พบปะ พูดคุย ประสาเพื่อนพ้องน้องพี่ แบบกันเอง

คิดถึง......ทุกคน ตั้งแต่เมื่อคืนนะคะ

 

(พี่รุ่ง..)กำลังมันส์ จบอีกแล้ว เอิ๊ก...เอิ้ก......
:z16พี่รุ่งคะ
ลับแลมาอ่านข้อความของพี่รุ่งเช้าวันนี้ รู้สึก"ขำ"มากๆค่ะ (ทำให้หัวเราะ อารมณ์ดีแต่เช้าเลยล่ะค่ะ)

 

:z2แด่.......แฟนทุกคน<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o></o>
<o> </o>
เมื่อวานลับแลถามว่าความเร็ว 100 ก.ม.ต่อช.ม.เร็วหรือไม่คะ?
fairy3 แต่จริงๆแล้ว ถ้ามีคนขี่รถตัดหน้ากะทันหันแบบ 90 องศาขนาดนั้น ต่อให้ความเร็ว
20 ก.ม.ต่อช.ม. ความงามก็ไม่”เหลือ”แล้วค่ะ<o></o>
(tm-love)และต่อให้คนขับรถเก่งกาจฉกาจฉกรรจ์ขนาดไหน?
สภาพที่ออกมาก็คงจะไม่พ้นสภาพ”เละตุ้มเป๊ะ”หรอกค่ะ<o></o>
:z14ถ้าไม่”เละตู้มเป๊ะ” ก็ไม่คิดบ้างหรือคะว่าลับแลจะสูญเสีย”อวัยวะ”บ้างหรือไม่???<o></o>
:z17และลับแลซึ่งเป็นคนฝึกสติจนเป็นอัตโนมัติ เมื่ออยู่ในเหตุการณ์ที่รถถูกตัดหน้าแบบตั้งฉากแบบนั้น
rabbit_อยากรู้ไหมคะว่า ลับแลมีสภาพอารมณ์และความรู้สึกเป็นอย่างไร?<o></o>
ที่ลับแลเขียนๆ ได้สอดแทรกข้อคิดทางธรรมให้แฟนๆได้ทราบด้วย และเขียนโดยเอา”ชีวิตเป็นเดิมพัน”เพื่อเป็นธรรมทานด้วยนะคะ(ไม่มีกั๊กไม่มี"กิ๊ก"และเพื่อให้แฟนๆได้ประโยชน์จริงๆนะคะ)<o></o>
:'( ฉะนั้น อดใจรอหน่อยนะคะ<o></o>
12.30 น.จะมีคำตอบให้ค่ะ<o></o>

 

สวัสดีพี่น้องชาวกระทู้ทุกท่านครับ

 

ปาฎิหาริย์แห่งแรงอธิษฐาน

การทำจิต
ให้สะอาดด้วยหลักแห่งพุทธะ

หลักการชำระจิตใจให้สะอาดตามแบบพุทธนี้ หากจะเรียกอีประการว่าการ "สร้างบุญ"
ก็ได้ เพราะบุญตามความหมายของพจนานุกรมพุทธศาสตร์ โดย ท่านพระพรหมคุณาภรณ์ (ประยุทธิ์ ปยุตโต) กล่าวว่า คือ "เครื่องชำระสันดาน" เป็นความดี กุศลและความสุขอันหมายถึง ความประพฤติชอบทางกาย วาจา ใจ และกุศลธรรม

บุญนั้นเป็นอาหารแห่งจิตบริสุทธิ์
การชำระจิตใจให้บริสุทธิ์สะอาดขั้นแรกคือต้อง ชำระกิเลสหรือสิ่งปรุงแต่งในสันดานของธรรมชาติมนุษย์ ให้หมดก่อนเป็นอันดับแรกนี่คือ "ความตระหนี่" เพราะเมื่อคนเราถูกความตระหนี่เข้าครอบงำจิตใจแล้ว ก็เหมือนเป็นยางเหนียวที่เกาะกุมจิตไม่ให้สะอาดอยู่ร่ำไป ไม่อาจชำระจิตให้สะอาดได้เพราะต้องการของ "ปรุงแต่ง" มาเจือจิตให้หม่นหมองลงไปอยู่เรื่อยๆ

1.ทาน
เครื่องมือในการชำระล้างจิตที่มีความตระหนี่ก็คือ "การให้ทาน" การทำทานเป็นการสละทรัพย์ภายนอก ที่ตัวเองมีโดยมุ่งหวังว่าทรัพย์นั้นจะได้รับประโยชน์และความสุข ทานนั้นมี 2 แบบ ที่รู้จักกันดีและทำได้ง่ายมากก็คือ วัตถุทานและอภัยทาน

ทานที่เป็นวัตถุทานก็เช่น เงินทอง ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ที่เรามีอยู่และได้มาด้วยความสุจริต องค์ประกอบของการให้ทานแล้วจิตจะมีความบริสุทธิ์อยู่ได้ต้องประกอบด้วยองค์ประกอบ 3 ประการได้แก่

1. วัตถุทานหามาได้ด้วยความบริสุทธิ์
เพราะถ้าหากวัตถุที่หามาไม่มีความบริสุทธิ์ จิตที่จะให้ก็มีความหม่นหมองลงไปด้วย เช่น สมมติว่าอยากจะทำทานโดยการฆ่าสัตว์อย่างโค กระบือหรือปลา เพื่อนำมาทำอาหารถวายพระ สิ่งไม่บริสุทธิ์เพื่อจะชำระใจให้บริสุทธิ์ก็ย่อมไม่ผ่องใส ในทางตรงกันข้าม ถ้าเป็นการซื้อเนื้อสัตว์มาจากผู้อื่นโดยที่ตัวเองไม่ได้มีส่วนรู้เห็นเป็นใจในการฆ่าสัตว์เมื่อนำมาทำทานก็จะมีความบริสุทธิ์เกิดกับจิตใจมากกว่า
วัตถุทานนั้นรวมถึงแหล่งที่มาของเงินที่มาซื้อวัตถุทานด้วย วัตถุทานที่มีความบริสุทธิ์โดยการแสวงหามาโดยชอบธรรมนั้น ไม่ได้จำกัดความว่าจะต้องเป็นของมีค่า มีมากหรือน้อยก็ไม่สำคัญ ขอเพียงว่าเราหาทรัพย์นั้นมาได้ตามกำลังและศรัทธาตั้งมั่นในความดี ยิ่งเราลำบากมากโดยชอบธรรม ยิ่งจะได้บุญมากเป็นเงาตามตัว

2. เจตนาที่ให้ต้องบริสุทธิ์
จุดมุ่งหมายของการให้ทานก็เพื่อขจัดความโลภ ที่ว่าเจตนาที่บริสุทธิ์นั้นต้องบริสุทธิ์ด้วยกัน 3 ระยะคือ
*ระยะก่อนที่จะให้ทาน
*ระยะที่กำลังให้ทาน
*ระยะหลังจากให้ทานไปแล้ว
มีความบริสุทธิ์คือมีความรู้สึกเป็นสุขอิ่มเอมใจสมบูรณ์ทั้งสามช่วง และจิตใจจะสะอาดยิ่งขึ้นไปอีกหากใช้ปัญญาพิจารณาวัตถุทานที่ให้นั้นว่า
บรรดาทรัพย์สินสิ่งของทั้งหลายที่คนเรานิยมชมชอบให้การยกย่องและหวงแหนเอาไว้ด้วยความตระหนี่และโลภนั้น ที่จริงแล้วก็เป็นของที่มีอยู่และสร้างขึ้นมาประจำโลก เป็นสมบัติกลางไม่ใช่ของใครคนหนึ่งโดยเฉพาะ เป็นของที่มีอยู่ก่อนแล้วตั้งแต่เราเกิดมา

โดยผ่านการเป็นเจ้าของมาแล้วนับไม่ถ้วน เพียงแต่เปลี่ยนจากคนหนึ่งไปสู่อีกคนหนึ่ง จนตกมาถึงตัวของเรา เราก็ได้กินได้ใช้เป็นชั่วคราวแล้ว สิ่งเหล่านั้นก็ต้องตกทอดเปลี่ยนมือไปเป็นของคนอื่นๆ อีกต่อไป เป็นกฎแห่งความไม่เที่ยง

ที่สำคัญวัตถุต่างๆ ที่เป็นทรัพย์สินนั้นเมื่อเกิดขึ้นมาแล้วก็อยู่อย่างนั้นให้คงสภาพเดิมตลอดไปไม่ได้จะต้องผุพัง บุบสลายไปไม่มีตัวตนเหมือนกับร่างกายของคนเราเอง เมื่อเกิดมาก็เติบโตเจริญขึ้นเป็นหนุ่มสาวแล้วก็แก่เฒ่า แล้วก็ตายลงในที่สุดเหมือนกัน (คำพระท่านว่าหมายถึง ลักษณะของไตรลักษณ์ คือเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป)

 

สวัสดีค่ะคุณโต้ง ถูกรางวัลมั้ยคะ..

วันนี้ลางานค่ะ โดนฝน ไอ จาม เมื่อวานก็โดนอีก เลยขอหยุดหนึ่งวันค่ะ

 

กำลังหัดถ่ายรูปพระกริ่ง ใครเก่งถ่ายรูปช่วยคอมเม้นต์ด้วยนะครับ

 

เมื่อเจตนามีความบริสุทธิ์ทั้งสามระยะคือ ทั้งก่อนให้ กำลังให้ และ หลังจากให้
ควรมีปัญญามาพิจารณาสภาพ ของวัตถุทานเหล่านั้นลงไปด้วย ก็จะทำให้เจตนาของการให้ทานมีความบริสุทธิ์มากยิ่งขึ้นจิตก็จะยิ่งมีความสะอาดมากยิ่งขึ้น
แต่เรื่องเจตนาในการทำทานด้วยจิตใจที่สะอาดนี่ ต้องให้ความระมัดระวังเหมือนกัน เพราะถ้าไม่ระมัดระวังในเจตนาจิตก็จะเศร้าหมองลงไปอีกตัวอย่างเช่น การทำทานเพราะเอาหน้าโดยแม้มีทรัพย์มากแต่ไม่ได้มุ่งสงเคราะห์ผู้อื่น แต่ต้องการสร้างชื่อเสียงของตนเองให้มากขึ้น ไม่ได้มุ่งทำเพื่อขจัดความโลภและอยากได้ที่มีอยู่ในใจ อย่างนี้ใจก็ยังไม่สะอาด

อีกตัวอย่งหนึ่งคือ ทำทานเพราะเสียไม่ได้ ต้องตั้งใจทำกลัวเสียหน้าใครๆ เขาก็ทำจึงต้องสละทรัพย์มาทำทานด้วยความจำใจยังมีความตระหนี่หวงแหนอยู่ หรือแม้แต่นึกโกรธที่มีคนเดินมาบอกบุญจิตก็จะเศร้าหมองลงไปอีก

ทานที่ให้ผลบุญมากนั้นขอให้ยึดหลักของสับปุริสทาน 8 ตามหลักของพระพุทธศาสนาคือ
1. ให้ของสะอาด
2. ให้ของประณีต
3. ให้ของเหมาะกาล ให้ถูกเวลา
4. ให้ของสมควร ให้ของที่ควรแก่เขา ซึ่งเขาจะใช้ได้
5. พิจารณาเลือกให้ ให้ด้วยวิจารณญาณ เลือกของเลือกคนที่จะให้ ให้เกิดผลประโยชน์มาก
6. ให้เนืองนิตย์ ให้ประจำให้สม่ำเสมอ
7. เมื่อให้จิตผ่องใส
8. ให้แล้วเบิกบานใจ

 

ถ่ายภาพสวย...พระก็งดงามค่ะ..
เป็นพระกริ่งของที่ไหนค่ะ

 

พระกริ่งสวยจนคอมเม้นต์ไม่ออกเลยเรา

 

3. ผู้รับทานต้องมีความบริสุทธิ์
ในข้อนี้คำพระท่านว่า ผู้รับต้องมี "เนื้อนาบุญที่ดี" คำว่าเนื้อนาบุญนี้ อธิบายายอย่างง่ายๆ เปรียบเทียบเอาเป็นผืนนา ในการทำนาถ้าผืนนามีความเรียบที่ไม่สม่ำเสมอสูงๆ ต่ำๆ เวลาหว่านข้าวปักดำลงไปและน้ำที่ไปสร้างความอุดมสมบูรณ์จึงไม่ตีเสมอกัน ตรงที่น้ำน้อยข้าวก็จะแคระแกร็นไม่โตเต็มที่
ตรงไหนที่มีน้ำมากๆ น้ำก็จะท่วมจนสูงมิดยอดข้าว กินปุ๋ยได้ไม่เต็มอิ่มอย่างนี้เรียกว่า "เนื้อนาไม่ดี" ถ้าเป็นเนื้อนาที่ดีต้องมีความ "เรียบเสมอกัน" หว่านหรือปักดำลงไปแล้วข้าวขึ้นเสมอกัน น้ำเสมอกันตรงรากหว่านปุ๋ย ปุ๋ยก็ลงรากได้ทั่วถึง นี้ คือ "เนื้อนาที่ดี"

การทำทานก็เหมือนกันตัวบุคคลที่เป็นผู้รับทานเป็นเงื่อนไขที่สำคัญที่สุด เพราะแม้วัตถุทานมีความบริสุทธิ์มาเพียงใด หรือเจตนาขณะทั้งก่อนให้ทาน ระหว่างให้ทาน และหลังทำทานไปแล้วดีแค่ไหน ถ้าผู้รับทานเป็นผู้ไม่เหมาะสม ความบริสุทธิ์แห่งใจที่แท้ก็ไม่เกิดรังจะให้เกิดความเสียดายหลังแก่ผู้ทำทานให้เท่านั้น เหมือนหว่านข้าวลงไปในน่าที่ไม่เสมอกัน
เพราะฉะนั้นจึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมคนที่เป็น ฆราวาส จึงควรทำบุญกับนักบวชหรือผู้ทรงศีลมากกว่าบุคคลอื่นๆ ก็เพราะผู้รับมีความบริสุทธิ์มากกว่าคนธรรมดาทั่วๆ ไปนั่นเอง แม้ในปัจจุบันก็ต้องเลือกทำ

คำว่า "ทำบุญอย่าถามพระ หรือ ตักบาตรอย่าเลือกพระ"เห็นที่จะใช้ในสมัยนี้ไม่ได้ ลองเปรียบเทียบดู พระในสมัยพุทธกาลมีความบริสุทธิ์มากเพราะจุดมุ่งมายของการบวช ท่านมุ่งจะหนีให้พ้นวัฏสงสาร มุ่งทำมรรคผล ทำนิพพานให้แจ้งเพียงอย่างเดียวอย่างอื่นท่านมิได้ปราถนา
แต่พระสมัยนี้มีเป็นจำนวนมากที่ไม่ได้มีจุดมุ่งหมายเหมือนครั้งพุทธกาล เพราะมักถือมาบวชด้วคติ 4 ประการ คือ
*บวชเป็นประเพณี
*บวชหนีทหาร
*บวชผลาญข้าวสุก
*หรือบวชเพื่อเอาสนุกตามเพื่อนประเภท อกหัก หลักลอย คอยงาน หรือสังขารเสื่อม
ไม่รู้จะไปไหน ก็ไปบวชดีกว่าอยู่สบายดีโดยไม่สนใจพระธรรมวินัย ฯลฯ

การเลือกที่จะให้พระผู้รับก็ต้องพิจารณาให้ดีๆ เสียก่อนหากเป็นพระภิกษุ ก็ต้องแน่ใจว่าพระท่านนั้นเป็นผู้ที่ปฏิบัติดี เรียนรู้พระธรรมวินัยจริงๆ จึงจะเป็นผู้ที่สมควร จะรู้ได้อย่างไร ต้องใช้วิธีสังเกตก็คือ ต้องหมั่นไปวัดทำกิจกรรมทางศาสนาบ่อยๆ สังเกตดูเจ้าอาวาส ดูพระลูกวัดดูวัตรปฏิบัติของท่าน ดูว่าท่านมีวินัยมากน้อยแค่ไหน ปฏิบัติธรรมสวดมนต์สม่ำเสมอหรือเปล่า วัดสะอาดสะอ้านหรือไม่ ถ้าวัดสะอาดเป็นระเบียบมากแสดงว่า พระวัดนั้นและปฏิบัติธรรมเรียนธรรมกันจริงๆ เพราะวินัยจะเป็นเครื่องกำหนดการปฏิบัติ ทั้งกิจกรรมภายนอกและความประพฤติต่างๆ ไปในตัว

เพราะอย่างนี้พระพุทธองค์ถึงได้มีพระดำรัสตรัสเอาไว้เรื่องเนื้อนาบุญว่า แม้วัตถุทานที่มีความบริสุทธิ์ เจตนาทำทานก็บริสุทธิ์แต่ผลบุญของความบริสุทธิ์จะเกิดขึ้นได้มากน้อยขึ้นอยู่กับเนื้อนาบุญตามลำดับของผู้รับคือ
สัตว์เดรัจฉาน มนุษย์ผู้ไม่มีศีล มนุษย์ผู้มีศีล 5 มนุษย์ผู้ที่มีศีล 8 สามเณร สมมติสงฆ์ พระโสดาบัน พระสกิทาคามี พระอนาคามี พระอรหันต์ พระปัจเจกพุทธเจ้า และพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ตามลำดับ

การที่พระองค์จัดลำดับไว้อย่างนี้เพราะว่า เป็นการทำทานหากได้ทำให้กับผู้รับ ที่ยิ่งมีความบริสุทธิ์มากเท่าไหร่ ผู้ให้ก็ยิ่งมีความรู้สึกอิ่มเอิบใจเป็นสุขมากเท่านั้น ไม่มีความรู้สึกเสียดายหรือตระหนี่เกาะกุมหัวใจต่อไป

 

พระกริ่งฐิตสีโล ออกวัดไตรมิตร ของหลวงปู่หมุนครับ คนไม่ค่อยนิยม

ผมมีปัญหากับฉากหลัง รูปแรกผมใช้ reflex ฉากหลังสะท้อนไปมา เลยมองเห็นเป็นเส้นยาวๆ แถวด้านหลัง ถ้าใช้ reflex รูปจะดูมีมิติหน่อยดังรูปข้างบน

รูปข้างล่างไม่ได้ใช้ reflex ช่วย ฉากหลังดูดีหน่อย แต่รูปดูแห้งๆ ไม่มีมิติ

 

แต่ทานอีกประเภทหนึ่ง ที่พระพุทธองค์ยกย่องว่าได้บุญกุศลและทำให้จิตใจบริสุทธิ์มากที่สุดก็คือ การให้ "อภัยทาน" เพราะการให้อภัยคือการไม่ผูกใจโกรธ ไม่อาฆาตจองเวรใคร สิ่งนี้ไม่ใช่ทานทางวัตถุแต่เป็น "ทานทางใจ" เป็นการบำเพ็ญเพียรทางจิตอย่างหนึ่งที่ทานอย่างอื่นมุ่งเน้นลดละความโลภ
แต่การให้อภัยจะลด ละกิเลสกองใหย่ ที่มาเกาะกุมใจ และมีความอันตรายกว่าก็คือ ความโกรธ การให้อภัยทานกับคนอื่นๆ ได้จึงนับได้ว่า เป็นการชำระกิเลสได้สูงไปอีกชั้น จิตก็จะมีความบริสุทธิ์มากขึ้น

ตัวอย่างเรื่องการให้ทาน เพื่อมุ่งชำระความตระหนี่ในจิตใจให้มีความบริสุทธิ์ และยังอนิสงส์ทำให้จิตปราถนาจะหลุดพ้นไปจากสังสารวัฎด้วยปัญญา ก็มีตัวอย่างของอริยบุคคลในพุทธกาลอีกท่านหนึ่ง

นับถอยหลังไปก่อนสมัยพุทธกาลอยู่ในช่วงของ "พระวิปัสสีพุทธเจ้า" (ตามวงศ์ของพระพุทธเจ้าแล้วเป็นพระพุทธเจ้าลำดับที่ 19 การที่พระองค์นามว่า "วิปัสสี" นั้น เพราะสามารถมองเห็นพระองค์จากความมือที่เกิดจากการกะพริบตาในระหว่างกลางคืน และมองเห็นพระองค์ได้ในเวลากลางคืนตาเปล่า มีพราหมณ์อุบาสกคนหนึ่งชื่อว่า
"เอกสาฎกพราหมณ์" แปลว่าพราหมณ์ผู้มีผ้าห่มเพียงผืนเดียว อาศัยอยู่กับภรรยาและมีความศรัทธาในพระพุทธศาสนาเป็นอย่างมาก

เอกสาฎกพราหมณ์เป็นพราหมณ์ที่มีความยากจนมาก แม้แต่เครื่องนุ่งห่มที่ทำเป็นผ้าห่มไว้นอนในตอนกลางคืนก็มีเพียงผืนเดียว และต้องใช้ผ้าร่วมกับตอนที่ต้องออกไปข้างนอกเอามาห่มคลุมกายด้วย เวลาที่ฝนตก พราหมณ์ผู้นี้ก็ต้องรีบวิ่งกลับกลับอย่างร้อนรนและทุลักทุเลทุกครั้งด้วยความกลัวว่าผ้าจะเปียกและจะไม่มีผ้าที่จะนุ่ง

วันหนึ่งฝนก็เกิดตกมาโดยไม่คาดฝัน เอาสาฎกพราหมณ์ก็รีบกลับบ้านเช่นเคย ด้วยความที่รีบร้อนจึงเป็นเหตุให้ผ้าไปเกี่ยวกับไม้ขาดรุ่งริ่ง แถมผ้ายังเปียงโชกไปหมด ทำให้ภรรยาโกรธมากด้วยความเสียดายผ้าห่มที่มีเพียงผืนเดียว แต่พอเอกสาฎกพราหมณ์บอกว่า จะมีการแสดงธรรมโดยพระวิปัสสีพุทธเจ้าในวันมะรืน ซึ่งพระองค์จะแสดงธรรมในรอบเจ็ดปีต่อหนึ่งครั้งเท่านั้น

ภรรยาได้ยินดังนั้นก็ดีใจหายโกรธทันที รีบเอาผ้าห่มมาตากให้แห้ง โดยทั้งคู่ได้ตกลงกันว่า จะผลัดกันไปฟังธรรมโดยช่วงเช้าให้ภรรยาไปฟังเพราะถือว่าหญิงไม่ควรออกนอกบ้านตอนกลางคืน ส่วนเวลากลางคืนเอาสาฎกพราหมณ์จะไปเอง

เมื่อถึงวันแสดงธรรม พระวิปัสสีพุทธเจ้าก็ประทับอยู่บนธรรมาสน์ที่ประดับไว้อย่างงดงาม ทรงแสดงธรรต่อหน้าฝูงชน โดยมีพระเจ้าพันธุมราช ประทับร่วมฟังธรรมอยู่ภายในม่านหลังธรรมาสน์ด้วย ในช่วงหัวค่ำขณะที่ เอกสาฎกพราหมณ์นั่งฟังธรรมอยู่ท่ามกลางฝูงชนก็เกิดความรู้สึกอิ่มใจซาบซึ่งในรสพระธรรมเป็นอันมาก
เมื่อใจเกิดความปิติเกิดศรัทธาตามมา เอกสาฎกพราหมณ์จึงคิดจะถวายผ้าห่มเพียงผืนเดียวที่ตนเองมีอยู่ แต่คิดอย่างไรก็ยังคิดไม่ตกเพราะหากถวายผ้าไปแล้วก็ไม่มีจะห่ม เวลาออกไปข้างนอกก็ไม่อาจจะออกนอกบ้านได้
(ขออธิบาย เครื่องแต่งกายของพราหมณ์นั้น มีเพียงผ้านุ่งคล้ายสบงในท่อนล่างและผ้าห่มปิดกายท่อนบน เวลาอยู่ในบ้านจะเปลือยท่อนบนหากเป็นชาย หากเป็นหญิงก็จะมีผ้าคาดอกเอาไว้ และต้องห่มผ้าปิดกายด้านบนให้มิดชิดไม่ให้อุจาดตา)

 

ลองนำออกมาถ่ายข้างนอก ....โดยใช้แสงธรรมชาติวิธีวัดแสง
คิดว่าภาพจะมีมิติค่ะ...(เป็นพระกริ่งของหลวงปู่หมุน....พระดังนิคะ)

 

เอกสาฎกพราหมณ์คิดย้อนกลับไปกลับมาอยู่หลายรอบว่าจะถวายผ้าดีหรือไม่ ลังเลอยู่นานจนเวลาเลยเที่ยงคืนไปแล้วในที่สุดก็ตกลงปลงใจว่าจะถวายให้ได้
เพราะการได้ฟังธรรมของพุทธเจ้าวิปัสสีหนึ่งครั้งในเจ็ดปีนั้นเป็นสิ่งที่ถือว่าคุ้มค่าแล้ว พอเอกสาฎกพราหมณ์นำผ้าเพียงผืนเดียวไปถวายแก่พระวิปัสสีพุทธเจ้าเป็นทาน ก็ได้ตะโกนขึ้นมาดังๆว่า "เราชนะแล้ว" อยู่หลายครั้ง

ฝ่ายพระเจ้าพันธุมราชซึ่งเป็นพระราชาก็เกิดความสงสัย ว่าใครมาตะโกนว่าชนะแล้วๆ ขณะแสดงธรรมอย่างนี้ จึงสั่งให้อำมาตย์ไปถามดู เอกสาฎกพราหมณ์อธิบายถึงการกล่าวเช่นนั้นว่าสิ่งที่เขาได้ทำหมายถึง การแสดงความยินดีที่เขาสามารถเอาชนะ "ความตระหนี่" ในใจได้ถือเป็นสิ่งอัศจรรย์มากสำหรับตัวเขาเอง เปรียบเสมือนนักรบที่เพิ่งได้ชัยชนะมาจากสมรภูมิก็ไม่ปาน

เมื่อพระเจ้าพันธุราชได้ทราบเช่นนั้นจึงตระหนักว่า พราหมณ์อย่างเอกสาฎภนั้นได้ทำในสิ่งที่สมควรกระทำ แต่ตัวของพระเจ้าพันธุมราชเองเป็นถึงพระราชากลับยังไม่รู้ถึงสิ่งที่ควรกระทำ เมื่อมีสติระลึกได้สั่งให้อำมาตย์นำผ้าคู่หนึ่งไปมอบแก่เอาสาฎกพราหมณื

แต่เมื่อเอกสาฎกพราหมณ์ได้รับผ้าแล้ว กลับคิดว่าการที่ตนเองได้นั่งนิ่งอยู่ในลานธรรม พระราชาก็ไม่ได้พระราชทานผ้าหรือทรัพย์ใดๆ ให้ แต่เพียงเพราะตนเองได้ทำการสรรเสริญพระพุทธเจ้าด้วยการถวายผ้า พระราชาจึงประทานผ้ามาให้ จึงคิดว่าไม่สมควรที่จะใช้ผ้าที่ได้มาเพราะอาศัยพระพุทธคุณ

เมื่อคิดได้ดังนั้นเอกฎกพราหมณ์จึงนำผ้าทั้งสองผืน ที่พระราชาพระราชทานให้ถวายต่อพระวิปัสสีพุทธเจ้าไปแทน เมื่อพระเจ้าพันธุมราชได้เห็นการกระทำของเอาสาฎกพราหมณ์ ก็ได้พระราชทานผ้าให้แก่พราหมณ์ไปอีก 1 คู่ แต่เมื่อรับผ้าแล้วพราหมณ์ก็ถวายต่อพระพุทธเจ้าอี ทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งพระราชาพระราชทานผ้าทวีขึ้นไปจนถึง 32 คู่

เมื่อมาถึงผ้าคู่ที่ 32 นั้น เอกสาฎกพราหมณ์เห็นว่าอาจเป็นการเรียกร้องที่จะได้ผ้ามากขึ้นเรื่อยๆ จึงขอรับผ้าคู่ สุดท้ายเอาไว้ โดยที่ผืนหนึ่งตนเองจะนำไปใช้ ส่วนอีกผืนก็จะมอบให้ภรรยาเป็นการถนอมน้ำใจของพระราชาไปด้วย ทำให้พระราชาพอพระทัยในตัวของเอกสาฎกพราหมณ์เป็นอย่างมาก

 

สวัสดีครับทุกๆท่าน.....
ขอความโชคดีมีชัยจงบังเกิดในวันนี้เทอญ.....

 

ครั้งหนึ่งในฤดูหนาว พระเจ้าพันธุมราชได้พระราชทานผ้ากัมพลแดง (ผ้าที่ทอด้วยขนสัตว์อย่างเช่น ผ้าสักหลาด) ให้กับเอาสาฎกพราหมณ์เพื่อให้ใช้นุ่งห่มมาฟังธรรมในครั้งต่อไป เอาสาฎกพราหมณ์ เห็นว่าคงเป็นการไม่เหมาะสมที่จะเอาผ้าเนื้อดีมีค่ามาห่อหุ้มร่างกาย จึงตัดสินใจนำผ้านั้นไปทำเป็นเพดานเหนือที่บรรทมของพระวิปัสสีพุทธเจ้าในพระคันธกุฎี เมื่อพระราชมีโอกาสเข้าเฝ้าพระวิปัสสีพุทธเจ้า ณ พระคันธกุฎีที่ประทับ พอแลเห็นผ้าที่ให้พราหมร์ไปก็จำได้ และได้ตระหนักถึงความรู้จักทำในสิ่งที่สมควรกระทำของเอกสาฎกพราหมณ์ แต่พระองค์กลับไม่รู้จักอีกครั้ง จึงได้พระราชาทานทรัพย์สินและสิ่งของเครื่องใช้ต่างๆ มากมายให้และแต่งตั้งเอกสาฎกพราหมณ์ให้เป็น ปุโรหิตประจำราชสำนักอยู่ใกล้ชิดพระองค์ต่อไป

เอาสาฎกพราหมณ์ได้ประกอบคุณงามความดี บำเพ็ญทานอยู่เป็นประจำจนสิ้นชีวิต ก่อนที่จะสิ้นชีวิตก็มีความปราถนาจะได้พบกับพระพุทธองค์อีกครั้ง โดยหวังจะได้เป็นพระสาวกของพระองค์ในบวรพระพุทธศาสนาเพื่อความหลุดพ้น จึงได้ตั้งจิตอธิษฐานขอให้เกิดอีกครั้งเป็นชาติสุดท้าย

ด้วยจิตใจอันบริสุทธิ์สะอาด ปราศจากความตระหนี่และบุญบารมีที่ได้สั่งสมมาเป็นเวลานานในสมัยพุทธกาล เอกสาฎกพราหมณ์ก็ได้กลับมาเกิดเป็น "ปีปผลิมาณพ" ผู้ร่ำรวยมหาศาลแห่งตระกูลพราหมณ์มหาติถะ ณ กรุงราชคฤห์แคว้นมคธ ซึ่งต่อมาได้ สละเพศฆราวาสออกบวชพร้อมกับภรรยา กลายเป็น "พระมหากัสสปะเถระ" พระอรหันต์สาวกในองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าองค์ปัจจุบัน

และมีเหตุการณ์สำคัญเกี่ยวกับพระมหากัสสปะเถระอีกครั้งกล่าวคือเมื่อครั้งแรกที่พระพุทธองค์ได้ประทานโอวาทธรรม 3 ประการคือ
*ประการแรก ให้มีความพึงละอายและเกรงใจในหมู่พระภิกษุทั้งหลายทั้งที่เป็นผู้เฒ่าและผู้บวชใหม่ให้มาก
*ประการที่สอง คือ ให้ตั้งใจฟังธรรมด้วยจิตที่เป็นกุศลและพิจารณาเนื้อความแห่งธรรมนั้น
*ประการสุดท้าย คือ ให้พิจารณาร่างกายว่ามีลักษณะเป็นไตรลักษณ์ เป็นของไม่เที่ยงและเปลี่ยนแปรได้เสมอ

หลังจากได้ประทานพระโอวาทแล้ว ก็ทรงพระดำเนอนไปสักพักและประทับนั่งที่ใต้ต้นไม้ข้างทาง พระมหากัสสปะรู้ทันจึงได้พับผ้าสังฆาฎิของตนเองเป็น 4 ทบ แล้วนำไปปูลาดเป็นอาสนะถวายพระพุทธเจ้าและขอมอบผ้าผืนนั้นให้พระองค์ได้ใช้ เมื่อพระพุทธเจ้าตรัสถามว่า "แล้วท่านจะให้อะไรนุ่งห่มกาย" พระมหากัสสปะก็ทูลขอผ้าบังสุกุล (ผ้าที่อธิษฐานเอาจากศพ) ของพระพุทธเจ้ามาทำเป็นผ้าสังฆาฎิแทน

พระพุทธองค์จึงทรงเปลี่ยนผ้าบังสุกุลกับผ้าสังฆาฏิของพระมหากัสสปะ เหตุการณ์นี้ถึงกับทำให้แผ่นดินดังสนั่นหวั่นไหวเหมือนจะเป็นการกราบทูลว่า พระพุทธองค์ทรงกระทำในสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเพราะผ้าบังสุกุลที่พระพุทธองค์ใช้นั้น ไม่เคยประทานแก่สาวกรูปใดเลย

พระมหากัสสปะเมื่อได้ผ้าบังสุกุลของพระพุทธองค์มาใช้ ก็ไม่ได้เกิดความลำพองใจว่า ตนเองจะได้เป็นที่โปรดปรานของพระพุทธเจ้ากลับตระหนักเพียงว่า จะต้องกระทำความดีให้มากยิ่งขึ้น ให้สมกับที่พระองค์ถวายผ้าบังสุกุลมาให้ใช้
พระมหากัสสปะจึงได้ปฏิบัติธุดงควัตร (ข้อปฏิบัติเพื่อขูดกิเลส 13 ประการ) อย่างเคร่งครัด ด้วยดวงจิตที่สะอาดบริสุทธิ์แน่วแน่มาแต่ครั้งเยาว์วัยและจากการอธิษฐานในอดีตชาติ ท่านได้ปฏิบัติธรรมด้วยธุดงควัตรอยู่ 7 วัน พอเข้าวันที่ 8 ท่านได้บรรลุอรหันต์

 

hello11ต่อ ตอนใกล้”มือ”มัจจุราช((tm-love)อ่านกันให้”ตาแฉะ”กันไปเลยนะคะวันนี้ ลับแลอุตส่าห์พิมพ์ไว้ตั้งแต่เมื่อคืนนะนี่ ยอมอดหลับอดนอนนะคะ...ที่รักคะ?)
hello4หลวงพ่อจรัลเคยเล่าให้ลูกศิษย์ลูกหาฟังว่าครั้งหนึ่งมีผู้หญิงคนหนึ่งแถวๆจังหวัดสิงห์บุรีนี่แหละค่ะเธอเป็นชาวบ้านชาวไร่ชาวนาเธอกำลังตั้งครรภ์แก่จัดคืนหนึ่ง เธอปวดท้องคลอดมาก แต่ด้วยความที่บ้านของเธออยู่ในบริเวณทุ่งนา ทำให้การพาตัวเธอออกจากบ้านลำบากลำบนมากๆ ญาติๆและสามีได้ช่วยกันหามตัวเธอข้ามทุ่งนาออกมาที่ถนนใหญ่ ซึ่งมืดมิดสนืทใจเหมือนกับใจเธอในตอนนั้นลยนะคะ<O</O
qsquเหตุที่ใจเธอ”มืดมิด”เพราะระหว่างนั้น ที่เธอและญาติๆกำลังรอเพื่อจะโบกรถราอาศัยไปโรงพยาบาล ไม่ว่าผ่านมากี่คันต่อกี่คัน ไม่มีจอดรับเธอเลยซักคันเดียว จนในที่สุดเธอผู้น่าสงสารและน่าเวทนาเป็นยิ่งนักได้เสียชีวิตลงข้างถนนดินแดงตรงนั้นเอง<O></O>
:VO หลวงพ่อจรัล ท่านเล่าว่า เมื่อเธอเสียชีวิตลง ก่อนเสียชีวิต เธอโกรธและอาฆาตคนขับรถทุกคันที่ไม่ยอมจอดรับเธอเลย จนทำให้เธอต้องเสียชีวิตลงพร้อมลูกน้อยในท้องของเธอ จิตที่อาฆาตนั้น ทำให้เธอยืนรอและคอยแกล้งรถทุกคันที่ผ่านมาบริเวณที่เธอเสียชีวิต และคอยแกล้งให้เขาเกิดอุบัติเหตุ หลวงพ่อจรัลท่านเป็นพระภิกษุที่มีสมาธิสูง มีฌานแล้ว ท่านสามารถติดต่อและรับทราบว่าวิญญาณตนนี้อาฆาต เมื่อท่านผ่านตรงบริเวณที่เธอเสียชีวิต ท่านรู้ทุกอย่างที่ “วิญญาณตนนี้.”ทำในการแกล้งคนอื่นให้เกิดอุบัติเหตุ ท่านได้สื่อกับเธอโดยขอร้องว่าเป็นบาป อย่าได้ทำเช่นนั้นเลย เธอยอมรับปากหลวงพ่อ แต่เธอบอกว่า”เธอเองจะไม่ทำเช่นนั้นแล้ว แต่วิญญาณอื่นตรงจุดที่เธอตายนั้นยังมีอยู่ ตรงนั้นเธอไม่สามารถห้ามเขาได้” เธอบอกหลวงพ่อจรัลเช่นนั้นนะคะ นี่เป็นการยืนยันว่า “วิญญาณเร่ร่อนบนถนนมีจริง เมื่อไม่มีการเชิญวิญญานๆก็ยังคงอยู่ตรงนั้น<O></O>
และวิญญาณแต่ละตน ก็มีนิสัยดั้งเดิมที่แตกต่างกัน เป็นนิสัยเมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่นั่นแหล่ะค่ะ ใครเคยดื้อเกเร ตายไปก็ยังเป็นนิสัยเดิมอยู่ แค่เปลี่ยนภพภูมิเท่านั้นเอง นั่นแสดงว่า นิสัยเดิมเป็นอย่างไร ก็จะเหมือนเดิมเมื่อตายนั้นเอง<O></O>
dannce_ ลับแลเคยบอกแล้วนะคะว่า ลับแลเป็นคนฝึกสติมานานหลายปีแล้ว ประมาณ 10 ปีเศษค่ะ มีคำกล่าวเปรียบเปรยเรื่องจิตไว้อย่างน่าฟังวว่า สติเปรียบเสมือน “เชือก” จิตเปรียบเสมือน “ลิง” <O></O>
chearrจิตมักอยู่ไม่”นิ่ง” สังเกตตนเองไหมคะว่า พอเราเผลอๆเดี๋ยวเราก็จะคิดเรื่องโน้นเรื่องนี้ สลับไปสลับมาตลอดเวลานะคะ เพราะจิตของเราไม่ได้รับการฝึก(ไม่ได้ฝึก”สติ”ค่ะ จิตจึงวิ่งเหมือนกับ”ลิง”ตลอดเวลาเลยนะคะ) <O></O>
wel lcome_pink แต่เมื่อใดเราเริ่มฝึกสติ จิตเราจะเริ่มเข้าที่ เริ่มแข็งแกร่งขึ้น เริ่มใจเย็นมากขึ้นและเริ่มปล่อยวางง่ายขึ้นค่ะ (จะเห็นผลจากการฝึกเท่านั้นนะคะ ........ลองพิสูจน์ดูด้วยการฝึกทุกวันนะคะ) พอจิตเริ่มคิด ให้นึกกำหนดสติทันที <O></O>
(deejai) ทันทีที่เรา”เริ่ม”กำหนด”สติ” เท่ากับเรากำลังหว่าน”เชือก” ไปดึงจิต(ซึ่งเปรียบเสมือน”ลิง”)กลับมาให้”จิต”อยู่กับตัวนั่นเอง<O></O>
และถ้าเราทำอย่างนี้บ่อยๆทุกๆวันล่ะคะ? อะไรจะเกิดขึ้น???<O></O>
:z3สมาธิเราจะก้าวหน้าเพิ่มขึ้น บุญกุศลจะเพิ่มขึ้นมากมายมหาศาล เพราะมันเป็นบุญระดับสูงค่ะ<O></O>
catt7 การฝึกสตินั้น ในระยะแรกๆเราเป็นคนต้อง”ฝืน”ดึงจิตกลับมา แต่พอฝึกแบบนี้”บ่อยๆ และชั่วโมงบินสูงขึ้น จิตจะเป็นฝ่าย”สะกิด”ให้เรารู้ตัวเองว่าต้อง”กำหนดสติ”ค่ะ<O></O>
พูดง่ายๆว่า “ฝึกไปนานๆ สติจะมาสะกิดเอง”นะคะ(เราจะไม่ต้อง”ฝืน”เหมือนครั้งแรกๆที่เราฝึกอีกต่อไปค่ะ)<O></O>
(one-eye)ต่อ ตอนที่รถถูกตัดหน้ากะทันหันนะคะ<O></O>
เมื่อจู่ๆรถแมงกะไซค์คันนั้น ซึ่งมีผู้ชายคนหนึ่งอายุ ประมาณ45 ปี ผอม ผิวดูกลางๆ2 สีไม่ขาวไม่ดำ ใส่เสื้อเชิ๊ดสีขาวขุ่นๆ นุ่งผ้าถุงลาย(คล้ายคนอิสลามในความรู้สึกของลับแลนะคะ เขาขี่รถคนเดียวค่ะ) เขาขี่ ตัดหน้ารถลับแลอย่างกระะทันหันโดยไม่เกรงใจและโดยท่าทีที่ไม่แยแสเลย โดยไม่คาดคิดแบบ 90 องศา ลับแลรับรู้ทุกอย่างค่ะ เพราะรถเขาขี่เข้ามาในลักษณะขวางรถลับแลเป็นเส้นตรงจากถนนทางขวามือของลับแล จนรถแมงกะไซค์ของเขามาชิดติดหน้ากันชนของลับแลเลย รถที่กำลังขับมาด้วยความเร็วพอสมควรเลย กลับมาถูกรถอื่นตัดหน้ารวดเร็วเช่นนี้ เตรียมงานได้เลยค่ะ<O></O>
:z2 ลับแลเคยอ่านเจอหนังสือธรรมะเล่มหนึ่งนานมาแล้ว ว่าวันหนึ่งมีพระภิกษุรูปหนึ่ง เดินทางโดยรถแท็กซี่ไปสถานที่แห่งหนึ่ง ระหว่างการเดินทาง เกิดอุบัติเหตุโดยไม่คาดฝัน ถูกรถคันอื่นพุ่งจากข้างถนนมาตัดหน้ารถของท่าน ท่านเล่าว่า”สติมาทันทีที่เกิดเหตุ”<O></O>
ลับแลเพิ่งเข้าใจคำพูดของพระภิกษุรูปนั้น ในวันที่....เกิดเหตุนี่เองค่ะ<O></O>
:z14ด้วยความที่ลับแลฝึกสติมานาน ลับแลรู้สึกตัวดีทุกอย่าง “สติ”ที่เคยฝึกมาอย่างดีเป็นเวลานานหลายปี มาทันทีโดยอัตโนมัติ ลับแลนั่งมองเหตุการณ์โดยรับรู้อย่างปกติทุกอย่าง ไม่มีอาการตกใจแต่อย่างใด ไม่ได้มีความคิดหวาดกลัว”ตาย”อยู่ในใจเลยแม้แต่น้อย (ปกติหากคนไม่ได้ฝึกสติมาก่อน ลับแลเชื่อว่า จะต้อง”ตกใจ...ส่งเสียงหวีดร้องแน่นอน โดยเฉพาะเป็นผู้หญิงด้วยนะคะ) แต่ลับแลไม่มีเสียงหวีดร้องแม้แต่คำเดียว แถมลับแลยังนั่งนึกอยู่ในใจเมือนคนปกติทันทีว่า “เหตุการณ์นี้เป็นเรื่องแปลก ทำไมผู้ชายคนนี้ จึงตัดหน้ารถเรากะทันหันแบบ 90 องศาเช่นนี้ ตามปกติของคนธรรมดาทั่วไปจะต้องกลัวตาย จะต้องไม่ทำเช่นนี้ แต่นี่ดูเขาขี่ทำหน้าเฉยเมย (ไม่หันมามองเลย) เขาทำเหมือนทองไม่รู้ร้อน ตอนที่กำลังตัดหน้า เขาขี่ช้าๆเนิบๆด้วยซ้ำไป ไม่มีท่าทีตกใจ หรือรีบร้อนเลยแม้แต่นิดเดียว” แถมที่แปลกยิ่งไปกว่านั้น คือ เมื่อรถเขากำลังอยู่ในลักษณะตัดหน้าแบบกระชั้นชิดติดกับบังโคลนหน้ารถที่ลับแลนั่ง มันกลับไม่มีเสียงกระทบกระแทกกันเลยแม้แต่น้อยนิด มันอะไรกันนี่ (แต่ต้องขอบอกแฟนๆนะคะว่า ตอนนั้น มันเป็นเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมาก ลับแลไม่ทันได้นึกว่าเขาเป็น”วิญญาณ”หรือไม่??? มันเร็วเกินไปที่จะนึกค่ะ เพียงแต่นึกถึงเหตุการณ์เฉพาะหน้าอยู่ว่า “ทำไมแปลก เขาไม่ตกใจ ไม่มีเสียงเหล็กกระแทกกันเท่านั้นเอง”<O></O>
ไม่น่าเชื่อว่าลับแลไม่มีเสียงร้อง ไม่มีสีหน้าตกใจเลย แม้แต่ในใจก็ไม่มีความรู้สึกใดๆ <O></O>
catt8เป็นไปได้หรือคะ ที่ลับแลจะเป็น"เช่นนั้น"???<O></O>
ลับแลเคยบอกแฟนๆแล้วว่า สติทำให้เราปล่อยวางโดยอัตโนมัติค่ะ อย่าลืมว่า ลับแล “ฝึกมานานหลายปีแล้วนะคะ และมีความเพียรในการฝึกด้วย<O></O>
อย่างขณะพิมพ์เรื่องเล่าอยู่นี้ บางช่วงที่คิดได้ ลับแลยังฝึกอยู่เลยค่ะ <O></O>
catt8 ทันทีที่เขาขับตัดหน้ารถ “ก้อง” เคยสอนลับแลขับรถเสมอ เคยบอกลับแลมาก่อนนี้ว่า”เวลาเจอเหตุการณ์กระทันหัน อย่า”เบรก”รถเด็ดขาด คำอื่นจำไม่ได้นะคะ มีบอกเพิ่มอีก “ลับแลถามทันทีว่า “ทำไมเบรกไม่ได้?” เขาบอกว่า”ถ้าขับมาด้วยความเร็ว แล้วเราแตะเบรก เราจะเสียหลักทันที” ลับแลก็ถามต่อทันที ถ้าจำไม่ผิด เขาจะบอกว่า”ให้ประคองพวงมาลัยให้ดี “ อะไรอีก......ก็จำไม่ได้จริงๆค่ะ<O></O>
:z2 และแล้วคำสอนของ”ก้อง”ในวันก่อนโน้น ลับแลก็ได้พบเจอ”ภาคปฏิบัติ”ของเขาในวันที่เกิดเหตุนี้เอง<O></O>
ด้วยความแร็วขนาดนั้น “ก้อง”ไม่ยอมแตะเบรกค่ะ แต่”ก้อง”ประคองรถ เหมือนกับงูเลื้อยไปเลื้อยมา ประมาณ 4-5 ครั้ง (ช่างเป็นบุญของลับแลและก้องเสียจริงๆ บนถนนตอนเกิดเหตุนั้น ไม่มีรถตามหลังมาเลยและไม่มีรถสวนมาแม้แต่คันเดียว ซึ่งปกติถนน 2 เลนขนาดนั้น เวลาประมาณ 4 ทุ่มเศษนั้น รถยังพลุกพล่านตลอดเวลาค่ะ เพราะเป็นเส้นทางยอดนิยมที่คนสงขลา-หาดใหญ่ ใช้สัญจรกันตลอดเวลาไม่เคยหยุดหย่อนเลยในเวลาหลายปีที่ผ่านมา เป็นไปได้อย่างไรวันนี้ไม่มีรถตามมาซักคัน ไม่มีรถสวนมาซักคัน “ก้อง”ประคองรถเลี้ยวไปเลี้ยวมา(นึกเอาเองนะคะว่ารถที่มาด้วยความเร็วเป็น 100 จะเลี้ยวโค้งซักขนาดไหนคะ......ในแต่ละเลี้ยว และถ้ามีรถสวนมาซักคันล่ะคะ รู้ๆอยู่ว่าถนนสายนี้รถแต่ละคันวิ่งเร็วมากเหมือนจรวด ขนาดมดซักตัวออกมา....ยังไม่เคยรอดชีวิตเลยค่ะ แต่ในที่สุด “ก้อง”ก็ประคองความโค้ง จนรถเลี้ยวเข้าสู่เส้นทางตรงบนถนนได้ในที่สุดค่ะ แต่เมื่อ"ก้องหันหลังกลับไปชำเลืองดูชายคนนั้น กลับไม่เห็นแม้แต่"เงา"ของเขาเลยนะคะ ซึ่งก้องบอกว่าตอนเกิดเหตุ เขาเห็นเป็นผู้ชาย 2 คนขี่แมงกะไซค์ ซึ่งตรงกันข้ามกับลับแลที่เห็นเพียงคนเดียวเท่านั้นค่ะ<O</O
<O</Oเป็นครั้งแรกที่ลับแลได้รับรู้ว่า”ก้อง”ไม่เพียงแต่ซ่อมรถยนต์เก่งเท่านั้น แต่”ก้อง”สุดยอดในการขับรถยนต์อีกด้วย เขาเคยสอนเคล็ดลับหลายสิ่งหลายอย่างให้แก่ลับแลเสมอๆ<O></O>
:VO ก้อง”เมื่อประคองรถเข้าสู่เส้นทางตรงของถนนได้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว พูดคำแรกกับลับแลว่า”เป็นเพราะเธอทำบุญเก่ง ถึงรอดได้อย่างปาฏิหาริย์เช่นนี้ และที่สำคัญ เธอไม่มีเสียงหวีดร้องเลย ฉันจึงไม่รู้สึกเสียสมาธิตกใจกับเสียงเธอ” (เขาบอกว่า ถ้าเกิดลับแลหวีดร้องตกใจ เขาอาจจะเสียสมาธิ ประคองรถไม่ได้ดีถึงขนาดนี้ เพราะระหว่างที่เขากำลังเสียหลักอย่างแรงและกำลังประคองรถเลื้อยไปมา ขอย้ำนะคะว่า”สติ”อยู่กับลับแลตลอดเวลาค่ะ ลับแลนั่งดูแบบปกติเลย ลับแลรู้สึกว่าพอสติมา จิตมันไม่ได้ไปคิดเรื่องอื่นนะคะ มันมองเห็นจริงแต่มันไม่ได้คิดตามเหตุการณ์ภายนอกที่เกิดค่ะ มันเหมือนเรา”รับรู้” แต่ไม่ได้เกิดอารมณ์ไปตามเหตุการณ์นั้น เพราะสติกับจิตมันอยู่ที่เดียวกันไงคะ <O></O>
แต่กรณีของคนที่ตกใจสุดขีดหวีดร้องเสียงหลง เป็นเพราะ “สติ”กับ”จิต” ไปอยู่”นอกตัว”ไงคะถึงเป็นเช่นนั้น....<O></O>
ถามว่าตอนเกิดเหตุ ลับแล”ตั้งใจฝึกสติ”หรือไม่???<O></O>
:z1 เปล่าเลยค่ะ เพราะเหตุการณ์มันเกิดรวดเร็วเกินกว่าจะไปนึกถึงสติหรืออะไรทั้งสิ้นนะคะ แต่เป็นเพราะจิตเคยฝึกสติมาบ่อยๆ จนเคยชินเป็น<O</Oอัตโนมัติไงคะ<O></O>
;aa8อะไรที่เป็น”อัตโนมัติ” มันจะเป็นไปเอง โดย”ไม่ต้องสั่ง”แล้วนะคะ <O></O>
และอย่าลืมว่า การที่ลับแลฝึกสติมาบ่อยๆ อานิสงส์ของการฝึกนั้นมัน”ลดเคราะห์กรรม”โดยปริยายอยู่แล้วนะคะ กล่าวคือ หากกำลังจะมีเคราะห์กรรมใหญ่ จะบรรเทาเป็นเคราะห์เล็ก หากมีเคราะห์เล็ก จะหายหมดไปเลยนะคะ” <O></O>
รู้แล้ว.......รีบๆปฏิบัตินะคะ<O></O>
sleeping_rbลับแลได้ยิน”ก้อง”พูด แทบไม่เชื่อหูตนเองเลยจนนิดเดียว เพราะปกติ”ก้อง”ไม่ใช่คนที่สนใจเรื่องของ”ธรรมะ”เลย แต่ด้วยความที่เราเป็น”ญาติ”กัน เขารับรู้อยู่เสมอเหมือนญาติๆคนอื่นๆในตระกูลว่า “ลับแลเป็นคนชอบทำบุญทำทาน ไปบวชชีทุกปีไม่เคยขาด ฝักใฝ่ในบุญ” <O</Oแสดงว่า “ก้อง”ก็เชื่อเรื่องบุญเหมือนกัน (เขาคงจะซึมซับจากลับแลโดยไม่รู้ตัวกระมัง)<O></O>
black_pig แต่ในเรื่องของการขับรถ เขาเคยทักลับแลหลายครั้งว่า “ทำไม ลับแลชอบชับรถมือเดียวทั้งๆที่บางทีเขาสังเกตว่าขับรถเร็วเสียด้วย ก้องสอนลับแลเสมอว่าถ้าขับเร็ว ต้องจับ 2 มือ และจับให้มั่น..ให้แข็งแรง และก่อนออกรถก่อนสตาร์ทรถ ให้เหยียบคลัทช์ก่อน คือ เดี๋ยวนี้ลับแลขับช้าเหมือนใช้น้ำมันตราเต่าแล้วค่ะ แต่ก่อนที่ขับเร็ว ลับแลต้องขอสารภาพว่า บางทีลับแลขับไปฟังเพลงไปด้วย ความสบายใจขณะขับ เผลอก็เอามือไปวางเล่นๆที่หน้าตักค่ะ เขามักจะสอนลับแลเสมอๆ รวมถึงเรื่องชอบซัดโค้ง?”<O></O>
fly_pigขอบอกนะคะ อาจารย์ที่สอนคนแรกไม่บอกนี่คะ (เลยซัดโค้งแบบนี้มานานแล้ว เห็น”ก้อง”ตกใจ 2-3 ครั้งแล้วที่มานั่งรถเวลาลับแลขับ ซึ่งจริงๆแล้วลับแลไม่ได้ทำเก๋ไก๋อะไรหรอกค่ะ แต่เพราะไม่ทราบจริงๆ เมื่อก้องทัก ลับแลนึกได้ว่า คนขับรถเก่งอย่าง”ก้อง”ยังตกใจ ลับแลเลยต้องรีบกลับมาทบทวนตนเองใหม่ในเวลาต่อมา<O></O>
yimmที่เล่าเกี่ยวกับการสอนขับรถของ”ก้อง”เพราะว่า “ส่วนหนึ่งเป็นความสามารถของเขาในการขับรถด้วย “จึงทำให้ลับแลรอดชีวิตมาได้นะคะ<O</O
;34แต่เบื้องหลังของการรอดชีวิต จริงๆแล้ว คือ เรื่อง“บุญ”ตัวเดียวเลยค่ะ<O></O>
bubuหากไม่ใช่”บุญ”วันนั้น คนขับรถอาจไม่ใช่”ก้อง”แน่นอน <O></O>
ทำไมลับแลถึงรอดชีวิตมาได้คะ???<O></O>
:z3สำหรับลับแลเอง ขอบอกว่า ที่ลับแลรอดชีวิตมาได้ เพราะปัจจุบันชาติ ลับแล ทำทาน ถือศีล(ก่อนนอนเป็นส่วนใหญ่) และทำสมาธิภาวนา(ขณะเคลื่อนไหวมากที่สุดค่ะ หลังๆนี้เพิ่งเริ่มนั่งสมาธิมานานประมาณ 1 ปีเศษค่ะ) เวลาไหว้สวดมนต์แต่ละคืน ลับแลจะอาราธนาหมด......พระรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั่วสากลโลก ก่อนออกจากบ้าน ลับแลจะว่าคาถาก่อนขับรถทุกครั้งค่ะ(บทไหนก็ได้นะคะ ให้นึกถึงครูบาอาจารย์เจ้าของคาถาก็พอแล้วค่ะ) นอกจากนี้ลับแลมักจะสงเคราะห์ญาติๆตามกำลังเมื่อเขาเดือดร้อน(เพราะอดใจไม่ได้จริงๆที่จะไม่ช่วยนะคะ) ที่สำคัญ ลับแลชอบเผยแผ่ธรรมมากๆ มักจัดทำเอกสารฉบับย่อแบบอ่านแล้ว เข้าใจง่าย.....ไม่น่าเบื่อ ทุกระดับการศึกษา แม้แต่คนในที่ทำงานของลับแลเอง ลับแลก็ดึงเข้าเส้นทางธรรมมาหลายคนแล้วนะคะ ที่สำคัญที่สุดคือ คนในตระกูลของลับแลเอง ไปวัดไปบวชชีกันเกือบทุกคนค่ะ เมื่อถึงหน้าบวชชีพราหมณ์ (ทั้งชายทั้งหญิง) <O></O>
catt15 เมื่อถึงงานเดือนสิบของชาวใต้ ซึ่งถือเป็นงานบุญใหญ่ ทุกตระกูลของคนใต้จะต้องไปทำบุญเพื่อรับ-ส่ง ปู่ย่าตายาย ญาติๆที่ล่วงลับไปแล้ว<O></O>
:z15วงศาคณาญาติของลับแลไปกันเกือบทุกคนค่ะ เรียกว่า ญาติรุ่นหนุ่มๆสาวๆนี่แหละนะคะ "นัดเจอกันที่วัดค่ะ" หลายคนด้วยนะคะ <O></O>
fairy3love_คนไปวัดบางคนเห็นลับแลนัดกับญาติผู้ชายยังหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่วัดในงานเดือนสิบ เขาอมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เห็นเรายืนคุยกันจู๋จี๋ นึกว่าเป็นแฟนกัน <O></O>
wel lcome_pinkเปล่าเลยค่ะ ...........เรายืนคุย”ธรรมะ”และแลกเปลี่ยนเรื่อง”สิ่งลี้ลับ”กันค่ะ<O></O>
catt3 ตา"แฉะ".....กันแล้วยังคะ...........ที่รัก(ของคนอื่น) ???<O></O>
<O> </O>