นิทาน เรื่อง "พญานาค"

เรียกว่าจิต เกิดขบวนการเรียนรู้ เมื่อเรียนรู้จักสภาวะธรรมที่มากระทบแล้ว(ยกตัวอย่างเรื่องอารมณ์โกรธ) รู้ว่าผลจะออกมาเป็นเช่นไร....เมื่อรู้จักแล้วว่ามันเป็นทุกข์ นี้หว่า! (เช่น เครียด อาการหมุนๆ ฯลฯ)
จึง ละ ได้เองโดยอัตโนมัติ จิตจึงอยู่เหนืออารมณ์ไม่ถูกครอบงำ ใช่หรือไม่ครับ

 

อ๋อ.... ถ้าเป็นสภาวะอย่างที่ท่านหน่อฯ กล่าวมา ก็เข้าใจแล้วค่ะ มันเป็นกระบวนการของจิต ในการจัดการสภาวะที่ไม่พึงประสงค์ เข้าใจถูกหรือยังเนี่ย ก็เรามันนักปฏิบัตินี่นะ ก็เลยไม่ค่อยเข้าใจกับทฤษฎีเท่าไหร่

 

ไม่ต้องงง.ค่ะ ธรรมชาติ มันก็เกิดขึ้นได้หลายอย่าง ทั้งจากผู้อื่น ทั้งจากสิ่งที่มองไม่เห็น ทั้งจากตัวเรา แล้วแต่ว่าจะเกิดแบบไหน แต่สภาวะจะเหมือน ๆ กัน

อารมณ์โกรธ มีค่ะ เพราะทีโอ พื้นจิตเป็นคนโกรธง่าย แต่เวลามีอาการ ก็ต้องหาคำตอบเพื่อให้อารมณ์นั้นหายไป แต่ถ้าหาสาเหตุไม่ได้ ก็จะยกจิตหนีเลยค่ะ

ทีโอ ก็จะอธิบายให้เข้าใจก็ลำบาก เพราะก็เกิดจากสภาวะของตัวเอง เกิดจากการปฏิบัติของตัวเอง พูดศัพท์ไม่ถูก พอกันค่ะ 55

ของทีโอนะ มันแรงค่ะ เกิดแต่ละครั้งนี่เล่นเอาเวียนหัวไปเลยก็มี บางทีก็หมุน ๆ อยู่นั่นหล่ะ บางทีก็หมุนในตัวเป็นวงกว้างแรงมาก
ก็ต้องมีโมโหบ้างเป็นธรรมดา เพราะทีโอ ทำงานทุกวัน พอเราทำงานไม่มีความสุข มันก็เครียดน่ะค่ะ

 

ส่วนปล่อยวาง มันก็ปล่อยวางได้ตามเวลา ตามแต่โอกาสค่ะ จิตทีโอ ขี้สงสัยมาก ๆ 555 ถ้าหาคำตอบไม่ได้ มันจะสงสัยอยู่นั่นแหล่ะ
จะแบบว่าเฉย ๆ เลยก็มีแล้วแต่ว่าวันนั้นโมหะ คลุมหรือเปล่า ถ้าโมหะคลุม จะรู้สภาวะไม่ชัด มันก็มีความรำคาญบ้าง เบื่อบ้างน่ะค่ะ

 

ขออนุญาต ร่วมวิเคราะและร่วมแสดงความคิดเห็นบ้าง นะจ๊ะ (k)

ของคุณนุ๊ก เริ่มจากฐาน จิต+ธรรม

แต่ของคุณ ทีโอ เริ่ม จากฐาน กาย+เวทนา

ซึ่งเป็นวิธีการฝึก อันมีอยู่ใน มหาสติปัฎฐาน ๔ เมือนกัน
ดังนั้นสภาวะธรรมของทั้งสองท่าน ในเบื้องต้น อาจต่างกันบ้าง
แต่จะมาให้ผลเหมือนกันตรงที่ ละ สัญญา และอารมณ์ได้
ถ้าฝึกสำเร็จ ก็จะมีจิตที่เป็นอิสระ ไม่ตกเป็นธาตุอารมณ์ได้อีก

ผมวิเคราะห์ในลักษณะนี้ พอจะเป็นไปได้หรือไม่ครับ

 

ใช่ ของทีโอ มาในลักษณะละสัญญา ค่ะ
ก็เรียกไม่ถูกเหมือนกัน แต่จุดประสงค์ ของการมาเกิด คือละสัญญา ก็คือละอารมณ์พวกนี้หล่ะมั้งคะ 55

 

งง เหมียนกัลลลลล..
ท่านหน่อวิเคราะห์คะรุทา จิ๊.. แหะ แหะ งง

 

เมื่อคืนฝันหลายเรื่องมาก แต่เท่าที่จำได้ชัดเจน ก็คือเดินมากับเพื่อน กำลังข้ามสะพาน วิวทิวทัศน์รอบข้างเป็นป่า เวลานั้นกำลังเย็น พระอาทิตย์กำลังจะตกดดินสวยมาก เราเลยอยากจะเก็บภาพไว้ แล้วนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้เอากล้องมาด้วย

พระอาทิตย์ก็กำลังจะตกดิน มืดเร็วมาก ตอนที่กำลังยืมกล้องเพื่อนอยู่นั้น หันไปอีกที พระอาทิตย์ จะตกอยู่แล้ว เหลือเพียงแสงลอดช่องแมกไม้ออกมาเป็นวงกลม แสงสวยงามมาก แต่ก็น่าเสียดาย เพราะกล้องที่คล้องคอเพื่อนอยู่นั้น เราถอดเอาออกมาไม่ได้ จึงได้แต่มองจนพระอาทิตย์ลับไปค่ะ (จำได้ชัดเจนเพียงเท่านี้) อิอิ

 

คงจะจริงอย่างที่ท่านหน่อฯ วิเคราะห์นะคะ เพราะตัวเองแค่รู้ว่าเกิด...แล้วก็ดับ ไม่รับรู้อารมณ์ใดๆ ที่เจือมา หรือว่าสงสัยว่ามาจากไหน จบ วาง ว่างเหมือนเดิม เพียงแค่อยากรู้ว่าสภาวะอย่างนี้เรียกว่าอะไรเท่านั้นเอง

โดยลักษณะนิสัยที่เป็นคนรักอิสระ และต้องการจิตที่เป็นอิสระไม่ข้องติดกับอะไร ถ้าเผลอ (มันก็มีบ้าง) ก็ไม่ทรงอารมณ์นั้นๆ ให้เนิ่นนานค่ะ พิจารณาด้วยปัญญา หาวิธีละ ตัดให้ขาดทันที คืนสู่ภาวะเดิมๆ ของจิตที่อิสระค่ะ

 

ก็ขออนุโมทนา สาธุ ด้วยนะครับ ฝึกได้ขนาดนี้ เก่งจังเลย

เมื่อเราเห็นผลจากการปฎิบัติด้วยตนเอง ที่นี้ ศรัทธา ก็มั่นคงขึ้นมากแล้ว
คือเชื่อว่าผลการปฎิบัติที่ดี และสูงขึ้นไปกว่านี้ ยังมีรอเราอยู่ข้างหน้า จึงเป็นเหตุให้เรากระทำความเพียรต่อไปได้ เรื่อยๆ...

ขอวิเคราะห์ว่า อาการ เฉยๆ นั้น เกิดจากจิตหลบ ทุกข์เวทนา ครับ
สืบเนื่องมาจาก ที่เราพิจารณา ของหยาบๆภายนอก กล่าวคือ ปิรมิด
แล้วคุณ ทีโอ ก็น้อมเข้ามา เพื่อบำบัดโรคภายในตนเอง...(ผมเข้าใจถูกหรือเปล่าครับ) ซึ่งวิธีนี้พอโรคภายใน จางคลายลงไปแล้ว จิตเริ่มมีความสุข

จึงไม่อยากทำหน้าที่ ค้นต่อเข้าไปภายในร่างกายของตนเอง ทำให้ไม่รู้ว่าสาเหตุที่แท้จริง ของ ทุกข์เวทนานั้นมีสมมุติฐานมาจากอะไร....(โมหะจึงยังไม่ถูกทำลาย)
ดังนั้นเมื่ออารมณ์ ภายนอกผ่านเข้ามากระทบ จึงสามารถละ ได้แค่เพียงบ้างส่วน โดยเฉพาะอารมณ์ที่เคยประสบมาแล้วเท่านั้น(เพราะมีข้อมูลเดิม)...หากเป็นอารมณ์หรือสภาวะธรรมที่ไม่คุ้นเคย จึงใช้วิธีหลบหนี เข้าไปอยู่ใน อุเบกขา(เฉยๆเสีย)

หากเป็นไปตามอาการที่ผม วิเคราะห์มาแล้ว จึงขอแนะนำให้คุณ ทีโอ หันมาดูอาการ ๓๒ ในร่างกายแทนที่จะยกจิตหนีไปที่อื่น....ให้ทำเหมือนกับที่เคยประสบความสำเร็จใน การเพ่งปีรมิด....เพียงแต่ว่าหันมาเพ่งดูกายของตนเอง

ผลสุดท้ายที่ได้รับคุณ ทีโอ อาจไม่ต้องยกจิตหนี อีกแล้วนะครับ
เพราะ เราชนะแล้ว!

 

ห้ามลำเอียงน๊ะ...ท่านหน่อหนอฯ วิจารณ์ของเค้ามั่งจิ

 

คุณนุ๊ก กับคุณทีโอ นะ.. ก็มีสู้(รับ แล้ว ละ..วาง) กับ หนี (ละ..วาง)
แต่ถ้าศิษย์น้อง..นะ โน้น.นนน อยู่มุมบน..โน้น..นนนน แหละ..
แล้ว..โฉบ..โฉบ มาเป็นพัก ๆ ..... แล้วพี่หล่ะ. น้องว่างัย.??

 

คิดถึงพี่แพะมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...แบ๊ะ แบ๊ะ..
ถ้าวันนี้มีพี่แพะอยู่ข้างๆๆ คงมีคำชี้แนะน้องๆนุ่งๆ แน่เลย

 

อ้าว...เหรอ งั้นท่านหน่อ..วิพากษ์ พี่บ้างจิ..!!

 

เกินปายยยย..ท่านหน่อยังไม่วิเคาระห์คะรุทาเล้ยยยย

 

แล้วคนธรรพ์ผู้น่ารัก จะไม่แนะนำเราบ้างเหรอ ลำเอียงนะเนี่ย
คุงคู ที่เราวางเราไม่ได้หนีนะ แต่เราเห็นและรู้ว่ามันคืออะไร (อุปาทาน) เราก็ไม่ต้องไปใยดีกับมันอีก
เราเพียงแค่สงสัยว่าสภาวะที่เกิดขึ้นนี้ เค้าเรียกว่าอะไรก็แค่นั้นเอง

 

แหมๆๆศิษย์พี่..จิตน้องมันติดเที่ยวนิ...อะไรๆน้องก็ไปเที่ยว 5555

 

อ้างอิง:
<TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%"><TBODY><TR><TD style="BORDER-BOTTOM: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-RIGHT: 1px inset" class=alt2>ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ คะรุทา
เกินปายยยย..ท่านหน่อยังไม่วิเคาระห์คะรุทาเล้ยยยย
</TD></TR></TBODY></TABLE>
เอ๊า...ก็จองคิวไว้ก่อนไงคะ...เผื่อท่านหน่อหนอใจดี หลวมตัวมา
เค้าก็จะได้ไม่ตกขบวนไงคร้า...เรียกว่า..."กั๊ก" ไว้ก่อนนิ ^^

 

ตอบค่ะ
ขอวิเคราะห์ว่า อาการ เฉยๆ นั้น เกิดจากจิตหลบ ทุกข์เวทนา ครับ
สืบเนื่องมาจาก ที่เราพิจารณา ของหยาบๆภายนอก กล่าวคือ ปิรมิด
แล้วคุณ ทีโอ ก็น้อมเข้ามา เพื่อบำบัดโรคภายในตนเอง...(ผมเข้าใจถูกหรือเปล่าครับ) ซึ่งวิธีนี้พอโรคภายใน จางคลายลงไปแล้ว จิตเริ่มมีความสุข ..มันเข้าไปหาเหตุของการเกิดน่ะค่ะ ว่ามันเป็นที่จิตไปรับรู้สภาวะบางอย่าง จนทำให้ร่างกายมีปัญหาน่ะค่ะ

 

เอ..ไม่รู้จะคิดแบบนี้ได้ไหมนะ..
คุณทีโอยกจิตหนี หนี หนี..แต่ไม่มีอะไรเกาะ แต่ก็ยังบำเพ้ญไปเรื่อยๆ
เหมือนเก็บแต้มทางอื่นไปก่อน สะสมไป พอเข้าขั้น ถ้าสิ่งนั้นกลับมาอีกด้วยกำลังที่สะสมไว้มันมากพอที่จะฆ่ามันได้ จึงใช้มัน อาจเป้นปัญญาหรืออะไรที่ได้จากการค้นพบ
ระหว่างที่ยังก่อน ก็ยกจิตหนีๆๆไม่ไปสู่วังวนของมัน แ่ต่ไม่ทิ้งการปฎิบัติ