ท่านว่าระดับธรรมของท่าน สูงหรือไม่ เพราะอะไร

อ้อ..สำหรับท่านมีความเห็นในเรื่องนี้ยังไงบ้างล่ะครับ

 

ผู้ที่เปรียบสมมุติว่าสิ่งใดสูงต่ำ เราว่าเขาหลงความคิด
ผู้ที่เปรียบสมมุติว่าสิ่งใดหลงความคิด เราว่าเขาหลงความคิดด้วยหรือเปล่า

เราจะเห็นไปว่า ผู้ที่ยังใช้สมมุติเพื่อการเปรียบเทียบทั้งหลาย
เป็นผู้ที่ยังหลงความคิด
เราพึงสมควร ที่จะกล่าวอย่างนี้ได้หรือเปล่า
น่าพิจารณาดู

 

กล่าวได้ดีแล้ว ทั้งสองทาง คือย้อนดูตัวเอง
อยู่ในช่วงระมัดระวังไม่หลงหน้าหลงหลัง
แต่อย่าไปตั้งธงอย่างนี้ตลอดนะ
เดี๋ยวมันจะกลายเป็นการยึดมั่นในความเห็น เป็นตัวกูของกูไปเสียอีก
ทางที่ดีคือ ออกจากทุกมุม ไม่เป็นทาส อิสระไปเลย
นั่นแลตนจึงเป็นที่พึ่งแห่งตนโดยแท้จริง
ไม่งงใช่มั้ย แต่ก็ขอบคุณนะ

 

ตั้งธงว่าอะไรหรือครับ

 

ธงแห่งความยึดมั่นว่า ความคิดความเห็นนี้ของเราถูกต้องแล้ว

 

ถ้าใคร เขาเห็นถูกต้อง
แล้วเขาก็มีความคิดความเห็น ว่าเขาเห็นถูกต้อง
เราไปตัดสินเขา
ว่าความคิดความเห็นเขาอย่างนั้นน่ะ เป็นธงแห่งความยึดมั่น
อย่างนั้น ผู้ที่เขาเห็นถูก และมีความคิดความเห็นว่าเขาเห็นถูก
ก็กลายเป็นผู้ที่ยึดมั่นกันหมดเลยนะสิ...
เรากล่าวอย่างนี้ได้หรือ
น่าพิจารณานะ

 

ถ้าไม่เป็นทุกข์เพราะความเห็นถูกนั้นก็โอเค เห็นถูก คือเห็นทุกข์ถูกตัว

 

เห็นด้วยกับคำกล่าวนี้
ธรรมท่านนี้ไม่ธรรมดาเลย
เป็นบุญของผมที่มีโอกาสได้สนทนาธรรมกับท่าน
ขอน้อมเคารพ และอนุโมทนา

 

รู้มากในทางโลก หรือทางธรรม
ที่เป็นสมมุติเป็นบัญญัติ ทำให้ฟุ้งได้ทั้ง 2 ทาง
รู้ที่เกิดจากปัญญาญาณ ไม่มี"ผู้"ฟู้ง

 

นี่คำพูดก็เป็นข้าศึกกับพระศาสดาอีก. ถ้าทางจะไม่รอดนะนี่ โง่

 

โง่ฉลาดไม่ได้อยู่ที่ประชามติ!!!

 

ไม่โง่เรียกว่าอะไร. ถ้าไม่รู้ก็ไม่เป็นไร. นี่ยกคำกล่าวพระองค์แท้ๆ. ว่าการสะสมความรู้เป็นเรื่องดี ดันกลับไม่เข้าใจยังแสดงขัดแย้งไม่เรียกโง่ก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร

 

ความเข้าใจที่ต่างกัน คือธรรมมาธิปไตย
หาใช่เป็นตัวชี้โง่ฉลาดไม่ !!!

 

ธรรมะเมื่อได้เล่าเรียนแล้วต้องตรง. ต่างไม่ได้นะ. เพราะทางมีทางเดียว

 

คนที่เห็นต่างก็มี
คนที่เห็นหลายทางก็มี
กล้วยไข่ไม่ได้ไปเกาะยึดกระบวนไหนเป็นพิเศษ
เพราะเข้าใจสัพเพธัมมา อนัตตา
จึงไม่เห็นประโยชน์ของการยึด

 

อนัตตาแบบนี้เขาเรียกว่า. ว่างจากความดี

 

พอใจการว่างจากความดีและตวามชั่ว

 

การที่จะมีศรัทธาแก่พระพุทธองค์นั่นไม่ใช่คิดว่ามีศรัทธานะครับ. ศรัทธานั้นจะต้องมีลักษณะด้วยแห่งศรัทธาด้วยื. คนทั่วไปก็บอกว่ามีศรัทธาต่อพระองค์. แต่ก็ไม่สนใจทำตามปฎิบัติตาม. เช่นท่านให้ศึกษาแต่คำพระองค์ก็ไม่สนใจทำ. ลองไปศึกษาดูนะว่าลักษณะของผู้มีศรัทธาเขาว่าไว้อย่างไร. อย่างลุงแมวนี้สนทนาด้วยแล้ว. ไม่เข้าข่ายเลยนะ. จึงว่างจากความดี

 

ใกล้ละ ใกล้ละ อีกนิดเดียว

ให้เห็น " ความพอใจ " ที่พึ่งยกปรารภตัวนั้น มันแสดงความไม่เที่ยง จะพอดีเป๊ะ

พอพอดีเป็ะ ชอบทำทาน เพราะ ทำแล้วใจน้อมไปในความสงบ สงัดจากกามง่าย
ก็ทำทานไป ทำไปแล้ว ความพอใจมันเกิดแน่ๆ ...แต่ เราจะอาศัย ระลึกเห็น
ความไม่เที่ยงของความพอใจนั้น

พอความพอใจในทานดับ ก็ ทำทานอีก ทำโดยไม่ได้หวังอามิส

ทำไปอย่างงั้น เพื่ออาศัยระลึกเห็น ความพอใจ เป็น ธาตุอย่างหนึ่ง เกิดกับจิต
ดับไปพร้อมกับจิต มีจิตก็หิวอารมณ์พอใจ ไม่ฉวยจิต วางจิตก็เพราะไม่พอใจ

ทำจิตไม่เอาความพอใจ ไม่พอใจ ไปเฉยอยู่ ก็ยังเป็น ตัณหา3 เวทนา3อยู่

เอามาดูเกิดดับให้หมด ...จน กระทั่ง อ๋อ ยังไงมันก็ต้องดับ เพราะ "..." มันเกิดดับ

รักษาไม่ได้ "...." ไม่มีวันตายก็จริงอยู่ แต่ จะเกิด จะดับ รักษาไม่ได้ แปรปรวน
ไปเป็นธรรมดา ก็จะเห็นว่า อะไรใช่ทาง อะไรไม่ใช่ทาง

แต่เป็นทางที่ หากประกอบแล้ว เป็นหนทางห่างข้าศึกล้าน% เพราะกว่าจะ ยกเห็น
เวทนา3ได้ครบ ก็ ทำทานไปท่วมหัวท่วมหูแล้ว

คนฉลาด จะไม่ต้องประกอบทานซ้ำ จะอาศัย ระลึกการทำทาน จดจำสภาวะสุข เพื่อลัดเข้า
ฌาณจิตชนิดต่างๆ ได้เลย โดยใช้ สติระลึก [ กลายเป็น อนุสติ10 ]

พระป่าเลยสอนกันว่า ทำบุญบาทเดียว แต่ สามารถระลึกได้ไม่มีวันหมด !!! ยิ่งระลึก
บุญบาทเดียวยิ่ง ส่งผลท่วมทับทวี


ปล. ยกจิตเป็นขันธ์ แล้วให้ยก เวทนาขันธ์ด้วย แล้วแยกกริยาอาการทางกายวาจาใจ เป็นสังขารขันธ์
หลังจากนั้น จะแยกธาตุ แยกขันธ์ ด้วยการ ตั้งการภาวนา เจริญสติ กาย(การตบแต่งบุญชนิดต่างๆ -k40-
เพื่ออาศัยระลึก) เวทนา จิต ธรรม ...เข้าเป้า สติปัฏฐาน4

 

การถึงความว่าง มาจากการไม่ยึดติด
การไม่ยึดติดมาจาก การเห็นความเป็นจริง
ในธาตุ ๔ ขันธ์ ๕
จิตที่ละการยึดติด
ตัวตนเสียได้ย่อม ละอารมย์ยินดีไม่ยินดี
จิตนั้นจึงเริ่มว่าง.....เลิกการก่อภพ ก่อชาติ

ดีงนั้น การฝึกให้จิตมีกำลังเพื่อพิจารณาให้เห็น
ความว่างจึงมีสาระกว่าเรื่องอื่นใดทั้งปวง