จากศิลปินนักร้องวง Knock The Knock สู่การเป็น “ โหรเจ้าพิธี ” ภาค 1 ตอนที่1/4 ( คู่รักที่จากไป )

ผมเกลียด" หมอดู"เข้าไส้ครับ! ผมชื่อปุ๊บปั๊บครับ ไม่ได้เป็นฉายาอะไร เป็นชื่อที่คุณแม่ตั้งให้ ผมชอบดนตรีมาตั้งแต่เด็ก หลังจากคุณพ่อกลับจากที่ทำงานก็มักจะพักผ่อนด้วยการเล่นดนตรี เช่นคีย์บอร์ดหรือไม่ก็กีต้าร์ พร้อมกับร้องไปด้วย ครอบครัวเราจะมีเสียงเพลงตลอดเวลา ขึ้นรถคุณพ่อก็เปิดเพลงตลอด ที่จำได้ก็ The Beatle , Stevie Wonder, Michael Jackson , Madonna.... พอเข้าโรงเรียนประถมสาธิต มศว ประสานมิตร ผมก็เล่นดนตรีมาตลอด อยู่วงดุริยางค์โรงเรียน แต่มาตั้งวงดนตรีวงแรกตอน ม.1 ครับ อีกอย่างผมก็ชอบวาดรูปมาก ผมเด็กกิจกรรมตัวยงเลยหละ เป็นประธานสี ประธานศิลป์ กรรมการนักเรียน เป็นหัวหน้าห้องตอน ม.4-ม.6ตลอดทั้ง3ปี (ห้องบ๊วยหนะครับ ฮ่าๆ ) ก็ถือเป็นที่รู้จักในโรงเรียนพอสมควรนะ
แต่อีกด้านที่ไม่ค่อยมีใครรู้คือผมเป็นเด็กที่ชอบเรื่องลี้ลับครับ เวลาใครเล่าเรื่องผีก็ชอบฟังและก็กลัวมากๆด้วย ฮ่าๆ ผมชอบไปหอสมุดเพื่ออ่านหนังสือเรื่องลี้ลับ เรื่องผี หรือพวกตำนานกรีก อียิปต์ ชอบเดินไปตามซอกตึกในโรงเรียน หรือมหาลัย เพื่อสำรวจผีกับเพื่อนๆ 555 คล้ายๆ รายการคนอวดผี ช่วง”ลองของ”อะไรงี้ 5555 จนสอบติดพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง
เรื่องผีที่คนเค้าเล่ากันก็มีเยอะ แล้วจะเอามาเล่าให้ฟัง ว่าตอนปี2 ผมเจอดีอะไร ?
มาเข้าเรื่องที่ผมเกลียด"หมอดู"เข้าไส้ มีอยู่วันนึง มีคุณตาท่านนึงมาที่บ้าน มาทำพิธีตั้งศาล และก็มาดูห้องพระ ท่านนั่งสมาธินิ่งอยู่ซักพัก ก็ตัวสั่นจนตัวลอยกระเด้งเลย หลังจากนั้นก็พูดด้วยท่าทางที่แปลกไป แล้วก็กลับเป็นเหมือนเดิม วันนั้นท่านขอดูลายมือผม แล้วก็พูดหลายเรื่อง แต่เรื่องนึงที่ผมจำไม่ลืมคือ ท่านบอกว่าผมจะสูญเสียแฟนที่ผมรักไป ผมไม่เชื่อ ตอนนั้นผมอยู่ ม.4 ( ผมมีแฟนเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนครับ น้องเค้าเป็นผู้หญิงที่น่ารัก เป็นเด็กชอบทำกิจกรรมเหมือนกัน ชอบเล่นบาสเหมือนกัน น้องเล่นบาสเก่งทั้งที่ตัวเล็กนิดเดียว ผมสั้น ห้าวๆซนๆ ใครๆก็รู้จัก ชอบวาดรูปเหมือนกันด้วย ผมจีบอยู่นาน จนเราเป็นแฟนกัน หลังเลิกเรียนพิเศษตอนเย็นเรามักจะขึ้นไปนั่งกินขนมและคุยกันบนดาดฟ้า ดูขอบฟ้าที่สวยงามและพระอาทิตย์ตกดิน จึงแยกย้ายกลับบ้าน ) ช่วงนั้นกำลังมีความรักเลยหละ แต่พอผมได้ยินคุณตาท่านนั้นทำนายว่าจะเสียแฟนไป ก็โกรธเอามากๆ คิดในใจว่า ต่อไปนี้จะไม่"ดูดวง"อะไรทั้งนั้น พวกหมอดูเป็นพวกพูดมั่วๆ ไม่จริงหรอก งมงาย
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน จนผมเรียนจบ ผมก็ยังคงเป็นแฟนกับน้องเค้า เราคบกันมา6ปี เป็นกำลังใจให้กันมาตลอด แต่ช่วงหลังๆกลับมีปัญหากันบ่อย เรื่องแย่ๆก็เกิดขึ้น ผมเจอผู้หญิงคนนึงที่ผมชื่นชอบเค้ามาก ผมเริ่มห่างกับแฟนและคุยกับผู้หญิงคนนี้มากขึ้น จนในที่สุดผมก็ขอเลิกกับแฟน แฟนผมยังบอกกับผู้หญิงที่เข้ามาใหม่ว่า ฝากดูแล"พี่ปั๊บ"ด้วย ซึ่งผู้หญิงที่เข้ามาใหม่ก็ยังแค่คุยกันและไม่ได้จะตกลงปลงใจกับผมด้วยซ้ำไปนะ เค้าสงสารแฟนผมและเห็นว่ามันไม่เวิร์กละ หลังจากนั้น เค้าเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศ ส่วนผมกับแฟนก็แยกห่างๆกันเพื่อทบทวนตัวเอง มีอยู่วันนึง เค้าโทรมาขอยืมกุญแจห้องที่คอนโดพัทยา เค้าอยากไปเที่ยวกับเพื่อน ( เพื่อนๆเค้าเห็นน้องเศร้าๆก็เลยจะชวนกันไปเที่ยว ) ผมปฏิเสธเพราะเป็นช่วงที่เราห่างกันอยู่ เค้าเลยเปลี่ยนแผนไปเที่ยวกับเพื่อนอีกกลุ่ม เป็นเพื่อนๆมัธยม พอดีจะไปเที่ยวภูเขา ไปวังน้ำเขียวกัน น้องก็เลยตกลงไป น้องเค้าโทรมาบอกว่า "ที่นี่สวยมากเลยพี่ปั๊บ เหมือนสวรรค์เลย" ผมได้ยินเสียงเค้ามีความสุขผมก็รู้สึกดี ช่วงนั้นสิ่งที่ผมรู้สึกเล็กๆอยู่ในใจคือเราอาจกลับมาคบกันใหม่ได้นะ เหตุการณ์วุ่นวาย ความสับสนได้จางลง วันถัดมา 5 ธันวาคม น้องเค้าโทรมาหาพ่อผมด้วย บอกสวัสดีวันพ่อค่ะ ( น้องเค้าสนิทและรักพ่อแม่ผม ซึ่งพ่อแม่ผมก็อยากให้เราแต่งงานกันครับ )
แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อมีโทรศัพท์มาตอนสายๆของอีกวันนึง เป็นเพื่อนของน้องเค้า บอกว่า "พี่ปั๊บทำใจดีดีนะ น้องเค้าอยู่ห้อง ICU !!! อุบัติเหตุรถชน!!! ตอนเดินทางกลับ " ผมได้ยินเสียงเพื่อนๆน้องร้องไห้กันระงมผ่านหูโทรศัพย์ ( คือมันไม่โอเคละ ) ผมหน้าชามือชา หัวหมุนติ้วๆคิดในใจว่า อย่าเป็นอะไรนะ อย่าเป็นอะไรนะ แล้ววิ่งไปห้องพระ จุดธูปเทียนสวดมนต์ มือไม้ก็สั่นไปหมดไม่รู้จะทำยังไง รีบบอกคุณแม่และคนที่สนิททันที แล้วก็มีโทรศัพท์มา “น้องเสียแล้วนะ!” จริงๆเสียตั้งแต่ที่เกิดเหตุ คอหัก! ( มารู้ทีหลังว่า น้องเค้านั่งหลังคนขับซึ่งเป็นรถเก๋ง มีรถบรรทุกแซงไม่พ้น หักกลับมาชนท้ายตรงที่น้องนั่ง ซึ่งตอนนั้นน้องเค้านั่งหลับอยู่ เป็นผลให้ไม่ได้เกร็งคอตอนชน คอหักเสียชีวิตทันที เพื่อนอีก4คน รอดชีวิต ) ผมตกใจและเสียใจมากๆ จำได้น้ำตาไม่ไหลเลย แต่เบลอเหมือนสติไม่อยู่กับตัว คืนนั้นเพื่อนๆ มานั่งเฝ้าเป็นกำลังใจ แม่ผมบอกว่า ปั๊บแม่สังหรณ์ใจอยู่หละว่าน้องเค้าจะเสียชีวิต เพราะตอนที่ปั๊บไปสวดมนต์ที่ห้องพระ ธูปไม่ติด1ดอกนะ ( ในความเชื่อคนโบราณ ถ้าธูปจุดไม่ครบ ไหม้ไม่ครบ จุดไปแล้วดับ สิ่งที่ขอจะไม่สมหวัง ลางสังหรณ์ยังมีตอนที่น้องเค้าโทรมาเหมือนร่ำลาอีก ว่ามาเที่ยวมีความสุข ที่นี่เหมือนสวรรค์ ไหนจะโทรอวยพรวันพ่อกับพ่อผมทั้งที่หลายปีที่ผ่านมาก็ไม่เคย ไหนช่วงหลังๆจะชอบแกล้งผม เวลาทำผิดให้ยกมือขอโทษ ผมก็บอกว่าเดี๋ยวอายุสั้นหรอก ที่สุดๆคือชอบบ่นว่า มีชีวิตนี่เบื่อเนอะ เมื่อไหร่จะตาย แล้ววันนั้นก็มาถึง ) ในขณะนั้นบังเอิญพ่อผม เดินทางจากขอนแก่นผ่าน โรงพยาบาลที่โคราชนั่นพอดี ก็ไปช่วยจัดการธุระ จนครอบครัวน้องเค้าไปรับศพน้อง พ่อผมรีบกลับบ้านมารับผมและครอบครัวเดินทางไปบ้านเกิดของน้องเค้าที่จังหวัดมหาสารคามเพื่อร่วมงานศพทันที เชื่อไม๊ครับ ตอนเดินทางผมไม่รู้สึกตัวเลยจริงๆ รู้ตัวอีกทีผมอยู่ที่วัด ที่จังหวัดมหาสารคามแล้ว ผมเข้าไปกราบหน้าโรงศพ มองรูปน้องเค้า แล้วนึกในใจว่า “นี่เรื่องจริงเหรอเนี่ย” ยังเห็นกันอยู่หลัดๆ ยังคุยกันอยู่เลย ผมเข้าโรงแรมที่พัก อาบน้ำแล้วผมก็ร้องไห้โฮ!ออกมาด้วยความเสียใจ ซึ่งก่อนหน้านั้นไม่มีน้ำตาเลย เป็นครั้งแรกที่รู้ว่า บางทีผมก็มีระบบที่เก็บกดจริงๆ กว่าจะร้องไห้และยอมรับความเสียใจ ใช้เวลาเป็นวันเลย
จากเด็กหนุ่มที่มีแต่ความสุข สนุกสนาน บันเทิงเริงใจมาตลอด ชะตากรรมกลับเล่นตลก ให้ผมต้องเสียใจหนักอย่างคาดไม่ถึง สิ่งที่น่ากลัวคือ ผมโทษตัวเองมากมาย ผมคิดว่า ถ้าผมไม่หาเรื่องเลิกกับน้องเค้า น้องคงไม่ตาย! ถ้าให้กุญแจน้องเค้าไปเที่ยวพัทยา น้องคงไม่ตาย!
และจากความเสียใจนี้ เป็นจุดเริ่มต้นของการที่ผมก็เข้าสู่ผ้าเหลืองเป็นครั้งแรก การที่ผมได้เห็นความไม่เที่ยง ได้เห็นว่าชีวิตเราจะต้องมีพลัดพรากจากสิ่งที่รัก การผจญภัยกำลังจะเริ่มขึ้น เรื่องลี้ลับ เรื่องวิญญาณจะไม่ได้แค่เป็นเรื่องที่ฟังมาหรือเคยอ่านอีกต่อไป และที่สำคัญคำพยากรณ์ของคุณตาท่านนั้นเมื่อหลายปีก่อน “ มันจริงหวะ !”
ปล. ขณะที่ผมเขียนภาพอดีตมันกลับขึ้นมา ผมสัมผัสถึงความเศร้าและซาบซึ้งในความรักที่ผมและน้องเคยมีให้กัน ขอโทษที่เคยทำให้เสียใจ ขอบคุณที่เคยดูแลและอยู่เคียงข้างร่วมสุขร่วมทุกข์กัน ที่สำคัญขอบคุณที่ทำให้ได้พบธรรมะ ทุกกุศลที่พี่ทำ ตั้งแต่วันที่น้องเสียชีวิตไป จนถึงวันนี้ พี่ขออุทิศให้ พี่ไม่เคยลืมน้องนะครับ
( เพลง”จากเส้นขอบฟ้า” แต่งให้นะ ใครยากฟัง ในyoutube มีนะครับ ที่ก้อย รัชวิน เป็นนางเอก )

 

นี่เป็นเนื้อเรื่องต่อจากนั้น ผมขออณุญาตไปตั้งกระทู้ใหม่นะครับ https://palungjit.org/threads/จากศิ...”-ภาค-1-ตอนที่2-4-จากน้ำตาสู่ผ้าเหลือ.648436/