เจตสิก ๕๒ เกิดพร้อมกับจิต ดับพร้อมกับจิต รู้อารมณ์เดียวกับจิต อาศัยวัตถุเดียวกับจิต

ที่สุดแห่งความอิ่ม คือไม่อิ่ม
ที่สุดแห่งความหิว คือไม่หิว
ที่สุดแห่งความจน คือไม่จน
ที่สุดแห่งความมั่งมี คือไม่มี
ที่สุดแห่งความทุกข์ คือไม่ทุกข์
ที่สุดแห่งความสุข คือไม่สุข
ที่สุดแห่งกุศล คือไม่กุศล
ที่สุดแห่งอกุศล คือไม่อกุศล
ที่สุดของความมืด คือความสงบ
ที่สุดแห่งความสงบ คือความสว่าง
ที่สุดแห่งความสว่าง คือปัญญา

ที่สุดของปัญญาและความรู้
คือความไม่ต้องรู้อะไรเลยพร้อมกับความความหลุดพ้น

 

อันนี้เข้าใจ จะเช็คยังไงว่าเป็นพระพุทธพจน์

บ้างก็ชี้ให้สังเกตุ "ภิกษุทั้งหลาย" "ดูกร" "ดูก่อน" เป็นคำนำ

ตรงไหนขึ้น เอวัมเม ข้าพเจ้าสดับมาอย่างนี้ เป็นคำพระสาวกบ้าง

นี่ก็ต้องไม่ลืมว่า ต้องมองรวบเป็นสูตรๆเลย ก็เกิดจากทรงจำมาสังคยนาทั้งนั้น

ใช่ว่าพระพุทธองค์ตรัวแล้วจดบันทึกทันที มีแต่พระสาวกใช้เถระจะตั้งใจสดับ ทรงจำเอาไว้ทั้งนั้น

ในสังคยานาก็ท่องเหมือนปาฏิโมกข์ไง ท่อง๑๐ ผิด ๑ ก็เป็นเข้าใจตรงกันว่า ใจความเป็นอย่างนี้

 

ส่วนตัวแล้ว คำว่าบัญญัติสัทธรรมปฏิรูป

มองไปที่ไม่ศึกษา แล้วสอนตามความเข้าใจตน แตกเป็นลัทธิ แตกเป็นความเห็นทิฏฐิ

หนักเข้าแตกเป็นนิกาย ยกตนเป็นแนวทางของตน

พวกนี้ อันตราย

 

ดูที่ตรัสว่า
ถ้าบทและพยัญชนะ
เหล่านั้น สอบลงในสูตรก็ไม่ได้ เทียบเข้าในวินัยก็ไม่ได้

ตรงนี้พระอาจารย์ท่านได้นำไปแปลเเละ
เทียบเคียงดูเเล้วถึงได้มาอธิบายไว้
ก็คือคำที่สาวกมาบัญญัติใหม่ ก็จะถูกตัดทิ้งไป

ถ้าเกิดว่านายมาบอกว่าที่เรียนอยู่นั้นดีอยู่ ก็ตามใจ ไม่มีใครห้ามไว้หรอก

 

พระสูตร ๑๐) ใช้คำสอนแทนพระองค์
อานนท์ ! ความคิดอาจมีแก่พวกเธออย่างนี้ว่า
ธรรมวินัยของพวกเรามีพระศาสดาล่วงลับไปแล้ว
พวกเราไม่มีพระศาสดา ดังนี้
อานนท์ ! พวกเธออย่าคิดอย่างนั้น
อานนท์ ! ธรรมก็ดี วินัยก็ดี
ที่เราแสดงแล้ว บัญญัติแล้ว แก่พวกเธอทั้งหลาย
ธรรมวินัยนั้น จักเป็นศาสดาของพวกเธอทั้งหลาย
โดยกาลล่วงไปแห่งเรา
(มหาปรินิพพานสูตร มหา.ที. ๑๐/๑๕๙/๑๒๘)
อานนท์ ! ความขาดสูญแห่งกัลยานวัตรนี้ มีในยุคแห่งบุรุษใด
บุรุษนั้นชื่อว่าเป็นบุรุษคนสุดท้ายแห่งบุรุษทั้งหลาย...
เราขอกล่าวย้ำกะเธอว่า...
เธอทั้งหลายอย่าเป็นบุรุษพวกสุดท้ายของเราเลย

 

เเล้วต่อไปคงไม่ได้ไปตั้งลัดธิอะไรเเข่งกับใครนะถ้า ดูจากลักษณะเเล้ว มีสิทธิอยู่
เห็นคำที่พระองค์ตรัสไว้ดีเเล้วนั้นผิด เเต่ ยกคำของสาวกนั้นถูก อะ ตามสบายเล็ย

 

(ping-love(ping-love(ping-love

 

อย่างนี้ดีกว่าก็ลองไปหยิบคำมาให้ดูสักหน่อยสิที่ว่าเป็นคำของพระตถาคต
ถ้าคุณยังคิดว่าคำตถาคตนั้นมีความหมายอยู่นะ
ถ้าไม่มีเเล้ว ผมก็ไม่รู้นะ ก็คงผิดสายกัน ถึงคุณจะรู้อะไรนะเยอะ คงบอกผมได้อยู่ เเต่เป็นเปือก เท่านั้นละ เพราะไม่ได้ทำความเข้าใจคำของตถาคตเลย เอาเเต่ความรู้ผู้อื่นเป็นหลัก
ถ้าคิดว่ามีคำพระองค์บ้างก็ยกมานะ

 

คำถามที่แล้ว ยังไม่ตอบเล๊ย

 

มันมี ๓ กรณี ที่เข้าใจกันว่า นี้เกินจากพระไตรปิฏก

ในยุคพระเจ้าอโศ เดียรถีย์มาแฝงตัวเยอะ บวชไม่พอยังแสดงทัศนะตีความเอาเอง
จนทำให้เกิดความสับสนในความหมาย คลาดเคลื่อนไปจากคำสอน

ตรงนี้เกิดคำภีร์ กถาวัตถุขึ้นมา ซึ่งเป็นคำภีร์ใหม่ที่สุดในพระไตรปิฏก
แต่เจตนาเพื่อชี้ให้เห็นว่า มติเถรวาทมีทัศนะอย่างนี้ มติอื่นมีทัศนะทางธรรมอย่างนี้
นี่เจตนา ซึ่งก็ไม่ได้แต่ขึ้นลอยๆ เพราะต้องได้รับการตรวจทาน ยอมรับจากคณะสงฆ์เถระ


กรณี เกจิยกเอง ไม่ศึกษา ฟังมาน้อย
การปฏิบัติย่อมมีความคลาดเคลื่อนได้ สำคัญสภาวะอุปกิเลส ไม่มีกิเลสมานานจนเข้าใจเองว่าได้คุณวิเศษก็มี
หรือพบสภาวะธรรม ปิติ นิมิต หรือสงบสุขในฌาณ ก็สำคัญว่าถึงที่สุด จนเกิดทัศนะทางธรรมผิดๆก็มี
ข้อนี้ก็มีมาในสมัยพุทธกาลแล้ว จึงเป็นที่มาในสัลเลขสูตร


กรณีปกรณ์รุ่นหลัง คือศึกษามาก ค้นคว้ามาก แล้วบอกปัดอารยะธรรมพุทธที่สั่งสมมา
คว่ำหมดว่าไม่ใช่พุทธพุจน์ นี้นั้นบัญญัติขึ้นมาใหม่บ้าง
หารู้ไม่รากเหง้าที่ตนคว่ำอยู่นั้น ตนเองได้เผลอแต่งปกรณ์ ตำรา บัญญัติขึ้นมาใหม่ให้ชนรุ่งหลังคว่ำแล้ว

มันไม่ต่างเอาพระวจนะมาแสดง แล้วแสดงทัศนะตนขยายลงไปนั้นแล
ซึ่งก็ไม่ต่างจากลักษณะของอรรถกถาที่มีอยู่แล้ว

นี่ก็ต้องดูรวมๆและลึกเป็นประเด็นลงไป ไม่ใช่เหมาหมด

 

ก็เหมาเอา ยกเอาเองว่า ว่าผู้นี้ผู้นั้นไม่ฟังพระไตรปิฏก ไม่ศึกษาพระธรรม

ชอบคำนี้นะ " พระธรรมสอดคล้องกันหมด ไม่ขัดกันเลย "

ก็ลองยกมาซักพระสูตร หรือในอภิธรรมก็ได้ ว่าตรงไหนที่ขัดแย้งกัน

 

การเทียบพระไตรปิกฏ โดยส่วนตัวไม่ได้ไปเปลี่ยนแปลง ถ้อยคำใดใด

อ่านไป ทำไป ดูว่ากิเลสเราลดลงไหม อ่านแล้วเก่ง ทำแล้วเก่ง

อันนี้ ก็ต้องยิ่งปฏิบัติมากขึ้น ให้สวนทางกับการอ่าน

จนกว่ากิเลสมันลดลง จากการปฏิบัติของเราจริง ๆ

 

คุณเหมียวครับ

นายหลงออกตัวมาตลอด ไม่เคยลบหลู่พระพระธรรมในพระไตรปิฏกเลย

คำกถาคตทั้งนั้น พระวจนะทั้งนั้น

แม้ในเถระกถา พระอรหันต์สาวกกล่าวพระกถา พระสารีบุตรแสดงพระกถา

พระพุทธเจ้ายังสาธุการ อนุโมทนา

แปลว่า รับรองแล้ว ถูกไหม

หากผิดจากที่แสดง

พระพุทธอง๕ืก็รับรองแล้ว ว่าทัศนะอย่างนี้ โมฆะบุรุษ ถูกไหม

พระไตรปิฏกน่ะ ไม่จำเป็นต้องไปแยกอะไรทั้งนั้น

 

เอาเป็นประเด็นไป

หากจะคุยทัศนะ ผลปฏิเวธ ก็อีกเรื่อง

ส่วนอ่านแล้วเก่ง อ่านแล้วไม่เก่ง ข้ามๆไปเถอะ มันเป็นทิฏฐิมานะที่แสดงอยู่

มีลูกตา มีพระไตรปิฏก มีความรู้ภาษาไทย ใครๆก็อ่านได้

 

^
ตำราในพระพุทธศาสนา 2สำหนักใหญ่ คือมหาจุฬา มี91เล่ม มหามงกุฏมี 45เล่ม เป็น พระไตรปิกฏที่อยู่วัดทั่วประเทศ รัชกาลที่5ตั้งขึ้นมา 2สำนักใหญ่นี้
เอาข้อมูลมาจากไหน?ก็จาก บาลีสยามรัฐ รัชกาลที่5เป็นผู้ นิมนพระ100กว่ารูปมาประชุมที่วักพระเเก้ว ช่วยกัน แปลจากอักษรขอมเป็นอักษรสยาม ทำปี 2431 - 2436 หลักฐานที่ใช้เอามาจากไหน ก็คือเอามาจากใบลาน จากรัชากาลที่1 ที่หอมณเฑียรธรรม ร.1 จัดนิมนพระมา200กว่า ช่วยกันคัดรอกจากพระไตรปิฏก เพราะหลักฐาณจากอยุธยา โดนเผ่าทั่งหมด
ร.1อยากมีหลักฐานเก็บไว้ในประเทศ ยืมพระเทศลาว ประเทศลามัน ใช้เวลาอยู่6 เดือน งานนี้ถึงเสร็จ
เเล้วประเทศพวกนี้เอามาจากไหน ก็คือเอามาจากเสาหินอโศกมหาราช เเต่ก่อนใช้การทรงจำ
พระเจ้า เก็บข้อบอกที่เสาหินอโศก
จากเสาหิน เป็นใบราณ เเละ ตอนนี้ก็หายากที่เป็นพุทธวัจนะล้วนๆนะ

 

นายหลง กำลังจะบอกเราว่า นายหลง ละมานะ ได้แล้วใช่ไหม

อนุโมทนาด้วย

ส่วนเรากิเลส จนเต็มกบาล ถึงได้พยายามเอาออก คือ ซื่อสัตย์กับตัวเอง

 

เอาเเบบนี้ดีกว่าถาคิดว่าถูกต้องศึกษาไปนะครับ คุณหมาครับ
ผมคงไม่อยากจะสอนคนเเบบคุณเท่าไหร่หรอกนะ
เพราะทิฏฐิเยอะเหลือเกินครับ พอละ

 

ก็เป็นเรื่องทีดีครับ เรื่องส่งเสริมพระวจนะ เรื่องรักษาไว้ ก็เป็นเจตนาดี

แต่ศึกษาพระวจนะ บางทีก็ต้องอาศัยหลายๆพระสูตรเพราะเข้าใจภาพรวม

บางทีลงเป็นรายพระสูตรยังไม่เข้าใจก็ต้องอาศัย อรรถกถาช่วยขยายความ

ก็กลายเป็นตีคู่กันมาอีก

มันก็วลๆอยู่อย่างนี้ตามยุคสมัยล่ะครับ


อย่างในพระไตรปิฏกนั้น อ่านพระวินัยรู้เรื่อง อ่านพระสูตรรู้เรื่อง แต่พออ่านพระอภิธรรมกลับไม่รู้เรื่อง

เพราะในนั้นอภิบายสภาวะปรมัตถ์บัญญัติล้วน

เมื่อไม่เข้าใจก็ต้อง ย่อออกมาให้เข้ากันง่ายๆ เพราะเนื้อหาลึกซึ้งเหลือเกิน

บางทีย่อให้เข้าใจง่ายก็รู้สึกไปลึกซึ้ง ก็ขยายให้กว้าง ให้ลึกลงไปอีก

บ้างก็แตกเป็นปกรณ์ ซึ่งอภิธรรมสังคหะที่เขาใช้เรียนกันก็เป็นตำราย่อและขยายในพระอถิธรรมปิฏก นอกเหนือจากอรรถกถาอีกที

สุดท้ายก็วกกลับไปศึกษา พระสูตร พระอภิธรรมปิฏกอีกที วันก็วลๆอยู่อย่างนี้

แต่ประโยชน์คือ เวลากลับไปศึกษาพระสูตรนั้น สาวกอภิธรรมจะมองเห็นองค์ธรรมที่พระพุทธองค์แสดงได้ชัดเจน

และสอดคล้องกับทัศนะอรรถกถา


เป็นความเป็นนะครับ

 

อืมมๆ รับคำอนุโมทนาครึ่งเดียวนะ

เพราะ รู้มานะเป็นพักๆ เดี๋ยวมีเดี๋ยวไม่มี ^^

 

คุณเหมียวก็แสดงทิฏฐิอยู่มิใช่หรือ ^^


ไม่เอาสิ ไม่จำเป็นต้องสอนกัน แค่ตักเตือนกันก็ได้

ฟังคำสอนในพระธรรมดีที่สุดครับ

ได้ชื่อว่าฟังธรรมสัตปุรุษ เป็นเหตุให้ศรัทธาบริบูรณ์