วิริยาธิกะพิเศษบันทึก

ก็ยังดีนะพี่ หรือท่านทุคคน ก็มีกระปิ้ง ปิดนี่ แสตน เลสบ้าง เงินบ้าง นาคบ้าง นาคนี่ ทองแดง ผสม กับทองคำ กลายเป็นาค แล้วลงผสม ด้าย น้ำประสานทอง ทองน้อย ทองแดงมาก ยังดีนะ ที่มีกระปิ้งปิดกัน ป้าน้อย ลูกสาวเสือใบ แกบอกว่า แกน่ะ นั่งปิอ่า หลวงปู่ปานเห็น บอกให้เอากระลา มะพร้าวเจาะรูเอา เอาไปใส่เป็นกระปิ้งปิดปิ จะได้ไม่อายเขาน่ะครับ


ขอย้อน มาหา ปู่โทนหลำแพ บ้านแก อยู่ อ.ตาคลี จ.นครสวรรค์ อยู่นอกตลาดหน่อย มรณะไปนานแล้วครับ ตอนผมไปหาท่าน ๆเป็นฆราวาส อายุ ๑๐๖ ปี ตอนที่ไปหา ท่านก็เล่าเรื่องมากมายให้ฟัง วิธีทำทองแกพูดคล้ายหลวงพ่อ ฤาษี วัดท่าซุง แกบอกว่า มีพญาหินผุ มีสารปากนกแก้ว ตัวนี้ หายากมากๆครับ มีน้ำประสานทอง ลืมอีกตัว จำไม่ได้ครับ แกบอก หลวงปู่โลกอุดร หลวงปู้ คำน้อย อยู่มุกดาหาร พาท่านไป เมือง หินมพาน บ่อยๆ ท่านให้เกราะท่านและให้หลับตา แป๊บเดียวไปถึง ท่านไปเห็นอะไรมามากมายเล่าให้ฟัง จำไม่ค่อยได้แล้ว อายุ ๑๐๖ ปี ตอนนั้นแต่ท่านมีเมีย อายุ ๔๐ เศษๆ ตอนได้กันอ่อนกว่านั้นครับ อายุมองดู่ไล่เลี่ยกัน แม้ พระดังๆ ฆราวาสดังยังเคยมาหาท่านเลย แกทำให้ปลัดขวิก เลื้วยให้ดู เลื้อยดุบๆๆๆๆ


อ.สุบิน ลูกศิษย์ หลวงพ่อเดิม -ลูกศิษย์ พ่อเงิน วัดบางคลาน ท่านเป็นฆราวาส แต่ดู จริยา พระโพธิสัตว์ สร้างวัดรอบเขา มีครบ กุฏิ มากมาย ๓๐-๔๐ หลัง พระเณร เถร ชี ไปอยู่ที่นั้น ต้องอยู่ในกฎระเบียบของท่าน ฟังดูแล้วท่านเก่งพอดู ปั้นพระองค์สูงตก สิบวา ปั้นเอง ดิบๆ ถึงไม่สวยมาก ก็เคเลยครับ มีถ้ำ ที่เคยออกหนังสือ โลกทิพย์หลายครั้งมาแล้ว พระเณรที่โลภ จะถูก โดนสั่งสอน ถึงกับเป็นบ้าเลยครับ ตอนนั้น ผมไปกราบท่าน กับหลวงพี่ อ๋าหรือหลวงพี่อภิชาติ จะเอาซองไปให้ท่าน จัดผ้าป่า ท่านบอก คุณอ๋า ถ้าคุณเอา เอาขี้ เอาเยี่ยว ออกจากกายคุณให้หมด


เดี๋ยวมันมาเอง นั่งเฉยๆเดี๋ยวมันก็มาหาเอง ดูผมสิ นั่งอยู่นี่ เดี๋ยวคนเอาเงินมาให้สร้างโน่น สร้างนี่มากมาย พัน เป็นหมื่น แสน ล้าน ไม่เห็นต้องไปตะเวน เอาซองไปบอกบุญใคร ผมต้องการสร้างอะไร มันสร้างได้หมดและ ฟังแล้วเป็นไงครับ หนาวเลยอ่ะครับ พอดีมีพระองค์หนึ่ง มาหาท่าน ไม่รู่รู้พระไปพูด ลองดีอะไรกับท่านไม่รู้ อายุ ตกหกสิบได้ ท่านตะโกน เรียก ไอ้เณร ไม่ธรรมดานะครับ ก็มีพระวัดท่าซุงหรือที่อื่นไปหาท่านเยอะครับ ผมก็ไปหลายเที่ยว

 

ป๊าาาาดโท๊ะ.... ขออนุญาตเสียมารยาทที่อุทานดังไปหน่อยนะคะ คือ .. ไส้เดือนปิ้ง+ข้าวเหนียวนี่ เอ่อ.... คือ บรรยายไม่ออกเลยค่ะ ....
อ่านชีวิตของพวกพี่ๆคุณลุงคุณอานี่ เหมือนไม้ตีก้นตัวเองเลย เพราะดิฉันในบางครั้งก็คิดน้อยใจตัวเองอยู่ว่า ทำไมเราลำบากขนาดนี้นะ ไม่สบายอย่างคนอื่นเขามั่ง ฯลฯ พอได้ยินแบบนี้ ดิฉันอยากมุดดินหนีเลย แต่พวกพี่และคุณลุงคุณอาก็ผ่านกันมาได้ แถมได้ความรู้และประสปการณ์ที่ดีๆๆเพียบเลย ได้ฝึกความอดทนอีกต่างหาก ... แต่ถ้าให้เจอกับตัวเองคงไม่รู้จะเป็นไง ทางที่ดีไม่เอาดีกว่าเนาะ แหะๆๆ ...

แต่ดิฉันว่าคนสู้ชีวิตนี่ .. สุดยอดมากๆๆเลยค่ะ

ปล.
เป็นโสดมันแสนจะสบาย บ่วงคล้องคอก็ไม่มี บ่วงคล้องแขนขาก็ไม่มี เหงาก็แค่อารมณ์ ตายก็ตายคนเดียว ดิฉันว่าดีออกค่ะ สาธุ

 

การให้เกียรติผู้หญิงนี่ต้องบอกว่ามันเป็นความบังเอิญ เล่าเรื่องนี้ทีไรเป็นได้เรื่องนั่นๆเจ้าเมียเล็กนั่งข้างๆนี่เตรียมหัวเราะ บอกว่าอย่าเพิ่งหัวเราะฟังไปก่อนเรื่องนี้ยาวมาก ที่ว่าบังเอิญนั้นเพราะหมู่บ้านตำบลที่ผมเกิดนั้นสมัยนั้นมันกันดารมากอยู่ห่างตัวจังหวัดแค่15กิโลเมตรห่างตัวอำเภอ14กิโลเมตร อยู่ตรงกลางพอดีเวลาจะเข้าตัวเมืองต้องเดินไปรอขึ้นรถไฟเป็นสถานีเล็กๆ ถนนหนทางไม่ค่อยมีต้องเดินลัดเลาะไปตามคันนาที่กว้างบ้างแคบบ้าง บางตอนก็ขาดบ้างตามประสาความทุระกันดารของมัน เสียดายที่ไม่มีกล้องถ่ายรูปถ่ายเก็บเข้าไว้

ในฤดูฝนยิ่งทุลักทุเลคันนาที่ขาดแล้วมีน้ำท่วมประมาณแค่เข่าบางตอนก็เลยเข่า ข้างๆคันนาก็จะมีป่าพงขึ้นรกทึบเกือบตลอดเส้นทาง ตัวตลาดขายสินค้าอยู่ด้านเหนือของหมู่บ้านห่างประมาณสี่ห้ากิโล ด้านใต้ของหมู่บ้านก็มีตลาดเหมือนกันห่างไกลพอๆกัน ด้านหน้าของหมู่บ้านมีบึงน้ำขนาดใหญ่สองบึงน้ำติดต่อกันห่างหมู่บ้าน ประมาณไม่ถึงกิโลเมตร เลยหนองน้ำไปประมาณสองกิโลเมตรเป็นแม่นั้ำน่านต้องข้ามแม่น้ำน่านไปอีกครึ่งกิโลเมตรก็เป็นสถานีรถไฟหัวดง การข้ามแม่น้ำก็มีเรือจ้างใช้คนพายข้าม

ตัวหมู่บ้านเป็นลักษณะยาวเป็นแนวสองแถวมีคลองน้ำธรรมชาติเล็กๆอยู่กลางลำคลองใช้การอะไรไม่ได้มีป่าไม้ไผ่รกทึบตลอดตั้งแต่เหนือจนเลยท้ายหมู่บ้านไปไกล ฝั่งคลองทิศตะวันตกหลังบ้านคนออกไปแค่ไม่เกินร้อยเมตรก็เป็นป่าไผ่สีสุกผสมไผ่ป่ารกทึบจนแสงแดดส่องไม่ถึงพื้น ป่านี้กินบริเวณเกินกว่ายี่สิบตารางกิโลเมตรในสมัยนั้นมีความรู้สึกว่ามันใหญ่มาก ถ้าเข้าไปลึกหน่อยเป็นหลงป่ากลับกันไม้ถูกเลยละ

ด้านทิศตะวันออกเป็นพื้นที่ทำกินของคนในหมู่บ้านเป็นพื้นนาผืนเล็กๆแต่ละบ้านไม่มีบ้านใหนทำนามีข้าวพอกินตลอดปี ต้องมีอาชีพเสริมคือรับจ้างทั่วไป และ สถานที่แห่งนี้แหละที่มีตำนานเรื่องเล่าที่จะฝากลูกหลานหมู่คณะให้ได้รับรู้ความเป็นมาต่างๆที่หาที่เรียนที่ใหนไม่ได้ง่ายๆที่จะเรียนได้แบบนี้ เหมือนจะเฉพาะเจาะจงให้เกิดสถานที่อย่างนั้น

 

คุณลุงคะ ดิฉันก็มีคิดๆไว้ว่าในชีวิตนี้ อย่างน้อยๆก็อยากจะสร้างพระสักองค์หนึ่งถวายวัดอยู่ค่ะ เอาไว้ถ้าถึงเวลา และคุณลุงยังแวะเวียนมาในเวปฯนี้อยู่ก็ว่าจะมาขอคำแนะนำค่ะ แต่จะให้นั่งเฉยๆแล้วมีคนมาร่วมบุญด้วย นั่นมันของที่ท่านอยู่สูงแล้วค่ะ อย่างดิฉันนี่ คงเอาเป็นปลาสร้อยปลาซิวไปก่อน อิอิ

 

รอฟังเรื่องเล่าของคุณ PCO อยู่ค่ะ

 

นี่ครับพี่ พีท๊โอ และพี่ ๆน้องๆลูกๆ หลานๆ ผมเอาภาพเก่าๆที่มาลงไว้ในกระทู้ ผมไปค้นมาให้ได้ชมกัน ที่ขาดได้บอกท่านพี่ไปแล้วครับ ตอนนี้ที่ขาด ทาสีทองคำหมดแล้ว หลังคาที่ตั้งเสาร์ เจ้าภาพ ไม่มาดูผลงาน เงินให้มาไม่พอ ผลที่สุด ต้องตั้งเสาร๋โด่เด่ อย่างที่เป็น อยู่นั้นแหละ พูดไปแล้วเรื่องมันยาว เห็นพระตากแดดแล้ว สงสารพระท่าน และท่านจะชำรุดเล็ว ยังไงๆ ติดต่อ ตรงเลยครับ พุทธธภูมิ อย่างพี่ คงจะนิ่งดูดายไม่ได้ เป็นเด็ดขาด ตามแต่กำลังของพี่ ๆ น้องลูกๆ หลานๆน่ะครับ ไม่ได้เอามาอวด แต่ยังขาด หลังคาจริงๆครับ ทางเป็นลูกรัง ๔ กิโลเมตร ๗๐๐ เมตร พระหุงข้าวฉันเอง



เดี๋ยวผมจะนำภาพที่ถ่ายไว้เมื่อวานนำทยอยลงให้กันดูไปเรื่อยๆนะครับ บอกบุญเกี่ยกับ บรณะทางเข้า ก่อนงานกฐินสามัคคีครับ และได้บอกบุญมายัง พ่อแม่พี่น้อง ลูกๆหลานๆทุกท่าน ช่วยกันบริจาคทรัพย์กันทำนุบำรุง พระศาสนาให้เจริญรุ่งเรืองต่อไปครับ ทางสำนักสงฆ์ ยังขาดจตุปัจจัยอีกจำนวนมาก ที่จะบูรณะ ทาง ใช้เงินซื้อสี ทาองค์พระค่าแรงช่าง มีดังนี้ครับ

(๑) บริจาคทำทางตามกำลังศรัทธา (๒) สีทองฮาโต้ สีรองพื้น ถังละ ๑,๗๐๐ บาท ขนาด ๓ ลิตร (๓) สีทองคำ ถังละ 3.900 บาท ขนาด ๓ ลิตร (๔) น้ำมันสน ถังละ 1.800 บาทขนาด 12 ลิตร (๕) ค่าแรงช่าง 1.500 บาท 5 วัน (ต่อองค์น่ะครับผมทุกอย่างที่กล่าวมาต่อองค์ครับ ) รวมๆก็ ๙,๐๐๐บาท ถึงหมื่นบาทครับผม ทุกอย่างอาจไม่ตายตัวทีเดียว ขาดเหลืออะไร ทางสำนักสงฆ์ หาเงินมาต่อให่เสร็จอยู่แล้วครับผม

ติดต่อโดยตรง กับท่าน พระอาจารย์ ณัฐวุฒิ อติชาคโร 080-668-6316
(ณ. สำนักสงฆ์ ถ้ำภังคณีธรรมานุสรณ์) (ถ้ำเขาขจี)
บ้านทุ่งสงบ หมู่ที่ 2 ต.ไผ่เขียว
อ.สว่างอารมย์ จ. อุทัยธานี รหัส 61150

ธ.กรุงไทย สาขาสว่างอารมย์ บัญชีออมทรัพย์
เลขบัญชี 639-0-05198-0
พระณัฐวุฒิ อติชาคโร

<!-- google_ad_section_end -->
ขอเชิญร่วมทำบุญบูรณะวัดถ้ำเขากะจี(สร้างพระ,ซื้อสี,ทำทาง และอื่นๆ)<!-- google_ad_section_end -->



ภาพรวม ทั้ง ๑๒ องค์ รวมเป็น ๑๓ องค์ ที่สร้างปี ๒๕๕๕ ครับ ภาพ ๑ สมเด็จองค์ปฐม ๑๐ ศอก พระกะกุสันโธ หน้ตัก ๕ ศอก และองค์ปัจจุบัน ภาพ ๒ พระพุทธเจ้า ๕ พระองค์ ทรงเชียงแสน ๒ องค์ ทรงมารวิชัย ๓ องค์ ภาพ ๓ องค์ปฐมทรงมารวิชัย รวม ๔ องค์ ภาพ ๔ องค์ปฐม ๔ ศอก ทรงมารวิชัย พร้อม หลังคา มีแต่เสาร์ โด่เด่ครับ เฉพาะ ๔ องค์ นอกนั้นยังว่า ยังไม่มีหลังคา

ติดต่อโดยตรง กับท่าน พระอาจารย์ ณัฐวุฒิ อติชาคโร 080-668-6316
(ณ. สำนักสงฆ์ ถ้ำภังคณีธรรมานุสรณ์) (ถ้ำเขาขจี)
บ้านทุ่งสงบ หมู่ที่ 2 ต.ไผ่เขียว
อ.สว่างอารมย์ จ. อุทัยธานี รหัส 61150

ธ.กรุงไทย สาขาสว่างอารมย์ บัญชีออมทรัพย์
เลขบัญชี 639-0-05198-0
พระณัฐวุฒิ อติชาคโร

ผมเป็นผู้ช่วยดำเนินงาน ติดต่อ ประสานงานในหลายๆเรื่องครับ บุญทรง พระเครื่อง (บุญทรง ทอง) 086-169-7786 และ 081-8866-104 เบอร์ผมครับ

กฐินสามัคคี ของสำนักสงฆ์เขาขจี วันที่ ๑๐ พฤศจิกายน ๒๕๕๕ ตรงกับวันเสาร์ครับ ต่อวัดท่าซุงก็ วันอาทิตย์ ๑๑ พฤษจิกายน ๒๕๕๕ (วัดก.ม.๘)วัดใหม่ฉายหิรัญ อ.ด่างช้าง จ.สุพรรณ วันที่ ๔ ตรงวันอาทิตย์ พ.ย.๒๕๕๕ วัดพันท้ายนรสิงห์ วันที่ ๒๕ พฤษจิกายน ๒๕๕๕ ตรงวันอาทิตย์

(หลวงพี่อารต์ อยู่วัดญาณสังวราราม หรือหลวงพี่ พระทัศพงษ์ สุทสโน) จัดกฐิน ๙ วัด สร้างพระใหญ่ๆ ทั่วประเทศ ภาคตะวันออก ตะวันตก เหนือ ใต้ อิสาน ภาคกลาง <!-- google_ad_section_end --><!-- google_ad_section_end --><!-- google_ad_section_end --><!-- google_ad_section_end -->

 

ในฤดูฝนยิ่งทุลักทุเลคันนาที่ขาดแล้วมีน้ำท่วมประมาณแค่เข่าบางตอนก็เลยเข่า ข้างๆคันนาก็จะมีป่าพงขึ้นรกทึบเกือบตลอดเส้นทาง ตัวตลาดขายสินค้าอยู่ด้านเหนือของหมู่บ้านห่างประมาณสี่ห้ากิโล ด้านใต้ของหมู่บ้านก็มีตลาดเหมือนกันห่างไกลพอๆกัน ด้านหน้าของหมู่บ้านมีบึงน้ำขนาดใหญ่สองบึงน้ำติดต่อกันห่างหมู่บ้าน ประมาณไม่ถึงกิโลเมตร เลยหนองน้ำไปประมาณสองกิโลเมตรเป็นแม่นั้ำน่านต้องข้ามแม่น้ำน่านไปอีกครึ่งกิโลเมตรก็เป็นสถานีรถไฟหัวดง การข้ามแม่น้ำก็มีเรือจ้างใช้คนพายข้าม

ตัวหมู่บ้านเป็นลักษณะยาวเป็นแนวสองแถวมีคลองน้ำธรรมชาติเล็กๆอยู่กลางลำคลองใช้การอะไรไม่ได้มีป่าไม้ไผ่รกทึบตลอดตั้งแต่เหนือจนเลยท้ายหมู่บ้านไปไกล ฝั่งคลองทิศตะวันตกหลังบ้านคนออกไปแค่ไม่เกินร้อยเมตรก็เป็นป่าไผ่สีสุกผสมไผ่ป่ารกทึบจนแสงแดดส่องไม่ถึงพื้น ป่านี้กินบริเวณเกินกว่ายี่สิบตารางกิโลเมตรในสมัยนั้นมีความรู้สึกว่ามันใหญ่มาก ถ้าเข้าไปลึกหน่อยเป็นหลงป่ากลับกันไม้ถูกเลยละ

ด้านทิศตะวันออกเป็นพื้นที่ทำกินของคนในหมู่บ้านเป็นพื้นนาผืนเล็กๆแต่ละบ้านไม่มีบ้านใหนทำนามีข้าวพอกินตลอดปี ต้องมีอาชีพเสริมคือรับจ้างทั่วไป และ สถานที่แห่งนี้แหละที่มีตำนานเรื่องเล่าที่จะฝากลูกหลานหมู่คณะให้ได้รับรู้ความเป็นมาต่างๆที่หาที่เรียนที่ใหนไม่ได้ง่ายๆที่จะเรียนได้แบบนี้ เหมือนจะเฉพาะเจาะจงให้เกิดสถานที่อย่างนั้น





แหมพี่ พีทีโอ ผมน่ะไม่น้อยหน้าพี่ดอกนะจะบอกให้ ผมมันไม่แพ้พี่เลย ในด้านนี้ นี่เรื่องจริง จึงได้พูด ถ้าไม่จริงจะไม่พูดแน่นอนครับ เป็นไง น้องๆลูกๆหลานๆ ดีครับที่ยังมี พี่น้องลูกหลานๆ มาอ่านกันบ้าง เพื่อจะได้เป็นอุทาหรณ์ ในโลกนี้ ยังมีคน แบบนี้ หลงเหลืออยู่ แต่ เดี๋ยว ผมจะเอาบุคคล ที่เป็นพระโพธิสัตว์ ใหญ่ ที่มีบารมี มาอ้างอิง ในจริยาของท่าน บ้าง และท่านจะมาตรัสรู้ เป็นพระสัมาสัมพุทธเจ้าในกับนี้ ผมมีที่มาที่ไป ที่อ้างอิง ตัวบุคคล ที่อยู่ ให้ท่านได้ไปถึงที่ครับผม ส่วนใหญแล้ว ท่านเหล่านั้นก็ได้จากหนีจากพวกเราไปกันหมดแล้วครับ


บ้านเดิมผมอยู่นครปฐม หมู่บ้าน สระสี่เหลี่ยม ต.ดอนรวก อ.ดอนตูม จ.นครปฐม ถ้าเข้าเมือง ก็คงไม่น่าจะเกิน ๑๓ ก.ม. ภ้าไปหาวัดดอนยายหอม หลวงพ่อเงิน หลวงพ่อแช่ม ก็น่าจะเกิน ๑๕ ก.ม. ถ้าไปหลวงพ่อทา วัดพะเนียงแตก ก็คง สัก ๗-๘ ก.ม. ถ้าไปวัดตาก้อง หลวงพ่อแช่ม ก็ตก ๑๐ ก.ม. หรือกว่านิดหน่อย ถ้าไปหลวงพ่อเต๋ วัดสามง่าม ก็คง๑๒-ไม่น่าจะเกิน ๑๔ ก.ม. ถ้าวัดทุ่งมะกูด หลวงพ่อวงค์ ก็คง ๓-๔ ก.ม. ถ้าหลวงพ่อ บัว วัดบ้านหลวง ก็คงไม่เกิน ๔-๕ ก.ม. ถ้าวัด หลวงปู่ เพิ่ม วัดกลางบางพระ คงไม่ถึง๑๐ ก.ม. ถ้าหลวงพ่อเปิ่น วัดบางพระ ผมให้เต็มที่ ไม่น่าจะเกิน ๑๒ ก.ม. ถ้าไปหลวงปู่บุญ หลวงปู่ เพิ่ม หลวงปู่เจือ วัดกลางบางแก้ว ก็ไม่น่าจะเกิน ๑๑-๑๓ ไปวัดไร่ขิง นี่น่าจะเกิน ๒๕ ก.ม. หรือตก ๓๐ ก.ม. แหม ท่านพี่คงนึกในใจ อะไรจะขนาดนั้น ที่กล่วามา มึงไปหมดแล้วหรือ ถึงได้พูดเช่นนี้ เปล่าครับผมน่ะ พูดให้ฟังว่า บ้านที่อยู่ อดีด ถึงปัจจุบัน มีพระอริยเจ้า พระโพธิสัตว์ ล้อมรอบเลย แต่ ผมยังไกลห่างจากท่าน มากๆ ที่ไม่ค่อยได้เจอ ท่านทั้งหมด ผมคงได้กราบท่านเพียง ๔ พระองค์ เท่านั้น หรือไม่แน่ใจ ครับ บางองค์อาจเจอแต่ไม่แน่ใจ


หมู่บ้านที่ผมไปจุตินี้ หรือเกิด มันแสนยากแสนเข็น เป็นตำนานของผมเลย และไม่อาจพูด ว่า เป็นตำนานของใครบ้าง คงลืมกันไปหมดแล้วครับ หรืออาจจะนิดหน่อยที่นึกได้ครับ พี่ครับ ถ้าผมน่ะ นำมาพูดให้ใครๆได้ฟัง เป็นตำนานกว่าวถึง พูดกับพี่ได้เต็มปาก มันโหดจริงเมื่อใกล้ พ.ศ. ๑๐ หรือเกินกว่านิดหน่อย คงไม่เกิน พ.ศ.๑๕ แน่นอน มันเริ่มเปลี่ยนไปละครับ ในสมัยนั้น หน้าทำนา ต้องเอาควายออกจากคอก ตื่นน่าจะตี ๓ ถึงตี ๔ เมื่อก่อน น่าฝนก็หนาวนะครับพี่ ยิ่งกว่าน่าหนาวในสมัยนี้อีกนะจะบอกให้ ถ้าพ่อแม่ ปลุก ๑ครั้ง ๒ครั้ง ไม่ลุก ครั้งที่ ๓ คงได้เจอ น้ำ เย็นๆมาราดบนตัวนะครับพี่พีทีโอ ผ้าห่มหรือผ้าถุงแม่ที่ห่มอยู่ ก็คงได้เปียกไปตามๆกันนะ ต้องสดุงโหยง รีบกุรีกุจอ กระโดด ออกจากที่นอนทันทีไม่รอช้านะ เปิดคอกควายเอาเชือก นำไปจุงขึ้นมา แหม ไอ้ขี้ตม ที่ลงไป มันถอนขาไม่ค่อยจะขึ้น เพราะโครน มันไปยันกับ โจ๊ยน่ะครับ จริงๆ ค่อยถอนยกขึ้นกว่าจนำควายผู้นำ ออกจากคอกได้ ออกมาตัวเดียว ตัวอื่นมันก้ตามเป็นฝูง หมดคอกครับ แล้วนำไปล้างให้เกี้ยง ตัวไหน ไม่ได้ขี่มัน ก็ให้เหลือ น้อยๆหน่อยอ่ะครับ


ผมนี่ขี่หลังควายนอนหลับบนหลังควายนี่ ตกมาหลายครั้งแล้ว ลูกๆหลานๆ คงจะนึกสินะ มันนอนเข้าไปได้อย่างไร คนขี่ควายเขาวิมีธีของเขานะ แต่ก็ไม่วาย ตกหลังควายครับ แล้ว ๒ข้างทางบางที ไม่อยากเดิน จำเป็นต้องเดิน ไม่ไผ่ ๒ ข้างทางมีแต่ มีแต่กอไผ่ คุมไปหมด ดูแล้วน่ากลัว มืดครื้ม กว่าจะผ่านโครนไปได้ แค่หัวเข่าบ้าง ครึ่งแข้งบ้าง แค่ตะตุ่มบ้าง มีขี้วัวขี้ควายขี้เต็มไปหมด ขยะแขยง มันก็ต้องไปครับ ไม่มีทางเลือก บางเจ้าปิง ที่นี่มีน้อยหน่อยถ้าทางแม่น้ำท่าจีน นี่ เยอะบันไรเลย ใครเคยโดนปิงดูดบ้าง คงรู้นะว่าเป็นอย่างไร ของพิษสงของมัน ไม่ขอเล่า มีโอกาศ อื่นค่อยมาว่า ต่อ เรื่องนี้ ผมว่าพี่กับผม คงใช้เวลา ๒ วันคงไม่จบหรอกนะ ต้องพูดไม่หยุดนะ มันมากกว่าที่ใครๆเขาจะคิดกัน กว่าจะออกไปถึงนา ต้องผ่านไปเป็นกิโล หรือกว่า เฮ่อ พี่ผมน่ะมันเหนื่อยจริงๆ ที่จะพูดต่อ แต่ก็ต้องพูด จะได้ จารึกไว้ ให้พี่ ทำหนังสือไง สัก ๑-๒-๓ เล่ม ให้ คนรุ่นหลัง ได้รับรู้ว่า บรรพบุษของเราเอาเลือดเนื้อ จารึก ทา แลกชีวิต ทำงานหนัก ไว้บนแผ่นดินนี้ให้ลูกหลานโหลน เหลนได้มีที่อยู่ที่กินที่อาสัยกัน ไปนานเท่านาน แต่คนเดี๋ยวนี้ มันไมรู้คุณค่า ของครามเป็นคนกันเลย บรรพบุรุษ สละมาถึงเพียงนี้ ยามศึกเรารบ ยามสงบเรารักกัน ทำมาหากินด้วยความผาสุก เอ่าไปไหนเนี้ย เพินไปเลย เอ่ากับมาใหม่


ยามแล้งพี่ พีทีโอ อย่าให้บอกเลย ฝุนตะหลบอบอวน แค่ตะตุ่ม หน้าแล้งนะ วัวควายเดินไป คละเค้า ฟุ้งไปทั่ว เวลานำไปเลี้ยงหรือกับบ้าน ท้องทุ่ง เต็มไปด้วย วัวควาย ทั้ง ดำ ทั้งเหลือง เต็มทุ่งไปหมด ๒ ถึง ๓ ตำบล นะพี่ ตอนกลางวัน มองดูแดด ระยิบระยับด้วย แสงแดด มันแผดเผา ทั่วอนาบริเวณ ท้องทุ่ง ที่ไม่มีต้นไม้ บังเลย จะเห็นแสงแดด พวยพรุ่ง จากพื้นดิน สู่อากาศ มองไปไกล จะเห็นมันได้ชัดเจนที่เดียวครับ ถ้าใครเคยเห็นจะรู้จัก รสชาด มันดีครับ ผมรู้จัก มันดีพอสมควร พอตก ตอนเย็น วัวควาย หลายตำบล จะพาวัวควายมากิน้ำ ที่บ่อหลวง ๆที่นี่น้ำมันออกแรง มากที่ใครๆมารอ เอาน้ำให้วัวควายกิน ใครมาก่อนก็ตักใหนกัน อิมแล้วก้ต่างคนต่างกับบ้านใครบ้านมัน จนกระทั่ง เกิน ๒ ทุ่ม กว่าบ้างไม่ถึงบ้างครับ แล้วหาบน้ำ กับบ้านเพื่อนำไปหุงข้าวหรือกินกันในยาหน้าแห้ง ต้องบางครั้งต้องตื่นตี ๔ เพื่อมาตักน้ำ บ่อนี้ ไปกินไปใช้ ถึงเป็นกิโลเทียว ผมน่ะตัวประจำบ้านเลย หนีไม่พ้น เป็นคนรองก็จริง ทำมากกว่าพี่ชาย

ไอ้เล่ามานี่ ไม่ได้ ๑ ในพันที่เล่าเลยครับ มันจำไม่ค่อยได้ ได้มาเล่าส่วนหนึ่งเท่านั้นเองครับ ผมเหนื่อยแล้วขอพี่มาต่อก้แล้วกันครับ

 

มาเล่าให้ฟังแล้วจ้า มาต่อก็ได้นะม่อะไรดีๆ ก้เล่ามา จะได้ ให่ผู้ อื่น ได้รับ ที่ไม่ได้ยินหรือได้ฟัง อืม เอ่าเจ้าของกระปิ้งนาค ว่าไง หรือท่านๆน้องก็ได้ ไม่ได้ตอบทุก คนก็อย่าน้อยใจเลยนะ ชอบของทุกคนที่เข้ามา อ่าน ผมอยากให้ทุกท่าน ที่ เป็นพระโพธิสัตว์ เขามาดูมาอ่าน เพราะท่านพวกนี้ จะไปเป็นครูเขา มันผ่านหมดแหละ ไม่งั้นไปเป็นครูเขาไม่ได้แน่นอนครับ เพราะทำการใหญ่ จะบอกนั่นบอกนี่ ไม่ได้ ต้องทำอย่างเดียวไม่มีอุทรณ์ กรณีใดๆทั้งสิ้น

 

ที่สำนักสงฆ์เขาขจีนี้ผมว่าผมได้เคยแอบๆทำร่วมทำบุญเล็กๆน้อยกับคุณมหาหินไปบ้างแล้ว

ถ้าเป็นมวยนะพี่นะ ก็เป็นคุณมหาหินทร์นี่แหละที่ผมไม่อยากเปรียบมวยด้วย คือเป็นมวยบู๊ดุดันดุเดือดเลือดพล่านปล้ำฟัดกัดไม่ปล่อย ไม่ค่อยถอยหลัง แถมยังเป็นมวยเชิงดีไอคิวสูงอีกต่างหาก นั่นก็หมายความว่าแกมีความรู้ด้านพระธรรมคำสั่งสอนตรงตามตำรา เอาเป็นว่าเล่มของผมก็แล้วกัน บุญทานกองกุศลทั้งปวงคนนี้ไม่เป็นสองรองใครเลย เรียกว่าทำสบั้นหั่นแหลก เกินกำลังกันเลยไม่ใช่แค่ตามกำลัง ก็คุยกันบ่อยทางโทรศัพย์ ไม่ติดยี่ห้ออีกด้วยว่าเป็นพุทธภูมิประเภทใหน แกก็เคยชวนผมว่าเราไปเป็นครูเขาในกัปป์เดียวกันนะพี่นะ แกเคยชวนผมอย่างนี้ ผมก็โอเค ได้เลย ไปพร้อมกันสมัยโน้น

ก็มาหนักใจอีกถ้าหากว่าแกเป็นครูก่อนมิสอนจนน้องนางของผมขึันรถไฟขบวนที่ออกก่อนไปหมดหรือนี่ แล้วแกก็ซ้อมหวดเสาไฟฟ้าคอนกรีตเอนไปเอนมา ตอนนี้ชักจะไม่เตะเสาไฟฟ้าเล่นหวดเสาสะพานพระรามแปดเลยละ ผมก็ต้องรีบหาเสาเหล็กมาเพิ่มในต้นกล้วยผมหวดมั่ง ถ้าเป็นมวยผมกลัวคนนี้คนเดียว ฉะนั้นไม่ต้องสงสัยว่าทำไมถึงปลูกดอกไม้ถวายทั้งสวนแล้วก็ทุกสวนที่ผมผ่านไปพบ แล้วก็ทั้งพบอย่างจงใจ และไม่จงใจ ในทุกทิศ เมื่อกุศลส่งผลก็ขอบอกน้องนางทั้งหลายเอ๋ยว่าไม่ต้องแปลกใจ คนอื่นๆที่คิดว่าฉลาดแล้วก็มองค้อนผมนะ ที่เห็นคนเอาดอกไม้มารอกันเลยในทางที่จะผ่านไป เพราะนั่นเขาเป็นคนปลูก เขาเป็นเจ้าของสวน เป็นคนที่ดูแลรดน้ำพรวนดิน แถมใส่ปุ๋ยให้เจริญงดงามสะพรั่งใหญ่โต แล้วเมื่อเขาผ่านมาจะไม่เด็ดมาใส่พานหรือร้อยเป็นพวงมาลัยมอบให้เขาได้ไง หรือใครจะว่าไง

เดี๋ยวมาต่อ

 

เอาแค่นิดหน่อยที่ผมเคยพาหมู่คณะปลูกไม้ดอกไม้ประดับ

 

คุณลุงบุญคะ ดิฉันร่วมบุญบูรณะวัดถ้ำเขากะจีด้วยแน่ค่ะ เห็นรูปแล้ว รู้ว่าต้องได้ร่วมบุญด้วยค่ะ สาธุ

ขอขอบคุณที่นำบุญมาให้ค่ะ

 

คุณ มหิน คือ คุณ มหาหินทร์ (คนบ้าทำบุญ) หรือเปล่าคะ

ถ้าคุณ PCO กำลังพูดถึงคนนี้อยู่ล่ะก็ ดิฉันว่าท่านผู้นี้ตัวจริงเสียงจริงเลยค่ะ ดิฉันตามเขาไม่ทันแน่ๆ แต่ก็ไม่ออกนอกสายค่ะ คือมีแนวคิดเดียวกันเลยค่ะ
ติดดีนี่มันแก้ยากมากๆๆเลยค่ะ แต่การออกตัวของคุณมหาหินทร์นั้น เหมือนที่ดิฉันคิดไว้เลย หากมีโอกาสก็ว่าจะบันทึกเป็นของตัวเองไว้บ้าง นี่ก็จดใส่สมุดอยู่ค่ะ ทุกวันนี้ก็ตามเก็บใส่ตุ่มไปเรื่อยๆล่ะค่ะ เก็บได้ไม่มากเหมือนพี่ๆ คุณอาคุณลุง แต่ก็ไม่ยอมแพ้ค่ะ ทุกวันนี้ยอมเดินออกมายุ่งกับโลกข้างนอกอีกครั้งก็เพราะต้องการทำตรงนี้ล่ะค่ะ จะนอนกินบุญเก่าและใช้เงินคนอื่นเขาทำ มันไม่ค่อยจะใช่ การสร้างการทำตรงนี้ด้วยสองมือเรา มันเงยหน้าไม่อายฟ้านี่คะ ความภาคภูมิใจมันซื้อไม่ได้ด้วยสิ

 

อีกนิดหน่อยกับคนที่ช่วยปลูกช่วยดูแลใส่ปุ๋ยรดน้ำพรวนดิน
ของผมนี่คนที่ช่วยปลูก ช่วยรดน้ำพรวนดิน ใส่ปุ๋ยต้นไม้นี่เป็นผู้ปกครองใหญ่ของผมเองเลย เป็นคนเซ็นใบอนุญาติให้เองกับมือ แถมเซ็นแล้วยังถามว่ามีปัญญาดูแลแน่นะ ผมก็หนักใจ แต่ก็ต้องก้มหน้ายอมรับในชะตากรรม บอกว่าจะพยายามครับ

แถมไอ้ผู้ปกครองเล็กจะเป็นคนเด็ดดอกไม้ใส่พานให้ จัดร้อยเป็นพวงมาลัยให้ สองท่านนี้เขาจะดูน้ำหน้าผมว่าดอกไม้ตั้งไม่รู้กี่สวนพี่ท่านจะมีปัญญาทำอะไรกับดอกไม้ได้ กะอีแค่มองดูอย่างเดียวก็สุดสายตาแล้ว ก็บอกเจ้าตัวเล็กว่าดอกไม้แม้จะหลากสีหลากชนิด ต่างขนาด ต่างรูปทรงเพียงใด ถ้าจัดมาร้อยเรียงเข้าเป็นพวงมาลัยเดียวกัน มันก็พอดูได้ มันก็เป็นชุดเป็นกลุ่มได้ ดอกไม้เขามีไว้ดูไว้ชมไว้บูชาพระ
บูชาครูบาอาจารย์ ดอกไม้สวยสีสรรสดใสมีกลิ่นหอม ทำให้สดชื่น ดูแล้วสะบายทั้งตา สบายทั้งยาย สบายใจ ดอกไม้ถ้าเป็นพวงเขาแขวนในที่สูง ถ้าเป็นดอกที่เป็นช่อเขาก็วางบนถาด บนจาน บนพาน บนแจกัน บนหิ้ง บนชั้นต่างๆที่สูงที่อันควร ก็จะดูดีมีสง่าราศรี แต่ถ้าวางบนพื้นก็จะหมดคุณค่าความหมาย ถูกคนเหยียบย่ำทำลายแหลกรานโรยราไปอย่างน่าเสียดายยิ่ง ผู้ปกครองเล็กเขาบอกหน้าที่นี้เขาอาสาเองเลยว่า นับแต่นี้ไปจนกว่าจะเข้าถึงซึ่งพระนิพพานเป็นหน้าที่เขาเป็นคนไปดูแล้วจัดหามาให้

ย่าเคยพูดให้ได้ยินว่ามีเมียดีก็เหมือนแม่ เมียกี่คน น้องสาวเมียกี่คน เพื่อนเมียอีกกี่คน ก็เหมือนแม่หมด แต่ผัวดีย่าบอกก็เหมือนลูก ย่านะย่า ไม่เข้าข้างกันเลย ไม่เวทนาบ้างเลย รู้ก็รู้ว่าผมเป็นคนว่านอนสอนง่ายไม่ขัดคำสั่งผู้ใหญ่อยู่แล้วก็ต้องทำตาม ก็ต้องก้มหน้ายอมรับในชะตากรรม เราไม่มีทางสู้ได้เลยเพราะย่าท่านสั่งสอนไว้อย่างนั้น แล้วท่านปู่ว่าไง ปู่หันไปทางย่าหนึ่งแว้ปแล้วบอกว่า ทำอย่างที่ย่าบอกนั่นแหละดีแล้ว

แล้วเมียที่ดีเหมือนแม่นี้ควรจะทำอย่างไร การที่จะยกให้ใครง่ายๆอย่างที่บรรดาศรีธนนชัยทั้งหลายหลับหูหลับตาตีความนั้น มันถูกในในแบบของศรีธนนชัย แต่มันน่าตวัดก้านคอด้วยแข้งที่ทรงพลังที่ไม่ดูตาม้าตาเรือไม่รู้กาละเทสะ ไอ้ศรีธนนชัยมันตีความเอาแต่ตอนที่พระเวสสันดรท่านยกพระนางเจ้าแม่มัทรีให้กับพราหมณ์แก่ที่มาขอพระแม่เจ้า แล้วพระเวสสันดรประทานให้ แต่ถ้าหากสมมุติว่าอยู่ในเหตุการณ์จะเห็นว่าทำไมป่าทั้งป่ามันสงัดวังเวง การที่พระโพธิสัตว์เจ้าพระบารมีเต็มพร้อมทั้งคู่พระบารมี เรื่องที่พระองค์ท่านจะอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายนี่ไม่มีในตำรา ไม่มีก็เฉพาะมนุษย์ผู้คนที่ไม่กล้าย่างกลายเข้าใกล้บริเวณเขตป่าที่พระองค์ทรงประทับอยู่ ท่านเป็นกษัตย์ที่มีเมตตาปราณีมีอำนาจมาก ประชาชนทั่วไปเคารพรักยิ่งกว่าพ่อกว่าแม่ ต่อให้บังคับให้ตายให้ใครไปขอพระแม่เจ้าจะเอามาย่ำยีนี่ ไม่มีใครกล้าแน่ แค่คิดนี่ก็ไม่มีใครกล้าคิด ใครลองขืนทำเป็นอันว่าโดนเท้าที่แปลว่าตีนเพียวๆไม่มีอะไรผสม สมมุตว่าพระองค์ท่านประทานให้ แต่ผู้คนพลเมืองลูกหลานบริษัทบริวารไม่ให้แน่ผมคิดว่ามีคนยอมตายยอมตกนรกกันนับไม่ถ้วน การที่พระองค์ประทานให้มันต้องถึงกาลที่สมบูรณ์แล้วจะเล่าให้ฟัง


ในตอนนี้เป็นตอนพูดพรรณณาคุณค่า พระคุณความดีของเมียต่างๆนาอยู่ ยังไม่ใช่ตอนจะยกให้ใคร ใจเย็นแล้วจะเล่าให้ฟังในภายภาคหน้า ในตอนที่กำลังรักปานแก้วตาดวงใจนั้นอย่าว่าแต่ใครจะขอเลยแค่ไอ้โก๋เดินผ่านหน้าบ้านนี่แค่หันไปมองดูพรรคพวก ไม่ต้องพูดอะไรสักคำพากันหายไปพักหนึ่งกลับมารายงานแล้วว่าเตะก่อนตามระเบียบที่วางไว้ แล้วก็ถามมันแล้วว่าผ่านหน้าบ้านทำไม มันมีธุระข้างในเลยเข้าไปจึงต้องผ่านหน้าบ้าน ไอ้โก๋นั้นก็เลยโดนแค่นั้น นี่หมู่บ้านนี้ชื่อหมู่บ้านวังไร่ ต. ดงป่าคำ ในสมัยเมื่อเกือบสี่สิบปีมาแล้วเป็นแบบนี้ ยิ่งเลยสี่สิบปีขึ้นไปคนแปลกหน้าเข้าไปในหมู่บ้าน สองหมู่บ้านนี้เหลือกลับออกไปน้อยมาก ก็อย่าคิดว่าในปัจจุบันไม่นะไอ้หมู่บ้านคนดุอย่างที่ว่านี่ ในสามสี่จังหวัดชายแดนใต้เวลานี้ บางหมู่บ้านถ้าใครคิดว่าตัวเองหนังเหนียวก็ลองเข้าไปดูนะ ได้เรื่องอย่างไรก็ออกมาเล่าให้ฟังบ้าง คนที่ปรารถนาพระโพธิญาณวิริยาธิกะแบบพิเศษนั้นมันไม่ใช่แค่พูดสั่งสอนแนะนำใครอย่างเดียว เตะถึงเลือดกลบปาก กระชากคอเข้ามา แล้วสั่งสอนก็ยังได้ ไม่งั้นมันไม่จำใส่ใจ แล้วคนที่ถูกสั่งสอนแบบนี้ก็มักจะเป็นคนมีความประพฤติดีขึ้น เพราะโบราณสอนให้คนรู้จักไว้เหลี่ยมไว้ลายให้แก่กัน นั่นก็หมายความว่าให้รู้จักไว้หน้าให้เกิยรติ์ไว้ศักดิ์ไว้ศรีให้เขาได้มีโอกาสมีที่เดินที่ยืนบ้าง ไม่หักหน้าประณามหยามหมิ่นเยาะเย้ยถากถางให้ได้อับได้อาย คนเป็นลูกผู้ชายเขารู้กัน ผู้ชายโบราณบ้านผมทุกคนมีหน้าเป็นผู้นำ อย่างน้อยก็ต้องนำครอบครัว นำพาพี่สาวน้องๆชายหญิงทำมาหากินประกอบอาชีพ เป็นที่หวังที่พึ่งของพ่อของแม่ ของหมู่ญาติ ต้องเป็นหัวเรี่ยวหัวแรง ของพ่อในกิจการงานทั้งปวง ถ้าลูกชายบ้านใหนที่พ่อแม่สั่งสอนให้รู้จักขนบธรรมเนียมประเพณีกิริยามารยาท แล้วไม่ประพฤติปฏิบัติตามคำสอนที่ดีนั้น ประพฤติตัวเกะกะเกเรไม่เอางานเอาการ ก็จะถูกแข้งของคนอื่นสั่งสอนที่บางคนไม่รู้สำนึกจึงโดนคนอื่นสั่งสอนจนตายไปก็มี ยิ่งในปัจจุบันยิ่งมีมากพวกที่พ่อแม่สอนให้ดีแล้วไม่เอาดี จึงจำเป็นที่คนอื่นสั่งสอนเอา

แต่พุทธภูมิแบบอื่นสอนแบบใหนนี่ผมไม่รู้นะเรื่องของท่าน แต่แบบพิเศษเป็นแบบนี้ไม่งั้นโบราณบอกคุ้มพี่คุ้มน้องไม่ได้ ก็หมายความว่าญาติพี่น้องอาจจะถูกพวกอันธพาลข่มเหงรังแก ญาติที่เป็นหญิงก็ยิ่งถูกเขาข่มเหงคะเนงร้ายได้ง่าย ไปใหนมาใหน หรืออยู่บ้านลำพังเป็นถูกเขารังแกเอา แต่ที่บ้านวังไร่ และที่ดงป่าคำ สาวๆที่แก่นๆนี่เดินผ่าเข้าไปในวงไอ้โก๋ในเวลามีงานวัดแม้กินเหล้าเมายาอยู่ก็เงียบกลิบแทบจะหายเมา ไม่กล้าแม้กระทั่งจะมองหน้า เพราะว่ารู้ดีว่า ไอ้ลูกเสือตัวเท่าหมานี่ถ้ามันคนองขี้เล่นแบบนี้แสดงว่าพ่อเสือของมัน พี่เสือของมันที่เป็นฝูงอยู่ไม่ห่างไกลแน่แม้ไม่รู้ว่าคนใหนแต่กิตติศัพย์ของคนที่นี่ เขารู้กัน

ใช่พี่ทิดหินของผมคนนี้แหละ ที่บางคนเคยพิมพ์ชื่อผิดเอา ห หีบออกหน้า ม ม้ามาแล้ว

ไม่รู้เป็นคนยังไงติดดีเอาซะจนเสียนิสัยแก้ไม่หาย สงสัย
คงต้องส่งไปบำบัดที่ถ้ำกระบอกเอาดีออกซะมั่ง

อย่างนี้ต้องปล่อยไปตามบุญตามกรรมของแก เฮ๊ยๆ ไม่ได้ๆๆๆๆๆ เดี๋ยวไล่ไม่ทัน วิริยาธิกะพิเศษทั้งหลายเห็นแกที่ใหนรีบปล่อยฝูงวัวเขาอ่อนสกัดทันที

 

แหมพี่พีทีโอ ผมก็มวยซุ่มเหมือนกันนะครับ ผมก็ไม่ยอมแพ้พี่เหมือนกัน ที่พี่พูดมาแต่ละวัด ส่วนใหญ่ ก็ทำร่วมกับเขามาแล้ว เอ่าวันนี้มาแข่งบุญทานที่ทำแล้วมาให้อนุโมทนาสาธุด้วยกันครับพี่ บุญทุกๆอย่างกองการกุศล ของพี่และขณะผมขออนุโมทนาสาธุกับพี่ ทุกๆประการ เอาแต่ความดีนะครับส่วนที่ไม่ดีไม่เอา คนเราถ้ายังตัดกิเลสไม่ได้ มันย่อม ผิดพาด เป็นธรรมดา ผมจำวัดไม่ได้ว่าวัดอะไรบ้าง และไม่ได้บันทึกไว้ เพราะว่าตั้งแต่ปี ๒๕๔๗ เจ้าอาวาส วัดท่าซุง จัดกฐินไป ๔๗ หรือ ๔๘ จำปีไม่ได้ ผิดขออภัยครับ วัด ผมก็ไม่เคยจด


แต่ก่อนนั้นทำบุญกฐินมากบ้าง น้อยบ้าง ตามกำลังของอาตมา แล้วปีต่อมา กฐิน ๑๐๐ กว่าวัด จำคงไม่ได้ครับ ไปกับหลวงพี่ สมพง์บ้าง บางปี ๑๐๐กว่าวัด และเกือบ ๑๐๐ วัด หลวงพี่จะเนียรบ้าง ปีหนึ่ง ๓๐ ถึง ๕๐ วัดบ้าง ต่างองค์ต่างไป องค์ละทิศ อ.โอ วัดท่าซุงท่านก็จัดไป ต่างหาก ไปอีกสายหนึ่ง บางวัดก้ไปซ้ำกับ ผมก็ทำไป ปีละพันสองพันทุกๆปี พี่จำเนียรก็เหมือนกัน แต่ทำกับพี่สมพงค์ มากกว่าใครๆทั้งหมด ปีหนึ่ง ๔,๐๐๐บาทถึง เกือบหมื่น แล้วแต่กำลังละปี ว่ามีมากน้อยประการใด ๔-๕ ปีมานี่ ทำกับ หลวงพี่มหาหิน ทุกปี โอนเข้าบัญชี ธนาคาร ครับ บางที ฝากพระไปให้ ออกในงานกฐิน เกือบร้อยองค์บ้าง ๑๐๐ กว่าองค์บ้าง แล้วแต่ โอกาสครับ


จึงไม่สามารถ จำชื่อ วัดได้ หลวงพี่สมพงค์ ท่านจะพิม ผมเก็บมาอ่านก็หายหมดครับ เมื่อหลวงพี่ท่านมรณะ เมื่อปี่ก่อนที่แล้วผ่านมา ใยแหม่ยมเยอมันนี ทำต่อ ผมก็เลย ร่วมพันเดียว แกบอก ทำร้อยวัด ครับ ผมมีศรัทธา ที่ไหน จะทำที่นั้นมากๆครับ และมี อยู่ ๓ ปี ๒๐๐ กว่าวัด ๓๐๐ กว่าวัด และเมื่อปีที่แล้ว น่าจะ ๒๐๐กว่าวัด ปรกติ ผมจะบอกกับตัวเองว่า วัดละ ๑๐ เอาเข้าจริงๆ กรายเป็น ตกวันละ ๕๐ บาท ถ้าอย่างวัด หลวงพี่ อ.วิรัช หลายร้อยบาท ฝาก คนไปอีกที แม้ ทำไปกับองคือื่นไปทับกันก้ตาม วัดพันท้าย อ.ชลอ กี่ร้อยก็ว่าไป สำนักเขาขจี เลี้ยงพระเลี้ยงคนด้วย หมดตกหมื่นครับ วัดสุขุมาราม วัดเขาวงค์ วันอ.พี่เล็ก พี่สมปองจะพาไปที่อื่นผมไม่ไปจะฝากเขาไป เหมือน ปิดทองหลังพระ พึ่งมาเปิดมากในกระทู้พลังจิต ที่สำคัญ ในกระทู้พี่นี้ แหละ ครับ


ผมอ่านของพี่ไปหัวเราะไป มันก็ขำๆ ไม่ใช่อะไร บางที่พี่ก็มีติดตลก เหมือนกัน ฮาบ่อยๆมากครับ ทำให้ไม่ต้องเครียด ที่เล่ากันมานี้ ผมก็คงว่ายอมแพ้พี่เหมือนกันนะครับ แต่ผมยอมพี่เรื่องเดียวคือ แม่ยก เอ่ยไม่ใช่ แม่ นางแก้วครับผม ตรงนี้ผมรับว่า ยอมจริงๆครับ ตรงอื่นคงยังไม่ยอมแพ้ ทำไปเรื่อยๆ ตามแต่กำลัง ของกระผมครับ มันแก่แล้ว ทำบุญด้วยเงินคงไม่เอา กำลังหนัก เข้าใส่เหมือนเมื่อก่อนเป็นแน่ เพราะว่า ร่างกายมันไป บ่ค่อยไหวแล้วครับ พี่ เรื่องกฐินนี้ยังมีอีกหลายที่ครับ หลวงพี่ อารต วัดญาร สังวราราม ท่านรับไว้ ๙ วัดทุกๆปี แต่แล้วท่านบอก วัดละหมื่น สองหมื่นอีก หลายสิบวัด ถ้า ๙ วัดหลักๆคือ หนึ่งแสนบาทขึ้นครบผม


ส่วนหลวงพี่มหาหิน นี่ ปีนี้ เห็นพราวๆลงมาหน่อยนะครับ เห็นในกระทู้ อยู่ครับ เมื่องานอะไร ผมจำไม่ได้ ไม่ ถึง ๒ เดือน พี่มหามาผมแป๊บหนึ่งครับ แล้วก็ไป และเมื่อปี ๔๙ ผมมาช่วย พี่จะเนีร ปลูกป่าธุดงค์ เกือบครึ่งปี ที่ ๒๐๐ไร่ ป่าจนต้นไม้ครื้มไปหมด แต่ น้ำท่วมปี ๕๔ ตายเกือบหมด ผมบอก ไม่เอาอีกแล้ว หมดเวลาผมแล้ว ให้คนอื่นมาต่อเถอะครับ ไหม่มาเก่าไป ๔๘ ช่วยหลวงพี่ดุ่ยทำนา ๑ ปี และไปช่วยที่โรงสี เวลา สีข้าวสาร กวาดใบไม้ ในสวนสมเด็จ ท่านให้เงินใช้ เดือนละ สามพันบาท แต่ผมน่ะ ตื่นอนแล้วไปทำ เลือกเย็น นานๆจะเลือกตะวัน ต้องการบุญ เป้นส่วนตัวด้วยครับ ล้างถ้วยชาม ๓-๔ ในวัดท่าซุง เป็นภารโรงเกือบ ตก ๓ ปี และช่วยพี่สมาน ทำเดินสายไฟบ้าง ไม่ใช่จุดใหญ่นะ ต่อท่อปะปา ทำทุกอย่าง ที่เราจะทำได้


หลวงพ่อจ้างนักเรียน ขุดหลุมปลูกต้นไม้ปี ๓๘ กว้างเมตรยาวเมตร หลุมละ ๓๐ บาท ไอ้เราก็ขุดกับเขาบ้าง ๒-๓ วันเกืบ ๒ พันบาท ถ้างานเหมาผมชอบ แข่งกับนัเรียน กลางคืน ทาสีโรงเรียน เดือนหนึ่ง เกือนหมื่นบาท เพราะว่า เงินเดือนนักการภารโรงเดือนละ ๑,๒๕๐ บาทไม่พอกิน แต่ผมกินข้าววัด จึงเหลือ เกือบเต็มๆ เขาแยก โรงเรียน หลวงพ่อต้องการบริหารเองเป็นเอกชน ผมก็อยู่ด้วย ไม่ไปกับเขา ไปอยู่รัฐบาล ผมอยู่กับพ่อ ที่โรงเรียนครับ ผมได้ช่วยขัดพระองค์ที่ ๑๐ อยู่เกือบ ๓ วัน ต่อด้วยพระองค์ที่ ๑๑ รวม๓วันพอดีครับ ช่างเสริฐให้เงินผม ๕๐ บาทผมไม่รับผมบอก ต้องการบุญ พระยืน ๓๐ ศอก ผมเป็นคนขุดเอง กว้าง ๓ ศอก ยาว ๖ ศอก ขุดประมาณ ๒ วัน มือไม้แตก พอง พี่เนียร ให้ผม ๕๐ บาทผมบอก ไม่เอา ผมต้องการบุญครับ เรียกว่า ในวัดของวัดท่าซุง ผมนี้ แทบจะไปช่วยทำ เกือบหมด เหลือไม่กี่ที่เอง แต่ก้ไปสัมผัสบ้างบางครั้งบางคราวครับผม


และเมื่อสักพัก พักพวก บอกบุญมา บอกพี่ผมทำบุญสร้างพระ หล่อ ๓๐๐ กว่าองค์ บรรจุที่วัดอะไรจำไม่ได้ แต่หล่อ วัดถ้ำอาชาไนย ครูบาเหนือชัย ขี่ม้าครับ ๕๐๐ บาท และสร้างโบสถ มเหยงค์ อยุธยา ๒๕๐ บาท ฝากเขาโอนครับ และบวชพระที่ วัดสระพังโหม นครปฐมครับ เขาโอนไปให้เหือนกัน ผู้นี้ชื่อเลาน ชื่อโต เขาบอกผมว่าพี่ครับผมไม่กล้าบอกใคร ว่าผมปราถนา พุทธภูมิครับ และเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา ผมฝากเงินทำบุญกับ พระอ.พี่ สมปอง ไปทำทาง ขึ้น พระบาทดอยเกิ้ง จังหวัดอะไรจำไม่ได้ครับ ทางปูน ๔ กิโลเมตร และลูกรังอีก ๑๒ถึง ๑๓ก.ม. และเมื่อต้นเดือน เอาพระใส่ไว้ใน พระจุฬามณี เจดีย์สถาน ๓๕๐ กว่าองค์ มีองค์ปฐม -องค์ปัจจุบัน ๑๐๐ องค์นะมิมหาลาภ ๑๐๐องคื นอกนั้น หลากหลาย มีสมเด็จ ๓ ชั้นมากกว่าอย่างอื่น ครับ

 

ตามนั้นเลยครับ ที่อยู่ของพระอ.ณัฐวุติ อติชาคโร เหลือหลังคา ตอนนี้มีปัญหา ท่านต้องหาเงินมาปลูกป่าครับ ถ้าอยากรู้ความจริง คุยกันท่านได้ครับ เบอร์โทรมีอยู่ให้แล้วครับ ช่วยกัน สานสืบพระพุทธศาสนา ให้มีความมั่นคง เจริยญ ถาวรยิ่งขึ้นไป ให้ครบ ๕,๐๐๐ พันปี ผมเองทำตรงนี้เป็นปรกติครับผม ในหลายที่ ไม่สามารถแบ่งแยกกายไปได้ครับ ส่วนใหญ่ฝากไป ใครไม่เห้นก็ไม่จำเป็น ครับ ผี เทวดา พรหม พระท่านเห็นแล้ว เราพอใจแล้วครับ ฉนั้น ที่ไหน ใกล้น หรือที่ไหนเราจะส่งปัจจัยมากบ้างน้อยบ้าง ส่งไปทำกับเขา ได้ ก้ระวังด้วยนะ เอาที่เราไว้ใจได้เท่านั้นครับ หรือมั่นใจ ในเมื่อมีของแท้ ของเทียม มันก็ตามมานะครับ และฝากไปหาพี่พีทีโอด้วย ผมก้เจอ ของจริง ของปลอม มาเสมอๆ

 

ไม้ดอกไม้ประดับ ผมก็ไม่ค่อยได้ปลูก ครับ ได้แค่นิดหน่อยเอง แต่หนัก ในด้านป่าธุดงค์ครับ ผมก็นึกครื้ม เหมือนกันครับ มาเห็นอีตอนน้ำท่วมนี่ เสียดายจริงๆ ต้องมาปลูกใหม่อยู่เรื่อยๆ แต่ก็ได้อานิสงฆ์ ไปแล้วครับ ทุกอย่างไม่มีอะไรเหลือจริงๆ เกิด ขึ้นตั้งอยู่ ดับไปครับ เป็นธรรมดา ในโลกนี้ไม่มีใครห้าม กฎของธรรมชาติได้ ฝนตก ฟ้าร้อง คนปวดท้องขี้ ไม่มีใครห้ามได้


ดีครับ แข่งกันทำความดี ดีกว่าแข่งกันทำความชั่ว นะครับพี่ และสำหรับพี่แล้ว ไม่ได้ยอ ในด้านของพี่ เรื่องนางแก้ว มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ที่นางแก้ว จะยอมรับ ถ้าไม่ทำมาจนนับชาติ ไม่ถ้วน ในด้านนี้นะ ด้านอื่นยังไม่พูดถึง ในเมื่อพี่ก็พูดมาแล้ว ทั้งหมดทั้งมวลครับ และยังมีอีก เยอะ ที่พี่และผม ต้องผ่านอุปสักมานับไม่ถ้วน ถ้านับจริงๆก้ถ้วน แต่มันมากมาย จริงๆ เอาแค่ในวัยเด็ก ก็สาหัส สากันพอดู เอาแค่ สร้างพระใกล้ๆบ้าน บางคนไม่มีโอกาศมาทำบุญ หรือมาร่วม กับเขา จริงๆ เขามี แต่เขาไม่ขวนขวาย เอง มันจึงช่วยไม่ได้ ตัวใครตัวมันครับ ใช่ไหมพี่ พี่ทำด้านนี้ พี่คงต้องทำ ไม่ย่อท้อ ไปให้ถึง


น้องคนนี้ เอาใจช่วย ให้กำลังใจกำลังกาย ให้พี่ฟันฟ่าไปให้ถึงและสำเร็จ ดังมโนรสสมความปราถนา ทุกประการ ส่วนผม พยายาม จะฟันฟ่ามันไปให้ถึง สักวันมันคงเป็นวันของน้องบ้าง และในกระทู้ ท่อนนี้ ขอนำ เอา บทความ ของหลวงปู่ บุญเหลือ อ.เมือง จ.หนองคาย ตอนผมไปหาท่าน เหมือนท่านรู้ล่วงหน้า ที่พัก อาศรม ของท่านปู่ ชื่อ อาศรม ศาลาแก้วกู่ เมื่อผมย่างก้าวเข้าไป ท่านให้ คนเข็นรถท่าน ผมเป็นเณร ผมยกมือไหว้ท่าน ท่านพูดไม่กี่คำ ก็กับเข้าที่พัก ในเวลาต่อมา ท่านก็ ให้คุณลุงอายุในราว ๗๐ กว่าๆในสมัยนั้น เข้ามาหาเล่าเรื่องราวต่างๆของท่านปู้ให้ฟัง มากมาย


คุณลุงผู้นี้ บอกว่า หลวงปู่บอก พรุ่งนี้ ไม่ต้องไปบินบาตร หรอก ท่านให่ผม นำอาหาร มาให้ในพรุ่งนี้ครับ ให้ผมปักกรด นอนตรงนั้น และผมนี่ เห็นการก่อสร้างของท่านแล้ว จึงอุทานออกมาในใจว่า นี่ท่านไม่ธรรมดาเลยนะ นี่วิสัยของพุทธภูมิแน่ๆเลย สาวก ไม่ทำแบบนี้แน่นอนครับ สร้างสารพัด ข้อสำคัญ ท่าน กล่าวถึงพระพุทธเจ้าที่ผ่านมา ในกัปนี้ ๔ พระองค์ และสร้างรูปปั้น พระโพธิสัตว์ที่จะมาตรัสรู้ ในกัปนี้อีก ๖ พระองค์รวมแล้ว เป้น ๑๐ พระองคื ชื่อแต่ละพระองค์ อายุเท่าไหร่ บอกหมด จนถึงองค์สุดท้ายในกัปนี้ครับ แล้วเขียนเป็นตำราไว้ว่า พระพุทธเจ้า ที่ตรัสรู้ ที่ผ่านมา ท่านกว่าวถึงพระพุทธเจ้า ๓ ล้านกว่าพระองค์ ถ้าผิดขออภัยนะครับ


ผมตอนเย็น ผมเข้าไปกราบท่านๆ นุ่งขาวห่มขาว ท่านยกมือไหว้ตอบ ผมไหว้คุณธรรมของท่าน ด้วยความเคารพครับ และคุยกับท่านอีกนิดหน่อยครับ และต่อมาผมได้มาหาท่านอีกหลายวาระ ผลงานของท่าน ที่สร้างไว้ เป็นมรดก มากมาย คนกลั่นแกล้งท่านสาระพัด หาเรื่องราวต่างๆนาๆ ถ้าเป็นเราๆท่านคงทนไม่ได้แน่นอนครับ และท่านได้สร้างไว้ที่ประเทศลาว แต่ไม่เสร็จ มาเสร็จในไทย และตัวท่านเอง จะมา ตรัสรู้ เป็นพระพุทธเจ้าในกัปนี้ครับ ดังที่ท่านได้ ปฏิญาณตนไว้ ทั้งประวัติหนังสือ ที่เขียนไว้ ผมน่ะพูดมานิดเดียว จำหัวข้อใหญ่ๆไม่ได้ มันลืม เป็นคนขี้ลืม สู้พี่ พีทีโอไม่ได้หรอกครับ


ความคิดของผมนะ อย่างพระโพธิสัตว์ ที่รอคิวอยู่ที่ ๙๙ แต่ขยัน ลงมาสร้างบารมีบ่อยๆ ขยันเกิดขยันตาย มันจะดันตัวเองมาอยู่ ๖๐ หรือ มาต่อที่ ๔๐ หรือสั้นกว่านั้น พระโพธิสัตว์ จึงมีการแข่งขัน สร้างบารมีกัน ผมว่าน่าจะย่น ให้

เกิดหรือเหลือน้อยลง ถ้าใครเผ๋อ องค์อื่นอาจจะแซงหน้าก้ได้ครับ เหมือนเล่นกีฬา ยังไม่เคยติด ทีมชาติ หมั่นซ้อม ทำ ให้คล่องทุกอย่าง มันก้ดันตัวเอง มาติดทีมชาติ เร็วขึ้นนะพี่ จริงไม่จริงประการใด ผมไม่รู้ แต่มันอยากพูดแบบนี้ครับ ผมน่ะไม่รู้จริงถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ คนที่เขาไม่ออกมา อยู่มุมมืด เขามองเราอยู่น่ะครับ แต่ก็ยังพี่ว่า หมั่นซ้อมบ่อยๆ ลับแข้งไว้เสมอๆ มันก็ดู๋ดี๋ๆกันน่ะครับ พระโพธิสัตว์ ที่มีบารมีเต็ม เรียงคิวเป็นแสนๆพระองค์ จะไปแน่หรือ ว่า พระองค์ ไหนจะไม่ลาอีก เพื่อมาช่วยพระศาสนาองคืนั้นๆน่ะครับ

 

เอ่ทำไม วันนี้กับเมื่อวาน เย็น ไม่มีใครมาต่อเล่าครับ ให้ผมพิมพูดคนเดียว หรือ กลัวผมแล้ว หรือไม่มีเวลาครับผม ล้อเล่นครับ ผมน่ะ เจอ หลายสายหลายนิกาย มาว่าแดกดันบ้าง สอนเทียบเคียงบ้าง มาพูดอวดบ้าง มา ว่าด่าแบบนิ่มๆบ้าง เล่าให้ฟัง ต่อจาก สัก ๔-๕ เรื่องครับ ผมบวชผ้าขาว อยู่ที่ตะเพินคี่ ไว้หนวดเครา อาศัยบิณบาตร กับกระเหรี่ยงไทย อยู่ ๒ พรรษา ครับ แม่ชี ก.ม. ๘ รู้จักดีครับ มีอยู่วันหนึ่ง ลูกศิษย์ ของท่านพุทธทาส กับลูกศิษย์ ท่านปัญญา นันทภิกขุ อยู่ วัดคลองบ้านใหม่ ในสมัยนั้นครับ ดอนเมือง ใครๆคงรู้จักนะครับ ไปทาง วัดนาวงค์ โน่นนั่นแหละ แกเป็นพระ แกบอก จะมาธุดงค์ หรือมาหา เหตุอะไรผมไม่รู้ อยู่ๆ แกก็พูดว่า พระทำน้ำมนต์ ใช้ไม่ได้ งมงาย สอนให้คนผิด สารพัด แกพูดไปเรื่อย หลายชั่วโมง พูดพระสร้าง เหรียญ หลวงปู่หลวงพ่อต่างๆ ทำให้คนติดยึด ไม่เคารพ พระธรรมวินัย อะไรของท่าน ก็ว่าไป


พูดถึง พระเสดาะคราะ ต่อชตา ผมก็นึกในใจ เออพูดไปเถอะ เดี๋ยวกูพูดบ้าง พอแกพูดไป เรื่อยๆ ว่า อย่างไรจำไม่ได้ มันมาก ต่อมา ผมได้สบ โอกาศ จึงพูด ผ่า ในท่ามกลาง ว่า ท่านครับ ขอโทษ นะครับ ผมน่ะไม่ได้เรียนมา ไม่ได้เรียนสูง เรียนแค่ ป.๔ เอง แต่สามารถ แยกแยะได้ว่า อะไรถูกผิดอย่างไร ผมเข้าใจ ท่านพูดบอกว่า พระทำพระสร้างให้คนงมงาย ท่านเข้าใจไหม คนมันกำลังใจ ไม่เสมอกัน คนที่เขาชอบพระ กำลังใจ เขายังอ่อนอยู่ เมื่อ เขาหยิบพระมา ตั้งนะโม ๓ จบ จะเป็นรูปพระสาวก ต่างๆก็ดี พระพุทธเจ้าก็ดี เขาตั้งนะโม ๓ จบ เขาก็นึกถึงพระพุทธ พระ ธรรม พระอริยสงฆ์ เนี่ยมันเป็น พทธธา นุสติกรรมฐาแล้ว นึกถึง พระธรรม ก็เป็นธรรมานุสติ กรรมฐาน นึกถึงพระอริยสงฆ์พระองค์ใดพระองค์หนึ่ง มันเป็นสังฆานุสติกรรมฐานแล้วครับท่าน มันเป็นความดีแล้ว


การที่พระทำน้ำพุทธมนต์ ย้อนถอยหลัง ไปเมื่อครั้งพุทธกาล ในสมัยพระพุทะเจ้า ครั้งนั้นบ้านเมืองไพสาลีเกิดแห้งแล้ง มา ๓ ปี ชาวเมืองอดอยาก ล้มตายไปเป็นจำนวนมาก กษัตย์ เมืองนั้น ได้มาทำการอาธนา องค์ สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า ไปเหยียบ เมืองเวสาลี เพือความเป็นสิริมงคล และให้ฝนตก ชาวเมืองจะได้อยู่เย็นเป็นสุข ฝนตกต้องตามฤดูกาล กษัตย์ทั้ง สองเมือง ทำการไปส่งและ รับ พระพุทธองคื อย่างสมเกรียจ ไปส่งถึงแม่น้ำและอีกฝ่ายมารับ ถึงแม่น้ำเช่นกันลุยน้ำมาถึงคอ เมื่อถึงข้ามไปอีกฝั่ง ฝนก้เทลงมาจนลืมหูลืมตาไม่ขึ้น ตกมากี่วัน จำไม่ได้ เมื่อบ้านเมืองสอาดตา พระพุทธองค์ ให้พระอานนต์ มาเรียน พระคาถา ทำน้ำมนต์ แล้วให้พระอานนท์ พรมน้ำพุมธมนตื ไปทั่วทั้วทั้งกรุงไพสารี พวกเปตร อสูรกาย วิ่งแตกตื่น หนีไม่ทัน ชนกำแพงเมืองพังทลายหลายด้าน นี่เห็นไหม น้ำมนต์ไม่ได้ ทำมาสมัยนี้ แต่พระพุทธเจ้า สั่งทำเอง มันมีผลนะ แม้ผู้ทรงฌาณ ทำได้อยู่แล้ว


มันหลุดไปเยอะ จึงพิมไหม่ วันนี้ได้ไปตักบาตร มาแล้วครับพี่ วันพระ และพี่น้องทุกท่าน ลูกหลาน โมทนาสาธุ ด้วยกัน มาต่อตอนที่แล้ว เรื่อง การต่อ เรื่องการ เสดาะ เคราะต่อชตา ผมบอกท่านว่า มันมีในสมัยครั้งพุทธกาลแล้ว ครับ มีฤาษี ๒ ตน เป็นเพือนกัน อกบวช แต่ผู้เพื่อนอีกคน อยู่ไม่ได้ ศึกไปมีเมีย มีลูก วันหนึ่ง คิดถึงเพื่อน จึงพาลูกเมียไปเยี่ยม เพื่อนถึงที่ และถึงเวลากับ จึงเข้าไปกราบ ฤาษี เพื่อนให้พร ว่า จงเป็นผู้มีอายุยืน เมียเข้าไปกราบ ก็ตอบอย่างเดียวกัน แต่เมื่อถึงลูก เข้าไปกราบ ท่านนิ่งไม่ตอบ เพื่อนจึงถามว่า ทำไม่ไม่ให้พร ลูก ของกระผม ท่านฤาษี ตอบมาว่า ลูกของเธอ จะตายภายใน ๗ วัน มีวิธีไหม ท่านตอบบอกไม่มี มีอยู่องคืเดียว คือมี พระผู้มีพระภาคเจ้าเท่านั้น ที่ช่วยได้ครับ


เมื่อมาหาพระพุทธเจ้า พระพุทธองค์ ทรงให้ ทำประรำพิธี ให้เด็กอยู่ตรงกลาง ให้นิมนต์พระมาสวดพระปริตร ถึง เจ้ดวันหมุนเวียน อย่าได้ขาด พอถึงวันที่ ๗ พระพทธองค์ เสด็จ ยักษ์ที่จะมาเอาชีวิต ไปอยู่นอกจักวาล เพราะ พระอรหันต์ ก็มา พรหมมา เทวดามา เต็มจักวาล ยักไม่สามารถ อยู่ได้ ต้องไปนอกจักวาลโน่น ไม่สามารถ เอาชีวิต อายุวัฒนะกุมารได้ พระพุทธองค์ ทรงให้บวชเณร ท่านจึงจบกิจ เป็นพระอรหันต์ เณร ๗ ขวบครับ แล้วท่านอยู่ช่วยพระศาสนามาครบ อายุ ๑๒๐ ปี จนดับขันธ์เข้าสู่พระนิพพาน ในเมื่อผมพูดมีเหตุผล ท่านยอมรับผม ไม่พูดอะไรเลย ตอนหลัง ท่านมาหาผมหลายเที่ยว เอาของมาให้มากมาย แจกชาวบ้าน ทั้งขนมเสื้อผ้า เด็ก และเอา พระพุทธรูป มาไว้ในถ้ำ หน้ตัก ๒ ศอก นี่คือที่มา และผมบวชเณรแล้วได้ไปหาท่านบ่อยๆที่ วัดคลองบ้านใหม่ เพื่อบอกบุญ หลายประการครับผม


เมื่อเช้าเจอป้าน้อย ลูกสาวเสือใบ ผมบอกแกว่า ป้าครับผมเอาชื่อป้าไปพูด ในพลังจิตหน่อยหนึ่ง ตอนที่หลวงปู่ปาน ให้เอากระลา ไปทำการกระปิ้งปิดปิ ป้าน้อยบอก ไม่ใช่นะ หลวงปู่ ปานท่านทำเองให้เลยนะ จึงได้แต่ หัวเราะก๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

มีอยู่คราวหนึ่ง ผมไปที่ สำนักสงฆ์ พุทธปราณี อยู่หน้าเขื่อนกระเสียว อ.ด่านช้าง จ.สุพรรณ ท่านชื่อว่า มหาแดง เป็นลูกศิษย์ หลวงพ่อแพ และท่านมาเป็นลูกศิษย์ หลวงพ่อเราด้วยครับ และท่านชอบสร้างพระให้พระโพธิสัตวื บ้างพระอรหันต์บ้าง เช่นหลวงพ่อพยุงวัดบรรลัง หลวงพ่อพุธ วัดเขาใหญ่ หลวงพ่อแพ นี่ไม่รู้ ท่านสร้างให้เท่าไหร่ หรือไม่ได้สร้าง จำไม่ได้จริงๆ ผิดขออภัย และทางอยุธยาอีก หลวงพ่อรวย อยู่วัดอะไรน้า จำไม่ได้ มรระไปแล้ว ทั้งสิ้น มีอยู่คราวหนึ่ง เป็นลูกศิษย์ ของพระ อ .ยันตะ เวลาแกพูด แหมเรียนแบบ อ.ยันตะเลย เวลาพูดเงี้ย หลับปี๋ แกชอบเอารูป พระฝายมหายาน มา กลาง แล้วสอน ไอ้เราก็นึกในใจ เจ้าของสำนักเขามี และอยู่ เป็นถึงมหา เปรียญนี่มาจากไหน หลับตาสอน สอนเขา สอนๆไป ไอ้เราก็นึกในใจ เจ้าของสำนัก ยังไม่ค่อยสอน แหม แต่ท่านนี้ มาสอน ไอ้เราก็นึก สนุกขึ้นมา เลยพูด ลองภูมิแก


ท่านครับ แหมผม อยากจะเป็นพระอริยเจ้า จะทำอย่างไรครับ แต่ก่อนพูด ผมจะ ยกมือขอโทษก่อน แล้วบอกว่า ไม่ได้เรียนมาสูง แต่อาศัยสึกษา ตำราครูบาอจารย์บ้างเท่านั้น และอาศัย ประสบ การณ์ เป็นสำคัญครับท่าน แหม ผมพูด ถามแค่นี้ เล่นเอา ท่านตอบเรา ไม่เป็นขบวนเลย พูดเฉไฉ หลีกไปหลีกมา เมื่อตอบ ให้ผมหายสงสัยไม่ได้ ผมก็ขยุกต่อไป บอกท่านครับ รู้จักกรรมฐาน ๔๐ มหาสติปัฏฐาน ๔ ไหม ท่านบอกรู้จัก ลองอธิบายมาให้ผม รู้บ้างได้เปล่าครับ แหม ก็ไอ้แค่ กรรมฐาน ๔๐ ยังจำไม่ได้ ไม่หมด จะไปสอนอะไรคนอื่น เขา มันอยู่ต้นๆ ในนวโกวาท ผู้ศึกษาใหม่ๆเลยครับพี่ กับรู้จักไม่หมด พูดไม่ได้ให้เรา หายสงสัย นึกอยู่ในใจ เฮ่อ กูละเบื่อ พวกนี้จัง พูดออกนอกลู่ทางอยู่เรื่อยเลลยครับพี่ ผมน่ะเบื่อมาก ในด้านแต่ละสาย คุยทับเบ่งกัน เหมือนจะอวด ว่า สาย แต่ละสาย กูเคร่งบ้าง เคร่งกว่าบ้าง สายมึงไม่เคร่ง อะไรประมาณเนี้ยครับ เถียงกันไปมา จนเกิด โทษ สะ จึงเกิด ด้วยกันทั้งสองฝ่าย


ทำให้ผมมีทิฏฐิ บ่อย นึกไปตำหนิ ถึงครูบาอาจารย์ ของเขาเลยนะครับพี่ และพี่น้องลูกหลานทุกท่าน ส่วนใหญ่ จะเอาครู บาอาจารย์มาอวดกันน่ะครับ ทำให้ผมเอือมระอา เป็นยิ่งนักครับ ผมเจอมาพอสมควร เรื่องของ ธรรมยุติ กับมหานิกายนี่ ฝ่ายมหายาน กับ ฝ่ายเถรวาท แต่ถ้าท่านเหล่านั้น เข้าถึงธรรม ตั้งแต่ต้นจนถึง ปลาย ท่านเหล่านั้น จะเป็นธรรมอันเดียวกัน หมด ไม่มีฝ่ายไหนครับพี่ แต่ถ้ายังไม่ถึง มันจึงแบ่งฝักฝ่ายกันมากมาย อลม่านไปทั่ว และไม่กี่ปี มานนี้ ผมไปกราบ หลวงพี่ องคืหนึ่ง ผมสนิทกับท่านๆเป็นลูกศิษย์ หลวงพ่อถาวร น่าจะอยู่ วัดปทุม วนาราม ครับ จำผิดขออภัยครับ วัดท่าน เป็นสำนักสงฆื สำนัก ธุดงค์ คีรีองค์คตถาวรวนาราม อาจจะเพี้ยนได้ อ.หนองปรือ ติตต่อ อ.ด่านช้าง ไปทาง จะขึ้นไปทาง หมู่บ้านตินตก อ.ศรีสวัสครับผม ตอนนั้น เป็นช่วงที่ หนังสือพิมออกข่าว อยู่ด้วย


เรื่องมหานิกาย กับ ฝ่ายธรรมยุต จะเอา ฝ่ายตน เป็นพระสังฆราช อยู่พักหนึ่ง ผมว่า พระผู้ใหญ่ ทั้ง ๒ ฝ่ายไม่ต้องการหรอกครับ เรื่องยศฐาบรรดาศักดิ์ แต่พวกลูกศิษย์ที่มี กิเลส มากๆ ชอบแย่งกันมากกว่า แกร่งแย่งกัน ทำไม่ไม่เคารพ นิกายดั้งเดิม มหานิกาย ครับ ซึ่งมีมาในสมัยพุทธกาล เอาละ ไม่ว่า สำหรับที่ยังมี กิเลสด้วยกัน แต่ควรเคารพ สิทธิ์ อันชอบธรรม ก่อน แต่เดี๋ยวนี้ เขาไม่คำนึง ถึงกันแล้ว ผมน่ะอด ไปตำหนิ ครูบาอาจารย์ต่างๆ ทำให้จิตผมน่ะ เศร้าหมอง ผมถึงไปไหนมาไหน ไม่จำเป็นจริงๆ จะไม่ค่อยเอ่ยถึง ครูบาอาจรย์ ถ้าลูกสิษย์เดียวกัน จึงพูดบ่อยๆครับ เดี๋ยวมาต่อ ทำธุระก่อนครับ

 

มาแล้วครับพี่ มาต่อได้เลย ผมอธิบายมานี้ มันไม่ละเอียดพอ แต่ก็พอจะเข้าใจได้นะครับ เรื่องมันมีมากมาย ในหลายๆเรื่องหลายๆด้าน ทำให้ ต้องใช้ปํญญา สูงมาก บ่างครั้ง ก็ผิดพาดมากครับ ทำไงดี ในเมื่อปัญญา ของเราด้วยค่า ราคายังไม่แพง จึงเอาแค่ มีความรู้ เล็กๆน้อยๆมาเล่าสู่ กันฟัง ว่าทำมากันขนาดนี้ ยังไปไม่ถึงไหนเลย ผมเอง ก็ยังกัดฟัดมันแค่ เบาๆนะพี่ ตอนนี้ คือเมื่อก่อน อาจเอาชีวิตเข้าแลก ก็ไม่เกิดผล มันท้อมันถอย ก็เลยมาตั้งหลักใหม่ และทำอย่างอื่นต่อไป ไม่เคยที่ยั่น เหมือนกัน เบื่ออย่างนี้ ก็ไปทำอย่างอื่นต่อน่ะครับ และเมื่อมีกำลังเมื่อไหร่ ก็ลุกขึ้นต่อ สู้ ให้ถึงที่สุดเหมือนกันครับ นักรบยังต้องถอย อย่างพี่ว่ามา ผมน่ะ เป็นเช่นนั้นจริงๆ ถอยมาตั้งหลักใหม่ มาบำรุงกำลัง

เหมือนนักมวยนั่นแหละ ฝึกซ้อม ไป บ่อยๆ เดี๋ยวสบโอกาศ ที่เคยแพ้ หมั่นซ้อมมันก็มีโอ กาศ คล่ำ นักมวย รุ่นพี่ หรือรุ่นเดอะ ได้นาพี่ ผมดูในสาระคดี สัตว์แตละฝูง คุมได้ เป็นใหญ่ มานาน แต่วันนี้ มีตัวที่หนุ่มกว่า อยากจะเป็นใหญ่ บ้างจึง มาต่อสู้กัน สู้ไปสู้มา ที่เป็นหัวหน้าแพ้ อย่างราบคาบ บางครั้ง ที่เคยเป็นหัวหน้า ถึงกับตายลง ผมคิดเช่นนี้ สักวัน ผมต้องมีโอกาศชนะมันได้แน่นอน วันี้ไม่ชนะ พรุ่งนี้ เดือนครึ่งเดือน หรือปีหน้า ผมอาจจะแข็งแกร่งได้ ถ้าเรามีแรงพอ จะต่อกรกับมันครับพี่ ไม่ไหว เราก็ไปทำอย่างอื่นอีก อ่ะครับ แพ้บ้างชนะบ้าง ตามแต่โอกาศ อันควร


การที่เห็นอะไรๆ มาพอสมควร ผมก็คิดเหมือนกัน มันจะไกลเกินเอื้อมไหม ผมก็มองดูพวกพี่ๆ ในเมื่อพวกพี่ ทำความปราถน กันได้ ผมก็จึงทำความปราถนา ในแบบฉบับของผมเหมือนกันครับ ว่า ข้าพเจ้า ขอตั้ง สัตยาอธิษฐาน ว่า ในชาตินี้ ขออ้างอิง พระบารมี ของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ พระปัจเจกะพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ พระธรรม ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันต์ ที่ทุกๆพระองค์สั่งสอนไว้ดีแล้ว และพระอริยสงฆ์ เจ้าทั้งหลายในอดีด ถึงปัจจุบัน พรหม เทวดา ทั้งหมด พระโพธิสัตว์เจ้าทั้งหลาย ทั้งมวล คุณ บิดามารดา คุณครู อุปฌารย์อาจารย์ทั้งหมด พระแม่ธรณี เป็นที่สุด ขอให้ข้าพพุทธเจ้า เหนือกว่า ศิษย์ ใดๆ ของหลวงพ่อทั้งหมด ทั้งหมดทั้งมวล และสายหลวงปู่หลวงพ่อต่างๆ และไม่ว่าสายไหน หรือนิกายใดๆ ไม่มีใคร อธิษฐานซ้ำได้ ไม่ว่ากรณีใดๆทั้งสิ้น ถ้าบุญ ของข้าพุทธเจ้ามีแล้วไซร้ จะนำคำสอน ของพระพุทธองค์ ตั้งแต่ สมเด็จองค์ ทปฐม ถึงองค์ปัจุบัน ที่พ่อ พระราชพรหมยาน พร่ำสอน ก็จะนำไป ให้ทั่ว ทั้งปฐพีนี้ ให้จงได้

 

อี่นางน้องเจ้าของตะปิ้งนาคเอ๊ย......เจ้าซิหายไปไส มีเรื่องอะไรดีก็กลับมาเล่าให้ฟังบ้างเด๊อ....

คนที่ชอบฟังเรื่องราวแต่หนหลังนั้นตามสิทธิการิยะตำราเล่มของผมที่เดาเอาเอง
มักจะเป็นคนมีเหตุมีผล ไม่ค่อยจะเชื่ออะไรง่ายๆ ไม่นิยมชมชอบการเปลี่ยนแปลงพวกนักตำราวิชาการก็เลยโมเมว่าเป็นคนหัว อนุรักษ์นิยมไปโน่น ข้อดีของคนแบบนี้คือเป็นคนว่านอนสอนง่ายเชื่อฟังผู้ใหญ่ ทำอะไรมักจะผิดน้อย ถ้าเป็นไปตามตำราที่ว่านี้ก็ขอจงรักษาข้อดีนี้ตลอดไป

อ้าว แถจะเป็นหมอดูซะแล้ว พักๆๆ..ๆ