อดอาหาร 3 เดือน ฆ่ากิเลส จนสำเร็จธรรมขั้นสูง

พระพุทธเจ้าทรงให้เดินสายกลางครับถ้ากำลังเราอ่อนมิตายก่อนดอกหรือ


"มัชฌิมาปฏิปทา" คือ ทางสายกลาง หมายถึง ข้อปฏิบัติที่ทำให้บรรลุนิพพานไม่ตึงหรือหย่อนเกินไป ซึ่งประกอบด้วย สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติและสัมมาสมาธิ


นิพพาน หรือ นิโรธ เป็นความสุขที่คนในสังคมอินเดียโบราณต่างมุ่งแสวงหา เพราะถือว่าเป็นความสุข สงบที่เป็นอมตะ ไม่ผันแปร ในการแสวงหานั้น มีหลักความเชื่ออยู่ 2 อย่าง คือความเชื่อที่ว่า การจะบรรลุถึงนิพพานได้นั้น มีได้ด้วยการทรมานตนเองให้ลำบาก กับความเชื่อที่ว่าการจะบรรลุถึงนิพพานนั้น มีได้ด้วยการทำตนเองให้พร้อมพรั่งด้วยสิ่งอำนวยความสุขต่างๆ

เมื่อเกิดความเชื่อเช่นนั้น จึงทำให้เกิดการปฏิบัติต่างๆ ติดตามมา ผู้ที่เชื่อว่าการบรรลุนิพพาน มีได้ด้วยการทรมานตนเองให้ลำบาก ก็ได้ทรมานตนเองด้วยวิธีต่าง ๆ อาทิ อดอาหารจนร่างกายซูบผอม นอนบนหนาม เอาขี้เถ้าทาตัว และไม่อาบน้ำ ส่วนผู้ที่เชื่อว่า การบรรลุนิพพาน มีได้ด้วยการทำตนเองให้พร้อมพรั่งด้วยสิ่งอำนวยความสุขต่าง ๆ ก็ได้แสวงหาสะสม และหมกมุ่นอยู่กับการเสพสุข แล้วในที่สุดผู้ที่มีความเชื่อ 2 อย่างนั้น ก็ไม่ได้บรรลุนิพพานอย่างที่หวังไว้ เพราะฝ่ายแรกตึงเกินไป และฝ่ายหลังหย่อนเกินไป เพราะเริ่มต้นมาจากการปฏิบัติผิดนั่นเอง

พระพุทธเจ้า ก่อนตรัสรู้ทรงปฏิบัติตามข้อปฏิบัตินี้มาแล้ว ครั้นทรงเห็นว่าไม่ใช่ทาง หรือข้อปฏิบัติให้ได้บรรลุนิพพาน จึงทรงแสวงหาทางสายใหม่ ในที่สุดก็ทรงพบอริยมรรค อันประกอบด้วยองค์ 8 คือ อริยมรรค

อริยมรรค มีองค์ 8

"อริยมรรค" คือ หนทางที่ประเสริฐ (อริยะ =ประเสริฐ มรรค = หนทาง) หนทางที่ประเสริฐ ตามความหมายในพระพุทธศาสนา หมายถึง หนทางที่ประกอบด้วยส่วนสำคัญ 8 อย่าง หากเปรียบเหมือนถนนหนึ่งเส้น ก็จะมี 8 เลนในเส้นทางเดียว

1. สัมมาทิฏฐิ ความเห็นชอบ
2. สัมมาสังกัปปะ ความดำริชอบ
3. สัมมาวาจา การเจรจาชอบ
4. สัมมากัมมันตะ การทำงานชอบ
5. สัมมาอาชีวะ เลี้ยงชีวิตชอบ
6. สัมมาวายามะ เพียรชอบ
7. สัมมาสติ ระลึกชอบ
8. สัมมาสมาธิ ตั้งใจมั่นชอบ

เคดิต ลานธรรม

 

ครูบาอาจารย์สายกรรมฐาน ท่านรู้กำลังของตน จิตท่านควรแก้อย่างไร สิ่งที่คุณกล่าวคือคนเหล่านั้นทำความเพียรที่กาย ไม่ได้ทำความเพียรที่จิต จิตของคนที่ไม่ประกอบด้วยสัมมาทิฎฐิ
มันต่างกัน อย่าเอามาเหมารวมกับครูบาอาจารย์ และกลายเป็นตำหนิท่านไปเสีย
จริตต่างองค์ต่างแตกต่างกันไป ลองศึกษาประวัติอิสิติพระมหาสาวก การปฎิบัติแต่ละองค์ไม่เหมือนกัน บางท่านได้ง่าย บางท่านสำเร็จยาก พระนาลกะปฎิบัติโมเนยยะขั้นอุกฤษฎ์ หรือพระจักขุบาลปฎิบัติจนในตาแตก บางท่านเอาชีวิตเข้าแลก แต่ละองค์แต่ละท่านกรรมไม่เหมือนกัน

 

เท่าที่ได้ยินได้ฟังมา การอดนอน ผ่อนอาหาร พ่อแม่ครูบาอาจารณ์ท่านแนะนำให้ทำ แต่ไม่ได้สั่งให้ทำ ทั้งนี้ท่านก็บอกด้วยว่าให้สังเกตุตัวเอง ว่าเหมาะกับจริตนิสัยหรือไม่
ท่านถือเอาธุระทางจิตภาวนาเป็นสำคัญ
บางองค์ท่านอดนอน ผ่อนอาหาร เพราะถูกกับจริตนิสัย การภาวนาของท่าน
ดี แต่พอ ร่างกายมีกำลังมากแล้วมันไม่ได้เรื่องไม่ได้ราว
มันก็เป็นทางสายกลางของท่าน เป็นเรื่องปัจจัตตัง
ฉะนั้นพระกรรมฐานที่ท่านมุ่งเน้นทำความสงบเพื่อพิจารณากาย ท่านจึงนิยมที่จะ
อดนอน ผ่อนอาหาร
อนุโมทนากับเจ้าของกระทู้ครับ แต่ว่าเรื่องแบบนี้นั้น หยิบยกเอามาพูดเป็นวรรค
เป็นตอน มันอาจเป็นสิ่งที่นำมาวิพากษ์วิจารณ์ถกเถียงกันได้ครับ

 

แล้วคุณnonsuwanที่เดินทางสายกลาง กิเลสซักตัวผิวมันถลอกบ้างรึเปล่า

 

ตอนที่หลวงตามหาบัว ออกเดินธุดงค์ ตามป่าเขา ได้ทำความเพียรโดยการอดอาหาร ได้มีชาวบ้านที่มีความรู้ทางธรรมอยู่บ้างได้ถามกับท่านว่า "จะอดอาหารไปทำไม พระพุทธเจ้าก็บอกแล้วมิใช่หรือว่าไม่ให้อด ให้เดินทางสายกลาง " หลวงตามหาบัวได้ตอบกับชาวบ้านคนนั้นไปว่า " แล้วที่เดินทางสายกลางกินข้าวอิ่มทุกมื้อ กิเลสซักตัวหลุดออกจากใจบ้างหรือยัง "

 

จงอย่ามีเมตตากับกิเลส จงขจัดให้หมดสิ้นอย่าให้เหลือซาก มิเช่นนั้นมันจะสร้างภพชาติใ้ห้เราเวียนว่ายตายเกิดจนไม่มีที่สิ้นสุด การปฏิบัติอย่างเด็ดเดี่ยวอาจหาญ ใ้ช้ไม่ได้กับทุกคน แต่ก็เป็นวิธีที่ทำให้ครูบาอาจารย์หลายรูป พ้นจากบ่วงทุกข์ได้ ใครบอกว่าวิธีการเช่นนั้นสุดโต่ง ไม่ดี แสดงว่ายังไม่ได้ลอง ต้องตัดสินใจแลกชีวิตหากชาตินี้ไม่พ้นก็จะเป็นกุศลดลนำให้ชาติต่อไปหลุดพ้นได้ มันอาจจะเป็นวิธีเดียวในปัจจุบันที่ทำใหเราพ้นทุกข์ได้ ผมไม่ได้ดูถูกหรือปรามาสใคร ที่หากินกับความเชื่อของคนก็มาก บางท่านทำให้เลื่อมใสศรัทธาจนเราคิดว่าท่านคือผู้หลุดพ้นแล้ว แต่ก็ยังไม่วายแพ้นางตัณหา นางราคะ นางโมหะได้ ที่คือสัจจธรรม ของมนุษย์ หากไม่ทุกข์สุด ๆ ก็จะไม่คิดพึ่งพระพุทธเจ้าจากใจจริง เมื่อทุกข์ถึงที่สุดก็จะหวังพึ่งพระพุทธเจ้าด้วยใจจริง จะเกิดความรู้แจ้งแก่ตนเอง และจะมองเห็นทางสู่นิพพานที่แท้จริง ขออนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุ

 

ท่านไม่ได้เพียงอดอาหารเพื่อฆ่ากิเลส การฆ่ากิเลสอยู่ที่สติ อยู่ที่ปัญญา เมื่อใดขาดสติดเมื่อนั้นชื่อว่าขาดจากความเพียร
การอดอาหารนั้นได้ผลดีกับบางคน แต่บางคนก็ไม่ได้ผล
การอดอาหารสำหรับบางคนจึงเป็นการเดินสายกลาง แต่กับบางคนนั้นจึงไม่ใช่ทางสายกลาง
พระธุดงธ์บางรูป อยู่ในป่า เจ็ดวันออกมาบิณทบาตร
ชาวบ้านเห็นผอมมอมแมมกุโลกุโสก็คิดว่าท่านน่าสงสารที่เดินทางผิด แต่ไม่ทราบกิริยาของจิตท่าน

มีพระบางองค์เห็นพระเพื่อนอดอาหารเงียบอยู่ในกุฎิ ก็อยากตั้งคำสัตย์ว่าจะอดให้ได้เจ็ดวันบ้าง ปรากฏว่าแค่สามวันก็ต้องประกาศว่าไม่ไหวแล้วๆ เพราะเหตใด เพราะจิตไม่ได้เข้าสู่สมาธิความสงบเลย ส่วนพระที่อดข้าวสบายๆนั้นจิตท่านรวมเสมอๆ เป็นต้น ท่านจึงอยู่ได้ มีความก้าวหน้าทางกรรมฐาน

 

อดเพื่อฆ่ากิเลสครับ จิตเป็นนายกายเป็นป่าว กินมากกิเลสมากครับ แรงเหลือ นั่งสมาธิไม่ได้ เห็นสาวสวยก็เกิดกำหนัด พอกินน้อยไม่มีแรงพอเห็นสาวแก้ผ้ายังไม่สู้เลยเพราะท้องหิวไม่มีอารมณ์กับแรงพอ ตอนบวชผมก็เริ่มจากนับคำ ไม่ไหว ไม่ถ่ายทั้งอาทิตย์ ก็เลยตั้งใจกินแต่ผลไม้มื้อเช้าก็อยู่ได้ทั้งพรรษา พอเริ่มอดกำลังใจปฏิบัตมันจะมาเอง อีโกก็มานั่งก็ไม่ค่อยบวดเเข้งขา ตอนหลังอ่านก็ละอีโก้ได้ น้ำหนักจาก68เหลือ52 เดินจงกรมตี1-ตี5 ไม่เหนื่อยเลย พอสึกกินปรกตินั่งไม่เท่าไหร่ก็ปวดขาสะแล้ว

 

เป็นอุบายวิธีกำจัดขัดเกลากิเลส ทำให้เกิดความมักน้อยสันโดษยิ่งขึ้น ไม่สะสม

แต่ไม่ใช่ตัวตัดกิเลส ตัวตัดกิเลสคือ"สังโยชน์ ๑๐"

 

สาธุครับ