จ๊ะเอ๋...เจ้าที่

เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนที่พักแรมในจังหวัดนครนายก ซึ่งที่พักมีนักท่องเที่ยวจากเกาหลีและพนักงานหน่วยงานอื่นๆมาพักจนเต็ม ที่พักจะมีหลายแบบ ทั้ง guest house
ส่วนห้องพักเดี่ยวเป็นคอนโดที่สามารถมองเห็นวิวสวยๆได้ ตัวของมธุราเป็นหนึ่งในทีมงาน ชอบความเป็นส่วนตัวจึงขอพักกับเพื่อน บางทีฉันก็ลืมไปว่าเพื่อนเป็นพวกมีสัมผัสพิเศษ
นึกว่าความสามารถนี้หายไปแล้ว แต่จริงๆ เพื่อนของฉันคือจานดาวเทียมที่ดึงดูดวิญญาณ หรือบางทีหากฉันถูกรางวัลด้วยก็ได้เจอของแถมแปลกๆ เป็นวัตถุดิบเล่าเรื่องวิญญาณ

ที่พักเป็นห้องนอนเตียงเดี่ยว สองเตียง และมีตู้เย็น กับระเบียงกว้างพอที่จะดื่มกาแฟชมวิวได้ เดือนนั้นเป็นช่วงกุมาพันธ์ แต่อากาศกลับเริ่มหนาว และบางทีก็มีละอองฝนท่ามกลางอากาศขมุกขมัว ทีมงานจะแบ่งเป็นสองส่วน ส่วนแรกคือพวกประสานงานทั่วไป ของมธุราและทีมงานเป็นพวกผู้เชี่ยวชาญที่ถูกเชิญมาช่วยงาน กำหนดการของมธุราคือต้องอยู่ช่วยงานห้าวัน ขณะที่เพื่อนๆ ผู้เชี่ยวชาญต่างสาขากับอยู่ช่วยงานแค่สามวัน ฉันกับเพื่อนนอนพักห้องเดียวกันและนั่งคุยกันว่าสรุปแผนงานของแต่ละวันว่าจะวางผังกันอย่างไร สรุปคิวสั้นๆ และดูภาพรวมของงาน พลางคุยกันว่าหากงานนี้เสร็จแล้วจะแบ่งค่าตอบแทนส่วนหนึ่งไปทำบุญ เนื่องจากกุฏิไฟไหม้

สองคืนแรกการเข้าพักนั้นไม่มีปัญหาอะไร ฉันนอนเตียงด้านซ้ายติดทางระเบียง แต่เพื่อนนอนด้านขวา ปลายเท้าหันออกชนตู้เย็น และโซนด้านขวาจะมีเคาเตอร์ขนาดเล็กสำหรับทำงานหรือชงกาแฟได้ แต่คืนที่สามเป็นวันโกน ฉันกับเพื่อนนั่งคุยเรื่องงานและปัญหาที่เกิดขึ้นระหว่างการอบรมว่ามีเรื่องอะไรบ้าง จะแก้ไขอย่างไร ก่อนที่จะแยกย้ายพักผ่อน

สามทุ่มกว่าฉันนอนกลิ้งอ่านเอกสารต่างๆอย่างเบื่อหน่าย นั่งรอเพื่อนออกจากห้องน้ำเพราะชวนสวดมนต์พร้อมกัน สามทุ่มครึ่งเพื่อนของฉันเริ่มนำฉันสวดจนจบและนั่งสมาธิเพื่อแผ่เมตตา ใช้เวลาราวหนึ่งชั่วโมง เพื่อนของฉันนั่งบนเตียงและเราสองคนเริ่มคุยกันว่าจะเริ่มนัดสรุปงานต่างๆ ตอนเช้า เพราะคำสั่งด่วน และหัวหน้าบอกว่าไม่ฉันหรือเพื่อน หนึ่งในสองคน ใครก็ได้กลับไปช่วยงานที่กรุงเทพที เพื่อนตกลงว่าจะไปทำงานแทนเพราะรู้ว่าภาระงานของฉันนั้นติดค้างอยู่ที่นครนายก

ระหว่างที่เรานั่งคุยกัน อยู่ๆฉันได้ยินเสียงเหมือนฝีเท้าของคนวิ่งซอยเท้า ตึ้กๆๆๆๆๆ และ เสียงหัวเราะแหลมๆของผู้หญิง ฮิๆๆๆๆ คู่กัน จากหน้าประตูจนถึงระเบียง ระยะไม่เกิน ห้าหกเมตร
ฉันมองตามเสียงแบบงงๆ เข้าใจว่าคงเป็นเสียงดังจากแขกที่มาพักไม่ด้านล่าง ก็ด้านบน แต่ไม่เห็นอะไร เพื่อนของฉันกลับมองหน้าฉันพลางสบถเสียงดัง

“ไร้มรรยาท! ห้องส่วนตัว วิ่งเข้าห้องคนอื่นได้ยังไง!”
“แกทำแบบนี้ได้ไง ห้องพักนะ หากเข้าพักแล้วต้องคล้องโซ่นะ อันตราย ดีนะที่แกไม่ได้พักคนเดียว”

ฉันงงเล็กน้อยเนื่องจาก ได้ยินแต่เสียงของฝีเท้าที่วิ่งและเสียงหัวเราะและอากาศที่ว่างเปล่า ฉันจึงลุกไปที่ประตูแล้วบิดลูกบิดให้เพื่อนดู เนื่องจากประตูเป็นอ้อโต้ล็อคและเสียงโซ่ดังแก่กๆ เป็นสัญญาณบอกว่าฉันล็อคห้องเรียบร้อย แทนคำตอบ ฉันยิ้มแห้งๆ แต่เห็นสีหน้าเพื่อนเริ่มซีด เพื่อนจึงเดินไปที่ประตูระเบียงเป็นบานเลื่อนกระจกขนาดใหญ่ บานประตูก็ยังคงล็อคอยู่ เพื่อนยืนนิ่งไปสักพัก ครุ่นคิดถึงสิ่งที่เห็นว่าคืออะไร

“เอาอีกแล้วเหรอ ไม่เป็นไร แกเห็นอะไร?”
“ผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมหยิกๆ ผิวคล้ำ ชุดสีขาว วิ่งจากประตูแล้วออกไปทางระเบียง”
“อ้อ เราได้ยินแต่เสียง ก็นึกว่าคิดไปเอง” ฉันตอบสั้นๆ
“แต่แก….”
“นอนเหอะ เราอยู่ชั้นห้านะ หากเค้าวิ่งมาได้ก็คงรู้อยู่แล้วว่าอะไร”

ตอนเช้าฉันได้ยินเพื่อนละเมอออกมาว่า “ไม่โกรธ ไม่โกรธ เดี๋ยวกลับกรุงเทพก่อน” เช้าวันนั้นเพื่อนเก็บกระเป๋าเตรียมกลับกรุงเทพ และฉันมอบของที่ระลึกจากงานทำบุญ เป็นน้ำมนต์พุทธาภิเษกจากอินเดียและผ้ายันต์สีแดง ฝากให้เพื่อนร่วมทีมอีกคน เนื่องจากฉันต้องอยู่ที่นครนายกต่อ ตอนสายวันนั้น ฉันติดต่อที่พักว่าขอย้ายห้องแต่ฉันกลับพบว่านักท่องเที่ยวอีกกลุ่มพึ่งลงทำให้ห้องเต็ม ฉันต้องนอนพักห้องนั้นต่ออีกสามวันแต่ก็ไม่เจออะไร

สัปดาห์ถัดมา ฉันกับเพื่อนๆ นัดเจอกันที่วัดและถวายปัจจัย พระครูมองมาที่เพื่อนฉันและยิ้มๆ พลางกล่าวลอยๆ ว่า "อ้าว! เดี๋ยวตอนอุทิศบุญนะ แผ่ให้ผู้หญิงผมหยิกๆ" ด้วย ท่านพูดราวกับทราบเรื่องเองและหัวเราะ ฉันกับเพื่อนเดากันว่าเค้ารู้ว่าพวกเราจะมาทำบุญสร้างกุฏิหลังเดิมที่ไฟไหม้ เลยมารอส่วนบุญกระมัง

**มธุราก็ดันอยู่ห้องนั้นได้อย่างหลอนๆ โดยไม่เจออะไรนะคะ แต่ไม่ได้เห็น นอกจากได้ยินเสียงของฝีเท้า เพื่อนมุดันเข้าใจว่าเป็นคน แต่ลืมไปว่าพวกเราอยู่ชั้นห้า เรื่องนี้ไม่หลอนเท่าไร แต่พอเพื่อนกลับจากนครนายกเลยเจอแจ๊คพ็อตสยองขวัญทางด่วนค่ะ แต่มธุราว่าเค้าเล่นจ๊ะเอ๋แบบแรงไปหน่อย โชคดีที่มธุราพวก senseless กับเรื่องพวกนี้ ฮา ได้กำไรมาเล่าเรื่องให้ฟังมากกว่า

***พระครูอยู่ที่จังหวัดนนทบุรี มธุรากราบขออนุญาตไม่ระบุชื่อท่านหรือวัด เนื่องจากเพื่อรักษาความเป็นส่วนตัวของท่านค่ะ แต่ก็ยังหาโอกาสไปกราบท่านเป็นระยะ แต่ช่วงที่มธุราและเพื่อนเจอเรื่องแปลกๆ ท่านก็คอยช่วยชี้แนะทางธรรมให้เสมอๆค่ะ

****เรื่องที่เพื่อนละเมอ เจ้าตัวบอกว่าผู้หญิงที่วิ่งผ่านห้องมธุราทะลุกระจกไปมาเข้าฝัน เพื่อนเลยบอกว่าไม่โกรธและจะทำบุญให้ เรื่องนี้ไม่น่ากลัวค่ะ แต่ความรู้สึกที่มธุราต้องนอนห้องนั้นต่ออีกหลายวันก็มีหลอนๆบ้าง แต่ไม่คิดอะไรมากเพราะไม่เห็น คนที่เห็นไม่อยู่ ฮา เราก็นอนสบายสิคะ เรื่องที่พักหากมุกล่าวถึงสถานที่ เช่นอยู่ใกล้กับอะไร เกรงว่าจะเข้าข่ายหมิ่นประมาทได้แต่ที่พักนี้มีจริงค่ะ สวยมากๆ แล้วก็ได้ข่าวลือของคนที่เข้าพักบางคนก็เจอจนขอย้ายไปนอนบ้านหลังใหญ่แทนก็มี อีกรายก็เจอแววตาจ้องมองขณะอาบน้ำ ตุ๊กแกค่ะ ก็วิ่งเผ่นป่าราบแบบทันตาเห็น

 

โห... พี่ Mathura ยังจะพักต่อได้ นับถือจริงๆ :boo:

 

@Sathu-Sathu คนเจอคือเพื่อนค่ะ มธุราแค่มองตามเสียงที่ได้ยิน พูดง่ายๆ ไม่ได้เจอ แต่เพื่อนเจอหนักกว่า เพื่อนไป มธุราแน่ใจค่ะว่าคงไม่เจออะไร ฮา
อีกอย่างมธุรากับเพื่อนได้พักฟรี หากเราไปทำตัวเรื่องมากก็จะเสียมรรยาทกับผู้ร่วมงานได้ ดังนั้นไม่ว่าเจออะไร หรือเรื่องอะไรก็ทำใจไว้ก่อน

*** เปล่า อยากย้ายห้อง แต่ห้องมันเต็ม ส่วนใหญ่คนที่ย้ายได้
ย้ายจากห้องหนึ่งไปแชร์ห้องในบ้านพัก ซึ่งเราไม่รู้ว่าเราจะได้พักกับใครค่ะ
ก็ไม่เป็นไร อยู่ๆไปเหอะ เพราะยังไงก็คนไม่มีสัมผัสค่ะ อีกอย่างทุกที่ล้วนมีคนที่เคยจากไป

ช่วงนี้ทานเจจนจะสังเคราะห์แสงได้ เจอเพื่อนกินกุ้งเผา ปูเผา ยำหอยนางรม และอื่นๆ
เอิ่มแล้วทุกคนก็หันมาบอกว่าเจเขี่ย แหมเห็นใจมธุราหน่อยก็ไม่ได้ ฮาแต่มีมันเผาญี่ปุ่นนะ
ยินดี upload รูปให้ อร่อยด้วยฮา ไม่ต้องปูเสือชวนทานอะไรอร่อยๆนะ ฮา ตอนนี้ทานเจอยู่

ขอบคุณน้อง Sathu-Sathu น้ำเกลี้ยง และ Snooty และผู้อ่านหลายๆท่านที่คอยติดตามนะคะ
สำหรับคุณ Nopphakan ขอบคุณค่ะที่คอยสอดแทรกข้อคิดหรืออธิบายข้อคิดดีๆให้

°˖✧◝(⁰▿⁰)◜✧˖° °˖✧◝(⁰▿⁰)◜✧˖° °˖✧◝(⁰▿⁰)◜✧˖°

 

เด่วช่วยเสริมในรายละเอียดให้
เพื่อความบันเทิงในการอ่านเพิ่มเติม
พวกหัวหยิกๆผมเส้นใหญ่หน่อย
แทรกกลางและดูฟูๆ
ชุดแขนขาวแบบหลวมๆใส่กางเกงขาวยาว
ก็ดูหลวมๆอย่างนี้ หน้าฝากไม่กว้าง
หน้าโดยรวมจะไม่ออกเหลี่ยมชัดเจน
และไม่ดูกลมรูปไข่เลย ตาไม่โตมาก
และมีดั้งจมูกแต่ว่าไม่ได้ดูแหลมเปี๊ยบ
และไม่ได้ดูผอมเพียวบางป่านนางงามนะครับ
จะดูอวบๆพอดีกำลังน่ารัก
ปกติจะไม่มีนิสัยขี้วีนนะ แต่ดูนิสัยจะคล้ายๆ
เหมือนพวกคนขี้ดื้อหน่อยคือเห็นหน้ารู้เลย
ว่าขี้ดื้อ จอมซนแน่ๆ แต่ดื้อโดยนิสัย
แต่ไม่ได้วีนพอเข้าใจเนาะ
พวกนีเค้าจะพอพูดจารู้เรื่องนะครับ
ถ้าเราเห็นได้ จะอยู่ต่ำกว่าเอวเราหน่อย
ทางด้านขวา โดยมากถ้าจะเจอก็จะเจอ
ตามโรงแรมที่สร้างมานานพอสมควรแล้ว..
ดีนะไม่เจอแบบผิวดำด้านทั้งตัวทั้งชุด
ดูอวบๆหน่อยแต่ไม่ได้ดูอ้วน
แบบนี้มีถึงเนื้อถึงตัวแน่นอน แต่จับตัวช่วงแขน
ช่วงไหล่เฉยๆนะครับ ไม่ได้มาลามปาม
เพื่อให้เราทำบุญให้ไม่ได้มา
ไม่ดีอะไร เจออย่างหลังรับรองมีฮา
ตัวใครตัวมันแล้วกันนะครับ ๕๕๕..(^_^)

 

@Nopphakan เอิ่ม เดี๋ยว (⁎˃ᆺ˂) นั่นแหละค่ะที่เพื่อนบอก พูดเหมือนกันเด๊ะ
เพื่อนบอกว่าเหมือนผู้หญิงที่มีบุคลิกพวกกวนๆ ซนๆค่ะแต่ก็ไม่ได้น่ากลัวอะไร
แค่เอาผวาๆ ได้นิดหน่อย ฮา

 

ขอคั่นโฆษณาสักเล็กน้อยค่ะ
ตอนหน้าจะเล่าเรื่อง"ของแถมของเก่า"
มีหลายเรื่องเกี่ยวข้องกับความเชื่อของขลังโบราณทางเหนือ
และประสบการณ์แปลกๆ จากของแถมของเก่า ยังเขียนอยู่ค่ะ
เนื่องจากเขียนเป็นตอนสั้นๆค่ะ

มธุราเป็นแฟนคลับหลายคนในห้องนี้มานานหลายปี ก่อนที่จะมาเขียนเอง
ขอบคุณนะคะ กระทู้และข้อคิดดีๆของพวกคุณ ทำให้มธุราเข้าใจสถานการณ์ต่างที่เพื่อนสนิทเจอ
ผีอาจไม่ได้น่ากลัวและสติเป็นสิ่งสำคัญ ขอบคุณค่ะ

o(^▽^)o o(^▽^)o o(^▽^)o o(^▽^)o

 

มุมที่บอกว่าพูดรู้เรื่องเนี่ย จริงๆไม่อยากเล่า
เพราะประสบการณ์ที่มี..
เป็นลักษณะการกลั่นแกล้ง คนใกล้ๆตัว
สมัยนั้นคุณน้องเค้าจะต้องเอ๊กซ์เทิร์นพอเข้าใจเนาะ
เมื่อสมัยก่อนนะซัก ๕ ถึง ๖ ปีมาแล้ว
ย้ำว่าผ่านมานานแล้วนะครับ
โทษฐานขี้วีนแบบไร้เหตุผล ประมาณว่า
เล่นกับแมวกับน้องหมายังหึงได้ (พอเข้าใจอารมย์ผู้เขียนเนาะ *_*! )
ดีนะที่ระงับโครงการแกล้งไปก่อนในเสี้ยว
วินาทีที่ผีสาวปรากฏตัวได้ทันก่อน...

มาลองนึกๆอีกที คนที่เค้าไม่เคยเจอและก็กลัวผีเป็นทุน
ถ้าเราบอกผีให้เค้าปรากฏตัวอยู่ก่อน
เพื่อให้คนที่เราจะแกล้งนั้นเห็น
ยังนึกไม่ออกว่าผลจะเป็นอย่างไรเนาะ
แต่ส่วนตัวตอนนั้นนึกแค่ว่า ตรูสะใจดี ๕๕๕
หมั่นตับ หมั่นปอด พูดมากดีนัก..เหอะๆ
จะว่าไปก็ถือว่ากวนบาทา
พอสมควรเนาะนิสัยแกล้งแบบนี้ ๕๕ จบ..

กับอีกเคส รุ่นน้องเด็กทุนต่างชาติเป็นสาวๆหน่อย
ได้นอนคนเดียวเพราะเห็นว่าเป็น หญิง
ก็มาถามว่า พี่ๆหนูควรนอนเตียงไหนดี
บังเอิญห้องเป็นเตียงเดี่ยวสองเตียง
ก็บอกไปว่านอนเตียงนี้หละจะปลอดภัย
แต่เหมือนไม่เชื่อ คิดว่าไปอำเค้า
สุดท้ายเจอแบบจะๆทั้งคืน ไม่ได้หลับไม่ได้นอน
หอบผ้าห่ม หอบหมอนมาเคาะห้องตอนดึกๆ
ขอเข้ามานอนด้วย๕๕๕ (ห้องรวมนะ)
ตื่นมาตาคล้ำอย่างเห็นได้ชัด...
ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรมากนะ
แค่นึกคำว่า ''สมนะหน้า'' (ในใจนะน้องเค้าไม่ได้ยินหรอก)
๕๕๕๕
ปล.พอขำๆเน้อ...

 

@Nopphakan มธุราอาศัยวิธีทำตามความเชื่อของคนแก่ๆเคยสอน
เช่น อย่าปล่อยให้เตียงว่า พอเพื่อนมธุราไป ก็จะเอากระเป๋าไปวางไว้ที่เตียงว่างๆอีกเตียง ให้รู้ว่าเตียงมีเจ้าของ หรือซื้อที่ค่ะ แต่บางเรื่องขำๆ ก็เอามาเล่าสู่กันฟังมากกว่า
บางเรื่องเป็นความเชื่อที่แปลก ก็อดไม่ได้

สงสัยต้องไปแข่งรายการแฟนพันธ์แท้ The shock กรี๊ดพี่ป๋อง กพล ฮา

 

แวะเข้ามาขอบคุณคุณมธุราค่ะ เล่าเรื่องได้สนุก น่าติดตาม แต่อะโห ยอมรับความกล้าจริงๆ เป็น snooty เผ่นตั้งแต่คืนแรกล่ะ บรึยยยย

ส่วนป๋านบ ขอบคุณที่มาเล่าแจมค่ะ ว่าแต่อย่างป๋านี่ดูทรงแล้วไม่ควรไปเปรี้ยวด้วยเป็นอย่างยิ่งเนาะ 555

 

บนเตียงไม่เคยเจอนะ เคยแต่เจอใต้เตียงตอนนั้นไปนอนเฝ้าญาติที่โรงพญาบาลอยู่ห้องพิเศษ เราก็ปูเสื่อนอนข้างล่างระหว่างเตียงคนไข้กับโซฟาตัวใหญ่สำหรับคนเฝ้าหลับไปตอนไหนไม่รู้รู้สึกตัวอีกที เอ๊ะมือใครวางพาดที่หน้าอกเพราะเราก็นอนข้างล่างคนเดียวมองไปบนโซฟาน้าก็นอนหลับอยู่ เพราะไฟจากหัวเตียงผู้ป่วยเปิดอยู่เลยเห็นลางๆ เป็นแขนสีดำๆแห้งๆย่นยื่นออกมาจากใต้โซฟาที่อยู่ด้านซ้ายมือเรา ตกใจก็ตกใจอยากรู้ก็อยากรู้รวบรวมความกล้ามองลอดใต้โซฟาเจอแตความว่างเปล่าดีนะที่เจอแค่นี้ ถ้าเจอมากกว่านี้สงสัยเราคงกลายเป็นคนไข้เอง555

 

@platongtae คิดแล้วสยอง แต่น่าจะเข้า concept "ซ่อนแอบ"มากกว่า ฟังแล้วน่ากลัวค่ะ
ขอบคุณนะคะที่มาเล่าให้ฟัง

 

-__-! ยังจะกล้ามองลอดใต้โซฟา อีกนะคะ บรื๊อออออ :boo:

 

เรื่อง เตียงว่าง นี่ เป็นความเชื่อที่ดีมากจะ จำไปใช้มั่ง เคยไปนอนวัดคนเดียวครั้งนึง ในห้องนอนรวม มี เตียงสองชั้นอยู่ห้า เตียง หน้าห้อง เป็น หิ้ง พระมีคนเอากุมารมาทิ้งไว้วัด เพียบ (นี่ขนาดวัด ที่ ตปทนะ --') และ เรานอนคนเดียว ... ผลคือ สวดมนต์​ยาวเหยียดดดด หลายบทมาก เน้นภาณยักษ์ ! 5555

 

มันเป็นอารมณ์สงสัยน่ะคับ เพราะช่องใต้โซฟาสูงจากพื้นแค่10ซมเลยอยากจะดูให้ชัดๆไปเลยว่าใครบีบตัวเป็นปลาหมึกบดไปนอนใต้โซฟา แต่ก็ดีแล้วที่ไม่เจอ ถ้าเจอนี่ก็ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น555

 

เรื่องใต้เตียงนี่มีแฮะ ของแม่ เดี๋ยวกั๊กไว้ก่อน แต่อันนี้ไม่น่ากลัวนะ ไว้ดึกๆก่อน หากไม่ใช่วันโกนวันพระ ก็จะเขียนให้จ้า
ไว้คราวหน้าก่อนนะคะ หลอนไปกับเล่นจ๊ะเอ๋ก่อน
ฮา มธุรานี่ไปเอาดีทางเรื่องตลก จะดีกว่าผีนะ

 

เรื่องแถม-ใต้เตียง

เรื่องนี้เป็นเรื่องของคุณแม่ค่ะ มธุราจำได้เลยนำมาเล่าให้ฟังหลังจากที่ได้อ่านคำตอบของน้อง Sathu-Sathu คุณน้ำเกลี้ยง และคุณ Platongtae ค่ะ

ฉันจำชุดสีฟ้าของแม่ได้ เครื่องแบบสีฟ้าของแม่และเครื่องแบบสีขาว แม่บอกว่าเครื่องแบบคือเกราะอาภรณ์ที่แม่ต้องรักษาไว้ แม่เป็นคนที่ดุและรับราชการ ตอนเด็กๆ ฉันจำได้ว่าแม่ชอบกระเตงฉัน ร่วมเดินทางไปหรือออกชุมชน ฉันได้เห็นชีวิตของคนมากมาย คนที่ลำบากกว่าฉัน แม่บอกว่านี่คือความภูมิใจของแม่ ชาวบ้านบางทีนำของมาฝากเพื่อขอบคุณแม่ แม้ไม่ได้มีอะไรมาก นอกจากผลไม้จากไร่สวน บางทีแม่ก็เดินทางไปต่างจังหวัดถือกระเป่าหนังสีดำ และกระเป๋าเดินทางมีล้อ สำหรับเดินทางสองสามวัน ตามคำสั่งที่ได้รับ

คราวนั้นแม่ต้องเดินทางไปจังหวัดแห่งหนึ่งทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ หน่วยงานได้จัดหาที่พักให้แม่และลูกน้อง แต่ละคนก็ได้พักห้องพักขนาดเล็ก แม่เป็นหัวหน้าทีมเลยได้ห้องพักพิเศษ มีเครื่องอำนวยความสะดวก เตียงขนาดใหญ่ และ มีเครื่องอำนวยความสะดวกพร้อม แม่วางกระเป๋าลง และจัดเตรียมสิ่งของต่างๆ ก่อนที่จะอาบน้ำ เวลาล้าจากการเดินทาง บางทีแม่ก็ไม่ได้สวดมนต์ ก่อนนอน แม่ถอดพระที่กลัดไว้ในอก แล้วหลับตาลง

แต่แม่กลับนอนไม่หลับ บางทีอาจจะแปลกที่ ไม่คุ้นเคยหรือเป็นครั้งแรกที่แม่ต้องเป็นหัวหน้าทีมก็เป็นได้ แม่พลิกตัวไปมาจนพระกลิ้งหล่นไปซอกเตียง ความสว่างมีแค่หลอดไฟสีเหลืองตรงหัวนอน แม่เอามือล้วงไปที่ซอกหลืบควานหาเหรียญพระประจำตัว สัมผัสสากๆที่ปลายนิ้ว แม่พอจะเดาได้ว่าบางทีซอกหลืบของเตียง บางทีพวกแม่บ้านก็ไม่ได้ทำความสะอาดดีเท่าไร จนแม่ควานเจอที่กลัดพระ แม่กำมือและหยิบเหรียญพระขึ้นมา

แต่สิ่งที่แม่ควานขึ้นมาได้กลับมีกระจุกผมของผู้หญิงติดมือมาด้วย
แม่จึงโทรศัพท์ขอย้ายห้องและบ่นว่าห้องไม่สะอาด มีฝุ่น ทำไมถึงไม่ทำความสะอาด เศษผมอยู่ใต้เตียงเป็นกระจุก ก่อนที่จะย้ายห้องแม้ว่าพึ่งเข้าพักได้ไม่ถึงชั่วโมง แม่ได้ย้ายไปอยู่ชั้นสี่แทนที่จะเป็นชั้นสาม

แม่พักสามวันจนวันสุดท้าย แม่ได้ชำระเงินตามงบประมาณที่หน่วยงานจองที่พักให้ แต่ทางพนักงานโรงแรมกลับให้ส่วนลด แล้วไม่คิดค่าห้องพักของแม่ แม่คิดว่าอาจเป็นเพราะหน่วยงานใช้เป็นสถานที่จัดอบรม หรือ ใช้เป็นที่สัมมนา แม่ขอบคุณและนำลูกน้องขึ้นรถกลับกรุงเทพ

แต่แม่ได้คำตอบในเช้าวันถัดมาเมื่อเจอหนังสือพิมพ์พาดหัวข่าว
****เจอศพผู้หญฺิงถูกฆ่ายัดไว้อยู่ใต้เตียง ในห้องที่แม่พัก

**เรื่องนี้ไม่น่ากลัวค่ะ ไม่เกี่ยวกับผีแต่แม่บอกว่าเตียงพักในโรงแรมเป็นไม้ปิด และแม่ไม่ได้กลิ่นศพค่ะ เอาล่ะเอามาฝากสั้นๆ ไม่หลอน แต่เป็นเรื่องของคุณแม่ค่ะ

 

กรี๊ดดดดดดด........

อัยหย่ะ ครอบครัวคุณมธุรานี่มีอะไรกะใต้เตียงจริง :''(

 

@Snooty ขอบคุณค่ะที่มี soundtrack ให้ด้วย อย่างที่บอกเรื่องนี้ไม่น่ากลัวนะ
แต่เป็นเรื่องที่แม่เจอ งานสายแม่และมธุราเลือกที่พักไม่ได้คือเค้าให้พักไหนก็ที่ันั่นค่ะ
แต่เรื่องพวกนี้เบาะๆ ไม่ได้หลอน เลยเล่าแถมให้ค่ะ เผื่อคนไหนที่มาอ่านคำตอบของ
หลายๆท่านอาจได้ข้อคิดดีๆกลับไปด้วย ต้องขอบคุณท่านรมต.ยึดรีโมทที่บ้านค่ะ
ทำให้มธุรามีเรื่องนำมาเล่าค่ะ ฮากระจาย

ถือว่าเป็นเรื่องแถมให้สนุกๆ พิมพ์เสร็จตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

 

นอนต่างที่เอาเงินเหรียญวางไว้ที่ข้างๆที่นอน ด้วยถือว่าซื้อที่และก็มีตราพยาครุฆ กันผีได้แน่นอนครับ

 

เดี๋ยวนี้ห้อย ท่านเลยครับ ของ ล.ต. ม้า แฮะๆๆ