ดขาดแหละ มาเข้าฝันผมแล้วพาไปหาเมียอะ แต่ตื่นก่อน

 

อัลลอ = ซาตานรับบทพระเจ้า เผลอสร้างอีบริลเป็นตัวล่อลวงและคอยสาปแช่งมนุส แถมเลี้ยงยินไว้ใช้งาน โลกหลังความตายนี่สิมีนรกรออยู่เป็นทางผ่านขึ้นสู่สวรรค์ จบ
จะมีผู้กล้ามั้ยไปทดสอบกับอัลลอ มีบททดสอบเรื่อยๆ แหละ เมื่อถึงเวลา ท่านสร้างเกือบทุกอย่าง มีตาเป็นสัปปะรด รู้หมดทุกอย่าง

 

นั่งสมาธิเป็นมีใครเจอพระเจ้าบ้าง ? ผู้นั่งแล้วเจอ = นิมิต ซึ่งนิมิตมีทั้งนิมิตจริงและนิมิตมโน(คิดเอาเองชอบแบบไหนภาพก็เล่นให้ดู) แล้วจะรู้ได้ยังไงถ้าถอดจิตไม่ได้ ? และผู้ที่ฝึกสติมาย่อมไม่พบกับนิมิตแต่อย่างใด เพราะสติมีพอจะประคองไม่ให้ สมาธิไหนลงภวังค์นะครับ

แล้วที่บอก นั่งสมาธิรู้เอง กับ ตื่นก่อน? สรุปแล้ว นั่งสมาธิหรือ นอนกันละ ? บอกให้เลิกมโนได้แล้วนะครับ เพราะสิ่งที่ท่านโพสท์มา ท่านถอดจิตก็ไม่ได้ คำตอบคือเดา เพราะไม่รู้มโนไปเองใช่ไหม ? จากฝันจากนิมิตบลาๆ แล้วก็ไปคาดเดาเอาเอง ว่าอย่างงั้นอย่างงี้ ก็นี่แหละเหตุของการที่ท่านย้ำคิดย้ำทำ ฝันอย่างงั้นอย่างงี้ จิตส่งออกไปไม่หยุดหย่อน จะโทษใครได้

 

ที่พระพุทธศาสนาอยู่ได้ 5000 ปี เพราะตันแล้ว แต่ของพระเจ้าพึ่งเริ่มต้นเองครับ ผมซึ่งหนี้เยอะจึงต้องรับใช้พระเจ้าแหละ แต่ชอบพระเยซูมากกว่าเพราะท่านเน้นรักษา แต่ยุคหลังๆ ต้องส่งไปเกิดใหม่อย่างเดียวอะ ก็ไม่เข้าใจพระอัลลอเหมือนกัน ทดสอบไรนักหนา

 

ถูกต้องครับเพราะ พระเยซู ยังเป็นพระโพธิสัตว์ซึ่งยังเก็บเลเวล อยู่เลยต้องพูดว่ายังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำนะครับ ส่วนของใครที่กำลังจะเริ่มจริงๆคือ ของพระศรีนะครับ อย่าเดาเรื่อยเปื่อยเลยครับ ฮาๆ