ช่วยบอกหน่อยค่ะ ดิฉันผิดมากไหม

ไม่รู้จะหันหน้าไปปรึกษาใคร ...
นับแต่จัดการงานศพของคุณแม่เสร็จสิ้นลง ดิฉันก็ถูกพี่สาว และน้องสาวตัดญาติขาดมิตรจากกัน
เหตุมีอยู่ว่า
คุณแม่ดิฉันป่วยอยู่ที่บ้านพี่สาวประมาณ 2 วันก่อนที่ดิฉันจะทราบข่าว แม่ยังพูดได้ แต่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เป็นเวล 2 วัน
แต่พี่สาวไม่ยอมพาไปหาหมอ เมื่อดิฉันไปถึงก็ทราบเหตุผลว่าไม่พาไปหาหมอก็เพราะอาการป่วยของแม่ขนาดนี้รพ.ชุมชน ต้องส่งตัวต่อที่ร.พ.ศูนย์ แล้วใครจะไปดูแล
..ดิฉันทำใจไม่ได้ที่จะมานั่งรอให้แม่หมดลมหายใจไปต่อหน้าโดยไม่ได้ให้การรักษาคุณแม่เลย เกิดการทะเลาะกันในขณะที่แม่นอนป่วยอยู่
ข้อนี้ดิฉันยอมรับผิด เพราะเป็นคนเริ่มต้นใช้อารมณ์ ..เพราะคุุณพ่อก็เสียไปแล้ว ญาติผู้ใหญ่ฝ่ายคุณพ่อ..และคุณแม่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งเพราะกลัวพี่สาว

สุดท้ายดิฉันและสามี ด้วยความร่วมมือจากพี่ชาย ก็สามารถนำคุณแม่ไปหาหมอได้สำเร็จ
แต่ดิฉันเสียใจเหลือเกินขณะที่สามีและพี่ชายอุ้มคุณแม่ขึ้นรถ บุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกของท่าน พี่สาวและน้องสาวดิฉันนั่งมองด้วยความนิ่งเฉย น้ำตาหยดสุดท้ายของคุณแม่ไหลออกมาเมื่อบอกท่านว่าลูกจะพาไปหาหมอนะ

ก็เป็นจริงดังคำคาดการณ์ของพี่สาว หมอเขาส่งคุณแม่ ไปรักษาต่อที่ รพ. ศูนย์
ดิฉันจึงบอกกับพี่ชายไปว่าให้ไปบอกพวกเขาไม่ต้องกลัว
ดิฉันและสามีจะรับผิดชอบแม่เอง ทุกค่าที่ใช้จ่ายที่เกิดขึ้นดิฉันรับเอง

แต่แม่ก็นอนอยู่รพ.ได้เพียงวันเดียวท่านก็สิ้นลมภายใต้เครื่องช่วยชีวิตของร.พ
โดยมิได้เปิดโอกาศให้ลูกๆบอกลา

เมื่อจัดการงานศพของคุณแม่เสร็จสิ้น ก็มีปัญหาอีก เนื่องจากเงินประกันของคุณแม่ส่วนใหญ่นั้นดิฉันเป็นผู้ส่งเสียและรับผลประโยชน์
เงินค่าจัดการในงานศพของคุณแม่ทุกบาททุกสตางค์ ดิฉันจ่ายหมด พี่น้องคนอื่นๆไม่ต้องจ่ายสักบาทเดียว
แต่เขาไม่พอใจ ต้องการส่วนแบ่งในเงินนั้นอีก ดิฉันให้ทุกคนเท่าที่เห็นสมควร (ใจจริงนั้นไม่อยากให้ เพราะมันสิทธิของดิฉันตามกฏหมาย แต่คิดว่าหัวอกของแม่นั้นยังไงก็คือลูก)พี่ชายนั้นไม่มีปัญหาพอใจในจำนวนที่ได้รับ แต่พี่สาวกับน้องสาว ประกาศตัดญาติ-ขาดมิตรและไล่ดิฉันพร้อมกับสามีและลูกออกจากบ้านเขาทันที

สามีและลูกก็พยายามบีบมือให้กำลังใจตลอดเวลา ได้แต่นึกถึงดวงวิญญาณของคุณพ่อ -คุณแม่ ลูกได้ทำดีที่สุดแล้ว พี่สาวนั้นได้มรดกของพ่อ-กับแม่ไปมากแล้วแต่ก็ไม่เคยหยุด (ในขณที่ดิฉันและสามีไม่เคยได้อะไรเลย)
หากพ่อกับแม่รับรู้ -ได้โปรดอย่าทุกข์ใจเลย ปล่อยให้ทุกคนรับกรรมของตัวเองเถิด

ความดีนั้นทำยากจริงหนอ...เมื่อตั้งจิตนึกเอาองค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นที่ตั้งแล้ว ...นี่คือกรรมที่ลูกจะต้องชดใช้....นี่คือบททดสอบการก้าวข้ามให้ได้ใช่ไหมเจ้าค่ะ

 

คุณทำถูกต้องและทำดีที่สุดแล้ว

ให้กำลังใจค่ะ

 

ขออนุโมทนาในบุญอันยิ่งที่ท่านจขกททำแล้วด้วยดีครับ..

ส่วนเรื่องการตัดญาติขาดมิตรนั้น แม้ไม่ตัดตอนนี้ก็ต้องขาดกันตอนตายจากแหละครับ ไม่ใช่เรื่องน่ากังวลเลย สำหรับการมีญาติผู้มากด้วยความโลภจนถึงกับคิดเบียดเบียนใครๆได้ การตัดขาดกันนับว่าเป็นแต่เรื่องดี เพราะถ้ายังไม่ตัดกันอาจต้องคบคุ้นกันด้วยอาการเบียดเบียนต่างๆ

เมื่อและหากท่านจขกทเป็นผู้มีสิทธิ์ในประโยชน์จากทรัพย์ถูกตามหลักศีลธรรมแล้ว แม้ท่านจะไม่บริจาคอะไรๆแก่ผู้ไม่รู้จักพอก็ไม่ได้เป็นบาปกรรมอันใดแก่ตน ทั้งยังห้ามปรามบาปแก่ผู้โหยหิวเพ่งเล็งทรัพย์ของคนอื่นที่ตนไม่มีส่วนให้ตกไป แต่หากท่านจขกทมีใจกรุณานึกเอ็นดูเขา จะจัดสรรปันส่วนตามที่เห็นเหมาะก็พึงทำด้วยจิตคิดสงเคราะห์อันเป็นกุศล ไม่ใช่ให้เพราะกลัว.. บุญแห่งทานนั้นย่อมตั้งขึ้นด้วยดี เป็นการโอนทรัพย์นั้นไปเพื่อใช้ในสัมปรายภพได้..

แต่ถ้าให้แล้ว ต้องนึกเสียดายเสียใจภายหลังเพราะรักษาเจตนาเดิมไม่อยู่ ก็งดเสีย..

พิจารณาถึงสิ่งดีที่ตนทำไว้ให้มาก เรื่องความเดือดดาลของพาลบุคคลไม่ใช่สาระที่ควรใส่ใจ เพราะเ็ป็นแต่มาแห่งทุกข์โทษ ทำลายสติปัญญาตนเสียสิ้น ..จึงเป็นความถูกต้องแล้วที่ท่านจขกท...

[quote]เมื่อตั้งจิตนึกเอาองค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นที่ตั้ง..[/quote]

ขออนุโมทนาและขอบุญปกปักรักษาท่านให้พ้นทุกข์ภัยโดยพลันครับ..

 

กรรมใคร กรรมมัน

ตัดแล้วตัดให้ขาดครับ จขกท


ทาน ศีล ภาวนา เราสร้างความดีต่อไปครับ

ไม่ต้องไปเก็บเรื่องเก่าๆ มาเป็นอารมณ์ ให้จิตเศร้าหมอง

 

คุณทำดีที่สุดแล้ว อย่าทุกข์ใจเลยนะคะ มันเป็นธรรมดาของคนที่มีความโลภค่ะ ครอบครัวดิฉันก็มีญาติแบบนี้เหมือนกัน แต่เราก็ปล่อยวาง พูดแต่เพียงว่าช่างเถอะเขาอยากได้ก็ให้เขาไป เราหาใหม่ได้ ขอแต่ครอบครัวเรามีความสุขก็พอแล้ว ไม่มีใครสามารถเอาเงินทอง สมบัติ ติดตัวไปได้หรอก มีเพียงบาบบุญคุณโทษเท่านั้นที่ติดตัวไป เป็นกำลังใจให้นะคะ พี่สาวคุณน่าสงสารที่หนีจากความโลภไม่พ้น หากสิ่งใดที่เป็นความชอบธรรมที่คุณสมควรจะได้ก็ไม่ผิดหรอกค่ะ ค่าใช้จ่ายทุกอย่างเรารับภาระหมด มันก็ถูกแล้วที่คุณย่อมมีสิทธิ์ ดีแล้วละคะที่คุณมีความเมตตาแบ่งให้พวกเขาตามความเหมาะสม อย่าท้อที่จะเป็นคนดีนะคะ

 

ถือว่าหมดกรรมร่วมกันแล้ว เป็นความสบายของคุณแล้วหละ ที่เขาตัดขาด อย่าไปคิดมากเลยใช้ชีวิตตามปกติ เดี๋ยวสิ่งดีๆก็เข้ามาในชีวิตคุณ

 

เหตุ การณ์แบบนี้มีให้เห็นอีกเยอะครับ คนที่ชั่ว มันก็ชั่วจริงๆครับ เพราะคนเหล่านั้น เขาไม่รู้หรอกว่า บาบบุญเป็นอย่างไร ความเห็นแก่ตัวของเขาย่อมทำให้เขาขาดสติลืมสิ้นความดี ความโลภของเขาทำให้เขาลืมสิ้นพระคุณแม่ ยีงต้อง กระเสือกกระสนจนต้องทำบาบกรรมโดยรู้ก็มี ไม่รู้ก็มี อันนี้เป็นพหุกรรม กรรมหนักพอสมควร
ไม่นานเขาย่อมได้รับผลแห่งกรรมนั้น และตายไปก็ต้องตกนรกแน่ๆ หากไม่รีบกลับตัวกลับใจทำความดี คิดดี สร้างความดี

จงภูมิใจในความดีของตน จงเมตตาแก่คนบาบเหล่านั้น นะครับ สาธุ

 

คุณทำดีที่สุดแล้วถ้า markdee เป็นคุณก็จะทำเช่นเดียวกับคุณค่ะ บางครอบครัวจะรู้เช่นเห็นชาติกันก็ตอนพ่อแม่ตายน่ะค่ะ

 

จขกท. ทำดีที่สุดแล้ว ครับ

ใครจะตัดญาติขาดมิตรก็ช่างเค้า
ดีเหมือนกัน เอาคนคิดไม่ดีออกจากชีวิตเราไปให้หมด
เรื่องของเค้าเดี๋ยวเค้าก็รู้เอง

กุศลจิตที่พาคุณแม่ไปรพ. จะติดตามสนองคุณตลอดไป
แม้เมื่อยามดวงตกต่ำก็จะมีผู้ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ
เพราะผลบุญที่ทำไว้คราวนี้ ครับ

 

อนุโมทนากับคุณแก้วกัลยานะคะ
คุณแก้วกัลยาได้ทำดีที่สุดแล้ว
ไม่ว่าในฐานะลูก และฐานะพี่ หรือในฐานะน้อง
เราคงไม่สามารถที่จะทำถูกใจทุกๆคนได้
แต่เราสามารถทำให้ถูก"ธรรม"ได้
เท่านี้ก็ดีที่สุดแล้วค่ะ

พี่สาวนั้น ก็อภัยให้เธอเถิดนะคะ
อย่ากังวลไปเลย
อย่าเอากิริยาของเธอมาทำให้เรามีจิตเศร้าหมอง

 

ถ้าคุณเชื่อเรื่อง"กฏแห่งกรรม" คุณก็ต้องยอมรับเรื่องของ "กฏแห่งกรรม" ด้วยนะครับ.............สรุปก็คือ

ใช้หนี้กรรมเก่าไป (หนี้กรรมที่เคยสร้างเอาไว้กับพวกเขา)
แต่ คุณก็จะได้รับมรดกกรรมใหม่ที่ดีงามและมากมายกว่าเดิม (กรรมที่ดูแลคุณแม่ คุณพ่อ)

ประเด็นสำคัณก็คือ......คุณอย่าหวนไปข้องแวะกับกรรมเก่าของคุณ(อย่าทำจิตใจขุ่นมัว หรือ ไปขุดคุ้ยเรื่องเก่า ๆ กับพวกเขามาเป็นประเด็นอีก)

นี่คืออีกหนึ่งคำแนะนำ ในด้านของคุณเจ้าของกระทู้นะครับ
ในส่วนของพี่น้องของคุณผมไม่รู้..พวกเขาอาจจะมีมุมมอง มีเหตุผลของพวกเขา

 

ขอขอบคุณคุณ Peerakul คุณddman คุณmakigochan คุณSaber คุณเนยนพนะโม
คุณbank5811 คุณ tis คุณ Mardee คุณNirvana คุณติงติง คุณคนยอง
ที่กรุณาเข้ามาให้กำลังใจ ขอบขอบพระคุณเป็นอย่างมาก ทำให้มีกำลังใจในการที่จะทำความดีต่อไปค่ะ
ที่ผ่านมหนึ่งอาทิตย์นึงดิฉันตกอยู่ในกองทุกข์นั้นทุกคืนวันขอบคุณจริงๆคะ
ขอบูญกุศลใดอันเกิดจากการให้ความสว่างแก่ดวงจิตของข้าพเจ้าจงบังเกิดแก่ทุกท่านเถิด.

 

จริงๆกองทุกข์นั้นไม่มีอะไร

เพราะทุกข์มีไว้ให้รู้ ไม่ได้มีไว้ให้แบกหาม
เมื่อรู้เหตุแห่งทุกข์ที่เราไม่ได้ก่อแล้ว ก็ต้องปล่อยวาง

วางได้เมื่อไหร่ ทุกข์ก็หมดเมื่อนั้นแหละ ครับ

 

ให้กำลังใจคุณแก้วกัลลยาค่ะ ไม่เห็นจะผิดอะไรเลย ทำดีมากๆแล้ว อย่าไปสนใจเลยค่ะ คุณมีเพื่อนตรงนี้แล้ว ทั้งครอบครัวที่เข้าใจ เอาใจช่วยนะคะ อย่าเอาทุกข์นั้นมาใส่ใจอีกต่อไปเลยค่ะ ทำให้จิตมัวหมองเปล่าๆ เอาเวลามาระลึกถึงสิ่งดีๆที่คุณได้ทำไปซึ่งยิ่งใหญ่มากๆดีกว่านะคะ สู้ๆ

 

ขอบคุณนะค่ะสำหรับกำลังใจ...ให้ความสว่างแก่ดิฉัน ขอบุญกุศลนั้นกลับสู่ดวงจิต
ของคุณ Nakraksa เช่นกันค่ะ

 

ใช่คะ ...สติไม่อยู่กับตัว จนลืมกำหนดรู้ในทุกข์นั้น จนปล่อยให้มันเข้ามากำหนดจิตตัวเองแทน

 

กลับมารับกุศลนะคะ แอบกลับมาเยี่ยมด้วยความเป็นห่วงค่ะ จิตไม่หมอง กรรมก็เข้าไม่ได้ บันทึกแต่กุศลนะคะ ทำบุญกุศลที่ยิ่งใหญ่ แล้วจงปลาบปลื้มยินดี ทรงปีติไว้ยังดีกว่า

การที่เขาตัดคุณออกมา อาจแปลได้ว่าคุณกำลังหมดกรรมต่างหาก ไม่ได้แปลว่าคุณผิดร้ายอย่างที่เขาทำให้คุณคิดแบบนั้น

หลุดออกมาได้ก็ดีแล้วค่ะ มีความสุขกับชีวิต ครอบครัว เพื่อนฝูง สร้างกุศลไปเรื่อยๆยังดีกว่าไปเสียประโยชน์ระยะยาวนะคะ ^^

 

จากที่อ่านแล้ว ขอสรุปตามความเห็นส่วนตัวดังนี้ครับ

1. การที่คุณพาแม่ไปหาหมอนั้นถูกต้องแล้ว และก็ไม่เข้าใจว่าพี่สาวจะพะวงอะไรกับการพาไปหาหมอ ทั้งที่จริง ๆ ถ้าไปหาหมอแต่แรกให้เร็ว ปัญหามันก็อาจจะจบ แม่คุณก็อาจจะตายช้ากว่านี้ ตรง ๆ เลยว่า เป็นเพราะพี่สาวคุณกลัวเสียเงิน งก ว่าง่าย ๆ

2. การที่คนรอบตัวคุณทุกคนหวังได้ในเงินก้อนที่พวกเค้าไม่มีสิทธิ์นั้น ก็บอกอย่างชัดเจนแล้วว่าสันดานเป็นยังไง คือเห็นประโยชน์ตนเองเหนือทุกสิ่ง เหนือกว่าแม้กระทั่งชีวิตแม่ตัวเองหรือความสัมพันธ์พี่น้อง ยิ่งการที่ตัดขาดความสัมพันธ์พี่น้องเพียงเพราะไม่พอใจในเงินที่ได้ (ทั้งที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์แต่แรกอยู่แล้ว) ก็ยิ่งบอกชัดเจนเข้าไปอีก

สรุปแล้วคุณหนักหน่อยที่เจอพี่น้องเลวได้ใจขนาดนี้ แต่นี่ก็นับเป็นโอกาสดีแล้วครับที่คุณจะได้ตัดเสนียดออกจากชีวิต ขอให้คุณเริ่มต้นใหม่ได้เข้มแข็ง เนื้อร้ายมันถูกตัดออกไปแล้ว และอย่าให้เนื้อร้ายนี้กลับเข้ามาในชีวิตครับ เพราะดูแล้วสันดานขนาดนี้แก้ไม่หายหรอกครับ

(ผมเข้าใจความรู้สึกคุณดี ดีมาก ๆ เพราะช่วงนึงในชีวิตที่ผ่านมา ผมก็เจอลักษณะที่คล้าย ๆ คุณเจอไปซะ 90% แค่ว่าผมมีบ้านอยู่เองแล้ว ไม่ได้พึ่งพวกเค้าแต่แรก เท่านั้นเองครับ)

 

ดีแล้วที่เนื้อร้ายมันหลุดออกจากตัวคุณไป อยู่ก็ไม่มีประโยชน์มีแต่โทษ และส่วนใหญ่ลูกที่ได้สมบัติพ่อแม่มักจะเป็นแบบนี้เสียด้วย ลูกชังกลับต้องมารับภาระ ไม่ใช่บ้านคุณบ้านเดียวเป็นกันเยอะ