เคยรู้สึกไหมว่าทำไมเราจึงรู้สึกผูกพันกับ .......

คนไทยเป็นหนี้พระมหากษัตริย์มากมาย ตามท่านมาเกิดก็มาก วิธีที่จะรับใช้ท่านในชาตินี้คือ การทำดีถวายเป็นพระราชกุศลครับ

 

ผมชอบท่านอาหารญี่ปุ่น เคยมีสาวญี่ปุ่นตามมาเป็นแฟนด้วย ห่างกันค่อนโลกมาได้ไงนะ อาหารจีนก็ชอบ ใช้ตะเกียบก็เก่ง คีบได้เกือบทุกอย่าง คิดว่าคนเอเชียนี่ ส่วนใหญ่ผลัดกันเกิดกันใกล้ๆนี่แหละ ไม่ค่อยไปเกิดไกล

 

ชอบป่า แต่ไม่ชอบ "ชะนี" นะนี่ 555 เป็นคนสันโดษ ชอบความสงบ นะ

ให้ลองคิดว่า อารมณ์ต่างมี ชอบ ไม่ชอบ เฉยๆ ล้วน เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไปในที่สุด ดังนั้นอารมณ์ต่างๆ ไม่มีตัว ไม่มีตน ไม่ใช่ของเรา แต่อาจจะเกิดขึ้นถี่มากจนเราคิดว่าเป็นเรา แต่ทั้งหมด ล้วน เกิด ดับๆ อยู่อย่างนี้ เหมือนเราดูหนัง
เวลาฉายนั้นเค้าก็เอาฟิล์มยาวๆมาเล่น เกิดภาพต่อเนื่องขึ้น แต่แท้จริงแล้ว เกิดภาพนิ่งหลายภาพนั่นเอง

 

เป็นอยู่ทุกวันนี้คะ เวลาเห็นปราสาทหินของขอมโบราณ จะขนลุกน้ำตาไหล ไม่รู้เป็นอะไร อาจจะอ่านนิยายมากไปรึเปล่าก็ไม่รู้ บางทีนั่งดูภาพปราสาทหินที่นั่นที่นี่ในคอมฯ...ก็น้ำตาไหลเลยคะ งงตัวเองจนทุกวันนี้ อยากไปกัมพูชามาก คิดว่าถ้าไปต้องเป็นเอามากแน่ๆ และรู้สึกผูกพันกับศาสนาฮินดูมาก แต่ไม่ได้นับถือนะคะ เป็นพุทธทั้งบ้าน แต่ชอบที่จะดูพิธีกรรมจะฟังเพลงฮินดู ดูหนังดูละครอินเดียที่เกี่ยวกับศาสนาฮินดู ชอบมาก ทั้งๆที่ฟังไม่ออก ก็อ่านซับเอา ชอบฟังเพลงสวดของศาสนาเขา ชอบประเทศอินเดียมาก แต่ก็ไม่เคยไปอีกเหมือนกัน คิดไว้แล้วว่าก่อนตายต้องไป 2 ประเทศนี้ให้ได้

 

ไม่รู้ทำไมเวลาผมหั่นหัวหอมแล้วน้ำตามันไหล พยายามหลบสายตาแล้วแต่น้ำตามันก็ซึมมมออกมาอยู่ดี...สงสัยผมคงสงสารหัวหอม ผมคงเป็นหัวหอมกลับชาติมาเกิด

 

สงสัยจะเป็นอย่างนั้น อย่าผ่านมาแถวบ้านนะ จับเอามาผัดทำกับข้าวซะ 55

 

ปราสาทขอมนี่ เดิมทีสร้างโดยคติของชาวฮินดู มีพระ ศิวะ เป็นต้น ต่อมาเมื่อพระพุทธศาสนาแผ่ลงมาถึงบริเวณนั้น ปราสาทขอมก็กลายเป็น พุทธสถาน
เป็นแบบนี้สลับกันไปตามกาลเวลา เมื่อใดกษัตริย์เป็นฮินดู ก็กลายเป็นปราสาทเทพ เมื่อใดกษัตริย์เป็นพุทธ ปราสาทก็เป็นพุทธสถาน ดังจะเห็นได้ว่า ปราสาทบางทีมีศิวะลึงค์เป็นประธาน บางทีมีพระพุทธรูปเป็นประธาน เคยดูสาระคดีของฝรั่งเค้าว่า มนุษย์ต่างดาวมาช่วยสร้างด้วยครับ

 

รู้สึกผูกพันกับคนเหนือ ทั้งที่เราเป็นคนไทยเชื้อสายจีน แต่กลับพูดภาษาเหนือได้และฟังออกโดยไม่มีใครมาสอน พอนึกถึงดินแดนล้านนา ไม่ว่าจะเป็นเพลง ประเพณีและผู้คนที่มีรากเหง้า ของคนเหนือจะคุยด้วยกับเขาอย่างสุขใจ

 

ผมก็เป็นคับ ส่วนของผม รู้สึกผูกพันกับ พระวิสูตรสงครามรามภักดี มาก ครับ ท่านเป็นบรรพบุรุษของผม ซึ่งเป็นเจ้าเมือง ท่าทอง มาก่อน ตั้งแต่สมัยอดีต ผมรู้สึก ผูกพันกับท่านมาก แค่ได้อ่านประวัติของท่าน ผมก็รู้สึกปิติมาก (น้ำตาไหลออกมาเอง) และสถานที่ ที่ผมประทับใจมาก อยากไปอยู่มาก ก็คือ ถ้ำพระ แถวๆ ฟาร์มหมูของผม แถวนั้นจะมีภูเขามาก ในอดีต เขาไช้ เส้นทางนี้เป็นการเดินทัพ

 

ความระลึกได้ ความผูกพันให้เป็นแค่ระลึกรู้แล้ววางลง
วางสิ่งเหล่านั้น พยายามวางลง
จิตที่ยึดเป็นทุกข์ ไม่โปร่ง ไม่โล่ง เพราะยังอยากเข้าไปสัมผัส
ยังอนาธรยังอาลัย

ด้วยเหตุแห่งความระลึกถึงคำนึงถึง ให้เป็นไปเพื่อให้ละ
ด้วยเหตุนี้มิใช่หรือ ทำให้เราต้องเกิด เพราะเหตุที่ยังไม่วางลง
ด้วยเหตุนี้ที่เราปรุงแต่ง อารมณ์ใหม่ขึ้นมา ภพและชาติจึงตามมา

สาธุการ
แสนสวาท

 

แล้วของผมเรียกว่าผูกพันหรือเปล่า ไม่เคยได้ไปไหนเลยตอนเด็กๆ พอได้เห็นโลกภายนอกก็ได้ไปเที่ยวจังหวัดเนี่ยะ ไปเที่ยวครั้งที่สองก็จังหวัดเดิมอีก พ่อพาไปเที่ยวก็จังหวัดเนียะ แอบไปสอบก็จังหวัดนี้อีก ไปทำกิจกรรมก็จังหวัดนี้อีก ใครชวนไปเที่ยวก็จะพาไปแต่จังหวัดเนี่ยะ อยากจะไปเป่ายันต์เกราะเพชรวัดท่าขนุน พอหาแผนที่จะไปก็เป็นจังหวัดนี้อีก แต่ไม่เคยมีแฟนเป็นคนจังหวัดนี้เลยเท่านั้นเอง อย่างนี้เรียกว่าผูกพันไหม บางครั้งคนพาไปเที่ยวก็ไม่บอกว่าจะไปไหน แต่ก็เป็นจังหวัดเนี่ยะตอนไป

 

เมืองกาญสินะ สงสัยทำบุญที่นี่ไว้เยอะ ผมชอบไปนอนริมน้ำแคว กินผักหวานผัด อร่อยดี

 

ท่านได้คุ้มครองบ้านเมืองมา อนุโมทนาครับ

ผมก็มีคล้ายๆกันนะ ปู่ทวดผมชื่อ นายอ้น ท่านเป็นจมื่น คือมหาดเล็กคนสนิท ในรัชกาลที่ 5 ตามเสด็จไปประพาสทางชลมารถ เวลาไปในหลวงก็ตรัสว่าไปกับนายอ้น จนต่อมา ก็เพี้ยนกลายเป็น เสด็จประพาสต้น มาจนทุกวันนี้

และยังมีคุณทวด คือหลวงวิสุทธสมบัติ เป็นราชทินนามที่รัชกาลที่ 6
ท่านมอบให้ไว้ เพราะคุณทวดมีความซื่อสัตย์มาก จึงมีส่วนในความรักของผมต่อรัชกาลที่ 6 เหมือนกัน

 

คนเหนือจิตใจดี มีอากาศเย็นสบาย ทำอะไรไม่รีบร้อน จึงมีศิลปะ หัตกรรมที่สวยงาม

 

ใช่ครับผม ไม่รู้ว่าเพราะอะไร คงเคยอยู่ที่นั่นมาก่อนแล้วต้องขอตามทัพพระองค์ดำ หรือพระเจ้าตากกลับมาด้วยแน่ๆ แล้วไม่ได้กลับไปอีก แต่แม่น้ำแควผมไม่ชอบเลย กลัวเสียด้วยซ้ำไป มันกว้างใหญ่ เหมือนมีอะไรอยู่ในน้ำ กลัวก๊าบ

 

ใช่ครับผม ไม่รู้ว่าเพราะอะไร คงเคยอยู่ที่นั่นมาก่อนแล้วต้องขอตามทัพพระองค์ดำ หรือพระเจ้าตากกลับมาด้วยแน่ๆ แล้วไม่ได้กลับไปอีก แต่แม่น้ำแควผมไม่ชอบเลย กลัวเสียด้วยซ้ำไป มันกว้างใหญ่ เหมือนมีอะไรอยู่ในน้ำ กลัวก๊าบ

 

แน่นอนว่าเข้าไปนอน กะนั่งนี่ล่ะ ไต้ร่มไม้นะ
รู้สึกว่าเป็นความฝันที่เท่ ดีจังน่ะ

แต่ที่ผูกพันคุ้นๆ แบบไม่ค่อยเท่ก็มี
เช่นตอนเด็กๆ
ไปจ้องไก่ ก็คลับคล้ายคลับคลา ว่า เคยเป็นไก่
(โอ้ชีวิตที่หาใส้เดือนกินอร่อยดี....แหว่ะ)

ไปยืนมองควาย ควายมองหน้ากลับ ก็เหมือนเคยเป็นควายอีก
(ชีวิตแสนเหนื่อย คนใช้ทำไรก็ทำ ไม่สู้ไม่ขัดขืนเค้าจูงให้ไปตายก้ไป ฮือๆ แต่วัว นี่ไปมองทีไร มันจะไล่ชนเอา ไม่ทันได้คุ้นเคยกันเท่าไร)

มองหมามองแมว ก็เหมือนเข้าใจกัน


นี่เป็นความผูกพันอีกรูปแบบหนึ่ง (รู้สึกเวทนาตนเองเล็กน้อย ๕๕๕๕)

 

เค้าเรียกมีเมตตาจิต ก็สื่อถึงสัตว์ได้ เราเคยเรียกนกกระจอกมากินข้าวได้นะ เท่ห์ไม๊ เคยคุยกะงูเห่า ไปยื่นฉี่ใกล้มันมองไม่เห็น มันแผ่แม่เบี้ยให้ดู ตัวใหญ่มาก เลยบอกขอโทษไป มันก็เลื้อยหายไป สงสัยเราจะเป็นทายาท สลิธาลิน ใน แฮรี่พอตเตอร์

เมตตาเป็นภาษากลางของโลกธาตุ

 

เดินดง ผูกพันกับ พุทธคยา ตั้งแต่เล็กๆ พอไดัยินคำว่า พุทธคยา อยากจะไป มันร่ำร้องอยู่ในใจตลอด จนพบกับสามี เขาบอกว่า เขาอยู่ อินเดีย ร้องตามเขาไป แต่ต้องไปอยู่ เชียนไน ทมิฬนาดู ซะสองปี ใจก็คิดจะไปให้ได้ ขอให้เขาพา เกือบทุกวัน สามีทนลูกตี้อไม่ไหวจนต้องพาไป แต่ก่อนจะไปสามีขู่ว่า เดินทางลำบากนะ ต้องไปรถไฟนะ กว่าจะถึงใช้เวลา สามวันสองคืนนะ ห้องน้ำรถไฟของอินเดีย ไม่สะอาดนะ อาหารอินเดียไม่อร่อยนะ คนอินเดียในรถไฟร้อยพ่อพันแม่นะ สารพัดที่จะขู่ เราก็ยืนกรานจะไป เมื่อรู้ว่า มันมีความลำบากรออยู่ ก็เลยเตรียมพร้อม เอาน้ำพริกไป เอาน้ำยาล้างห้องน้ำไป ด่างทับทิมไว้ล้างผัก แต่ก่อนไป ได้ส่งอีเมลไปขอพัก ที่วัดไทยพุทธคยา ท่านเจ้าอาวาส ท่านมีเมตตามาก อนุญาติให้พักในวัดได้ อยู่ที่พุทธคยาสัปดาห์กว่า มีความสุขมาก ถึงวันต้องกลับ ไม่อยากกลับ ใจอาลัยอาวรณ์ ตอนขึ้นรถออกมา หันกลับไปมองจนลับสายตา น้ำตาคลอเลย มีโอกาสจะกลับไปอีก

 

เดินดง ผูกพันกับ พุทธคยา ตั้งแต่เล็กๆ พอไดัยินคำว่า พุทธคยา อยากจะไป มันร่ำร้องอยู่ในใจตลอด จนพบกับสามี เขาบอกว่า เขาอยู่ อินเดีย ร้องตามเขาไป แต่ต้องไปอยู่ เชียนไน ทมิฬนาดู ซะสองปี ใจก็คิดจะไปให้ได้ ขอให้เขาพา เกือบทุกวัน สามีทนลูกตี้อไม่ไหวจนต้องพาไป แต่ก่อนจะไปสามีขู่ว่า เดินทางลำบากนะ ต้องไปรถไฟนะ กว่าจะถึงใช้เวลา สามวันสองคืนนะ ห้องน้ำรถไฟของอินเดีย ไม่สะอาดนะ อาหารอินเดียไม่อร่อยนะ คนอินเดียในรถไฟร้อยพ่อพันแม่นะ สารพัดที่จะขู่ เราก็ยืนกรานจะไป เมื่อรู้ว่า มันมีความลำบากรออยู่ ก็เลยเตรียมพร้อม เอาน้ำพริกไป เอาน้ำยาล้างห้องน้ำไป ด่างทับทิมไว้ล้างผัก แต่ก่อนไป ได้ส่งอีเมลไปขอพัก ที่วัดไทยพุทธคยา ท่านเจ้าอาวาส ท่านมีเมตตามาก อนุญาติให้พักในวัดได้ อยู่ที่พุทธคยาสัปดาห์กว่า มีความสุขมาก ถึงวันต้องกลับ ไม่อยากกลับ ใจอาลัยอาวรณ์ ตอนขึ้นรถออกมา หันกลับไปมองจนลับสายตา น้ำตาคลอเลย มีโอกาสจะกลับไปอีก