คุยกันฉันท์เพื่อน - ( ๔๑) ^_^

^ ___ ^ ^ ___ ^ ^ ___ ^

 

ดีจังเลยจ้ะ...

พี่ว่านะ... ไม่ว่าใครจะเชื่อหรือไม่เชื่อเว่าภัยพิบัติใหญ่จะมาหรือไม่ก็ตาม...

มีองค์กรหลาย ๆ องค์กรที่เตรียมการรับมือกับเรื่องภัยธรรมชาติไว้ในระดับหนึ่ง...

เพราะจริง ๆ แล้วไม่จำเป็นว่าจะต้องรอให้เกิดเป็นภัยใหญ่ขนาดคนตายไปครึ่งค่อนโลก แล้วถึงจะต้องมาเตรียมการรับมือกัน...

เพราะภัยจริง ๆ ก็เกิดกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันอยู่แล้ว... ถ้าเราไม่ประมาท ป้องกันกันไว้ก่อน ก่อนที่จะต้องรอให้มีอะไรเกิดขึ้น... ก็นับเป็นเรื่องดี...

ยิ่งถ้ามีภัยใหญ่มาจริง ๆ... การเตรียมการที่มี (ถึงจะเตรียมสำหรับรับภัยกลาง ๆ) ก็ยังช่วยลดการสูญเสียให้น้อยลงได้เยอะเลย...

กันไว้ดีกว่าแก้... เนอะ

 

วันนี้ขออนุญาตเพื่อน ๆ ทุกท่านเล่าความประทับใจส่วนตัวเล็ก ๆ น้อย ให้ฟังหน่อยนะคะ...

ตอนนี้ธรมีโอกาสได้เป็นครูผู้ช่วยสอนเด็ก ๆ ประถม ๑ (International Program) ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง...

เด็กๆน่ารักมากเลยค่ะ... มีเด็กๆหลายเชื้อชาติด้วยกัน... พื้นฐานความรู้ทางภาษาไทย และอังกฤษก็ต่างกัน...

(โห! แต่ขอบ่นหน่อยเถอะค่ะ... หลักสูตรที่ให้เด็ก ๆ เรียนยากมากสำหรับเด็กแต่ละวัย เช่นนะคะ... ตามหลักสูตร เด็กๆ ต้องรู้จักโครงสร้างของโรงเรียน ต้องมี ผอ. ครูใหญ่ อาจารย์ใหญ่ ว่าคือใคร มีหน้าที่ทำอะไรในโรงเรียน... วิชาวิทยาศาสตร์เด็กๆ ต้องรู้จักรากแก้ว รากแขนง ลำต้นบนดิน ลำต้นใต้ดิน ใบเดี่ยว ใบประกอบ กลีบเลี้ยง กลีบดอก เกสรตัวผู้ เกสรตัวเมีย... ทุกอย่างนั้นคืออะไร ทำหน้าที่อย่างไร... เป็นต้น


เด็ก ป.๕ ต้องเรียนรู้เกี่ยวกับโรงงานนิวเคลียร์ พลังงานนิวเคลียร์... เด็ก ป.๖ ต้องเรียนรู้เกี่ยวกับความต้องการทางเพศ และการร่วมเพศ... เป็นต้น

นี่มันอะไรกันเนี่ย....)

กลับเข้าเรื่องกันต่อ.... อย่างที่บอกไปแล้วน่ะค่ะ... เด็ก ๆ มีหลายเชื้อชาติ มีความสามารถทางการศึกษาต่างกัน... แต่สิ่งหนึ่งที่เด็ก ๆ มีเหมือนกัน คือ ความสะอาดบริสุทธิ์ของจิตใจ... เด็ก ๆ จดจำทุกอย่าง ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี...

จะเห็นได้ชัดเจนเลยว่า... การหล่อหลอมจากที่บ้านมีความสำคัญต่อเด็กๆ มาก...

ทุกครอบครัวรักและต้องการให้ลูกๆ ของตัวเองเก่ง และเป็นคนดี...

แต่... คำว่า "เก่งและดี" ของแต่ละครอบครัวก็แตกต่างกันไป...

ขึ้นอยู่กับมุมมองชีวิตที่เป็นเบ้าหลอมของแต่ละครอบครัว...

ก็หวังว่าเด็กๆ จะเป็นคนดีของครอบครัว สังคม และประเทศชาติกันต่อไป

^ ^ ขอกระซิบดัง ๆ... อยู่กับเด็กๆ นี่สนุก และมีความสุขมากเลยค่ะ... ^ ^

 

^ ^...

วันนี้มีเรื่องเกี่ยวกับงานสัมมนามาเล่าให้ฟังค่ะ... ตอนแรกตั้งใจว่าจะเล่าให้ฟังเมื่องานสัมมนาทุกภูมิภาคจบลงแล้ว...

แต่ตอนนี้พิจารณามรณานุสติเกือบทั้งวัน... เลยคิดว่า เอ! ถ้าเราตายลงไปก่อน เล่าก็อดเล่าสิเนอะ...

เลยขอมาเล่าให้ฟังก่อนค่ะ...

การเตรียมจัดงานสัมมนาที่จัดในกรุงเทพ ฯ กับที่จัดตามต่างจังหวัดนี่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเลยค่ะ...

จัดในกรุงเทพฯ พวกเราคงพอนึกภาพออกนะคะ... ทุกท่านคงคุ้นเคยกันพอสมควร... ธรจึงขอข้ามไป...

ตอนแรกที่จัดตามต่างจังหวัด ธรก็ตั้งใจว่า เอาน่ะ...

- หาสถานที่ได้ (วัด - ซึ่งพระเดชพระคุณพระอาจารย์เจ้าอาวาสของแต่ละที่ส่วนใหญ่ท่านก็เมตตาอยู่แล้ว... แต่ก็ต้องติดต่อหาหลายที่อยู่เหมือนกันค่ะ กว่าจะได้ในแต่ละภูมิภาค)

- เรียนเชิญวิทยากร

- กราบเรียนพระอาจารย์แต่ละที่ขอช่วยประชาสัมพันธ์ และบอกบุญญาติโยมนำอาหารมาจัดตั้งเป็นโรงทานส่วนหนึ่ง... แต่ธรได้มอบค่าใช้จ่ายในเรื่องที่เกี่ยวกับอาหาร เครื่องดื่ม (สำหรับคนพันคน ในแต่ละภูมิภาค)) และค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ที่ทางวัดอาจต้องมี ไว้ให้กับพระอาจารย์ทุกท่านก่อนที่งานจะเริ่มแล้ว... (เพราะไม่ทราบว่าจะมีใครร่วมบุญด้วยหรือไม่ เพราะเท่าที่ทราบมีแต่คนบอกว่า ถ้าเป็นงานบุญเกี่ยวกับศาสนา ทุกคนเต็มที่ แต่นี่เป็นงานทางโลก ทำแล้วไม่ได้บุญ ไม่ค่อยมีใครสนใจเท่าไหร่)

- พิมพ์เอกสารคู่มือภัยพิบัติสำหรับแจกฟรีในงาน... สำหรับที่ละพันเล่ม ทั้งหมด ๗ ครั้ง (ทั้งก่อนและหลังน้ำท่วม)

- จัดเตรียมชุดมหาสังฆทานสำหรับทุกภูมิภาค

- จัดเตรียมของที่ระลึกสำหรับวิทยากรทุกท่านในแต่ละภูมิภาค (เรียนทุกท่านไปว่าธรมีงบจำกัด เพราะหาสปอนเซอร์แล้ว ไม่มีใครสนใจเลย... มีแต่คนถามว่า จะทำไปทำไม ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไรเลย เราก็ไม่เห็นจะได้อะไรเลย ฯลฯ)

- พอดีธรมีเงินเก็บอยู่ก้อนหนึ่ง ที่ธรเก็บจากค่าขนมหยอดกระปุกมาเองทุกวันตั้งแต่เล็ก ๆ จนโตมา... ตั้งแต่เด็ก ธรก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าจะเก็บเงินเอาไว้ทำอะไร รู้แต่ว่า ต่อไปมันต้องใช้ และรู้สึกมาตลอดว่า ไม่ใช่เอาไว้สำหรับใช้จ่ายอะไรฟุ่มเฟือยส่วนตัว... ตอนนี้เข้าใจแล้วค่ะ ^^ )โชคดีที่มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ดอกเบี้ยในธนาคารค่อนข้างสูง ถ้าจำไม่ผิด ได้ร้อยละ ๑๓ ตอนนั้น เลยมีเงินเพิ่มพอสมควร... แต่พอจะปี ๒๐๐๐ ใครๆว่าระบบคอมฯ จะล่ม เลยถอนเงินทั้งหมดมาเก็บไว้กับตัว... พออีกไม่นานก็เกิดเศรษฐกิจไทยล่มครั้งใหญ่ ทุกคนคงจำกันได้... เลยไม่ได้เอาเงินก้อนนี้เก็บใส่เข้าธนาคารอีกเลย...

ตอนแรกคิดว่า... เอ้อ! จัดงานสัมมนาไปแล้วคงมีเงินเหลือสักครึ่งนะ เผื่อจะได้ไว้ใช้ตอนแก่ที่ต้องอยู่คนเดียว (ธรไม่คิดจะสร้างครอบครัวของตัวเองในชาตินี้... บอกคุณแม่เอาไว้ตั้งแต่เด็ก ๆ ที่จำความได้... เพราะตั้งแต่เล็ก ๆ คิดแต่อยากจะบวชพระอย่างเดียว... * *" ... แต่เพราะเป็นผู้หญิงเลยอดเลย แต่ก็ไม่เคยคิดอยากจะมีครอบครัวกับใครเคา)

เอาเข้าจริง ๆ เงินก้อนนี้ทั้งก้อน หมดแบบพอดิบพอดี... อะไรจะปานนั้น...

ธรมีญาติผู้ใหญ่ช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายอยู่ ๔ กลุ่ม คือ คุณแม่ (ท่านช่วยมากเลยสำหรับภูมิภาคแรกที่จัด ตั้งแต่ก่อนน้ำท่วม แต่พอรู้ว่าต้องใช้งบเยอะเกินที่ตั้งเป้าไปเยอะเลย... ธรเลยไม่กล้าเรียนเล่าให้ท่านฟังเวลาที่จะจัดงาน หลังจากน้ำลดแล้ว เพราะเกรงใจท่านค่ะ) คุณน้าผู้หญิงสมทบมา ๒๐๐๐๐ คุณน้าผู้ชายสมทบมา ๑๐๐๐๐ พี่ ๆ เพื่อน ๆ ที่ทราบข่าวก็จะสมทบเข้ามาท่านละ ร้อยสองร้อยบ้าง ท่านละพันสองพันบ้าง...

ขอน้อมกราบโมทนาและกราบขอบพระคุณทุกท่านเป็นอย่างสูงมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ...

- ด้วยความที่ด้อยประสบการณ์.... ธรคิดว่า เอ้อ! แค่นี้ก็เสร็จแล้วเนอะ...

......................................................................................

 

พอเอาเข้าจริง ๆ มันไม่จบค่ะ...

ธรต้องทำเรื่องเรียนเชิญท่านผู้ว่าราชการจังหวัดของทุกจังหวัดให้มาเป็นประธานเปิดงาน...

เพื่อความเหมาะสม และอะไรหลาย ๆ อย่าง...

ตอนแรก ธรตั้งใจจะทำจดหมายเรียนเชิญไปถึงข้าราชการท้องถิ่นทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับงาน... แต่คนที่ศาลาว่าการของท่านผู้ว่าที่จังหวัดหนึ่ง... บอกว่า...

โอ๊ย! ไม่ต้องหรอกคุณ พอคุณเรียนเชิญท่านผู้ว่า เดี๋ยวท่านผู้ว่าท่านจะสั่งการลงไปเองทุกระดับชั้น... ถ้าคุณไปเรียนเชิญเอง มันจะเป็นการทำงานซ้ำซ้อนกัน...

เอ้า! เขาบอกมาแบบนี้ เราก็ต้องเชื่อ เดี๋ยวไปทำให้ระบบเขาเสียจะเดือดร้อนเขาอีก ก็เลยไม่ทำเรื่องแจ้งอะไรกับใครอีก...

ต่อมาก็เรียนเชิญวิทยากร... ธรต้องการวิทยากรที่มีประสบการณ์ตรง ที่เกี่ยวกับภัยพิบัติ (ขออนุญาตไม่ระบุรายละเอียดนะคะ)... เลยติดต่อไปหลายหน่วยงานมาก เกือบ ๕๐ หน่วยงานได้มั้งคะ... รายชื่อที่จดไว้เพียบเลย...

หลาย ๆ ที่ ผู้ที่ติดต่อด้วยก็น่ารักมาก ๆ เลย... ให้ความช่วยเหลือ ติดต่อประสานให้เป็นอย่างดี... แต่จะได้วิทยากรมาร่วมงานหรือเปล่า นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่งนะคะ...

แต่บางที่... จริง ๆ ธรก็ต้องกราบขออภัยแต่ละท่านอีกครั้งจริง ๆ ค่ะ... เผอิญจริง ๆ ที่ในขณะที่กำลังเรียนถามข้อมูลจากท่านเหล่านั้นทางโทรศัพท์... แล้วอาการหืดหอบกำเริบ... หายใจไม่ทัน เลยทำให้ฟังข้อมูลของแต่ละท่านได้ไม่ชัดเจน... เลยต้องรบกวนขอให้ท่านเหล่านั้นช่วยกรุณาบอกทวนให้อีกครั้ง...

เลยโดนท่านเหล่านั้นตำหนิเอา...

"อะไรกันนี่! บอกไปแล้วยังจดผิดอีก... ทำงานประสาอะไรนี่... แค่นี้ก็ทำไม่ได้... ฯลฯ..."

สิ่งที่ธรทำได้ คือ "กราบขอประทานโทษค่ะ... พอดีไม่ค่อยสบาย... ขอช่วยกรุณาทวนให้อีกสักครั้งได้ไหมคะ..." "กราบขอประทานโทษค่ะ" "กราบขอประทานโทษค่ะ"....

เพราะธรก็ทราบดีค่ะว่างานของแต่ละท่านก็มากมายอยู่แล้ว... แค่ธรไปรบกวนเวลาของพวกท่าน ธรก็เกรงใจมากแล้ว... นี่ยังไปทำให้ท่านเสียเวลาเพิ่มอีกจนท่านรำคาญ...

ถึงตรงนี้... ก็คงได้แต่พูดว่า "กราบขอประทานโทษจริง ๆ ค่ะ และกราบขอบพระคุณทุกท่านที่กรุณาสละเวลา ให้ความอนุเคราะห์ช่วยเหลือติดต่อประสานในเรื่องของการจัดสรรวิทยากร ไม่ว่าจะได้หรือไม่ได้ก็แล้วแต่ ให้กับการจัดงานสัมมนาเตือนภัยพิบัติ ๕ ภูมิภาค ๗ ครั้ง "๓ ต. ต่อชีวิต เพิ่มทางรอดจากภัยพิบัติ" ในครั้งนี้มา ณ ดอกาสนี้ด้วยค่ะ"

 

เรื่องต่อไปที่ต้องจัดการคือ...

ติดต่อหาเช่าเครื่องฉาย พร้อมจอโปรเจคเตอร์สำหรับใช้ในงาน... ถ้าจังหวัดไหน... ภายในจังหวัดไม่สามารถหาร้านเช่าภายในตัวเมืองได้... ก็ต้องเช่าจากกรุงเทพฯ ไป... พร้อมออกค่าเดินทาง รวมถึงค่าที่พักให้ทีมงานเขาด้วย...

- ถ้าเป็นภูมิภาคที่ไปเช้าเย็นกลับได้... ก็ออกค่าโดยสาร หรือค่าเช่ารถ พร้อมค่าน้ำมันให้แต่ละท่าน...

ถ้าเป็นภูมิภาคที่อยู่ไกล ๆ... ก็ออกค่าเครื่องบิน รวมทั้งค่าเดินทางอื่น ๆ ให้เช่นกัน...

แต่... วิทยากรแต่ละท่านเมตตามาก ๆ เลยค่ะ... ท่านพยายามช่วยประหยัดค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็นทั้งหลายให้ธรด้วย... เช่น ดร.อาจอง ชุมสาย ณ อยุธยา... ท่านอุตส่าห์นอนมาในรถทัวร์... ตลอดทั้งคืน เพื่อช่วยให้ธรประหยัดค่าที่พัก และค่าเช่ารถตู้ให้ท่านค่ะ... และท่านอื่น ๆ ก็เช่นกัน...

น้อมกราบขอบพระคุณทุกท่านมาด้วยความสำนึกในน้ำใจ ความดีงามของของทุกท่านมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ...

 

พอถึงวันที่จัดงานในตอนแรก...

ธรโดนข้าราชการท้องถิ่น รวมถึงผู้นำชุมชนทั้งหลาย ตำหนิว่าจัดงานยังไง ไม่มีใครรู้เรื่องเลย...

แต่ธรส่งจดหมายไปตามสื่อต่าง ๆ ทั้งวิทยุ โทรทัศน์ หนังสือพิมพ์ ทั้งส่วนกลางและส่วนภูมิภาค... เพื่อขอความกรุณาช่วยประชาสัมพันธ์งานให้ด้วย...

ที่ส่งข้อมูลไปตามสื่อต่าง ๆ ไม่ใช่เพราะอยากดัง หรืออยากเป็นข่าว...

แต่ได้แจ้งให้ทุกหน่วยงานเหล่านั้นทราบว่า... ขอช่วยกรุณาเผยแพร่ข้อมูลที่วิทยากรแต่ละท่านได้พูดในงาน... เพื่อจะได้ก่อประโยชน์ให้เกิดกับคนทุกคนที่ได้รับรู้ข้อมูลอย่างเต็มที่... พวกเขาจะได้สามารถป้องกัน ช่วยเหลือ และฟื้นฟู ตัวเองและชุมชนของพวกเขาได้ ถ้าความช่วยเหลือไปถึงล่าช้า...

พวกเขาจะได้มีโอกาสรอดจากภัยต่าง ๆ มากขึ้น มีความสูญเสียน้อยลง...
...

เพราะฉะนั้น... ในวันงานช่วงแรกมีคนมาร่วมงานประมาณแค่ ๒๐๐ - ๓๐๐ คนได้...

เอาน่า... ได้แค่ไหนก็แค่นั้น...

พอดีน้ำท่วมใหญ่....

ธรเลยนำประสบการณ์จากตรงนั้นมาใช้แก้ตัว แก้ข้อผิดพลาดที่เกิดขึ้น...

สำหรับการจัดงานสัมมนาหลังน้ำท่วม และกราบขออนุญาตพระอาจารย์จัดงานในภูมิภาคที่จัดไปแล้วใหม่อีกครั้ง... เพื่อประโยชน์อย่างเต็มที่ที่สุดของคนในชุมชนนั้น ๆ

 

ธรจัดการทำจดหมาย และส่งไปถึงทุกหน่วยงาน ทุกกรมกอง ทั้งฝ่ายข้าราชการ และชุมชน...

จดหมายที่ส่งไปทุกภูมิภาครวมกันมากกว่า ๕๐๐ ฉบับได้...

เดินทางไปติดต่อข้าราชการในท้องที่ และ "รุมถูกสัมภาษณ์" เช่น...

"คุณมาจัดแบบนี้ คุณมีผลประโยชน์อะไรแอบแฝงบ้างหรือเปล่านี่"

"คุณเป็นเสื้อเหลืองหรือเสื้อแดง..."

"คุณจะหาเสียงให้พรรคการเมืองไหน"

"คุณมาจัดแบบนี้... คุณจะจัดไปทำไม ไม่มีใครสนใจฟังหรอก"

"ฯลฯ"

พอถึงวันงานครั้งแรกหลังน้ำท่วม...

ทุกคนยังหวังให้มีคนมาร่วมงานสัก ๕๐๐ เถอะ... เพราะนั่นคือประโยชน์ของผู้เข้าร่วมงานเองทั้งสิ้น...

แต่ก็ไม่ถึง...

เพราะ...

มีหลาย ๆ ท่านมาเล่าให้ฟังว่า พอไปเชิญชวนชุมชนทั้งหลายมาร่วมงาน...

แจ้งถึงประโยชน์ ที่พวกเขาจะได้รับ โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายแต่อย่างใด...

สิ่งที่พวกเขาถามกลับมาคือ

"ถ้ามาร่วมงานแล้ว พวกเราจะได้เงินเท่าไหร่ คนละกี่ร้อย"

* *

 

ตอนนั้น... บอกตรง ๆ ว่าท้อมาก...

มันเหนื่อยมาก ๆ เลย... ทั้งกายใจ...

โชคดีที่ธรได้เกิดมา
- ได้พบพระพุทธศาสนา... ทำให้ธรมีกำลังใจที่จะดำเนินตามรอยพระบาทแห่งองค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าทุก ๆ พระองค์ได้... ดำเนินตามรอยเท้า "พ่อ" พระอาจารย์ทุก ๆ ท่านของธรได้...

- ใต้ร่มพระบารมีแห่งองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว องค์สมเด็จพระราชินีนาถ และพระบรมวงศานุวงศ์ทุก ๆ พระองค์... ที่ทรงงานหนักเพื่อพสกนิกร "ลูกๆ" ของท่าน... อย่างไม่เห็นแก่เหน็ดแก่เหนื่อย...

- ได้มีคุณพ่อ (เลี้ยง) และ คุณแม่ ที่อยู่ในหนทางแห่งสัมมาทิฐิ... ที่คอยให้ความช่วยเหลือคนอื่นไปทั่ว ทั้ง ๆที่หลาย ๆ ครั้งตอนที่ยังเด็ก พวกเราเองก้เกือบไม่มีอะไรจะกินแล้ว... แต่พอมีคนมาขอความช่วยเหลือ ท่านทั้งสองก็ไม่เคยเลยที่จะลังเลที่จะพยายามช่วยคนเหล่านั้นเต็มกำลังเท่าที่จะทำได้

- เพื่อน ๆ กัลยาณมิตรทั้งหลายที่ทุ่มเททำงานทั้งทางโลกและทางธรรม เพื่อการสาธารณะ เพื่อประโยชน์ของส่วนรวมโดยไม่ย่อท้อ...

ทุกๆพระองค์ ทุกๆท่าน เหล่านั้นเป็นกำลังใจ เป็นแบบอย่างให้ธรไม่ยอมหยุดที่จะจัดงานให้ครบทุกภูมิภาคให้ได้...

น้อมกราบโมทนาและกราบขอบพระคุณด้วยเศียรเกล้าแทบเบื้องพระบาทแห่งองค์พระศาดาจารย์ พระอาจารย์ ครูบาอาจารย์ทุก ๆ พระองค์ ทุก ๆ องค์ ทุกๆท่าน...

น้อมกราบโมทนาและกราบขอบพระคุณด้วยเศียรเกล้าแทบเบื้องพระบาทแห่งองค์พระมหากษัตริยาธิราชเจ้าทุก ๆ พระองค์ องค์สมเด็จพระราชินี (นาถ) คู่บุญบารมีแห่งจอมกษัตริย์ไทยทุก ๆ พระองค์...

น้อมก้มกราบโมทนาและกราบขอบพระคุณด้วยดวงใจทั้งดวงนี้แทบเท้าคุณพ่อ (ผู้ให้กำเนิด) คุณพ่อ (ผู้คอยอุ้มชูเลี้ยงดู) และคุณแม่ (ผู้เป็นทุกอย่างของลูก) มาด้วยความความรัก เคารพยิ่ง...

ขอกราบโมทนาและกราบขอบพระคุณในจิตเจตนาที่แน่วแน่มั่นคงของเพื่อน ๆ กัลยาณมิตรทุกท่านที่ทำเพื่อส่วนรวมโดยไม่ย่อท้อ เห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อยยากลำบากที่ตัวเองจะได้รับเลย...

 

ธรทำสมาธิ... ตามปกติที่ทำเป็นประจำทุกวัน...

แล้วอยู่ ๆ ก็มีข้อความขึ้นมาบอกว่า...

"ให้ทำเรื่องเชิญไปที่โรงเรียนของทุกภูมิภาค ให้พานักเรียนมาร่วมฟัง และมอบเงินทุนการศึกษาให้แต่ละโรงเรียน"...

ก็คิด... เออ! จริงนะ ถ้าปกติมีชาวบ้านมาประมาณ ๒๐๐ - ๓๐๐ คน แล้วเชิญไปทางโรงเรียน ภูมิภาคละ สัก ๓ ที่ (งบมีให้ได้เท่านั้น) ที่ละหนึ่งหมื่นบาท เพื่อเป็นทุนการศึกษาของเด็ก ๆ เป็นทุนค่าอาหารกลางวันแก่เด็ก ๆ ฯลฯ... เด็ก ๆ ก็จะได้ประโยชน์จากตรงนั้นด้วย... ถ้ามีเด็ก ๆ มารวมกันได้อีกสักร้อย สองร้อย ก็คงได้ถึง ๕๐๐ นะ แต่ละที่...

ธรน้อมกราบเรียนถามพระอาจารย์แต่ละที่ถึงรายชื่อของโรงเรียน (เด็กโต) และส่งจดหมายแจ้งไปทันที...

ภูมิภาคแรกที่จัด ที่ทำการเรียนเชิญโรงเรียนมาเข้าร่วม...

มีท่าน ผอ. บางโรงเรียนต้องการจะสร้างเครือข่ายของตนเอง... ไปทำเรื่องประชุม เรียนเชิญ อีก ๑๑ โรงเรียนมาเข้าร่วมด้วย โดยไม่ได้แจ้งให้ธรทราบ จนอีก ๑ วันจะถึงวันงาน... แถมมีการบอกด้วยว่า... พระอาจารย์ท่านเห็นดีด้วยแล้วนะ...

ทั้ง ๑๑ โรงเรียน รวมนักเรียนมากันได้ ประมาณ ๒๐๐ คน (บางโรงเรียนมาแค่ ๗ คน)...

ธรเรียนปรึกษาพระอาจารย์ (และจริงอย่างที่เข้าใจ คือ ท่านไม่ทราบเรื่องด้วยเลย)...

และตัดสินใจว่า... เด็ก ๒๐๐ กว่าคนนั้น... น่าจะเป็นคนที่มีสิทธิรอดจากภัยทั้งหลาย และพวกเขาอาจจะสามารถไปช่วยคนอื่น ๆ ต่อไปให้รอดได้ด้วย... (เพราะทุกงาน ธรกราบนิมนต์พระอาจารย์ให้มีการเตรียมความพร้อมทางจิตด้วย... นอกเหนือจากความรู้การเอาตัวรอดแบบทางโลก)... แต่ ๑๑ ที่ ที่ละหมื่น...

จึงแจ้งให้พระอาจารย์ทราบว่ากราบขออนุญาต... มอบเงินให้โรงเรียนที่มาเข้าร่วมที่หลัง (เฉพาะภูมิภาคนี้... ถ้าที่อื่นมีอีก คงต้องพิจารณากันใหม่) แค่ที่ละ ๕๐๐๐ บาท... เพราะโรงเรียนชนบทส่วนใหญ่จะขาดแคลนงบประมาณมาก... เด้ก ๆ มีอาหารกลางวันกินกันไม่ค่อยจะพอบ้าง ไม่มีทุนการศึกษาบ้าง ฯลฯ...

ผอ. ท่านนั้นไม่พอใจธรนัก... แต่ก็ช่างเถอะ...

พอถึงวันงาน... กลายเป็นว่า... มีชาวบ้านมาร่วมงานไม่เท่าไหร่ มีเด็กนักเรียนมา ๒๐๐ กว่าคน... เอ้า! ตรงนี้ จะมีคนเท่านี้ก้เท่านี้....

เพราะ...

 

ไม่ว่าธรจะทำอะไร.... งานส่วนตัว หรือเพื่อส่วนรวม...

คติประจำใจของธร มีแค่

ทำงานตอนนั้นให้เต็มที่ ให้ดีที่สุดเท่าที่เวลา และทุกอย่างจะอำนวยให้ทำได้....

ส่วนผลมันจะออกมา ดี เลว แค่ไหน.... ธรพร้อมยอมรับกับผลที่จะเกิดขึ้น

 

เมื่อผลออกมาแบบนี้...

ธรทำตามคติของตัวเอง แบบที่เคยทำ....

พร้อมน้อมนำพระธรรมคำสั่งสอนจากองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า...

คำแนะนำสั่งสอนจากพระเดชพระคุณพระอาจารย์หลวงพ่อเล็ก (วัดท่าขนุน)... พระเดชพระคุณพระอาจารย์หลวงพ่อโนรี (วัดหนองหญ้าปล้อง).... พระเดชพระคุณพระอาจารย์หลวงปู่พวง (สำนักปฏิบัติธรรมถ้ำหินผาแดง)... และพระอาจารย์อีกหลาย ๆ ท่านที่ได้เมตตาแนะนำสั่งสอน

มาใช้...

นั่นคือ...

การวางอุเบกขา...

 

ธรได้ทำในสิ่งที่ธรควรทำแล้ว...

เหตุผลอื่น ๆ ที่ชาวบ้านไม่มาฟังคือ...

วิทยากรบางท่านเป็นคนของพรรคการเมืองนี้....

พวกเราเสื้อแดง... อย่าไปฟังนะ...

..............................................................

ต้องเรียนทุกท่านตามความสัตย์จริง...

ธรไม่เคยจะสนใจเลยว่าใครเหลือง ใครแดง... เรื่องพวกนี้ไม่เคยอยู่ในหัวธรเลย...

ไม่ว่าเหลือง ว่าแดง ก็มีทั้งคนดี คนไม่ดี...

สิ่งที่ตั้งใจก็แค่...

ขอให้ทุกคนมีสิทธิ์รอดชีวิตมากขึ้น... มีการสูญเสียพลัดพรากจากคนที่รัก และของที่รักให้น้อยที่สุด...

โดยใช้หลักพระธรรมคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าท่านมาเป็นเป็นหลักในการยึดเหนี่ยวจิตใจ...

ใช้หลักเศรษฐกิจพอเพียง แห่งองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวพระองค์ท่าน... มาเป็นหลักในการดำเนินชีวิตให้รอด ให้มีความสุขอย่างยั่งยืน...

โดยมีหลักวิชาการความรู้จากวิทยากรทั้งหลายมาช่วยให้ทุกอย่างสมบูรณ์ขึ้น...

เท่านั้นเองค่ะ ความตั้งใจของธร...

 

ส่วนเหตุผลอื่น... ก็จะมีคือ...

- ถ้าเป็นงานบุญ... มาร่วมแน่นอน

- ถ้ามีมหรสพ มีการแสดงด้วยก็ดีสิ

- ต้องทำสวนทำไร่ ไม่มีเวลามาฟังเรื่องพวกนี้หรอก...

......................................................................

เอาเถอะ.... ได้แค่ไหนก็แค่นั้น....

 

นอกจากที่กล่าวมาทั้งหมดแล้ว...

ธรอยากจะกราบขอบพระคุณเพื่อน ๆ ที่น่ารัก มีน้ำใจ และคิดถึงความสุขส่วนรวมมากกว่าความสุขส่วนตัว (ยังไงก็คงเอ่ยนามได้ไม่ครบ... ต้องกราบขออภัยด้วยค่ะ)

- กลุ่มแรกเลย คือ เพื่อน ๆ ทีมงาน ที่สู่อุตส่าห์ตรากตรำอดหลับอดนอนไปช่วยจัดการสิ่งต่าง ๆ ในงานสัมมนาแต่ละที่...

คุณ(พี่)มารีน (marine24)
คุณปู (ดอกขจร)
คุณนัฒธเดช
คุณนิก
คุณตุ้ย (ลิง เมืองละโว้)
คุณหนิง (Doughnut) และเพื่อน ๆ ไม่ว่าจะเป็นคุณสาว คุณตุ๊ก... ขออภัยค่ะ ยังจำชื่อได้ไม่ครบเลย

- ต่อมาคือ...

คุณตุ๊ก (ตุ๊กตาแก้ว) และคุณปู (ดอกขจร)(อีกครั้ง)... ที่ช่วยกรุณาทั้งหล่อพระเอง เป็นเครือข่ายช่วยกรุณาติดต่อ ประสานงาน ให้ธรได้รู้จักคนมากมายที่เมตตาเข้ามาช่วยกันอนุเคราะห์เรื่องพระบรมสารีริกธาตุ พระพุทธรูปขนาดต่างที่ ที่แต่ละท่านตั้งใจหล่อด้วยศรัทธาที่เต็มเปี่ยม... นั่นคือ คุณรุชชานนท์ และคณะ จากทีมพุทธานุภาพ... และอีกหลายคณะที่ธรจำไม่ได้แน่ว่าใครเป็นใคร...

ธรได้ ชุดตู้พระบรมสารีริกธาตุที่งดงามมาก ๆ... พระพุทธรูปหลากหลายองค์... พระผงบรรจุพระธาตุ (เท่าที่ผ่านมานี้ ไม่ทราบว่าจะถึง ๕๐๐๐ องค์ หรือกว่า)... สำหรับมาให้ทุกท่านได้ร่วมน้อมถวายกับชุดมหาสังฆทานที่ธรจัดเตรียมไว้... ได้นำมาร่วมเป็นของชำร่วย ของที่ระลึกให้แก่วิทยากรแต่ละท่าน... ได้น้อมนำให้พระอาจารย์ได้แจกให้แก่ผู้มาร่วมงานทุกคน...

กราบขอบพระคุณ คุณสนั่น (ขออภัยค่ะ จำ user name ไม่ได้ ใช่คุณ zz ไหมคะ... น่าจะใช่นิ)... คุณภู (คุณภูติอาคเนย์) ที่... ได้คอยแนะนำช่วยเหลือในหลาย ๆ เรื่อง... และได้แนะนำให้รู่จักกับคุณปู (อาสาดุสิต).. ซึ่งน่ารัก และมีน้ำใจมาก ๆ เลย ได้กรุณามาเป็นพิธีกรในงานให้ธรด้วย... แต่ธรเกรงใจเธอมากๆเลยค่ะ เพราะเธอมีงานที่ต้องทำเพื่อส่วนรวมมากมายเลย... ตอนหลังเลยไม่กล้ารบกวนเธออีก...

ชุมชนชาวบ้านทั้งหลายที่ศรัทธาต่อพระอาจารย์แต่ละท่านด้วยดวงจิตทั้งหมด... ช่วยกรุณามาเป็นทีมแม่ครัวอาสาสมัครบ้าง... ช่วยกันล้างถ้วยล้างจานที่ผู้เข้าร่วมงานใช้แล้วบ้าง... มาช่วยเสริฟน้ำให้กับผู้เข้าร่วมงานบ้าง... นำอาหารผักสดจากสวนจากไร่ของตัวเองมาช่วยงานบ้าง... นำอาหารและขนมมาร่วมงานบ้าง... ฯลฯ

คงจะมีอีกหลายท่าน หลายหน่วยงานเลยที่ธรตกหล่นไป... ต้องกราบขออภัยทุกท่านมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ...

อย่างไรก็ตาม...

ขอกราบขอบพระคุณทุก ๆ ท่าน ทั้งที่ได้เอ่ยนามและมิได้เอ่ยนามมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ...

ธรซาบซึ้งถึงน้ำใจของทุก ๆ ท่านมากเลยค่ะ...

กราบขอบพระคุณจริง ๆ ค่ะ...