เชิญเล่าความเลวความชั่วที่ท่านมองเห็นในตนเองมาแชร์กันบ้างครับ!!

คนเราใช่จะมีความดีอย่างเดียว เราลองค้นหานิสัยความประพฤติไม่ดีทั้งอดีตและปัจจุบันที่มองเห็นในตนกันบ้างครับ

 

อ้าว เล่าความดีกันไปแล้วตั้งแต่เมื่อไรครับนี่ ^^

 

ทำนองว่าความผิดของผู้อื่นนั้นเห็นง่ายแต่ความผิดของตนนั้นเห็นยาก จะมีใครกล้าเปิดใจมองดูความบกพร่องของตนเองเพื่อความสำรวมระวังต่อไป

 

อยากเล่าเหมือนกันแต่ไม่กล้า... กลัวว่าคนแช่งด่าจะมากกว่าคนพิจารณาไปในทางที่ดี

 

ด่าพระอัลเลาะห์ ^^ ในเฟรสโจรใต้

 

ตามธรรมเนียมของคนตั้งกระทู้ ผู้มีจิตพิสัยประสงค์ดีในส่วนลึกๆ

ต้องการจะให้ผู้อื่นเล่าความไม่ดีของตนแผ่ระบาย

คนตั้งกระทู้นั้น จะต้องสอดแทรกเนื้อหาความไม่ดีของตน ให้เป็นที่สาธารณะได้ยลตามช่อง เสียก่อน

เพื่อจะได้รู้ได้ว่า ผู้ก่อหวอดนั้น ใจถึงแค่ไหน ลงลึกระดับใด

แต่หากไม่มี นั่นแสดงว่า เจ้าหมอนี่ มันแปลกๆ เหมือนเมา มานาน

วางหลุมพราง ล่อเป้า สะใจที่ได้เห็นความเลว ของผู้อื่นเป็นแน่แท้ ใช่ไม่ใช่

หากเสมือนส่งเสริมการตอกย้ำ ยึดมั่นในสิ่งที่เป็นอดีต ที่ผ่านล่วงเลยมา

มีแต่เพียงสำทับลงท้าย ว่า เพื่อความสำรวมระวังต่อไป เป็นข้ออ้าง กะเท่เร่

ความดีเป็นสิ่งที่ควรนำมาโชว์ สามารถชักนำจิตใจต่อกันได้

แต่เล่มมีดที่สนิมเขอะ ชักออกมา

คมด้วยบาดทะยัก ใครหรืออยากจะนำมาชูเด่น ไม่เห็นจะเท่ห์

แต่ไม่แน่ ก็อาจจะมีบางคน ว่าอดีตตนนั้นเคยมีสนิม แต่ตอนนี้ขัดล้างออกแล้ว

หากแต่กลับแฝงไว้เพื่อความสรรเสริญ ทั้งที่เชื้ออาสวะยังไม่สิ้นกลิ่น...

จะเป็นไปได้หรือ จะรอยล

 

หมะ .. ผมขอประเดิมต่อ

ผมยังรู้สึกว่า ทำความดีน้อยไป ยังไม่หนำใจเลย .. ด้วยเหตุฉะนี้
ขอปัญญาและพละทั้งปวงจงมีแก่ข้าพเจ้า
เพื่อที่ข้าพเจ้าจะได้ทำความดีให้ยิ่งๆ ขึ้นไปด้วยเทอญ สาธุ

โอเคมั้ย ^^

 

ความเลวของข้าพเจ้า ณ ตอนนี้คือจิ่มข้อความได้ช่วงสั้นๆหากเยอะเกินเวลาส่งข้อความมันก็จะหายไป

 

ท่านหน่อ ผมว่าเราคงไม่ต้องบอกเรื่องนี้ก็ได้ครับ
เพราะว่าจากกระทู้ต่างๆ ที่ผ่านมา
คนเขาก็เห็นหมดแล้วคับ ว่าแต่ละคนเป็นอย่างไร ^^

ทั้ง ท่านหน่อ ท่านอสุรินทร์ ผมด้วย .. ฮาาาา

 

เช่นนั้นในกรณีนี้ ควรที่จะสร้างความดีด้วยการมี PC หรือ โน้ตบุ๊ค

จะดีกว่า ช่วงนี้ มานอนปั้นจิ้ม ยิ้มกริ่ม จะสมาร์ทแท็บ เกินไปแล้ว

เหมาะที่จะไลน์ตามสไตท์ Norl หรือ Read only เท่านั้น

บรรทัดเดียว ไม่น่าพิสดาร

 

ความเลวของเราในอดีตนะ...

- ตบเพื่อนกระเทยไปฉาดนึง ต่อหน้าเพื่อนๆ ในห้องเรียน ด้วยความหมั่นไส้มัน
ผลกรรม...โดนเรียกพบผู้ปกครองและโดนหักหมาย(เพื่อนคนนี้ร้องไห้วิ่งไปฟ้องครู)
แก้กรรม...ขอโทษเพื่อนกระเทยคนนี้(คือไปจ๊ะเอ๋กันด้วยความบังเอิญที่ ที่ทำงานเรา) ซึ่งอยู่ดีๆ เราก็อยากจะขอโทษเค้า ตอนนั้นลืมคำว่าศักดิ์ศรีไปเลย และปัจจุบันก็ยิ้มให้กันแล้ว

- เอาแก้วใส่น้ำที่มีน้ำแข็ง ราดหัวเพื่อนคนนี้แล้ววิ่งหนี, วางแผนกับเพื่อนในกลุ่มบังคับให้เพื่อนคนนี้พาไปเที่ยวในสถานที่ที่ผู้ชายเค้าไปเที่ยวกัน(แฮ่ะๆ คือเราอยากรู้ว่าข้างในนั้นมันเป็นยังไงอ่ะ), แกล้งได้สารพัดรูปแบบเท่าที่จะทำได้เพื่อความสะใจที่ได้แกล้งมัน
ผลกรรม...ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็โดนมันแกล้งกลับหลายทีอยู่
แก้กรรม...ยังไม่ได้ขอโทษมันเลยอ่ะ กะว่าไว้ซักพักค่อยไปขอโทษมัน

 

สมัยอายุ24กำลังฝึกมโนควบกสิณกินข้าวเเล้วโดนด่าเลยเล่นกสิณไฟเเล้วอถิถานขอให้มันตายไม่นานคนนั้นเป็นมะเร็งขั้นสุดท้ายเเละตายไปเเล้ว

 

สมัยเด็กผมชอบเบียดเบียนสัตว์ ไม่คิดว่ามันจะเจ็บ
พวกสัตว์เล็กๆ อย่างแมลง กิ้งกือ หุ้ง หอย ปู ปลา
จับพวกมันทรมาน แล้วก็หัวเราะ ดั่งตัวเองเป็นนายนิรยบาลเลย
ทรมานแล้ว เขาก็ไม่รอด สุดท้ายก็ฆ่าทิ้ง
ควักไส้ ควักพุง ตัดหัว ตัดตัว (หมายถึงกิ้งกือ)
ทุบสบัด กระเทาะ กดทับ (หมายถึงหอย)
กรรมหนักๆ ที่ทำล่าสุดก็ ฆ่างู(งูเขียว)
เพียงเพราะเขาผ่านมาในบ้าน ตัดสินโทษสมควรตาย
กว่าจะตายก็ดิ้นรนไม่คิดสู้เลย นึกถึงแล้วอยากจะร่ำไห้
แต่มาคิดได้เอา เมื่อสัก ๑๔-๑๕ขวบ
เพราะหมาที่เลี้ยง มันไปกัดแมวที่อื่น เอามาฟัดที่บ้าน
ตัวนึงงับส่วนบน ตัวนึงงับส่วนล่าง
เสียงเจ้าแมวโหยหวน น่าหวั่นวิตก
เข้าช่วย แต่ไม่ทัน เลือดถลัก

มองดูทรมานนัก ที่ตัวมันจักค่อยตาย
ถึงได้รู้ว่าเรา กับเขาเหมือน
น้ำตาเรา น้ำตาเขา ละคลกัน
ตั้งแต่นั้น กูจักตั้งมั่น
ไม่ทำ อีกแล้วเอย

 

โมทนาสาธุ
มิเป็นไรดอกครับ
ข้าพเจ้ามีความเลวความชั่วสุด ๆ ผิดตั้งแต่ศีลข้อที่1ตามลำดับถึงข้อที่ 5 ครับ ตอนนี้พยายามแก้ไขจิตตนเอง ขอกำลังใจด้วยนะครับ
โมทนาสาธุ
ขอให้มีเมตตาและเจริญในธรรม
ข้าพเจ้าเกิดมาต้องตาย ชีวิตไม่เที่ยง ความตายเป็นของเที่ยง นิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง

 

ครับ ความชั่วความเลวความไม่ดีอันใดที่เราระลึกได้แล้วไม่กลับทำอีก ถือเป็นนิมิตรหมายที่ดีนะครับ เพราะสิ่งเหล่านั้นจะเป็นครูสอนเรามิให้ประมาทอีก

ยิ่งสามารถระลึกได้ด้วยตนเอง นั้นเท่ากับว่าเราไม่หลงว่าตนดีกว่าผู้อื่น
และมิให้ผู้อื่นเอาเยี่ยงอย่างที่ไม่ดีในตนเอง

แน่นอนว่าความผิดพลาดเหล่านั้น มีผลต่อการบำเพ็ญบารมีไม่มากก็น้อย!
แต่ถึงกระนั้นเมื่อรู้จักผิดชอบชั่วดีแล้วพวกเราก็ยัง ดำเนินไปตามปณิธานเดิมด้วยความมุ่งมั่นแล้วยินยอมรับผลแห่งการกระทำของเราด้วยดี

เดี๋ยวจะค่อยๆเล่าให้ฟังแล้วกันครับ(เนื่องจากมีความจำเป็นใช่เครื่องมิได้นาน)

เริ่มจากศีล ๕ ก่อน

สมัยเด็กก็มีหลงฆ่าสัตว์เพราะความสนุกบ้าง เช่นเดี่ยวกับคุณ tsukino2012 ครับ
มดตัวเล็กๆแมลงตัวน้อยข้าพเจ้าชอบนำไฟไปหยดเผาทั้งรัง
พวกปลากัดนี้ก็ชอบนัก นำไปเลี้ยงแล้วให้มันกัดกัน ตัวไหนแพ้ก็โมโหจับมันเหวี่ยงกระแทกกับพื้นจนตาย!
ที่รู้สึกบาปหนักที่สุดเห็นจะมีฆ่างูเห่าตัวใหญ่ ด้วยความกลัวว่าเขาจะมาทำร้ายเราแท้ๆฯ

ที่รู้สึกผิดอีกอย่างก็มีสุนัขที่เลี้ยงไว้ ด้วยความโมโหจึงนำไม้ไปฟาดหลังมันฯ

นี่คือเรื่องราวการทำผิดศีลข้อ ๑ เมื่อสมัยวัยเด็กและวัยรุ่นครับ ตอนนี้เมื่อรู้จักแล้วก็ไม่ทำอีก

 

ศีลข้อสอง ลักทรัพย์
ก็เคยมีสมัยเด็กขโมยเงินค่าขนมแต่ไม่บ่อยนัก สมัยเรียนช่วงฝึกงานก็มีแอบหยิบอุปกรณ์ต่างๆไปใช้บ้าง แต่สมัยนี้ยังระลึกไม่ได้เลยครับ ^_^

 

ศีลข้อ ๓ กาเมฯ ไม่เคยอ่ะครับขอผ่านแล้วกัน ^_^

ศีลข้อ ๔ มุสา ไม่ค่อยโกหกใครด้วยเจตนามากนัก นอกจากว่าจำเป็นจริงๆครับ

ศีลข้อ ๕ สุราฯ อันนี้เป็นช่วงวัยรุ่นนานๆครั้งครับ

ต่อไปเรื่องนิสัยและสันดานที่ไม่ดี....

 

พอได้ยินท่านหน่อเล่า ผมกลับรู้สึกถึงชีวิตรันทดของตัวเองที่ผ่านมามากกว่า
ซึ่งมันอาจจะเป็นชะตากรรมบาปมาแต่ชาติปางก่อน

 

สมัยก่อนผมเคยเปิดร้านซักรีดมีงานเข้ามามากพอประมาณงานประเภทนี้ต้องใช้แรงเป็นหลักต้นทุนวัตถุดิบน้อยมากกำไรอยู่ประมาณสามถึงสี่เท่าของทุนหากยังไม่รวมค่าแรง ผมจะหาคนงานต่างด้าวมาฝึกให้รีดเก่งๆและจ่ายค่าแรงต่ำๆ ลูกจ้างของผมมีหกคนแต่ละคนรีดวันละร้อยยี่สิบตัวเป็นอย่างต่ำไปถึงสองร้อยตัวต่อวัน และจะให้ลูกจ้างนอนห้องแอร์มีทีวี ซีดี ตู้เย็นส่วนตัวและอื่นๆ แต่ค่าแรงผมจ้างคนละแค่สองพันเท่านั้นซึ่งในยุคนั้นทั่วไปเขาจ่ายกันประมาณสี่ถึงหกพัน โทรศัพท์มือถือผมก็ห้ามเขาอีกเพื่อตัดการติดต่อพวกเขาออกจากทางบ้านเขาเพราะทางบ้านเขาชอบแนะนำงานที่เงินเดือนดีๆให้เขา จนในที่สุดวันที่ลูกน้องผมหมดความอดทน(เพราะผมชอบไปใส่อารมณ์เวลางานไม่ได้ดังใจผม)ก็มาถึงพวกเขาคิดจะหนีแต่ผมก็จับได้ก่อน และก็มาตกลงคุยกันว่าให้ผมหาคนได้ก่อนแล้วค่อยไปพวกเขาก็ยอม ผมได้ไปติดต่อคนต่างด้าวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งเป็นคนเขมร ว่ามีคนทำงานไหมเขาก็บอกว่ามีแต่พูดไทยไม่ได้ ผมบอกไม่เป็นไรเดี๋ยวค่อยๆฝึกไปก็ได้และก็บอกว่าผมขอสองคน(ตอนนั้นได้มาสื่คนก่อนแล้วยังขาดอีกสองคน) เขาบอกว่าค่าเดินทางคนละสามพันบาทรวมเป็นหกพัน ผมก็โอเคมาเลย จากนั้นพอเอาเข้าจริงพูดไทยไม่ได้นี่มันเครียดมากเลยไม่รู้จะสอนอย่างไร สุดท้ายผมไม่จ่ายผมพูดแต่ว่าเขาพูดไทยไม่ได้ทำงานให้ผมไม่ได้มารับตัวกลับไปหน่อย ฝ่ายญาติคนต่างด้าวก็โกรธผมแต่ทำอะไรผมไม่ได้ต้องมารับตัวไป ทีนี้ทำไงดีละถ้าทำงานนี้ต่อคนไม่พอแล้วคิดว่าไปหางานอื่นดีกว่าแล้วเอาคนที่เหลืออีกสี่คนไปช่วย สุดท้ายได้สูตรก๋วยเตี๋ยวเรือก็ไปหาที่ขายลงไปหมดตัวเลยเพราะมั่นใจว่าเราทำอะไรยังไม่เคยเจ๊งมาก่อนก็ประมาททุ่มสุดตัว เปิดร้านช่วงแรกขายดีมากเฉพาะแก๊ซใช้วันละสองถัง แต่สุดท้ายถูกเจ้าของที่โกงค่าไฟแล้วเขาก็ดูออกว่าเด็กเราเป็นต่างด้าวทำให้ผมกลัวโดนหักหลังบวกกับเราไม่มีประสบการณ์ในการขายอาหารถ้าขายดีมากๆก็รวนไปหมดระบบไม่ดีท้ายสุดก็ปิดตัวไปลูกน้องก็แยกย้ายกันไปหมดเราก็ไม่มีอาชีพไม่มีทุน วันหนึ่งไปขอน้าทำงานน้าผมมีโรงแรมให้ต่างชาติที่จะมาซื้อของแล้วส่งไปที่ประเทศเขาไว้เช่าพัก ซึ่งเราต้องพูดภาษาให้ได้ และเงินเดือนก็หกพันบาท แต่ปัญหาผมคือภาษาเขมรนี่ผมพูดไม่ได้จริงๆทำยังไงก็พูดไม่ได้ผมเครียดมากสายตาเพื่อนร่วมงานทุกคนมองว่าผมคือตัวถ่วงทำอะไรก็ไม่ได้ และเวลาที่พวกเขาสั่งงานผมให้ทำซึ่งผมก็ทำตามแล้วแต่มันผิดตั้งแต่คนสั่งที่สั่งมาผิด ก็จะโยนให้เป็นผมผิด และตอนนั้นผมมีลูกอายุหนึ่งขวบผมคิดถึงทุกคืนแทบขาดใจ วันหนึ่งน้าผมเรียกผมเขาไปคุยและบอกผมว่าหยุดแค่เดือนละวันก็พอแล้วไม่ต้องหยุดทุกอาทิตย์หรอกเอาวันหยุดมาทำโอทีดีกว่า ผมฟังแล้วหัวใจสลายคิดแต่ว่าไม่ได้นะผมไม่ยอมแต่ทำอะไรไม่ได้จนพอทำงานได้ยี่สิบแปดวันแล้วขาดอีกสองวันก็ได้เงินเดือนหกพันบาทแต่ใจทนไม่ไหวแล้วจะไปหาลูกเก็บข้าวของทั้งหมดแล้วหนีกลับไปโทรศัพท์ก็ปิดเครื่องไม่ยอมเปิดเพราะรู้ว่ายังไงโดนด่าเละแน่และเพิ่มบาปแก่ตัวเองอีกอย่างคือกลายเป็นคนเนรคุณอีก ที่จริงยังมีบางเรื่องอีกที่เป็นเรื่องเลวๆของผมอีกแต่ลงข้อความไม่ได้เพราะเกี่ยวกับบุคคลบางคนที่อาจทำให้ผมเดือดร้อนก็ลงเท่าที่จะลงได้ ตอนนี้ผมนึกถึงเรื่องราวในอดีตทีไรเสียใจทุกครั้ง ผมเล่าเรื่องเลวๆให้คนสนิทฟังบางคนอย่างน้อยก็เพื่อเป็นการสารภาพบาป ผมเองยังได้รับกรรมน้อยกว่าที่ผมทำกับลูกน้องผมอีก ก่อนที่ผมจะพิมพ์ข้อความเหล่านี้ผมคิดอยู่เหมือนกันว่าไม่เอาดีกว่า แต่คิดอีกทีเผื่อว่าบางทีอาจมีคนกำลังเป็นเหมือนผมก็ได้ ซึ่งต้องระวังกฏแห่งกรรมมันมีจริง เรื่องบังเอิญไม่มีจริง สร้างเหตุอย่างไรมา รับผลกรรมนั้นไป เป็นผู้ให้ดีที่สุด

 

ถ้าชั่วแบบผิดศีลนี้ไม่เคย และก็ทำไม่ได้ ขนาด ไปกด เอทีเอ็ม ที่เมืองนอก ตังค์มันค้าง ตั้ง 100 ยูโร ออกมาที่ช่องกด คือเครื่องมันรวน คนกดคนก่อนเขากดไว้ แต่มันไม่ออก เค้าเลยไป แล้วเงินมาออกหลังจากนั้น และมืดแล้ว ตอน ตาที่ถึงคิวดิฉันต่อ และตอนนั้นไม่มีใครด้วย ก็ยืนดูเฉยๆจนตังค์พอมันไม่มีคนหยิบ มันก็เลื่อนกลับเข้าตู้เอทีเอ็ม คืน สรุปก็คือ ชั่วแบบผิดศีลนี้ ไม่เคยทำ และทำไม่ได้ เป็นสันดารมาแต่เกิด

แต่ถ้าชั่วแบบผิดกรรมบทสิบ เช่น มีบุคคลสองคน ที่สามารถช่วยเราเรื่อง เงินคนนึง แต่เลว ร้าย นิสัยไม่ดี กับอีกคนนิสัยดี ช่วยงานเรื่องต่างๆ มีมนุษยสัมพันธ์ดี ใจดี แต่ ไม่สามารถช่วยเรื่องเงิน และจะเอาเงินจากเรา ดิฉันจะสามารถแปลงร่างเป็นนกสองหัวได้เหมือนที่ดิฉันเคยพูดไว้ใน กระทู้นึงว่า คนเราต้องรู้จักใช้คนให้เหมาะกะงาน ไม่มีใครเลวไปทุกอย่าง หรือ ดีไปทุกอย่าง ดังนั้นเราต้องวางหมากรุกให้ถูกที่


แต่การเป็นนกสองหัวนี้จะทำเฉพาะในเรื่อง งาน และเงินเท่านั้นคะ