ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

บอกไรให้ป่ะ เมื่อก่อนบ้านเค้าทำโรงงาน ณ ตะเอง
มีแต่คนงานพม่า มอญ ไทยใหญ่ เป็นร้อย
มีสาวพม่าเป็นแม่บ้านกับสาวไทยใหญ่
แต่แปลกลูกของเราพม่าไม่กล้าเลี้ยง มีแต่สาวไทยใหญ่
เป็นพี่เลี้ยง แต่ละคน ขาว หน้าตาจิ้มลิ้ม
ชื่อเพราะนะ ดาว เดือน จันทร์ งี้

ในจิตของเราลึกๆ มองพม่าพวกนั้นแล้วก็สงสารมากนะ
ทำงานอยู่ห้องเย็นงานหนักมาก เหมือนพวกนี้โดนสาบแช่งมาเกิด
ชีวิตรันทด แต่ละคนมาเล่าเรื่องราว กว่าจะข้ามมาฝั่งไทยได้
ชิวิตที่นู่นเป็นไง และแต่ละคนธรรมะธัมโม วันพระไปวัดซื้อของถวายพระ
ทำบุญ แม้ค่าแรงน้อยนิด ที่นู่นวัดบางวัด
สร้างจากเงินพม่าเยอะมาก ยังคิดเลยว่า คนเช่นนี้ เผ่าพันธ์นี้
ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าจะเคยรบพุ่งกะเรา จิตใจเค้าดูเย็นกว่าเราอีก
ป.ล.ตอนนั้น ยังไม่เริ่มฝันเป็นเรื่องเป็นราว

ตอนนี้ กิจการเจ๊งไปแล้ว 555 แต่ก็ยังมีอาชีพพอดำรงตัวไปได้

 

สวัสดีท่านเวียร์ ผู้สุขุมนุ่มลึก คิดยังคิดเบาๆ แต่เราหูดีได้ยินนะ อิอิ

อินกับคำว่า แม้ตายไปดวงวิญญา มอบแผ่นดิน

เหมือนเคยพูด เคยได้ยินเลยเนาะ

ขนลุกป่าว อากาศมันหนาว
ป.ล.ช่วงนี้ถ้าหนาวเย็นยะเยือก รู้เลยนะ ว่า ญาติมาหาาาาาาาาาาาา อิอิ

 

เพิ่งกลับจากไปไหว้พระบรมรูปพระนเรศวรมหาราชที่ค่ายทหาร ขนลุกด้วยความปิติ ท่านคงพอใจกับเราในงานที่ถวาย รูปปั้นนั้นส่งยิ้มให้ลูก เลยถวายมาลัยกร
ธูปหนึ่งห่อ ไฟแช็ค ไม้ขึด เทียน ทิ้งไว้เผื่อมีใครอยากไหว้แล้วไม่ได้ติดตัวไป

 

สวัสดีท่านเวียร์ ผู้สุขุมนุ่มลึก คิดยังคิดเบาๆ แต่เราหูดีได้ยินนะ อิอิ

อินกับคำว่า แม้ตายไปดวงวิญญา มอบแผ่นดิน

เหมือนเคยพูด เคยได้ยินเลยเนาะ

ขนลุกป่าว อากาศมันหนาว
ป.ล.ช่วงนี้ถ้าหนาวเย็นยะเยือก รู้เลยนะ ว่า ญาติมาหาาาาาาาาาาาา อิอิ


.... ผมขอคารวะครับ ผมคิดจริงครับ และขนลุกจริง เหมือนผมเคยพูดหรือสาบานกับตัวเองครับ

 

เขียน ๑๔.๕๓

พระสุพรรณกัลยา ไม่ได้อยู่ที่พม่าแล้วล่ะมั้ง นะ
น่าจะมีใครไปพากลับมาแล้วล่ะครับ สองปีที่แล้ว

ตอนนั้น นั่งรถไฟผ่านพิษณุโลก ตอนดึกๆ ระลึกได้


กระต่ายป่า ข้างวัด / พลทหารรักษาพระองค์
.

 

ในนิทานของเรานั้น. ยังอยู่แน่นอน. แต่ว่าก็เป็นเพียงนิทานจ๊ะ
โปรดฟังเพื่อความเพลิดเพลิน

 

คุณนพการ. ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยม. อิอิ

 

ขอโทษทุกท่านที่หายไปนาน วันนี้เราไปผ่อนคลายจิตใจ ร่างกายด้วยการว่ายน้ำ
มันช่วยใหัเหมือนชาร์ตแบต. คงจะมาเล่าช่วงดึกเช่นเคยนะคะ นาคีก็ต้องเล่นน้ำซินะ

 

เมื่อเช้ามืด ฝันไปว่า ไปโผล่ในอดีต ไปเจอช่วงพระมหากษัตริย์เสด็จพอดี ไพร่ฟ้าหาที่หลบกันจ้าละหวั่น หลบกันไต้สะพาน ผมก็หลบด้วย ไต้น้ำ...แต่แหม ทำไมต้องมาตั้งเครื่อง ตรงที่ผมหลบ สุดท้ายกลายเป็นที่ประทับขององค์หญิงไป ซะงั้น
โอย...กอดกันกลมเลย

แค่ฝันนะเนี่ยยัง สวีตกันถึงเพียงนี้

เฮ้อ....ฝันยังกับเรื่องจริง

 

เสียด๊ายยยยยยย..เสียดาย.....เมียมาปลุก ....เฮ้อ...กำลังจุ๊บุ๊ๆ พอดี

 

เอิ่ม อะไรกันเนี่ยหนอ

 

ท่านก่อนนอนก็สวดมนต์ภาวนาบ้างนะ บ้าสมาธิมาก เดี๋ยวโดนนิมิตมารลวงนะ

 

ในฝันเจอทหารพระราชาคนหนึ่ง มีรอยสักมังกรที่หน้าอก...ดูท่าจะเก่ง วิชาเวทย์มนต์
แต่ตอนนี้ลืมชื่อนั้นแล้ว คล้ายๆจะจำได้..อะไรน้า...ชื่อนายทหารคนนั้น

 

นิมิตรผม มักจะเป็นคนอื่นเข้ามากลั่นแกล้ง ในฝันน่ะครับ..ประจำเลย

 

ณ เพลานั้น ในเรือนนอนของสิงห์กับขรัวอินทร์ เงียบสนิท

"จงหลับตาลงลูกพ่อ จงใช้ใจรับรู้ และจงศรัทธาอย่างไร้ข้อกังขา"

 

เวสสุวรรณ..อะไรประมาณนี้ครับ ชื่อเขา

 

ถามคุณ จารุจันทราครับว่า...ผาแดงนางไอ่...กระรอกเผือก นาคภังคีร์แปลงตัวมา เมืองหนองหานล่ม....เป็นนิทานหรือเรื่องอ้างอิงจากเรื่องจริงครับ

 

สิงห์ราวกับโดนมนต์สะกด สิ้นคำของขรัวอินทร์ ดวงตาราวกับหรี่ลงเอง
คล้ายคนง่วงนอน สิงห์ตกอยู่ในภวังค์

"บัดนี้พ่อจักทำพิธีเบิกเนตรให้ลูก ในการสงครามระหว่างอโยธยากับอิระวดี
เป็นสงครามของจักรพรรดิ์ ผู้ที่มีอาวุธที่มีกำลังมาก จึงจะชนะ
อาวุธที่พ่อพูดถึงนี้ ไม่ใช่แค่เพียงหมัด มวย หรือคมศาสตราวุธ
แต่เป็นสงครามของเวทย์ แลภูตผี โหงพราย อีกด้วย"

สิงห์นั้นมีข้อกังขาในใจมากมาย แต่ราวกับหลับไหล
ปากไม่สามารถเอื้อนเอ่ยวาจาใดได้

"จงอย่ามีข้อกังขา ขอเพียงศรัทธา แล้วพ่อจักทำให้ลูกพ่อ ชนะทั้งคนแลผีทั้งหลาย"

"เมื่อเจ้ารับรู้ด้วยตนเองได้แล้ว ข้อกังขาจะมลายสิ้น"

 

สิงห์นั้นนั่งขัดสมาธิหันหน้า ตรงข้ามกับขรัวอินทร์

"ประนมมือขึ้น นึกใบหน้าของพ่อไว้ ตลอดพิธี นี้ ไม่ว่าจะได้ยินเสียงอันใด
จะเห็นอันใด ก็ให้นึกถึงหน้าพ่อเท่านั้น ห้ามลืมตา ห้ามลุกจากที่นี้"

สิงห์รู้สึกเย็นยะเยือก แลขนลุกขนพอง ราวกับอยู่ท่ามกลางสนามรบ

แล้วขรัวอินทร์ก็นำรากไม้อย่างหนึ่งมีรสฝาดเฝื่อนคล้ายหมาก แต่เป็นเปลือกไม้
ปลายลิ้นรู้สึกซ่า ราวกับลิ้นจะละลาย สิงห์อยากถ่มทิ้ง แต่ปากก็ไม่ขยับ

หลังจากที่ยังมึนงงกับรสไม้นั้น ก็ได้ยินทร์ขรัวอินทร์บริกรรมคาถา เสียงที่เปล่ง
นั้นไม่เบา ไม่กระแทกกระทั้น แต่ราวกับดังก้องสลับไปมาในหัวสิงห์ ราวกับเสียงสะท้อน
สิงห์รู้สึกตัวนั้นยืดขยายได้เอง ผ่านไปนานเท่าใด จิตก็จับใจความไม่ได้
รู้สึกว่าขรัวอินทร์นำสายสิญจน์มาพันมัดมือสิงห์ที่ประนมมืออยู่ มัดราวกับมัดตราสังข์
สิงห์รู้สึกใจเต้นแรงราวกับทะลุออกมาจากอก ในหัวแลหู ได้ยินทร์เสียงบริกรรม
สะท้อนไปมา จนหัวหมุนติ้ว ราวกับจะเป็นลม เหงื่อไหลอาบย้อยทั่วร่างกาย
รู้สึกถึงฝ่ามือของขรัวอินทร์มาประคองศรีษะตนไว้ แล้วท่านก็พ่นน้ำมนต์ใส่หัวสิงห์ คำแรก มะ คำที่สอง อะ คำที่สาม อุ ทุกครั้งที่โดนพ่นน้ำมนต์เป่ากระหม่อมนั้น
สิงห์รู้สึกราวกับไข้ขึ้น ร่างกายร้อนราวกับพิษไข้ ร้อนสลับเย็น แล้วรสฝาดเฝื่อนในปากก็หายไป สิงห์รู้สึกตัวเบา และเย็นฉ่ำ ราวกับฝนพรมลงมาเบาๆ
ขณะที่สิงห์นั้นกำลังล่องลอยในจิต ขรัวอินทร์ก็บีบปากสิงห์ แล้วใช้นิ้วปัดรากไม้ออกมา แต่คราวนี้ท่านยัดวัตถุแข็งชนิดหนึ่งลงไปในปากสิงห์
แล้วบีบปากสิงห์ไว้แน่นให้หุบลง ท่านบริกรรมคาถารุนแรงขึ้น รวดเร็ว ดังขึ้น วัตถุนั้นกับละลายในปากสิงห์
ระหว่างนั้นสิงห์รู้สึกร้อนมาก ราวกับนั่งบนกองเพลิง แต่ราวกับร่างกายไร้เรี่ยวแรงขัดขืน สิงห์สุดจะทน
แล้วลืมตาขึ้น กับพบกับละอองน้ำมนต์ที่ขรัวอินทร์พ่นใส่หน้า แล้วสิงห์ก็หมดสติไป