พระอาจารย์ปราโมช "เพ่งจนเห็นธรรมะในไตรปิฎกได้หมด แต่ไม่เอา ภาระหนักนี่นา?"

ไช่แล้วนะจ๊ะ ดูท่าทางจะเป็นธรรมที่สูง ซู๊งงงงงงสูงมากมาก เพราะจะพูดยังไง ท่านลิโป้ก็ยังคงเห็นว่า มรรคเป็นกิเลส อยู่นั่นเองนะจ๊ะ

ไม่รู้ก็ไม่สมควรพูด น่าจะดีที่สุด นะจ๊ะ

 

ถ้าเข้าใจในมรรคได้จริงๆ และเดินมรรคเป็น เขาไม่พากัน ทำบุญเพื่อเป็นทุนรอน เพื่อให้เกิดอีกในชาติหน้าหรอกจ้า ท่าน ลิโป้ จ๊ะ

ผมจะบอกว่า ถ้าเข้าใจมรรคจริง เดินมรรคเป็น ดำเนินชีวิตด้วยการใช้มรรคเป็น ก็จะ ได้บุญในชาตินี้ ได้ผลบุญในชาตินี้ เสวยผลบุญในชาตินี้ พ้นทุกข์ได้ในชาตินี้ นะจ๊ะ ไม่รู้ อย่าพูดนะจ๊ะ อย่ามาสรุป แล้วไม่เดือดร้อนใครนะจ๊ะ

 

อธิบายตรงนี้ก่อนนะ มรรคของผมคือการทำข้างบนนี้หมด ส่วนมรรคของท่าน
ก็บอกว่าข้างบนนี้ไม่ใช่มรรค ก็สรุปว่าแบบนี้จะมรรคตัวเดียวกันตรงไหน

มรรคของผม แม้การเดินไปมองเห็นขยะใครไม่รู้ข้างถนนก็เก็บขึ้นมาถือ แล้วเดิน
ไปทิ้งในถังขยะ นี่ก็มรรค
การทำบุญก็ต้องประกอบด้วยกายวาจาใจ เอาไว้เป็นทุนรอน ไม่ประมาทในชีวิต
เผื่อว่ากันไม่ให้ลงนรก อย่างน้อยที่สุดก็คือความสบายใจในการทำบุญนี่ก็มรรค

เดินมรรคอันประกอบด้วยความดีทั้งกายวาจาใจ เดินไปเรื่อยๆโดยที่ไม่รู้ว่านี่ล่ะ
มรรค นี่คือนิสัยเริ่มต้นดั้งเดิม ผมจึงบอกว่าคนเราเมื่อบรรลุแล้ว ไม่ต้องมาเรียน
ว่าต้องมีทางเดินแบบนี้นะ ต้องอยู่ในกรอบนี้นะ มันไม่ใช่
หลวงพ่อปราโมชท่านรู้พระไตรปิฏก ทำไมท่านต้องทิ้ง พระไตรปิฏกทั้งเล่ม
ไม่ใช่สัมมาหรอกหรือ? เมื่อมันหนัก นี่ล่ะกิเลส จะแบกมันไว้ทำไม แต่มันเป็น
กิเลสขั้นละเอียดที่คนมีโอกาสรู้ได้น้อยนั่นเอง

ถ้ามรรคของท่านปฏิเสธการทำบุญ ปฏิเสธการบริจาค แล้วท่านบอกว่ามีบุญ
ได้บุญในชาตินี้ ท่านก็ใช้ของเก่าจนหมด แล้วท่านก็ไปตามทางของท่านเถิด

 

ขอถามตรงที่เน้นไว้โดยเฉพาะเจาะจงนะครับ ท่าน

ไม่ทราบว่าถ้าเราใช้บุญ ไปเพื่อการไต่ระดับ จนหมดสิ้นแล้ว
จะขอยืมบุญจากเทวดา พรหม หรือพระอินทร์ เอามาใช้ได้ไหมครับ
แบบว่า แล้วเราทำอะไรแจ๋วๆ ได้บุญแยะๆ แล้วก็ค่อยคืนท่าน พร้อมดอกเบี้ย

หรือไม่ก็เวลามีบุญใหญ่ๆ ท่านก็จะลงมาเก็บไปเอง
แบบนี้มีได้ไหมครับ คงไม่เพ้อเจ้อนะครับ ขอบคุณมาก


วิญญานกระต่ายป่า ข้างวัด / ค้างคาวแห่งแสง
.

 

มรรคอันเดียวกันนั่นแหล่ะจ้า อย่าเข้าใจผิด
และมรรคที่ผมเข้าใจ ก็ไม่ได้ปฏิเสธการทำบุญ แต่ผมก็บอกแล้วว่า มรรคที่ผมเข้าใจคือ บุญต้องได้เสวยในปัจจุบัน ได้ผลบุญในชาตินี้ เลยนะจ๊ะ
และที่ผมยกตัวอย่าง มรรคทำบุญของท่านมา เพราะ พากันทำแบบหลงบุญ หลงชาติหน้า ทำบุญไมได้เป็นไปตามมรรคแปด ไม่เข้าใจในมรรคแปด ไม่ได้ทำบุญเพื่อหวังผลของมรรคแปด

อย่างกระทู้นี้ ทำไมท่านถึงเข้ามา ท่านก็รู้คำตอบว่า เพราะมันรวมท่านเข้าไปด้วยที่เป็นแบบ เพ่งเป็น รู้ว่าหนัก ก็เลยวาง นะจ๊ะ

 

ก็ตอบแบบงูๆปลาๆครับว่า ท่านจะว่ายังไงถ้าผมบอกว่า บุญคือความปลื้มใจ
บารมีคือความอิ่มอกอิ่มใจ เหล่านี้เป็นเพียงอาการทางกาย แต่สาเหตุก็ล้วนมา
จากบุญและบารมี
เมื่อท่านใช้ของเก่าจนหมด บริจาคจาค1ล้านบาท ลดลงๆจนเหลือใส่ซองกฐิน
20บาทเพราะกินเงินเก่าหมดไม่หามาเพิ่มซักที หน้าท่านจากที่บานเป็นกระด้ง
เวลาบริจาค1ล้านก็จะเหลือ2นิ้วเมื่อบริจาค20บาท นี่เรียกว่าบุญหมด
แต่ก่อนท่านเลี้ยงลูกน้อง ไปไหนมาไหนมีคนห้อมล้อม4-5คน เดี๋ยวนี้เดินๆไป
แม้แต่หมาก็ยังเมิน ความอิ่มอกอิ่มใจท่านก็ไม่เหลือ นี่เรียกว่าหมดบารมี

ครานี้ท่านจะไปถามเทวดาองค์ไหนว่าเอาเงินมาให้ฉันหน่อย เอาลูกน้องมาให้
ฉันด้วยเยอะๆ ย่อมจะไม่มีหรือมีก็ยากมาก
แต่เมื่อท่านน้อมใจเข้าหาธรรมมะ เช่น สวดมนต์อิติปิโส ระลึกถึงคุณของพระ
พุทธเจ้า เมื่อจิตใจท่านน้อมธรรมนั้นเข้ามาสู่ตัว ครานี้หน้าท่านก็ใหญ่ มีความ
อิ่มอกอิ่มใจ ปลื้มอกปลื้มใจ อันเรียกว่า บุญบารมีกลับมาแล้ว แต่ว่า เงินไม่มี
ครานี้แม้ว่าท่านจะไม่มีแม้เงินใส่ซองกฐิน ท่านเพียงยกมือสาธุไปกับเขา
ท่านก็ได้อานิสงค์ผลบุญนั้นเท่าเทียมกันกับเจ้าภาพทันที นี้เรียกว่ายืมมาจาก
เทวดา ยืมมาจากพระพุทธเจ้า

ต่อมาท่านจะใช้หนี้คืนยังไง เช่นท่านจะบวชเพื่อเป็นเยี่ยงอย่างให้คนเขากราบ
ใหว้เพื่อเขาได้เกิดความอิ่มเอิบใจที่ได้ทำบุญ แม้เพียง1วัน ก็ถือว่าท่านได้ใช้
หนี้นั้นแล้ว ขึ้นอยู่กับใจท่านว่า ท่านจะคิดว่าใช้หนี้นั้นหมดใหม

 

สรุปว่ามรรคอันเดียวกัน ซึ่งผมคัดค้านอย่างมากว่าที่สุดแล้วมันคือกิเลส แต่ก่อน
ผมปวดหัวมากกับมรรค เพราะการแยกแยะที่ชัดเจนของปัญญา เรียกว่าปัญญา
รอบรู้มันทำงานมากเกินขนาด เริ่มจากมรรคแยกออกเป็น8 ไล่มาตั้งแต่สัมมาทิฎฐิ
สัมมาสังกัปปะจนครบ8เมื่อมันสามัคคีกันหมดแล้ว อริยสัจ4ก็จะปรากฏ เห็นได้
ตามความเป็นจริง ก็จะมาแบ่งออกอีก พละ5 อินทรีย์5 ไล่ขึ้นจนเรียก สติสัมโพชฌงค์
แล้วมาประกอบด้วยธรรมเรียกองค์6 เลยรวมเป็นโพชฌงค์7เช่นอุเบกขาโพฌชงค์

เวลามันเกิดคือ เดินไปเห็นขยะทิ้งข้างทาง เก็บ สติมันแยกออกมาแล้วว่านี่เรียก
ว่านี้ๆตามหลัก เวลาเงียบๆ อุเบกขาโพฌชงค์เกิด ก็ต้องไล่ลงไปจนถึงพละ5
ว่านี่อุเบกขาจริงใหม แท้ใหม ปัญญารู้รอบจนเกินพอดี สมาธิก็ไม่เลื่อนระดับ
เสียเวลาในการตรวจเช็คแต่มันเช็คของมันเองนะไม่ใช่ตั้งใจเช็ค

ต่อมาท่านจึงมาชี้แนะให้หายโง่ว่า จงมองให้เห็นทุกข์ของการเกิด แก่ เจ็บ ตาย
เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว มองให้เห็นซึ้งถึงภพชาติ แล้วมันก็จะมีสภาวะเหมือนกับมอง
เห็นคนๆนี้แล้ว ภพฃาติเขาไหลเข้ามาในมโนจิตของเราเอง เห็นกรรมของเขา
ที่ต้องมาอยู่ในร่างๆนี้ตรงหน้า
นี้ก็ต้องละวางสิ่งที่เราคิดว่าเรารู้ เราเรียกว่านี้ๆ เรียกว่านักธรรมเอกของผมก็
ต้องโยนทิ้งไปในทันทีเพราะมันคือกิเลสที่เราหลงว่ามันคือแนวทางที่เราคิดว่าดี

สุดท้ายการมองของผมก็ได้แต่มองถึง"สภาวะ"ที่ประกอบเป็นตัวเขา ไม่ได้
มองที่ร่างกาย หรือที่จิตเขาเลย ในที่นี้ไม่ได้จะบอกว่าผมบรรลุอะไรแล้ว
แต่จะบอกว่า มรรคนั้นเองเป็นอุปสรรคขัดขวางการปฏิบัติ เมื่อเราเข้าไปยึดมั่น
ถือมั่นในมันว่ามันเจ๋งจริงๆ

 

ท่านอธิบาย สภาวะที่ท่านเป็นท่านรู้ ได้ดีมากนะจ๊ะ
ที่เป็นแบบนี้ เพราะครูอาจารย์ที่สอนท่าน เขาสอนท่านมาแบบนี้ ซึ่งก็ไม่ไช่ว่าผิดอะไร ตามที่ผมเคยบอกกับท่าน ลิโป้ มาก่อนหน้านี้
ส่วนที่ผมเอาเรื่องการเดินมรรค การเรียนรู้มรรค การใช้มรรค นี้ก็เพราะว่า ครูอาจารย์ของผม เขาสอนวิธ๊การ ใช้มรรคนี้ให้กับผมมา
ซึ่งผมก็บอกกับท่านมาหลายรอบแล้วว่า ท่านลิโป้ยังไม่เข้าในในสิ่งที่ผมรู้มานี้ นะจ๊ะ
ซึ่งอย่างน้อยท่านก็เป็น ผู้ที่กล้าพูดความจริงของตนเอง ออกมา ซึ่งหาได้ยากนะจ๊ะ คนที่กล้ายอมรับ ว่าตนเองเข้าใจแบบไหนมาบ้าง ซึ่งท่านกล้ายอมรับว่าเคยปวดหัวกับมันมาก่อน และครูอาจารย์ของท่านก็สอนให้ท่านวางมันทิ้งไป นั่นเพราะ ถ้าครูอาจารย์ของท่าน สอนการใช้มรรคกับท่านได้ เขาก็คงสอนไปแล้ว
อาจมีสองประเด็น นะจ๊ะ
1.ครูอาจารย์ที่สอน ไม่รู้ เลยไม่สอน
2.ท่านลิโป้เองไม่พร้อมที่จะรู้ ครูอาจารย์เลยไม่สอน

และทำไมผมถึงแสดงเหตุผล แบบนี้ นั่นเพราะว่า ในความเป็นจริงตามสภาวะที่คุณผ่านมา จนมาถึงมรรคแปดแล้วสมังคีแจกแจง ธรรม แบบ อนุโลมปฏิโลม ให้เห็นความเป็นเหตุเป็นผล ต่อกัน คุณไม่ปวดหัว กับธรรมข้ออื่นเลย แต่คุณกลับมาปวดหัว กับ มรรคแปดนี่เอง ซึ่ง แสดงว่า คุณเองในใจลึกๆ อยากจะรู้ และเข้าใจ ในมรรคแปด แต่เป็นเพราะครูอาจารย์ มาแนะนำเป็นอย่างอื่น
แต่มันก็ยังค้างคาใจ คุณมาตลอดนั่นเอง นะจ๊ะ

 

ดังนั้น ถ้าคุณลิโป้ เจ๋งจริง ผมขอแนะนำว่า
1. เพ่งดูกรรม ของตนเองว่า ชาตินี้ ตนจะเข้าถึงซึ่งธรรมอันเป็นที่สุดสำหรับตน คือแค่ไหน นะจ๊ะ
2.เพ่งที่ครูอาจารย์ผู้สอน ว่า ท่านรู้วิธีการเดินมรรคแปดหรือไม่ ถึงไม่สอนเรา
3.อย่ามาเพ่งผม นะจ๊ะ ไม่รู้อะไรหรอกจ้า นะจ๊ะ

 

ท่าน ลิโป้ ครับ
กระทู้แนะนำครับ

http://palungjit.org/posts/8433589

 

กรรมของผมแน่นอนเป็นสิ่งแรกที่ครูอาจารย์ท่านใ้ห้ย้อนดูครับ ย้อนไปได้3ชาติ
ส่วนการเพ่งครูผู้สอน ผมไม่เป็นคนเช่นนั้น ครูอาจารย์ของผมนั้น สำหรับผมแล้ว
เป็นสิ่งที่ผมเทิดทูนบูชา ไม่มีแม้นิดเดียวที่ผมต้องสงสัยในตัวท่านและคำสอนของ
ท่านเหล่านั้นแม้แต่ผู้เดียว อาจารย์ของผมมีหลายท่านครับ

เนื่องด้วยผมเป็นคนซื่อ จะเห็นว่าผมเอาตัวเองมาเปิดตลอดเวลาที่สนทนาว่า
มรรคของผมทำมายังไง ส่วนท่านมีแต่การยกลอยๆ ไม่มีส่วนใดเลยที่จะแสดง
อะไรมาประกอบ ชี้ให้เห็นว่า มรรคที่ท่านกล่าวถึงประกอบด้วยอะไรบ้าง จึง
เป็นการยากที่ผมจะทำใจคุยกับท่านต่อไปได้

การฝึกของผมนั้น เมื่อเจริญสมาธิต่อไม่ได้ ท่านก็จะมาปรากฏกายต่อหน้าผม
แล้วสอนด้วยการเล่าบ้าง พาจิตไปดูเหตุการณ์บ้าง แล้วบอกว่าต้องทำจุดนี้ให้จบ
ผมก็จะทำแต่ตรงนั้น เช่น ท่านบอกต้องทำกสิณแสงสว่างให้ได้ ผมก็ต้องทำให้
ได้ก่อน ท่านจึงมาปรากฎกายแล้วสอนอย่างอื่นต่อ ท่านบอกมรรคต้องวางนะ
ผมก็ต้องวางจึงจะเจริญต่อไป นี้พิสูจย์ได้ด้วยทิพย์ผมจึงไม่จำเป็นต้องมาทำ
สำออยว่า อันนี้ยาก ขอฝึกอันใหม่ได้ใหมจะได้นิพพานเร็วๆ นั้นไม่ใช่ผม
ส่วนการยกมาสอนลอยๆแล้วพอเราเพ่งดูกิเลสเต็มหัวผมเจอมาเยอะแล้ว คนเรา
เมื่อไม่เกิดความศรัทธาต่อผู้สอน ผู้แนะนำ ธรรมนั้นก็ไม่เกิดในกมลสันดานหรอก
ครับ เหมือนปลูกข้าวในที่แห้งแล้วจะเกิดข้าวได้ยังไง

การเข้ากระทู้นี้ไม่ได้มาเพื่อคุยกับท่านเพราะไม่ใช่กระทู้ท่าน แต่ผมมาเพราะ
พระอาจารย์ปราโมชย์ที่ท่าน"ไม่เอา" ภาระหนัก ซึ่งหลายคนจะเข้าใจไปใน
ทางที่ผิด จะทำให้จิตใจเศร้าหมอง ผมจึงเข้ามาเพื่อบอกว่ามันเป็นอย่างนี้ๆ
ซึ่งก็เพียงพอแล้วต่อการคลายใจลงได้ของผู้อ่าน ซึ่งก็คงเพียงพอแล้วนั่นเอง

 

อันนี้ขอบคุณครับ แต่คงไม่ถูกจริตกับผม สำหรับผมมาทางสมถะ ต้องมาสอนใน
นิมิต ในฌาณสมาธิเท่านั้นผมจึงรับฟังครับ ถ้าไม่เจ๋งจริงเข้ามาสอนผมในฌาณ
ไม่ได้ผมไม่รับฟังครับ ไม่ใช่ผมหยิ่งนะครับขออภัย แต่มันเป็นการสกรีนครูผู้
สอนสำหรับผม ขอบคุณครับ

 

สงสัยอันนี้ดูจะเป็นความจริง มากที่สุดที่สรุปมาเลยนะจ๊ ท่านขุนพลลิโป้
เพราะท่านคิดว่า ถ้าไม่เก่งจริงหรือเก่งกว่าท่าน จะสอนท่านไม่ได้ เพราะท่านขุนพลลิโป้เข้าใจว่า ที่ตนเองมีตาทิพย์นั้น ตนเองเก่งระดับหนึ่งแล้ว ใครก็ตามที่จะมาสอนท่านไม่เก่งกว่าท่าน ท่านก็จะไม่รับฟัง อันนี้ผมเห็นด้วยนะจ๊ะ ว่านี่คือ สิ่งที่ท่านติดอยู่หรือทำให้ท่านติด นั่นเองนะจ๊ะ

ขนาดพระอาจารย์มั่นไปเดินบิณฆบาตรเห็นหมาแทะกระดูก ท่านยังเอามาเป็นครูสอนสภาวะธรรมของท่านได้เลย นี่คือคนที่เขา พร้อมที่จะพัฒนาตนเองได้จริงๆ

ส่วนท่านขุนพล ลิโป้ ก็คงจะได้เท่านี้แหล่ะจ๊ะชาตินี้ นะจ๊ะๆ

ตอนที่ท่านขุนพล ลิโป้สอนธรรมผม ผมก็ยังรับฟังนะจ๊ะ พอครูอาจารย์ท่านอื่นฝากธรรมกับท่านขุนพลลิโป้มาสอนธรรมผม ผมก็ยังรับฟัง แต่ทำไมท่านขุนพล ลิโป้ ถึง มืดบอดปิดบังตนเองด้วยตนเอง แบบนี้ล่ะจ๊ะ

ท่านไม่รับฟัง ก็ไม่เป็นไรจ้า เพราะผมไม่เก่งเท่าท่านขุนพล ลิโป้ หรอกนะจ๊ะ
บารมีผมก็สู้ท่านขุนพลลิโป้ไม่ได้ เพราะมีลูกน้องเป็นทหาร เกเร มากมาย นะจ๊ะ

ไม่รบกวนแล้วจ้า ไปเล่นเกมส์คอม ของท่านต่อเถอะนะจ๊ะ

 

กล่าวเช่นนั้นก็ผิดแล้ว ไม่ใช่เรื่องของการยอมรักและไม่ยอมรับ แต่ท่านยังไม่
เข้าใจการเดินของจิต ยกตัวอย่างนะว่า เมื่อปลายทางของถนนคือร้านค้า ผมหรือ
กล่าวว่าจิตของผมจะเดินทางไปร้านค้าหรือนิพพาน เมื่อมีสิ่งกีดขวางคือต้นไม้
ใหญ่ล้มทับ ผมก็ต้องข้ามไป เมื่อทางเดินมันคับขับ คับแคบถ้าน้ำหนักเกิน
ก็เดินต่อไม่ได้ อะไรวางได้ก็ต้องวางเพื่อให้เดินต่อไปได้

ทีนี้ท่านจะมาบอกว่า ผมต้องแบกไว้นะ แล้วถ้าผมแบกไว้ ผมจะข้ามไปพ้นไหม
แต่เมื่อมีผู้แนะนำว่าเจ้าวางไว้ก่อน เจ้าก็ข้ามไปได้ ท่านเป็นผมท่านจะเลือกทางไหน

การเดินของจิตในสายสมถะ ถ้าไม่มาทางสายนี้ท่านจะไม่มีทางรู้เลยว่า ปัญหา
มันต้องแก้ไปทีละเปลาะ หลวงปู่มั่นเดินไปเห็นหมาแทะกระดูกในขณะที่ท่าน
กำลังติดในฌาณทำให้เดินสมาธิต่อไปไม่ได้ เห็นจุดหมายเบื้องหน้าแต่ไปไม่ได้
เมื่อเห็นหมาแทะกระดูกจึงน้อมเข้ามาคิดว่า เราก็เหมือนดังหมาแทะกระดูก มัว
หลงแทะเอารส แต่ไม่ทำให้อิ่ม ความคิดและจินตนาการทำให้ท่านพ้นปัญหาที่
กำลังติดอยู่ นี้จึงเรียกว่าหมาก็ทำให้เกิดปัญญา

แต่คำสอนของท่านทำให้ผมเกิดปัญญาตรงไหน สิ่งไหนบ้างที่ท่านเอามาบอก
ยกเพียงคำว่ามรรค ส่วนอรรถอธิบายมีบ้างใหม
การสอนของผมก็เหมือนครูอาจารย์ท่านสอน ผมก็บอกชี้แนะแต่ตรงจุดที่ติด
เฉพาะกาลนั้นๆ ไม่ได้บังคับให้จิตเหล่าใดอยู่ในกรอบว่าต้องมีจุดหมายเช่นนี้ๆ
เพราะรู้อยู่ว่า จิตเหล่าใดก็มีบารมีมาเท่าใด จิตแต่ละคนเหมาะกับธรรมแบบไหน
จิตของตัวเค้าจัดสรรเอง

ต่อท้ายว่า ตอนนี้ลูกน้องของผมเยอะจริงๆ

 

เอาเป็นว่า ผมไม่ได้มาสอนท่านหรอกนะจ๊ะ แต่ก็เข้ามาเพื่อให้ท่านได้พูดออกมาว่า ท่านติดเก่ง และติดที่ตนเองปิดตนเอง ก็เลยไม่รับฟังคนอื่นเขาบ้าง เช่นการมีลูกน้องมาก ท่านก็ติดที่มีลูกน้องมาก อวดบารมีตนเอง ติดบารมี

ซึ่งท่านจะมีลูกน้องมากขนาดไหน ความจริงมันก็มีอยู่ว่า ที่เก่งที่สุดก็คือท่านคนเดียว ลูกน้องของท่าน แค่ หางเครื่อง เท่านั้นเอง นะจ๊ะ

เมื่อตอนนี้ ท่านไม่เข้าใจ ก็ไม่เป็นไรนะจ๊ะ
เอาไว้ท่าน ยอมรับฟังคนอื่นที่ ท่านคิดว่า ไม่ต้องเก่งกว่าท่านก็ได้ ค่อยคุยกันอีกทีนะจ๊ะ

ปล สั่งสอนลูกน้องดีดีล่ะ ถ้าลูกน้องทำผิด หัวหน้ารับผิดชอบด้วยนะจ๊ะ อิอิ

 

ผมไม่ได้ติดเก่งจนไม่ยอมรับคำสอนหรอกครับ แต่ผมมันมักน้อยพอใจในสิ่งที่
ตัวเองมีอยู่ ไม่มีจิตทะเยอทะยานหวังสูงส่งอะไรแบบเร็วๆ ผมค่อยๆเดินไปแก้
ปัญหาไปทีละหน่อยๆ ส่วนมากคำสอนมันเยอะ แต่มักไม่ตรงจุดที่ผมจะเอามา
แก้ปัญหาได้ ถ้าผมเก่งจริงผมก็ไม่ต้องกราบไหว้ใคร นี่ผมกราบไหว้เคารพครู
อาจารย์ตลอด มีปัญหาแก้ไม่ตก(บ่อยๆ)ก็ลำบากต้องเข้าไปหาครูอาจารย์มาตอบ
มาแก้ให้ เอาเป็นว่าที่ท่านคิดว่าผมเก่งน่ะผิด ส่วนลูกน้องมากก็ต้องคอยแก้ปัญหา
ให้มันไปทุกคน บารมีและการยอมรับก็แลกมากับการปวดหัว แต่ทุกคนก็เป็นคนดี
ผิดพลาดไปบ้างก็ประสาวัยรุ่น แต่ผมไม่เคยบอกหรอกว่าลูกน้องผมเยอะ แอบซ่อน
เอาไว้เป็นกำลังสำรอง ดันมีคนรู้ซะนี่ แย่ละทีนี้

 

จ้า ก็ทำหน้าที่ของตนเอง ตามบทบาทหัวหน้า ของพวกเขาต่อไปเถอะนะจ๊ะ
ขอให้โชคดีนะจ๊ะท่าน ขุนพล ลิโป้

 

โมทนาครับ ผมก็ศรัทธาหลวงพ่อปราโมทย์มากครับ ธรรมะที่ท่านแสดงเหมาะกับหลาย ๆ คนในยุคนี้ครับ

 

บร๊ะ!!ตาคนนี้มาแปลก เขากำลังถกธรรมะกัน แต่แกมา"ขยายเพนนิส"พิลึกจริงๆ
มีแต่เขาจะลดกัน แต่แกมาชวนขยาย!!

 

หากท่านผู้เจริญทั้งหลาย อยากทราบภูมิธรรมของพระอรหันต์ โปรดเรียนถามพระอาจารย์หลวงพ่อวิริยังค์ สิรินธโร เถิด ท่านสามารถอธิบายได้แน่แท้ อนุโมทนาบุญ กับทุกท่านด้วยค่ะ