เมื่อข้าพเจ้าปรามาสพระรัตนตรัย

ปรามาสพระรัตนตรัย และไปบ้านสายลมเป็นครั้งแรก

นับตั้งแต่เราจิตตั้งมั่นใน ทาน ศีล ภาวนา ครบองค์ประกอบของความดี มันเริ่มตั้งแต่ตอนนั้น เรานั้นทั้งรักและเคารพในพระรัตนตรัยเป็นอย่างยิ่ง ประกอบกับเริ่มเจริญมรณานุสติ คือระลึกถึงความตาย เรานั้นมอบกายถวายชีวิตเพื่อเป็นพุทธบูชาแก่พระรัตนตรัยทุกวัน

แต่ไฉน .......มันเกิดอะไรขึ้นกับเรา......เผลอเมื่อใด......จิตมันคิดเอง.....คิดปรามาสพระรัตนตรัย.......คิดไปได้ ทั้ง ๆ ที่เรากำลังสวดมนต์ ถวายอาหารและดอกไม้แด่พระพุทธรูป มันแทรกขึ้นมาระหว่างเรากำลังแสดงความเคารพพระรัตนตรัยทุกครั้ง เป็นทุกวัน วันละหลาย ๆ ครั้ง และยามเราเผลอหรือไม่เผลอก็แล้วแต่ มันแทรกขึ้นมาดื้อ ๆ เลยค่ะ มันคิดว่า “ ให้พระพุทธรูปมาลอดอยู่ตรงหว่างขา ” ดูสิคะ....... จิตมันเลวได้ขนาดนั้นเลยค่ะ

เรานั้นมันมีสติทุกครั้งที่คิดนั้นแหละค่ะ แต่มันแทรกขึ้นมาแบบดื้อ ๆ คิดทุกครั้งต้องรีบก้มกราบเพื่อขอขมาพระรัตนตรัย เป็นมากถึงขนาด ขณะขอขมายังไม่ทันเสร็จเลย มันก็ดันแทรกความคิดบ้า ๆ มาขณะกราบนั้นแหละ จิตนี่มันเลวจริง ๆ .เราต้องทนทุกข์เพื่อยื้อยุดฉุดกระชาก ไอ้ความคิดชั่ว ๆ อยู่อย่างนี้นานนับปี ทีนี้มันทุกข์ทรมานมาก ตรงที่ว่าเราไม่สามารถจะเล่าให้ให้ใครฟังได้ ไม่กล้าจะปรึกษาใครเลยด้วยค่ะ ก็ใครในโลกนี้มันจะเลวได้โล่ห์เหมือนเราบ้าง......ขืนเล่าก็คงมีแต่คนประณาม นรกกินกบาลแหงเลยยายคนนี้ และเราเองนั้นก็กลัวตกนรกเป็นอย่างยิ่ง ก็ต้องทนอมทุกข์อยู่อย่างนั้นเป็นปี ๆ

จนกระทั่งมาที่บ้านสายลม เลขที่ 9 ซ.8 ถ.พหลโยธิน เป็นครั้งแรก ที่บ้านสายลมแห่งนี้เป็นบ้านของ มรว.เสริม ศุขสวัสดิ์ ท่านอุทิศบ้านเพื่อเป็นสถานปฏิบัติธรรม โดยมีพระจากวัดท่าซุงมาสอนกรรมฐานและรับสังฆทานทุกวันเสาร์และอาทิตย์ของต้นเดือนค่ะ

เรามาถึงก็ได้ถวายสังฆทาน และได้เข้าฝึกมโนมยิทธิกับ อ. ที่เป็นฆราวาสเป็นครั้งแรก ทันทีที่ อ.เห็นหน้าเราปุ๊บ อ.บอกว่า นี่เธอทำไมถึงซนขนาดนี้ ไปทั่วเลยนะ ไปปีนกำแพงวิมานเล่นด้วย เราก็ ฮึ อ.รู้ได้งัยนี่ แถมยังเถียง อ. กลับไปอีกว่า ก็นั่นมันบ้านหนูเองนี่คะ หนูปีนบ้านตัวเองก็ผิดหรือคะ อ.ก็เมตตาสอนกลับมาว่า เวลาเราจะไปไหน มาไหน ทุกที่ทุกสถานล้วนมีผู้ดูแล เราควรจะมีมารยาทและมีสัมมาคารวะต่อท่านที่ดูแลเขตนั้นด้วย

เราก็มาตระหนักในภายหลังว่า เรานี่เปรียบเสมือนคนป่าที่ไม่เคยได้รับการอบรมมารยาท เพราะเราไปเองแบบสะเปะสะปะ ไม่รู้เรื่องรู้ราว เพราะไม่เคยปรึกษาใครเลย และไม่เคยถามใครเลยด้วย เรานี่เป็นคนที่ไร้การศึกษาชัด ๆ

พอหลังจากฝึกมโนมยิทธิเสร็จแล้วก็มานั่งอยู่ตรงที่เขาถวายสังฆทานกัน คนก็เยอะมาก สถานที่คับแคบไปถนัดตาเลย คนหลายพัน ทยอยเข้าทยอยออก แต่เนื่องจากเรายังไม่อยากกลับ อยากจะถามพระท่านว่า ไอ้อาการที่เราต้องทนทุกข์ที่ปรามาสพระรัตนตรัยทุกวัน จะทำอย่างไร แต่หาโอกาสไม่ได้ เนื่องจากคนมาถวายสังฆทานมาก แม้กระทั่งที่ยืนยังแทบจะหาไม่ได้ คนต่อคิวยาวเหยียด แย่งกันเดินเบียดเสียดยัดเยียด เจ้าหน้าที่ต้องเคลียร์คนเข้าคนออกแบบเร็วที่สุด พระท่านก็ไม่ว่าง

เราไม่รู้จะทำอย่างไร โอกาสจะถามท่านได้นั้นเป็นศูนย์ เราพกความหวังมาจากบ้านเต็มเปี่ยมว่าเราจะมาถามพระให้ได้ รู้สึกผิดหวังมาก เดินคอตกมานั่งอยู่บริเวณหน้าห้องน้ำ คนอื่นเขามากันเป็นครอบครัวบ้าง เป็นกลุ่มบ้าง เป็นคณะบ้าง อันตัวเรานั้นหัวเดียวกระเทียมลีบ เดินทางมาจากต่างจังหวัดเข้า กทม.แต่ละครั้งต้องใช้เงินหลักหมื่น จะมาบ่อย ๆ ก็ไม่ได้ เรานั้นบุกเดี่ยวมาที่นี่ด้วยความหวังเดียวอันเป็นที่พึ่ง พอรู้ตัวว่าต้องผิดหวังแน่แล้วก็มานั่งทำใจอยู่คนเดียวหน้าห้องน้ำ

และแล้ว.......จู่ ๆ มีเสียงประกาศจากไมค์โดยหลวงพ่ออนันต์ เจ้าอาวาสวัดท่าซุงรูปปัจจุบันว่า “ คนที่มีอาการปรามาสพระรัตนตรัยนั้นหนะ ให้ขอขมาพระรัตนตรัยบ่อย ๆ และทุก ๆ วัน เนื่องจากอาการแบบนี้เป็นกันทุกคน เพราะเรากำลังจะเดินไปสู่ความดี จะมีมารมาขวางไว้ เขากลัวว่าเราจะเป็นคนดี.....เพราะเรากำลังจะได้ดี....

เพียงเท่านี้ โอ หลวงพ่อเจ้าขา น้ำตาลูกไหลพรากอาบแก้ม....เดินฝ่าฝูงชนไปคุกเข่าต่อหน้าหลวงพ่อ แบบไม่เหลือความอายใด ๆ ไปก้มกราบแทบเท้าหลวงพ่ออนันต์ ท่ามกลางสายตานับร้อย.....พร้อมสะอึกสะอื้น.....หลวงพ่อเมตตาลูกเหลือเกิน หลวงพ่อพูดปลอบว่า " เราทำดีแล้วนะลูก " และหลวงพ่ออนันต์ ก็เหมือนกับรับคำพูดจากใครที่มองไม่เห็นอยู่ และหันมาบอกกับข้าพเจ้าว่า “หลวงพ่อฤาษีบอกว่า ทำดีแล้วนะลูก จิตละเอียดและสะอาดขึ้นแล้ว เรากำลังจะพ้นบ่วงมาร”

ดิฉันนั้นสุดจะซาบซึ้งไม่อาจหาคำพูดใด ๆ ในโลกมาพรรณนาถึงความเมตตาของ หลวงพ่อฤาษี ได้ พ่อไม่เคยทอดทิ้งลูกเลยสักครั้งค่ะ .....นับแต่บัดนั้นมา ติดขัดคับข้องอารมณ์เมื่อใดท่านเมตตาสงเคราะห์ลูกทันที เราก็ไม่เคยออกห่างจากสายวัดท่าซุงเลย

เรานั่งปลื้มปีติอยู่จนกระทั่ง 2 ทุ่ม หรือ 4 ทุ่ม นี้แหละไม่แน่ใจ จำไม่ค่อยได้ค่ะ มีการกล่าวถวายสังฆทาน สวดมนต์ และเจริญกรรมฐานแบบสุขวิปัสโก พร้อมกันค่ะ

ก่อนหน้านี้อันความรู้ของเรานั้น เราเข้าใจว่าสังฆทาน คือเราถวายแด่พระภิกษุสงฆ์ทุกรูปที่อยู่บนโลกนี้เท่านั้น แต่ในขณะที่กล่าวคำถวายสังฆทานนั้น พอถึงคำว่า “ขอพระสงฆ์จงรับ” ที่บริเวณพระพุทธรูป และรูปปั้นหลวงปู่ปาน หลวงตาแสง และ หลวงพ่อฤาษีนั้น ทันใดนั้น.......มีพระสงฆ์หนุ่มรูปงาม ห่มจีวรสีกลัก เหมือนกันทุกรูป นั่งเรียงแถวน่ากระดาน มากมายยาวจนสุดลูกหูลูกตา พนมมือรับพร้อมเพรียงกันอย่างเป็นระเบียบและสวยงาม
ตั้งแต่บัดนั้น เราก็ได้ความรู้เพิ่มขึ้นมา คือ ไม่ใช่แค่พระสงฆ์ทุกรูปที่อยู่บนโลกนี้เท่านั้น แต่เป็นพระสงฆ์ทุกรูปที่อยู่บนโลก พระสงฆ์ที่อยู่ในโลกทิพย์ รวมถึงพระสงฆ์ทุกรูปที่เข้าพระนิพพานไปแล้วด้วย

เราพึ่งจะถึงบางอ้อ ........มิน่าล่ะ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ถึงได้บอกว่า สังฆทานนั้น อานิสงส์หาประมาณมิได้ เป็นเช่นนี้เองหนอ......







เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับข้าพเจ้า บนเส้นทางการเดินทางไปอยู่กับพระพุทธเจ้าเมื่อข้าพเจ้าตาย
สามารถอ่านเพิ่มเติมได้ในกระทู้ ผีอำ ในห้องผีค่ะ

 

ในขณะที่ดิฉันอ่านกระทู้ของคุณทองชมพูก็รู้สึกปลื้มใจไปด้วย น้ำตามันปริ่มๆมาเองเลย อนุโมทนาสาธุด้วยค่ะ

 

เผื่อว่ามีใครกำลังประสบเหตุคล้าย ๆ ดิฉัน จะได้ไม่ต้องทุกข์ทรมานเพราะโง่เขลาเหมือนดิฉันค่ะ

 

แต่ใคร ที่เกิดอาการนี้ ก็ถือว่าจะดีแล้วครับ ที่เขามาทดสอบเรา ทนๆไป แม้แต่ผมก็เผชิญกับสิ่งเหล่านี้อยู่เหมือนกัน แรกๆก็เอาแทบบ้าเหมือนกัน หลังก็ใช้ความหน้าด้านเข้าสู้ครับ คิดๆว่า เออเอ้า มึงสั่งมา แต่กูจะไม่ทำ แล้วจะทำไม อยากทำ ทำเองสิ มาสั่งทำไม เมื่อรู้ว่าเราไม่ทำ

 

แม้ผมถวายสังฆทานมาน้บครั้งไม่ถ้วน ไม่เคยสังเกตุเดียวเที่ยวหน้าจะดูซิมีภิทษุมานั่งนับไม่ถ้วนใหม? จะตั้งจิตอาราทนาเลย พรุ่งนี้จะไปวัดด้วยว่าจะใส่บาตรอย่างเดียว อ่านกระทู้นี้แล้วเปลี่ยนใจจะถวายสัวฆทานด้วยดูซิจะมีพระสงฆ์สุดลูกหูลูกตาใหม สาธุ

 

ขอบคุณ จขกท. มากๆ ค่ะ ที่ให้คำตอบ เพราะเป็นเรื่องที่ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า
เราก็สวดมนต์ไหว้พระ ทำไมถึงคิดเรื่องคล้ายๆ จขกท. รู้สึกว่าตัวเองโคตรบาปเลย ตกนรกแน่ๆ เรา แต่แก้ปัญหาโดย ทำจิตให้ว่างทุกครั้งเมื่อคิดแว๊บเข้ามา
ต่อไปนี้จะขอขมาพระรัตนตรัยทุกวันเลยค่ะ....(good)

 

ระหว่างยื้อไปยื้อมา เราอาจแพ้บ้าง ชนะบ้าง สลับกันไป ทำบ่อย ๆ เดี๋ยวก็ชนะเองค่ะ ส่วนเรื่องขอขมาพระรัตนตรัย ต่อให้ไม่มีอาการนี้แล้ว ก็ต้องขอขมาไว้ทุกวัน เพราะเราแค่เพียงมนุษย์ปุถุชน อาจประมาทพลาดพลั้งแบบไม่เจตนาได้ เพราะคุณท่านนั้นอนันต์ แต่โทษก็มหันต์ เช่นกันค่ะ

 

สาธุกับคุณ ทองชมพูคะ และลูกหลานของหลวงพ่อทุกท่านด้วย สาธุ

 

อนุโมทนาสาธุด้วยค่ะ เป็นมาเหมือนกันเลยต้องสวดมนต์ขอขมาพระรัตนตรัยทุกคืนก่อนนอน
***********************************
ปรามาสพระที่ปาราชิกไปแล้ว ยังใส่ผ้าเหลืองอยู่ ถือว่าบาปน้อยกว่าปรามาสพระที่เป็นอรหันต์ไหมครับ ?

ถาม : ถ้าเราเกิดไปปรามาสพระอรหันต์ที่ล่วงลับไปแล้ว จะบาปไหมครับ ?

ตอบ : ปรามาสพระรัตนตรัย ไม่ว่าจะล่วงลับหรือไม่ล่วงลับก็บาปสาหัสพอกัน

ถาม : แต่ถ้าปรามาสพระที่ปาราชิกไปแล้ว ยังใส่ผ้าเหลืองอยู่ และมรณภาพไปแล้ว ก็ถือว่าบาปน้อยกว่าปรามาสพระที่เป็นอรหันต์ไหมครับ ?

ตอบ : สำคัญตรงที่ว่า ตอนนั้นสภาพจิตของเราประกอบไปด้วยกิเลสมากน้อยแค่ไหนด้วย ถ้าเราใส่อารมณ์โกรธไปเต็ม ๆ กับการที่เราทำไปด้วยความไม่รู้ โทษก็ต่างกัน

แต่ส่วนใหญ่แล้ว ระหว่างการปรามาสผู้ที่บริสุทธิ์จริง ๆ กับผู้ที่ไม่บริสุทธิ์ ปรามาสผู้ที่บริสุทธิ์โทษจะหนักกว่า มีเรื่องของโยมคนหนึ่งที่ไปด่าพระ พระรูปนั้นท่านทำผิดจริง ๆ แต่ไม่ใช่หน้าที่ของฆราวาสที่จะไปด่าพระ โยมก็เลยไปเกิดเป็นเปรต เสวยทุกข์โทษจนนับเวลาไม่ถ้วน

โยมท่านนั้น(ที่เป็นเปรตอยู่)สรุปว่า กรรมของคนอื่นแท้ ๆ แต่ไปรับมาเป็นของตนเอง เขาทำผิดก็เรื่องของเขา เราไปด่าเขา จิตของเราประกอบไปด้วยโทสะ จิตมีแต่ความเศร้าหมอง ตายไปก็เลยซวยไปด้วย

ถาม : แต่ถ้าเกิดพระรูปนั้นมรณภาพไปแล้ว หรือว่าพระรูปนั้นอยู่ที่นรก ?

ตอบ : ตามไปขอขมาท่านในนั้นก็แล้วกัน..!

สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เก็บตกจากบ้านอนุสาวรีย์ ต้นเดือนกุมภาพันธ์ ๒๕๕๔

 

เมื่อเช้าไปถวายสังฆทานมา มีพระสงฆ์ออกมารับเพียงหนึ่งรูป ก็เลยทำตามและอารทนาพระต่อพระดุทธนิมนต์พระทั่วทั้งอนันตจักรวาล ไม่เห็นมีพระสงฆ์สุดลูปหูลูกตาเลยเห็นมีองค์เดียวเหมือนเดิม ตาคอยสอดส่องดูจนทั่ว จนหลวงพ่อถามว่าโยมมองหาใคร ผมเลยเล่าให้ท่านฟัง ท่านหัวเราะแต่ไม่กล่าวอะไร. ตอนกลับท่านบอกว่า ใครจะเห็นไม่เห็นอะไรไม่ใช่สาระสำคัญ สาระสำคัญคือทำยังไงให้ตนพ้นทุกขต่างหากละ ผมเลยก้มกราบท่านท่านก็เดินเข้ากุฏิไป สาธุ

 

555 ในตอนนั้นท่านคงเมตตาสงเคราะห์บอกดิฉันนะค่ะ เพราะดิฉันไม่มีความรู้ เนื่องจากยังไม่เคยศึกษา และอีกอย่างคงจะให้กำลังใจในการปฏิบัติเพราะไม่เคยมีพระหรือผู้รู้ท่านท่านใดให้ความแนะนำมาก่อน และอีกประการคือดิฉันเป็นคนหัวดื้อหัวรั้น ถ้าไม่ประจักษ์ด้วยตนเองจะเชื่ออะไรยากค่ะ ท่านสงเคราะห์อีกหลายเรื่องที่เราข้องใจ แล้วหาข้อมูลไม่ได้ เพราะคนอย่างเราต้องเจอชนิดที่ต้องอ้าปากค้าง แบบเถึยงไม่ออกมั้งคะ

 

ถ้าเชื่อพระพุทธเจ้า พระองค์คือบรมครู ของเทวดาและมนุษย์ ถ้าเชื่อพระพุทธเจ้าก็ต้องเชื่อพระธรรมของพระองค์ว่าสิ่งที่ท่านตรัสคือความจริงคือสัทธรรมคืออกาลิโก เมื่อเชื่อพระพุทธเจ้า พระธรรม ก็ต้องเชื่อพระอริยสงฆ์เจ้าว่าสามารถทำตามแผนที่จนพ้นทุกขได้ เมื่อเชื่อครบสามสิ่งก็คือยึดพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่ง ถ้าไม่เชื่อก็หาศาสดาองค์ใหม่ได้เลย เมื่อเชื่อและยึดพระรัตนตรัยแล้ว สิ่งใหนที่ไม่มีในพุทธวจนะควรทำอย่างใด? ควรทิ้งรึควรยึด ได้รับรู้อะไรควรเทียบพุทธวจนะว่ามีใหม พระองค์ตรัสว่าอะไร สิ่งที่รู้ทำให้พ้นทุกขรึเปล่า รึเพิ่มทุกข เป็นไปเพื่อละการยึดมั่นถือมั่น หรือยิ่งยึดมั่นถือมั่นว่าฉันเห็นโน้น นั้น นี่ ฉันเก่ง หรือเห็นก็สักแต่เห็นเห็นแล้ววาง. พระพุทธองค์สอนแบบไหน ศีลครบไหม ยึดพระรัตนตรัยมั่นคงใหม ละสังกายทิฏฐิได้ไหม ทำกามและพยาบาทให้บางเบาใหม รึสามารถดับได้ ทำยังไงจึงดับได้ใช้ปัญญาพิจารณากุสโลบายขจัดให้สิ้นไป รึคอยดูว่ามีพระสงฆ์สุดลูกหูลูกตา. อันไหนที่พระพุทธองค์ทรงสั่งสอน ให้ปฏิบ้ติ ให้ทำ ใช้ปัญญาไตร่ตรองให้ดีว่าพระองค์สอนพระอริยมรรคมีองค์8 และทำสังโยชน์10ให้สิ้นไปเพื่อความพ้นทุกขรึสอนให้ดูนั้น โน้น นี่ เชื่อพระองค์มิต้องมีใครมาสอนมาบอกแค่อ่านพุทธวจนะและพิจารณาว่าสิ่งที่พระองค์ตรัสนั้นจริงรึเท็จ พิสูตรด้วยตนเอง อะไรทุกข อะไรคือเหตุ เมื่อรู้แล้วท่านตรัสบอกทางดับไว้และทางพ้นทุกขไว้ทำตามดูว่าดับได้จริงใหม พ้นได้จริงใหม ต้องพิสูตรด้วยตนเองถึงจะเชื่อโดยสนิทใจ. ไม่ต้องเห็นโน้น นั้น นี่ ถึงเชื่อ ที่เห็นนะเห็นจริงรึเปล่ารึตาฝาด รึมโน ทำไมผมทำไม่เห็นเลย มีมหาภูมิทั้ง4มีขันธ์5มีปัญญามีสติ เท่ากัน. แต่ถ้ามาถามวิธีขจัดสังโยชน์ข้อ1-5จะบอกได้ไม่มีผิดแม้แต่นิดเดียวตรงตามทางที่พระพุทธองค์สอนเลยและกุสโลบายต่างๆที่ใข้แล้วได้ผล. จริง ลองพิจารณาดูนะครับ สาธุ
ป.ล.พระโมคลานะเห็นเปรตเมื่อตอนเสด็จลงจากเขาท่านยิ้มๆ พระสงฆ์ที่เดินตามมาคิดว่าท่านเห็นเทวดา เฝ้าถามท่านท่านก็ไม่ตอบไม่บอกใคร จนพระพุทธองค์ทรงตรัสถาม พระโมคลานะจึงทูลตอบว่าท่านเห็นเปรต พระพุทธเจ้าทรงตรัสว่า เรามีพยานแล้วพระโมคลานะเป็นพยานให้เราแล้ว ...

 

จิตชั่ว + บุญเก่าไม่มีที่ให้แทรกช่วย = ไม่เห็น

 

จิตชั่วเพราะคิดชั่วจึงด่าว่าคนอื่นจิตชั่ว เมื่อตนมีจิตช้่วจึงมองคนอื่นๆจิตชั่วไปหมดถ้าตนมีจิตดีจะมองความดี ถ้าตนมีจิตชั่วจึงคิดแต่คนอื่นชั่ว. ส่วนความจริงชั่วรึดีก็ไม่รู้ ฉันมีจิตชั่วก็จะคิดว่าเค้าชั่ว ตกลงคนคิดชั่วรึคนถูกคิดชั่ว เรื่องง่ายๆคิดไม่เป็นมีหัวไว้กันหูแค่นั้น บุญไม่มีรึมีรึบาปมีรึไม่มีมันมิใช่สิ่งที่ใครจะบอกใครได้บุญบาปใครมีอะไรไม่มีอะไรก็เรื่องของใคร บุญไม่มีแต่มีบ้านมูลค่าเป็นหลายสิบบาทมีรถที่เค้าเรียกรถหรูไม่กี่คัน จอดทิ้งไว้ให้หมามันเยี่ยวใส่ มีคนรับใช้มากกว่าสิบคน 5555
คนจิตชั่ว มองอะไรใครก็ชั่ว คนจิตดีทำยังไงมองอะไรก็ดี แล้วใครจิตชั่วคนมองรึคนถูกมอง

 

อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ ปลื้มใจด้วย และเพิ่งเข้าใจวันนี้นี่เอง ขอบคุณมากค่ะ สาธุ สาธุ สาธุ

 

ขอบคุณค่ะ

 

ขอบคุณค่ะ

 

จริงด้วยค่ะ

 

สิ่งที่ผมโพสเพียงให้คุณได้คิดเท่านั้นมิใช่สิ่งที่คุณเห็นจะไม่มีแต่นั้นมิใช่สาระสำคัญ ยิ่งมีจิตสงบ ยิ่งน่าจะหาทางดับทุกขได้ง่ายเหตุเพราะมีของเก่าแล้วอย่างน้อยๆได้พระโสดาบันก็ยังดี อย่าไปหลงกับสิ่งมิใช่ทางพ้นทุกข รู้แล้ววาง เห็นแล้ววาง อย่านำมาใส่จิตปล่อยไป เช่นคุณนพเค้ามีจริงเค้าไม่เคยโพสเลยใครถามเค้าตอบได้ตามความเป็นจริง. แต่เค้าดำเนินตามทางพ้นทุกข ผมว่าสิ่งนี้ดีที่สุด ท่านจะรู้ด้วยตนเอง และสามารถช่วยตนให้พ้นวัฏสังสารได้ แน่แท้ นอกนั้นเป็นเพียงของเด็กเล่น ไม่มีสาระอะไรเลย อย่ายึดมั่นถือมั่นท่านจะหลงทางและต้องทนทุกขต่ออีกไม่รู้ถึงเมื่อไร แต่ถ้าท่านอาศัยสิ่งที่มีหมั่นเจริญภาวนาปล่อยทุกสิ่งที่รู้ที่เห็นดำเนินตามรอยพระบาทแห่งองค์สมเด็จท่าน อย่างท่านพระโสดาบัน ไม่ใช่เรื่องยากเลย ถ้าได้ก็เกิดอีกแค่7ชาติเท่านั้นและจะสลับระหว่างภูมิมนุษย์และเทวดาเท่านั้น ถึงเวลาท่านจะเห็นจะรู้อีกเยอะเลยครับ.
หากที่โพสมาไม่ถูกใจท่านขออภัย ณ ที่นี้นะครับ สาธุ
ป.ล. ผมผ่านจุดนั้นมาก่อนสุดท้ายผมก็ทิ้งหันมาเจริญวิปัสนาตามพ่อแม่ครูบาอาจารณ์ที่ท่านแนะนำตอนใหม่ๆก็ต่อต้านโดนด่าหนักเลยสุดท้ายยอมเพราะสิ่งที่ท่านกล่าวผมเถียงไม่ได้ ผมเองก็ใช้วิธีท่านแต่ คุณอาจจะโกรธและไม่เข้าใจก็ขออภัยนะครับ แต่ผมหวังดีจริงๆครับมิได้มีอย่างอื่นแอบแฝงครับ แต่วิธีการอาจจะ...ไปหน่อย ต้องขอโทษด้วยนะครับ

 

ดิฉันมิโกรธคุณใด ๆ กลับต้องขอบคุณด้วยซ้ำค่ะ
ส่วนเรื่องการโพสนั้น ดิฉันแค่อยากให้คนที่เขากำลังเจอแบบนี้ เขามีทางออก เพราะดิฉันเคยเป็นมาก่อนทราบดีว่าทุกข์ขนาดไหน ยิ่งท่านที่เป็นหญิงด้วยแล้ว ยิ่งไม่กล้าแม้จะปริปากถามใครได้เลย แม้แต่จะเอ่ยปากถามพระสงฆ์ก็ยังรู้สึกกระดากใจ และมิกล้าถามพระสงฆ์ต่อหน้าธารกำนันเลย และผู้หญิงจะถามต่อพระสงฆ์เป็นการส่วนตัวลำพังก็หาควรไม่ และโอกาสก็แทบจะไม่มี

ส่วนเรื่องการเดินตามรอยพระพุทธเจ้าท่านนั้น ดิฉันพยายามอยู่ค่ะ และเรื่องที่เกิดกับดิฉันนั้นก็ 5-6 ปีแล้วค่ะ ส่วนเรื่องอื่น ๆ ที่โพสไปมิได้หวังอวดอ้าง แต่มีหลายท่านที่เขาไม่รู้ ซึ่งก็เหมือนกับดิฉันเมื่อก่อนนี้ก็ไม่รู้ เมื่อบางอย่างที่เรารู้และเป็นประโยชน์ต่อคนข้างหลังได้ก็แค่แชร์ประสบการณ์ เพราะตอนที่เกิดกับดิฉันนั้น ข้อมูลหายาก ดิฉันรู้ซึ้งถึงความยากในการหาข้อมูล และดิฉันก็ขออภัยคุณเช่นกันหากได้ประมาทพลาดพลั้งต่อคุณ

ขอบคุณค่ะ