วิชชาที่จะทำให้อยู่รอดจากยุคสมัยแห่งภัยพิบัติ

คุณคณานันท์คะ...

คุณครูคะน้องชายมีเรื่องรบกวนให้ถามคุณครูค่ะ...

สวัสดีครับคุณคณานันท์

ผมขอเรียนถามปัญหาอีกซักครั้ง เพราะทำให้ติดขัดในการปฏิบัติ คือ 2 - 3 ปีก่อน ผมฝันว่ามีพระท่านมาแนะนำให้ทำกสิณทั้ง 10 กอง ท่านทำให้เห็นไล่ไปทีละกอง ถึงวิธีทำ (แต่ก็จำไม่ได้หรอกครับ) แต่กองที่เด่นที่สุดเป็นกสิณสีเหลือง

พอตื่นขึ้นมาก็มาคิดว่าเรามีวาสนาขนาดนั้นเชียวหรือ แล้วก็ไม่ได้เอะใจอะไร ก็เลยไม่ได้ทำกองไหน ได้แต่ภาวนาพระคาถามงกุฏพระพุทธเจ้าบ้าง จับลมไปบ้าง ตามความถนัด

ประมาณต้นเดือนพฤศจิกายนของปี 2549 ที่ผ่านมานี้ ใจมันอยากฝึกกสิณไฟมาก ก็เลยตัดสินใจว่า เอาวะลองฝึกซัก 3 เดือน... ผมก็ใช้วิธีเพ่งเทียนมาเรื่อยๆ พร้อมภาวนาบทมงกุฏพระพุทธเจ้าไป แต่ลมนั้นจับบ้างไม่จับบ้าง ทำไปประมาณ 2 เดือนเศษ พอมาต้นมกรา ปี 50 ก็ทำไปปกติ แล้วก็นอน ฝันไปว่า อาจารย์มาบอกว่า "ไม่ผ่าน" คืนที่สองก็ทำไปปกติ ฝันอีกว่า "ท่านสอบตก" แล้วก็บอกอีกว่าให้ทำตลอดทั้งวันทั้งคืน... ผมก็มาวิตกว่า กลางคืนไม่นอนได้อย่างไร พรุ่งนี้ต้องไปรับหลาน ก็ทำไปปกติ พอคืนที่สาม ฝันเห็นหน้าอาจารย์ท่าน ท่านเสียดายมากที่เราทำไม่สำเร็จ แต่ท่านก็ต้องวางอุเบกขา

ทำให้ตื่นขึ้นมาแล้ว ผมก็เสียใจ และเสียดายมาจนทุกวันนี้ ทำไมเราเลวขนาดนั้น ทำไมจิตใจเราหาความเข้มแข็งไม่ได้เลยหรือ

ก่อนที่จะเขียนมาถามคุณคณานันท์... ที่ผมเรียนให้ฟังไปแล้วว่าฝันเห็นกสิณน้ำ แล้วคุณก็แนะนำกสิณน้ำมา... ผมก็ทำมาทุกวัน คือ ใช้บทพุทธคุณบ้าง บทมงกุฏพระพุทธเจ้าบ้าง พร้อมกับจับลมแล้วนึกถึงนิมิตรเป็นรูปกสิณน้ำให้มีรัศมีกระจายตัวออกมา... ผมทำมาทุกวันตามที่คุณแนะนำ

แต่เมื่อคืนก็ฝันอีกแล้ว พระท่านทำให้เห็นภาพว่า เรานั่งสมาธิอยู่ แล้วให้มีกองไฟลุกท่วมตัวเรา ท่านบอกว่า "ทำให้ได้"

พอมาถึงตรงนี้ทำให้ผมลังเลอีกแล้ว ไม่ทราบว่าจะเริ่มกองไหนก่อนดี เพราะเมื่อคืนระหว่างทำกรรมฐานอยู่นั้น ผมตั้งจิตอธิษฐานขอเป็นลูกศิษย์ของพระอุปคุตท่าน เพราะท่านอยู่สะดือทะเลน่าจะฝึกกสิณน้ำได้ดี และขอฝากตัวเป็นศิษย์ของพระโมคคัลลานะ กับหลวงพ่อฤาษีท่านอีกครั้งหนึ่ง

ครั้งนี้ต้องขอพึ่งคุณคณานันท์อีกครั้งแล้วครับ สงเคราะห์ผมอีกครั้งเถอะ... จะสำเร็จหรือไม่นั้นก็ต้องขึ้นกับบารมีเก่า กับจิตใจตัวเองแล้ว

ถึงยังไงผมก็ตัดสินใจไปพระนิพพานชาตินี้แล้ว แต่ห่วงช่วงวิกฤติเท่านั้นว่าจะช่วยคนอื่นไม่ได้ เพราะตัวเองก็ยังเอาดีไม่ได้ และตั้งใจว่าจะพา พ่อ - แม่ ไปพระนิพพานด้วยกันให้ได้ครับ

ขอบพระคุณล่วงหน้าครับ

 

คุณลูกหลานหลวงปู่ค่ะ... เมื่อวานนี้จดเอาไว้ว่าจะบอกคุณว่า ความรู้สึกคล้ายกันมากเลยค่ะ... คิดอยู่ตลอดเลยว่า เอ! ทำไมสมาธิเราไม่ก้าวหน้าเลยน้อ... แต่เมื่อได้รับคำแนะนำจากหลายๆ ท่าน แบบนี้แล้ว... จะเดินหน้าเต็มตัวแล้วค่ะ ขอบพระคุณมากนะคะ

 

คุณสุธาทิพย์คะ...

ขอบพระคุณค่ะสำหรับคำแนะนำ... น้องชายก็ฝากขอบพระคุณมาด้วยค่ะ

 

คุณคณานันท์คะ

ขออนุญาตเข้าคิวรอรับซีดีเสียงสอนสมาธิชุดหนึ่งด้วยนะคะ...

ขอบพระคุณมาล่วงหน้าค่ะ

 

คุณคณานันท์คะ

กราบขอบพระคุณคุณครูเป็นอย่างสูงค่ะ... ตอนนี้ทั้งพี่ทั้งน้องพยายามปฏิบัติในแนวทางของตัวเองอยู่ตลอดค่ะ... ถ้าคนหนึ่งคนใดเผลอ อีกคนก็จะช่วยเตือนค่ะ... เอ้ย! หลุดแล้วนะ ทำต่อๆ... ( แต่ส่วนใหญ่พี่เองนั่นแหละค่ะที่จะเผลอซะเยอะ แฮะ! แฮะ!... มีน้องดีก็ดีแบบนี้เนอะ )

เมื่อทำไปแล้ว ได้ผลในการปฏิบัติอย่างไรจะมาเล่าให้ฟังนะคะ...

อ้อ! เมื่อคืนทำพิธีไหว้ครูกันใหม่ตามที่คุณครูสอนในหน้าแรกๆ น่ะค่ะ... เผื่อที่ผ่านๆ มา อาจพลั้งเผลอทำอะไรผิดพลาดกันไปจะได้ขอขมาพระท่าน และครูบาอาจารย์ทุกๆ ท่านด้วยนะคะ

 

1.ผมอยากรู้เรื่องธรรมมะแบบง่ายๆ ป้อนข้อมูลแล้ว เข้าใจทันที เอาไว้บอกคนอื่นที่หัวแข็ง
-
จิตที่ส่งออกนอก เป็นสมุทัย
ผลอันเกิดจากจิตที่ส่งออกนอก เป็นทุกข์
จิตเห็นจิต เป็นมรรค
ผลอันเกิดจากจิตเห็นจิต เป็นนิโรธ

บันทึกคติธรรม หลวงปู่ดุลย์ อตุโล

2.อยากรู้เรื่องการทำวิปัสนากรรมฐาน ทำอย่างไรคับ ให้รู้แจ้ง เห็นผล
- ฝึกแนวทางมหาสติปัฎฐาน 4 เป็นทางสายเอก เป็นทางตรงสู่พระนิพพาน ลองศึกษาดูครับ http://dungtrin.com/sati/

3.วิธีทำสมาธิแบบท่านอนครับ แบบอาณาปาณสติ มโนมยิทธิ
- สมาธิทำได้ทุกอิริยาบถ

4.การถวายหนังสือพระไตรปิฎกแด่พระภิกษุ มีผลอย่างไรครับ คือว่าผมซื้อมาอ่านแล้วไม่เข้าใจ เลยถวายพระไป จะบาปมั้ยครับ
- มโนปุพพังคมา ธัมมา มโนเสฏฐา มโนมยา
ธรรมทั้งหลาย มีใจเป็นใหญ่ เป็นหัวหน้า สำเร็จด้วยใจ

ที่คุณถวายหนังสือพระไตรปิฎกด้วยความบริสุทธิ์ใจ ของที่ถวายพระได้มาด้วยความบริสุทธิ์ ถวายกับพระสุปฏิปัณโณ ก็รับรองได้ว่าได้บุญ 100% เต็ม ถ้าไม่ึครบก็ลดหย่อนกันตามไป

พระไตรปิฎกอ่านยากก็จริงแต่ถ้าตั้งใจศึกษาจริงๆซะอย่างโดยมีอิทธิบาท 4 มันก็ไม่มีอะไรยาก แต่เริ่มแรกไม่ควรไปอ่านพระไตรปิฎกเลย ควรศึกษาธรรมพื้นฐานแบบง่ายๆก่อน เช่น หนังสือของพระสุปฏิปัณโณทั้งหลาย เมื่อจิตถึงระดับนึงแล้ว พร้อมที่จะศึกษาธรรมขั้นสูงอย่างลึกซึ้งแล้วก็ค่อยไปอ่านพระไตรปิฎกได้ครับ

ตำราทางธรรมนั้น ครูบาอาจารย์ท่าน เจียไว้ให้แล้ว
เปรียบเสมือน เพชรทุกหน้า แต่หนังสืออื่นๆ หน่ะ มันก็มีเพชรอยู่แต่คุณก็ต้องไปเจียมันเองจะเจียได้มากน้อย ก็ขึ้นกับว่า คุณภาพของเครื่องเจียของผู้เจีย

ขอโมทนาในคุณความดีที่คุณตั้งใจทำในอดีตก็ดี ปัจจุบันก็ดี และที่จะทำต่อไปในอนาคตก็ดี ทั้งหมดทั้งมวลด้วยครับ _/\_

 

ถ้ามองโลกในแง่ดีหน่อย ก็คิดซะว่าเรามีสติรู้ไม่เท่าทันมันครับ
ไม่ต้องโทษใคร โทษตัวเองไว้ก่อนครับ

ขอก๊อบบทความที่พี่คณานันท์ลงไว้มาให้อ่านครับ

---------------------------------------------------
ความก้าวหน้าในธรรมนั้น ท่านผู้ปฏิบัติ พึงต้องพิจารณา ใคร่ครวญในข้อธรรมการปฏิบัติที่เรียกว่า "ธรรมมะวิจะยะ" ว่า

-ธรรมใดที่ทำให้เจริญ (จากความดี จากกุศล จากฌาน จากญาณทัศนะ จากคุณธรรม) ธรรมข้อนั้นพึงทำให้เจิญยิ่งขึ้นไป

-ธรรมใดที่ทำให้เสื่อม (จากความดี จากกุศล จากฌาน จากญาณทัศนะ จากคุณธรรม ) ธรรมข้อนั้น พึงละ พึงเว้น พึงหลีกเลี่ยง

-ข้อปฏิบัติ ปฏิปทาใดทำให้เจริญ( ในการทำความดี ในการการสร้างกุศล ในสามัคคีธรรม ในการทำฌาน ในการก่อให้เกิดญาณทัศนะ ในความสิ้นอาสวะ ในการสร้างบารมีทั้งสามสิบทัศน์ ) พึงปฏิบัติให้ยิ่งขึ้นไป

- ข้อปฏิบัติ ปฏิปทา ใดที่ทำให้เสื่อม ( ในการทำความดี ในการสร้างกุศล ในสามัคคีธรรม ในการทำฌาน ในการก่อให้เกิดญาณทัศนะ ในความสิ้นอาสวะ ในการสร้างบารมีทั้งสามสิบทัศน์ ) ปฏิปทานั้น พึงละ พึงเว้น พึงหลีกเลี่ยง

-ค่อยๆขัดเกลา กิเลส เครื่องเศร้าหมอง ออกไปจากจิตใจทีละน้อย ทีละน้อย จนปรากฏ ดวงจิตที่ประภัสสร พึงติโทษโจษตนเองไว้เสมอ สิ่งใดที่ทำให้ใจเราบริสุทธ์ขึ้นได้ก็พึงทำ เมื่อใดที่เราหยุดโจษโทษตัวเองก็เหมือนเราหยุดทำความบริสุทธ์ของใจให้ปรากฏ ปล่อยให้กิเลสเครื่องเศร้าหมองให้มาจับมาเกาะพอกพูนเข้าไปอีก เรามีใจเป็นแก้วแล้วก็ควร หมั่นเช็ดถู ดูแลใจเราให้สะอาด สว่าง แพรวพราว

- อย่าได้ไปสนจริยาของผู้อื่น ว่า เขาจะดี จะเลวอย่างไร ความดีความเลวของเขา ไม่ได้ทำให้เราพ้นทุกข์ไปได้ ยิ่งเราไปติเตียนผู้อื่นมากเท่าไร ใจเราก็ยิ่งเศร้าหมอง ยิ่งมันปาก มันอารมณ์ แต่ถ้าเราดูใจของเราเองในขณะนั้น เราจะเห็นว่าสีของจิตเราหมองคล้ำด้วยกิเลส

-อย่าได้ไปดูเยี่ยงอย่างผู้อื่นที่เขาทำบาปอกุศล แล้ว มาให้เหตุผลกับตนเองว่า "ทำไมทีผู้อื่นยังทำได้ " "เขาก็ทำอย่างนี้เป็นปรกติ"
ขอยกตัวอย่างว่า ถ้ามีผู้คน เห็นหมามันกินอุจจาระได้ เราจะอ้างว่า เราก็กินได้เช่นกันหรือไม่ ดังนั้นเมื่อกระแสโลกเชี่ยวกรากในบาป อกุศล เราชาวธรรม ไม่จำเป็นที่จะต้อง เลวไปตามกระแส ทางโลก

ถ้าใจเรา"ฝืนกระแส" ว่าทำไมอย่างโน้นอย่างนี้ ใจเราจะเหนื่อย กับการต้าน การทวน กระแสที่เชี่ยวบ่า

การสู้กับกระแสทางโลกที่ดีที่สุด คือ "การอยู่เหนือกระแส " อยู่ในสังคมที่มากด้วยคนหลากหลายทั้งชั่วทั้งดี แต่เราไม่ยอมให้ตัวเราชั่วไปได้ อยู่ในทุกข์โดยไม่ทุกข์

การอยู่ในหมู่ สหธรรมมิกผู้มีคุณธรรมความดี มีความเอื้อเฟื้อในธรรม อยู่ในสามัคคีธรรม ยินดีในความดี ความเจริญในหมู่เพื่อน ย่อมเป็นสิ่งประเสริฐที่จะทำให้ก้าวหน้าในธรรมให้ยิ่งๆขึ้นไป

พวกเราทั้งหลาย การที่ได้มาประสบพบกันแม้จาก หลายที่ หลายแห่ง ต่างวัย ต่างกรรม ต่างวาระ แต่กลับมาได้พานพบกันได้นี้ นับว่าเป็นบุญที่เกื้อหนุนมาให้พบ มาให้ช่วยเหลือ มาให้สงเคราะห์กันในความดี

ขอกราบโมทนาในความดี ความงาม ในการปฏิบัติของทุกท่านด้วย
ขอความเจริญไพบูลย์ในธรรมจงบังเกิดมีแด่ทุกๆท่านด้วยเทอญ.......

 

ข้าน้อยและน้องชาย...

ขอน้อมเศียรเกล้าก้มกราบพระบาทแห่งองค์สมเด็จพระศาสดาด้วยความระลึกในพระคุณยิ่งแห่งองค์พระทศพลทุกๆ พระองค์

อีกทั้งขอน้อมกราบขอบพระคุณพระอริยสงฆ์ทั้งหลาย อีกทั้งครูบาอาจารย์ทั้งหลายสืบๆ กันมา มีองค์หลวงปู่ปาน วัดบางนมโค และองค์หลวงพ่อฤาษี แห่งวัดท่าซุงเป็นที่สุด รวมไปถึงพระโพธิสัตว์ทุกๆ ท่าน สาวกภูมิทุกๆ ท่าน

ขอน้อมกราบขอบพระคุณบิดา มารดา ที่ให้กำเนิด ข้าพเจ้า และน้องชายมาด้วยความรัก ความเมตตา ณ สถานที่ และกาลเวลาที่พระธรรมคำสั่งสอนแห่งองค์พระผู้มีพระภาคเจ้ายังสถิตย์สถาพรอยู่

อีกทั้งขอกราบขอบพระคุณคุณวีระชัย และทีมงานเว็บพลังจิตทุกๆ ท่าน ที่ทำให้ข้าพเจ้า น้องชาย และท่านผู้ปฏิบัติธรรมท่านอื่นๆ ได้มีโอกาสเข้าถึงทางพระธรรมคำสั่งสอนแห่งองค์พระศาสดา อีกทั้งครูบาอาจารย์ทั้งหลายมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ... ขออนุโมทนากับทุกๆ ท่านนะคะ...

และที่สุดต้องขอกราบขอบพระคุณคุณครูผู้ชี้แนะแนวทางแห่งแสงสว่างให้ข้าพเจ้าและน้องชาย... คุณคณานันท์... ขอขอบพระคุณค่ะ

วันนี้เกิดอาการปิติ ซาบซึ้ง และสำนึกในพระคุณของทุกๆ พระองค์ ทุกๆ องค์ ทุกๆท่าน ขึ้นมาอย่างล้นพ้น...

คุณครูคณานันท์คะ

วันนี้มีเรื่องความก้าวหน้าในการปฏิบัติธรรมของทั้งสองคนพี่น้องมาเล่าให้ฟังค่ะ อีกทั้งมีเรื่องดีๆ (สำหรับคนในครอบครัวน่ะค่ะ... แต่อยากจะเล่าให้ฟังด้วยน่ะค่ะ) อีกเรื่องค่ะ

ขอเล่าเรื่องดีๆ ที่ว่าก่อนนะคะ

คือ ตัวเองมีหลานเล็กๆ (ที่เกิดจากน้องชายคนโตค่ะ... คนละคนกับคนที่ปฏิบัตธรรม... คนนั้นคนเล็ก) อยู่ 2 คน (และที่กำลังจะตามมาเกิด... ตอนนี้อยู่ในท้องแม่ของเขาอยู่ค่ะ) หลานคนโตตอนนี้อายุประมาณ 3 ขวบค่ะ... แกมีพัฒนาการทางสังคมที่ล่าช้ากว่าวัยไปหน่อย เพราะเกิดจากการเลี้ยงดูที่ใช้แต่ความรุนแรงของผู้เป็นพ่อและแม่แท้ๆ ของแกเอง

แกเพิ่งจะเริ่มหัดพูดได้ไม่กี่เดือนนี้เอง... ก่อนที่แกจะเริ่มพูดได้ (คือตั้งแต่แกยังแบเบาะ) ตัวเองและน้องชายคนเล็กพยายามสวดมนต์... โดยเฉพาะบทพุทธคุณห้องต้นให้แกฟัง... และสอนให้แกหัดไหว้ 1 พระพุทธ 2 พระธรรม 3 พระสงฆ์... พอแกเริ่มจะยอมพูดพวกเราก็พยายามสอนให้แกสวดมนต์ด้วยคำว่า "พุทโธ" บ้าง "นะโม" บ้าง แต่แกไม่ยอมพูด แถมบางทียังอาละวาด รำคาญไม่อยากฟังบ้าง

วันนี้ก็เช่นเคย พอมีโอกาสอยู่กับแกอีก น้องชายก็พูด "พุทโธ ธัมโม สังโฆ" ไปเรื่อยๆ... อยู่ๆ แกก็พูดออกมาว่า "อุดโธ" "โธ" "โธ"...

แค่นี้เราสองคนก็ดีใจกันมากเลยค่ะ... จะพยายามสอนให้แกพูดให้ได้ทุกวัน อยากให้แกชินจนติดอกติดใจของแกไปตลอดชีวิตค่ะ... หลานคนที่สองเราก็พยายามสอนอยู่ค่ะ แต่แกเพิ่งจะขวบกับไม่กี่เดือน... เรื่องพูดก็เลยไว้ก่อน แต่แม่คนนี้... ตอนนี้เห็นรูปพระ รูปในหลวง บ้านหลังเล็กๆ ตาม สองข้างถนน (แกเข้าใจว่าเป็นศาลพระภูมิน่ะค่ะ) เป็นต้องยกมือไหว้ปลกๆ... แค่นี้ก็ดีใจแล้วค่ะ... สำหรับตอนนี้

เรื่องที่สอง... ขอเล่าเรื่องการปฏิบัติธรรมของน้องชายให้ฟังค่ะ...

เมื่อวานหลังจากที่พิมพ์คำถามของเขาเสร็จ... พอสัก 3 - 4 ทุ่ม ก็มานั่งลุ้นกัน... พอตอนเช้ารีบลงมาต่อเน็ตให้เขาก่อนเลยค่ะ... พออ่านคำตอบที่คุณครูให้เสร็จ เขาก็ลองจับภาพกสิณทันทีเลย... เขาบอก เออ! จริงๆ ด้วย กสิณน้ำ ชัด และคล่องที่สุดเลย... ยังบอกเขาเลยค่ะ ว่าคุณครูให้ไล่กสิณไปวันละกอง... แต่คนที่เล่นกสิณจริงๆ น่ะ เขาไล่ 1 วัน สิบกองเลยเนอะ... เขาก็ ฮื่อ!...

พอสักทุ่มหนึ่ง นั่งคุยกันมาในรถ... เขาบอกว่า ...ไล่กสิณได้หมด 10 กองแล้วนะ... ไอ้เราก็ หา!... ดีจังเลย ดีจังเลย... อนุโมทนาด้วยนะ... ปิติเกิดเลยค่ะ... แต่เขาก็บอกว่า... แต่ยังทำไม่ถึงที่สุดที่คุณครูแนะให้ทำนะ คือ กสิณทุกกองทำได้ถึงขั้นที่สว่างจ้าไปหมด (ในสมาธิ... เวลาที่หลับตา) แต่ไม่ยอมเป็นประกายพรึก และที่สำคัญเวลาลืมตากลับไม่เห็นสว่างเท่าเวลาหลับตา... คุณครูบอกให้เห็นเหมือนกันทั้งเวลาลืมตาและหลับตา... เขาบอกว่า ไม่รู้ว่าเป็นเพราะที่ผ่านๆ มา เขาจะจับลมอยู่ฐานเดียวหรือไม่ คือเฉพาะที่ปลายจมูกเท่านั้น... มันจึงเหมือนกับได้แค่ฌาณ 4 หยาบเท่านั้น ไม่ลงไปถึงฌาณ 4 ละเอียด... ก็เลยบอกเขาไปว่า... ใจเย็นๆ นะ แค่นี้ก็พัฒนาขึ้นตั้งเยอะแล้ว เมื่อเช้ายังทำไม่ได้เลยไม่ใช่หรือ... เดี๋ยวถึงบ้านแล้วพี่จะรีบถามคุณครูให้นะ... เขาก็ ฮื่อ! ก็ดีสิ...

ดีจังค่ะ ดีใจแทนน้องจังเลย

ส่วนของตัวเอง... ไม่ทราบว่าจะเรียกว่าก้าวหน้าได้ไหม... แต่ก็อยากเล่าถึงการปฏิบัติให้ฟังค่ะ

คือ เมื่ออ่านคำสอนที่คุณครูแนะนำไว้ตั้งแต่หน้าแรกๆ รวมไปถึงคำสอนที่แนะนำเฉพาะ ที่ผ่านๆ มา... ตอนนี้ เลยจับลมพริ้วไหวเป็นสายเข้า - ออก ตลอดสาย... พร้อมๆ กับ (แฮะ! แฮะ! จะว่าโลภมากไปไหมคะนี่... ไหนๆ ก็หายใจแล้ว)

1. ดึงพลังปราณทิพย์เป็นละอองเพชรเกล็ดแก้วแวววาวจากพระนิพพาน... โดยมีสมเด็จองค์ปฐมท่านนั่งเป็นประธานอยู่...
2. ดึงพลังธรรมชาติ ซึ่งมี ธาตุดิน ธาตุน้ำ ธาตุลม ธาตุไฟ ธาตุธรรม และธาตุอื่นๆ ที่ไม่ทราบว่ายังจะมีอะไรอีกบ้าง (แต่ขอรับเฉพาะที่เป็นสัมมาทิฐิเท่านั้น) โดยขอตรงจากแม่พระธรณี (ตามที่คุณครูบอกค่ะ) ...
3. ดึงพลังจักรวาล ซึ่งก็ขอรับทั้งหมดที่เป็นสัมมาทิฐิเช่นกันค่ะ โดยขอจากจ้าวแห่งจักรวาล (ไม่ทราบจะขอจากท่านไหนดีค่ะ เลยเรียกแบบนี้)

พลังทั้งสามสายนึกให้เห็นเป็นแก้วใสแพรวพราวพลิ้วไหวมาพันรวมกันเป็นเกลียวกับลมหายใจที่เป็นแก้วใส รวมกันเป็นสี่สายไหลผ่านเข้ามาทางจมูก...

เมื่อเข้ามาภายในกายแล้ว... ขออาราธนาสมเด็จองค์ปฐม (ปางพระนิพพาน ที่ท่านกำลังนั่งบนพระแท่นที่ประทับ พระบาทอยู่ที่พื้นทั้งสองข้างน่ะค่ะ) มาไว้ภายในกาย... แต่ขอให้ท่านย่อองค์ให้เล็กกว่ากายตัวเองนิ้ดนึง เพื่อให้เห็นพระองค์ท่านทั้งองค์ที่เป็นแก้วใสแพรวพราวได้ทั่วทั้งองค์...

เมื่อลมทิพย์เข้ามาในกายมาสัมผัสกับองค์ขององค์สมเด็จองค์ปฐมท่าน... ภายในตัวจะสว่างไสวไปหมดเลยค่ะ... และจะเห็นลมไปจนถึงท้อง พร้อมๆ กับพลังทิพย์ทั้งหลาย กระจายสว่างพราวไปทั้งร่าง

และเมื่อลมหายใจออกมาภายนอกก็จะดึงเอาสิ่งไม่ดีต่างๆ อีกทั้งโรคภัยไข้เจ็บออกมา เป็นเส้นสีดำ... (แต่ตอนนี้ยังไม่ได้นึกให้เห็นอวัยวะภายใน ที่เคยเห็นก่อนนะคะ... อยากจับลมให้สบายๆ ก่อน เลยเอาแค่นี้ค่ะ)... สิ่งที่ทำนี้เห็นได้ชัดเจนทั้งลืมตา - หลับตาค่ะ... พยายามทำทุกอิริยาบถ แต่ก็ยังเผลอบ่อยๆ โดยเฉพาะเวลาที่อยู่กับหลานๆ... (นึกออกไหมคะ... เหมือนจับปูใส่กระด้งจริงๆ ค่ะ)

อ้อ! ในช่วงเวลาที่มีโอกาสได้นั่งขัดสมาธิเป็นเรื่องเป็นราว... ปกติที่ผ่านๆ มา จะนั่งได้ประมาณแค่ 30 นาที (เพราะความสูงกับความกว้างของตัวเองก็เกือบๆ น้องๆ สาวไซด์ยุโรปน่ะค่ะ... อิ! อิ! ) ใน 30 นาทีนั้นน่ะ พลิกแล้วพลิกอีก พลิกแล้วพลิกอีก...

แต่มาตอนนี้... นั่งดูลมเข้า - ลมออก ไปเรื่อยเลย เวลาที่มีความคิด หรือความฟุ้งเกิดขึ้น ก็จะเหมือนเรากำลังดูลมอยู่... แล้วมีความคิดวิ่งผ่านมาตรงกลางระหว่างสายลมกับตาของเราบ้าง... หรือเหมือนกับเราเหลือบไปดูความคิดด้วยหางตาบ้าง... หรือถ้าเผลอหนักๆ ก็คือ หันหัวมองตามความคิดนั้นไปเลย... แล้วก็จะ... เฮ้ย! เฮ้ย! จะไปไหน กลับมาดูลม... ตอนที่น้องชายบอกว่าจะถึงเวลาไปรับหลานที่โรงเรียนแล้วนะ... พยายามจะลืมตา จะยกแขนยกขา มันไม่อยากทำเลยค่ะ... ไม่อยากจะเลิกเลยจริงๆ... หนังตานี่หนักอึ้ง ลืมแทบไม่ขึ้นเลย... ไม่อยากจะขยับเนื้อขยับตัวเลย... แต่ก็ค่อยๆ หายใจเข้าให้แรงขึ้นๆ ทีละน้อยเหมือนที่คุณครูแนะนำค่ะ... (เพราะเคยกายในสะเทือนมาแล้วหนถึงสองหนค่ะ... เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังค่ะ) พอมาดูเวลา... เอ๋อ! เป็นไปได้ยังไงนี่ ชั่วโมงกว่าแน่ะ... โดยไม่เมื่อย ไม่ปวดขาเลยนะนี่... ดีจังเลย

ที่ว่าเคยกายในสะเทือนน่ะค่ะ... คือ ก่อนที่จะรู้จักหลวงพ่อฤาษีท่าน... ก็ก่อนหน้านั้นหลายปีอยู่เหมือนกันค่ะ... อยากฝึกกรรมฐานแต่ไม่มีโอกาสไปไหน... เลยหาซื้อตำรับตำรามานั่งอ่านกันแล้วก็ลองทำตามท่านนั้นบ้างท่านนี้บ้างไปเรื่อยๆ... ส่วนใหญ่จะเป็นพระปฏิบัติสายหลวงปู่มั่น กับ หนังสือของหลวงพ่อสด วัดปากน้ำน่ะค่ะ...

แล้วอยู่ๆ วันหนึ่ง... นั่งๆ ไป... ตัวค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นๆ จนตัวค่อยๆ หายไป... ลามจากขาขึ้นมาถึงคอ... พอมาถึงคอ กำลังจะขึ้นหัวเท่านั้นแหละค่ะ... อารามตกใจลุกพรวดเลย... ตัวนี่สั่นพั่บๆ จากข้างในออกมาข้างนอกเลย... เหมือนกับสั่นออกมาจากกระดูกเลยน่ะค่ะ... แต่ยังโชคดีที่เป็นอยู่ไม่นานเท่าไหร่... แต่ก็หลายเดือนอยู่ ... แล้วในช่วงนี้จะทำสมาธิไม่ได้เลย อาการสั่นจะเกิดอยู่ซะเรื่อยเลย

พอค่อยยังชัว... เอ้า! เอาใหม่... คราวนี้พอนั่งไปๆ มีอาการขนพองสยองเกล้า... ขนตั้งชูชัน... เห็นเหมือนกับมีแต่วิญญาณ ( ขอโทษค่ะ มาในสภาพขนพองสยองเกล้าจริงๆ ยิ่งกว่าในหนังอีก) พวกเขาอยู่รอบตัวเราไปหมดเลยค่ะ หาช่องว่างไม่เจอเลย... คราวนี้กระโจนพรวดเลย... แล้วตั้งแต่นั้นมา อีกหลายปีมากเลยค่ะ... จะมีอาการกลัวผีจนขึ้นสมองเลย... แถมหลายๆ หนก็จะมีอาการเสียวสันหลังวาบๆ หรือกลัวจนตัวสั่นพั่บๆ ขึ้นมาเฉยๆ แบบไม่มีสาเหตุ แถมจะมีอาการตกใจง่ายมาก สะดุ้งหวาดกลัวง่ายมาก... คือ จะเป็นเองอยู่ข้างใน ไม่กล้าเล่าให้ใครฟังค่ะ...

มาค่อยยังชั่วเอาก็เกือบ 6 หรือ 7 ปี ให้หลังจากเหตุการณ์ล่ะค่ะ... อาการค่อยๆ หายไป (แบบไม่รู้ตัวเหมือนกัน) ก็ตอนที่มาฝึกมโนมยิทธิแล้วนี่ล่ะค่ะ... นี่แหละค่ะประสบการณ์สยองขวัญจริงๆ... เพราะฉะนั้นเมื่อคุณครูแนะนำให้ค่อยๆ ออกจากสมาธิ ถึงเข้าใจแบบไม่ต้องอธิบายเลยค่ะ

วันนี้รบกวนเวลาของคุณครู และสมาชิกท่านอื่นๆ นานมากเลย... ขอประทานโทษทุกๆ ท่านด้วยนะคะ... คราวหน้าจะพยายามทยอยๆ พิมพ์แล้วกันค่ะ... วันนี้อารามปิติมาก เลยรีบพิมพ์รวดเดียวหมดเลย

ขอประทานโทษนะคะ

ขอคุณครูคณานันท์ให้คำแนะนำ สั่งสอนด้วยนะคะ... ขอบพระคุณมากค่ะ