วัดแจ้ง..เมืองอุทัยเก่า กับพระเจ้าตาก..

เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ทำสมาธิโดยอยากไปสวรรค์ชั้นมายาครับ แต่ก่อนจะทำสมาธิทำใจให้สงบนั้น ก็สวดมนต์ยาวเลยครับ เพื่อจะได้ช่วยให้การทำสมาธิหรือการทำใจให้สงบนั้นสามารถฟันฝ่าอุปสรรคนานานับประการให้ไปได้ครับ

 

เลยใช้คำภาวนา ว่า อิทธิ...ครับ ปรากฏว่า เมื่อใจสงบแล้วก็เกิดนิมิตบันไดแก้วทอดยาวเลยเดินตามบันไดแก้วที่ทอดยาวจากที่พักไปสู่เบื้องบนครับ มองกลับมาเห็นหลังคาที่พักและบ้านของคนอื่นๆอยู่ครับ พอเดินตามบันไดแก้วไปได้สักพักปรากฏว่ามีทางแยกครับ ก็รู้ว่าคือสวรรค์ชั้นหนึ่งก็เลยไม่ไปครับ พอเดินขึ้นไปต่อก็เจอทางแยกอีกก็รู้ว่า นี่คือสวรรค์ชั้นสองก็ไม่ไปอีกครับ

 

แต่พอเดินตามบันไดแก้วต่อไปพบว่า มองเห็นเป็นลูกกลมๆสีฟ้าๆครับ แสดงว่า สวรรค์ชั้นมายาอยู่สูงกว่าครับ และเมื่อเจอแยกที่สามก็เลยเดินตามทางแยกนั้นไปครับ เห็นมีเทวดาสององค์ยืนเฝ้าปากทางเข้านั้นอยู่ครับ เทวดาทั้งสององค์ใส่ชุดสีออกขาวๆครับ ท่านไม่ได้สนใจข้าพเจ้าปล่อยให้ข้าพเจ้าเดินผ่านเข้าไปข้างในนั้นได้ครับ ข้าพเจ้าคิดไปเองว่า ท่านคงคิดว่าข้าพเจ้าเป็นประชากรของผู้คนที่แห่งนี้ครับ

 

พอก้าวข้ามทางแยกปรากฏว่าสวรรค์ชั้นดีมียานพาหนะก็คือปุยเมฆที่ข้าพเจ้าเหยียบนั้น สามารถล่องลอยไปตามทางที่ข้าพเจ้าปรารถนานั้นได้ครับ เพราะสภาพพื้นที่ของที่นี้นั้นกว้างใหญ่มากครับ ข้าพเจ้าก็กำหนดให้ยานพาหนะของข้าพเจ้านั้นไปยังวิมานใหญ่หลังหนึ่งที่อยู่ตรงกลางครับ

 

เมื่อมาถึงวิมานหลังใหญ่นั้น ข้าพเจ้าก็เห็นเหล่านางฟ้ากลุ่มหนึ่งกำลังซ้อมฟ้อนรำ โดยมีนางฟ้าประมาณแปดองค์ครับ พวกนางฟ้านั้นมือข้างหนึ่งถือของบางอย่างค้ายๆพานครับ ในพานนั้นก็มีกลีบดอกไม้ พวกพวกนางร่ายรำก็มีการโปรยดอกไม้ด้วยครับ ส่วนดนตรีนั้นคงเป็นเสียงทิพย์ที่พวกนางฟ้ากำหนดขึ้นเองได้ครับ ดอกไม้นั้นมีกลิ่นหอมเย็นๆครับ ข้าพเจ้ายืนดูอยู่สักพักก็มีนางฟ้าองค์หนึ่งเดินมาหาข้าพเจ้าและก็บอกว่า ให้ข้าพเจ้าตามนางฟ้านั้นไปครับ
ขอจบแค่นี้นะครับ....

 

อ้าวววว..จบแระ ยังไม่รู้เลยว่าตามนางฟ้าไปหรือป่าวว..อิอิ

 

บางอย่างก็เล่าลำบากครับ เกี่ยวกับพระธิดาปรมินทร์ราชบดีแห่ง มายานั้นครับ ขออนุญาติไม่เล่านะครับ

 

อ้าววว...ไม่เป็นไรค่ะ เล่าที่เล่าได้ อย่าให้ลำบากใจนิ

 

ว้าาา...กำลังสนุก จบแระ..

 

ฟังเป็นนิทานก็แล้วกันนะครับ พอนางฟ้าองค์นั้นบอกว่า ให้ไปรอพระธิดาปรมินทร์ราชบดีแห่งมายา ข้าพเจ้าก็ไปรอที่ห้องโถงหนึ่งครับ แล้วพระธิดาปรมินทร์ราชบดีก็มาในชุดที่สวยงามมากครับ แล้วพระธิดาก็กล่าวว่า สวรรค์ชั้นสามยินดีต้อนรับ แล้วพระธิดาก็บอกให้ข้าพเจ้าไปที่ที่แห่งหนึ่ง โดยต้องขี่ปุยเมฆนั้นไป ระหว่างทางมีเทวดาสององค์ขี่ปุยเมฆมาบังทางของข้าพเจ้า คือปิดทางที่จะไป ข้าพเจ้าเลยกำหนดให้ปุยเมฆลอยไปเร็วกว่า ของเทวดาทั้งสององค์นั้น เหมือนแข่งขันรถความเร็วเลยครับ ปรากฏว่า ข้าพเจ้าชนะ เมื่อถึงที่หมายปรากฏว่า เจอพระอาจารย์กำลังรออยู่ พระธิดาปรมินทร์ราชบดีที่ขี่ปุยเมฆมาพร้อมกับข้าพเจ้าก็บอกว่า ต้องไปทานอาหารทิพย์ก่อน ปล่อยให้ข้าพเจ้าเข้าไปในห้องเรียน แต่เพียงผู้เดียวครับ ข้าพเจ้าเก็บสิ่งของเสร็จแล้ว พระอาจารย์ก็กล่าวว่า ข้าพเจ้าไม่ต้องทานอาหารทิพย์เพราะว่า ข้าพเจ้ายังอยู่บนโลกมนุษย์ครับ

 

เจ้าของกระทู้ไปอ่านหนังสือสอบเลื่อนขั้นไปแล้วครับ ระหว่างนี้เดี๋ยวคุรุวาโรจะพาไปทัวร์สวรรค์ชั้นสี่ ชั้นที่ไปยากเพราะว่าไกลมากครับ แถมยังห้ามคนที่ไม่มีสิทธิ์แวะเข้าไปอีกต่างหากครับ โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับ

 

เมื่อข้าพเจ้าทำใจให้สงบแล้วขอนิมิตสวรรค์ชั้นดุสิต ข้าพเจ้าพบว่ามีเสียงของใครคนหนึ่งพูดเบาๆกับข้าพเจ้าว่าให้ข้าพเจ้าเรียกความสามารถในอดีตออกมาด้วย คือกายทิพย์ของเทวดามีธาตุไฟสูงครับ ข้าพเจ้าไม่ค่อยชอบทำแบบนั้นเพราะว่าจะทำให้กายเนื้อทนไม่ได้ข้าพเจ้าก็จะป่วยเพราะว่าธาตุในกายไม่เสมอกัน แต่เมื่อมีเสียงบอกมาแบบนี้ข้าพเจ้าก็ต้องทำตามครับ

 

แอบเข้ามาอ่าน..อิอิ แล้วงัยต่อคะ..น่าสนใจ นิ

 

เมื่อข้าพเจ้าภาวนาแบบปิดอารมณ์คือคำภาวนาไม่มีความหมายครับมีแต่สิ่งที่ต้องการในความคิดขณะภาวนาครับ คือตั้งใจมั่นในเป้าหมายครับ ข้าพเจ้าใช้เวลานานมากเพราะว่าไม่ชอบใช้วิธีแบบนี้ครับ เพราะมันทั้งเหนื่อยและเมื่อกลับมาฌานก็จะค้างไปอีกหลายวันครับ ข้าพเจ้าจะกลายเป็นคนไม่ชอบพูดจาไปอีกหลายวันครับ

 

โห๋...rabbit_scary

 

เมื่อใจสงบข้าพเจ้าพบว่า มีเทวดาท่านหนึ่งมานำทางไปครับโดยเหมือนท่านจะล่วงรู้ได้ว่าข้าพเจ้าจะไปที่ดุสิตครับ ข้าพเจ้าเดินตามบันไดแก้วไปเรื่อยๆ ระยะทางนั้นไกลมากครับจนข้าพเจ้ารู้สึกเหนื่อยเหมือนตอนวัยรุ่นๆที่เดินขึ้นเขาภูกระดึงครับ แต่สวรรค์ชั้นนี้นั้นไกลมากกว่านั้นอีกครับ

 

เมื่อไปถึงก็พบท่านเทวดาอารัก์สองท่านที่ยืนเฝ้าทางผ่านเข้าสวรรค์ชั้นนี้ครับ เทวดาที่นำทางข้าพเจ้านั้นบอกข้าพเจ้าว่าให้เดินตรงไกลยังวิมานหลังใหญ่สุดที่อยู่ตรงกลางอันไกลสุดสายตาของข้าพเจ้าครับ ข้าพเจ้ารู้สึกคุ้นเคยสถานแห่งนี้อย่างไรก็บอกไม่ถูกครับ เป็นตวามรู้สึกที่ยากจะอธิบายครับว่าทำไมรู้สึกอย่างนั้นครับ

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=5Td_z0SXFJE]ทรายกับทะเล - YouTube[/ame]

 

เป็นเสือดาว..แต่ชอบเพลง ทรายกับทะเล มากกกกก
เรียกว่าเป็นเพลงประจำตัวเลย ก็ว่าได้...ประจำตัวมานานนนน
ประมาณว่า..เชิญเสือดาว ร้องเพลงหน่อย น๊ะๆๆๆ
ก็จะบอกว่า ไม่ร้องๆๆๆ พรรคพวกก็คีย์เพลง ทรายกับทะเล
สุดท้าย..ก็ต้องร้องเพลงนี้ทู๊กกที อ่ะๆๆๆ

 

ถ้าถามหาเหตุผล ก็คงตอบไม่ได้ รู้อย่างเดียวว่าชอบ..
โดยเฉพาะ เนื้อหาท่อนแรกของเพลง ที่บอกว่า

จะเหนื่อยเพียงไหน จะทุกข์เพียงใดโปรดรู้
ตรงนี้ยังมีฉันอยู่ พร้อมจะดูแลหัวใจ
หากมรสุมจะทำเธอเหน็บหนาวใจ
พายุจะแรงแค่ไหน จะคอยอยู่ข้างเคียงเธอ

ร้องเพลงตรงนี้ครั้งใด ก็เหมือนให้กำลังใจตัวเองทุกที
ก็แปลกดี..รู้สึกอย่างนั้น จริงๆ (f)