ทำสมาธิในระดับหนึ่ง มีวิญญานมาขอส่วนบุญ โดยทำการสื่อทำให้ปวดหัวทั้งวัน

อยากบอกทุกท่านว่าไม่ได้แสดงตัวเลยค่ะ แต่แถวนั้นแสงบุญอาจมีแล้วจริตเป็นคนอ่อนโยน ขอกันสนั่น คงเห็นเราของ่ายและอ่อนแออ่ะค่ะ

 

ก็ไม่รู้อ่ะค่ะ เห็นมีคนบอกว่าติดมาจากครั้งก่อน ปวดหัวมาหลายปี เพิ่งรู้อ่ะค่ะ แต่เรื่องความเพียรก็เป็นเรื่องที่แยกกันนะคะ เราก็ต้องทำต่อไป พยายามสร้างบารมีต่อยอดค่ะ แต่ตอนนี้ยังอ่อนๆอยู่เลย

 

ก็ถ้าคิดว่าเขามาสื่อ ก็หมั่นทำบุญให้เจ้ากรรมนายเวร พวกที่เขามาสื่อนั่นแหละเจ้ากรรมนายเวร ไม่เช่นนั้นจะมาเจอกันได้หรือ ดูคนเดินไปมาบนท้องถนนสิ มีกี่คน แล้วเราก็ไม่ได้ไปสนใจเขา เขาไม่ได้สนใจเรา
ไปถวายสังฆทาน ทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้คนไร้ญาติขาดมิตร เจ้ากรรมนายเวร ญาติ พี่น้องที่ล่วงลับไป

อีกอย่างนะ บางทีกรรมเก่าก็ทำให้เราปวดหัวได้ เช่น ไปทุบหัวปลา ไปตีหัวสัตว์ เรื่องนี้มีตัวอย่างว่า พระศาสดาเคยเกิด ในตระกูลชาวประมง เวลาเขาฆ่าปลา ตีหัวปลา พระศาสดาท่านก็ไปยืนดูชอบใจ
ปลามันโดนตีหัวมันก็ดิ้นพล่าน นั่นแหละไปสนุกบนความทุกข์ของปลา พระศาสดาจึงมีกรรมคือ ปวดหัว

เราเคยไปสร้างกรรมเอาไว้ ลองระลึกดูในชาติปัจจุบัน แต่หากเป็นกีรมแต่ปางก่อน ก็ค่อยๆทำบุญไปเรื่อยๆ
จิตใจเบิกบานแล้ว ที่เคยขมวดจะคลายไป

 

วิญญาณบางท่านไม่ใช่วิญญาณธรรมดานะครับ แต่เป็นเจ้ากรรมนายเวร

เคยได้อ่านประสบการณ์นั่งสมาธิของอาจารย์บางท่าน ถึงขนาดมาบีบคอกันเลย (ดราม่าสุดๆ)

ปล ผมก็แค่อ่านมาล่ะนะ ไม่เคยมีประสบการณ์ตรง

:boo:

 

เดียวก็หายมั่งคับ แรกๆ ผมก็โดนอำบ่อยเดียวนี้
ไม่โดนละ ไม่รู้เกียวป่าว ผมปล่อยปลา ทุกอาทิตย์
แล้วแผ่เมตราทุกวัน

 

อย่าส่งจิตออกนอก คือ ให้เอาจิตส่งเข้าใน ให้จิตอยู่ในฐานของมัน ไม่ต้องไปดูตัวเวทนา ว่างๆก็ เข้าวัดไปหาครูบาอาจารย์มั่งก็ดี ถ้าหาหมอแล้วไม่หาย ก็ต้องพึ่งวัด พึ่งโลง กันละทีนี้ .

 

พุทธศาสนา ..ของเราหากจะสื่อกับวิญญาณ..เราใช้ "จิต" เรียกว่าจิตสัมผัส ไม่ใช่สมองครับ.

 

ดีครับท่าน ช่วงนี้นอน หลับ ฝันเห็น นรก บ้างรึป่าวครับ

 

ยังฝึกจิตไม่เป็นอ่ะค่ะ รู้แต่เป็นตัวรับสัญญานได้ค่ะ ไม่งั้นคงไม่สามารถรับคลื่นของผู้ที่ทรงฌานได้นะคะ คือจิตรับได้แล้วไปแปลเป็นเวทนาใช่ไหมค่ะ งั้นก็คงเป็นเพราะเราเอง เราแปลคลื่นไม่ดีเป็นหงุดหงิด เจ็บปวด ตลอดเวลา เป็นคลื่นไม่ดี แล้วเราจะมีวิธีการยังไงที่จะให้สติกับสมาธินิ่งพอล่ะ ตอนนี้ที่ฝึกยังเป็นจิตที่มีสมาธิไม่มาก สติก็น้อย ยิ่งตอนทำงานอ่ะค่ะ เจริญสติยาก หากต้องตั้งสติควบคุมมันยากเกินความสามารถตอนนี้อ่ะค่ะ
จิตยังวอกแวกอยู่เลย ท้อ เหนื่อยค่ะ สงสารตัวเองมาก พยายามจะไม่ให้เกิดเวทนาแต่ไม่เก่งพอจริงๆค่ะ มันหลุดให้เกิดเวทนาบ่อยๆ

 

..ไม่ยอม..เชอร์ล็อคโฮมล์..มากับหมอวัตสันใช่ไหม..!:'(

 

เอาพระวจนะเรื่องอานิสงค์ของอานาปานสติมาฝากครับ...พระวจนะ"(ครั้งหนึ่งพระผู้มีพระภาคเจ้า ได้ทอดพระเนตรเห็นพระมหากัปปินะ ผู้มีกายไม่โยกโคลง แล้วได้ตรัสแก่ภิกษุทั้งหลายว่า)....ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอเห็นความหวั่นใหว หรือความโยกโคลงแห่งกาย ของมหากัปปินะบ้างหรือไม่?....ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ เวลาใดที่ข้าพระองค์ทั้งหลาย เห็นท่านผู้มีอายุนั่งในที่ท่ามกลางสงฆ์ก็ดี นั่งในที่ลับตาคนเดียวก็มี ในเวลานั้นนั้น ข้าพระองค์ทั้งหลายไม่ได้เห็นความหวั่นใหว หรือ ความโยกโคลงแห่งกายของท่านผู้มีอายุรูปนั้นเลย พระเจ้าข้า"....ภิกษุทั้งหลาย ความหวั่นใหวโยกโคลงแห่งกายก็ตาม ความหวั่นใหวดโยกโคลงแห่งจิตก็ตาม มีขึ้นไม่ได้เพราะการเจริญทำให้มากซึ่งสมาธิใด ภิกษุทั้งหลายมหากัปปินะนั้น เป็นผู้ได้ตามปรารถนาได้ไม่ยาก ได้ไม่ลำบากซึ่ง สมาธินั้น..................ภิกษุทั้งหลาย ความหวั่นใหวความโยกโคลงแห่งกายก็ตามความหวั่นใหวโยกโคลงแห่งจิตก็ตาม มีขึ้นไม่ได้เพราะการเจริญทำให้มากซึ่งสมาธิเหล่าใหนเล่า?ภิกษุทั้งหลาย ความหวั่นใหวโยกโคลงแห่งกายก็ตามความหวั่นใหวโยกโคลงแห่งจิตก็ตาม ย่อมมีไม่ได้เพราะการเจริญทำให้มากซึ่งอานาปานสติ...............ภิกษุทั้งหลาย เมื่ออานาปานสติสมาธิ อันบุคคลเจริญทำให้มากแล้วอย่างไรเล่า ความหวั่นใหวโยกโคลงแห่งกายก็ตาม ความหวั่นใหวโยกโคลงแห่งจิตก็ตามจึงไม่มี?.........ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในกรณีนี้ไปแล้วสู่ป่าก็ตาม ไปสู่โคนไม้ก็ตาม ไปแล้วสู่เรือนว่างก้ตาม นั่งคู้ขาเข้ามาโดยรอบแล้ว ตั้งกายตรงดำรงสติมั่น ภิกษุนั้นมีสติอยู่นั่นเทียว หายใจเข้ามีสติอยู่ หายใจออกเมื่อหายใจเข้ายาวก็รู้สึกตัวทั่วถึงว่าหายใจเข้ายาว...(ตรัสเหมือนกับแบบการเจริญอานาปานสติที่มีผลมาก)..เห็นความสลัดคืนอยู่เป็นประจำ จักหายใจออกดังนี้.......ภิกษุทั้งหลาย เมื่ออานาปานสติสมาธิ อันบุคคลเจริญแล้วทำให้มากแล้ว อย่างนี้แล ความหวั่นใหวโยกโคลงแห่งกายก็ตาม ความหวั่นใหวโยกโคลงแห่งจิตก็ตาม ย่อมมีไม่ได้ดังนี้---มหาวาร.สํ.19/399-400/1322-1326............................

 

พระวจนะ"ภิกษุทั้งหลาย เมื่ออานาปานสติสมาธิ อันภิกษุเจริญแล้ว ทำให้มากแล้วอยู่อย่างนี้...............ถ้าภิกษุนั้นเสวยเวทนาอันเป็นสุข เธอย่อมรู้ตัวว่า เวทนานั้นไม่เที่ยง เธอย่อมรู้ตัวว่าเวทนานั้น อันเราไม่สยบมัวเมาแล้ว ย่อมรู้ตัวว่าเวทนานั้นเราไม่เพลิดเพลินเฉพาะแล้วดังนี้.................ถ้าภิกษุนั้น เสวยเวทนาอันเป็นทุกข์ เธอย่อมรู้ตัวว่า เวทนานั้นไม่เที่ยง เธอย่อมรู้ตัวว่าเวทนานั้น อันเราไม่สยบมัวเมา ย่อมรู้ตัวว่าเวทนานั้นอันเราไม่เพลิดเพลินเฉพาะแล้วดังนี้.......................ถ้าภิกษุนั้นเสวยเวทนาอันเป็นอทุกขมสุข เธอย่อมรู้ตัวว่า เวทนานั้นไม่เที่ยง เธอย่อมรู้ตัวว่าเวทนานั้น อันเราไม่สลบมัวเมาแล้วย่อมรู้ตัวว่า เวทนานั้นอันเราไม่เพลิดเพลินเฉพาะแล้วดังนี้.................ภิกษุนั้นถ้เสวยเวทนาอันเป็นสุขก็เป้นผู้ไม่ติดใจพัวพันเสวยเวทนานั้น ถ้าเสวยเวทนาอันเป้นทุกข์ ก็เป็นผู้ไม่ติดใจพัวพันเสวยเวทนานั้น ถ้าเสวยเวทนาอันเป็นอทุกขมสุข ก้เป็นผู้ไม่ติดใจพัวพันเสวยเวทนานั้น..................ภิกษุนั้น เมื่อเสวยเวทนาอันเป็นที่สุดในรอบแห่งกาย เธอย่อมรู้ตัวว่า เราเสวยเวทนาอันเป้นที่สุดรอบแห่งกายดังนี้ เมื่อเสวยเวทนาอันเป้นที่สุดรอบแห่งชีวิต เธอย่อมรู้ตัวว่าเราเสวยเวทนาอันเป็นที่สุดรอบแห่งชีวิต ดังนี้ จนกระทั่งถึงการทำลายแห่งกาย ในที่สุดแห่งการถือเอารอบซึ่งชีวิต เธอย่อมรู้ตัวว่าเวทนาทั้งปวง อันเราไม่เพลิดเพลินเฉพาะแล้ว จักเป็นของดับเย็นในที่นี้นั่นเทียวดังนี้..............ภิกษุทั้งหลาย ประทีปน้ำมันลุกอยู่ได้เพราะอาศัยน้ำมันด้วย เพราะอาศัยไส้ด้วย เมื่อน้ำมันหมดไส้ ก็เป็นประทีปที่หมดเชื้อดับไป ข้อนี้ฉันใด ภิกษุนั้นก็ฉันนั้น กล่าวคือเมื่อเสวยเวทนาอันเป็นที่สุดรอบแห่งกาย ย่อมรู้ตัวว่าเราเสวยเวทนาอันเป้นที่สุดรอบแห่งกาย เมื่อเสวยเวทนาอันเป็นที่สุดรอบแห่งชีวิตย่อมรู้ตัวว่าเราเสวยเวทนาอันเป้นที่สุดรอบแห่งชีวิต จนกระทั่งการทำลายแห่งกาย ในที่สุดแห่งการถือเอารอบซึ่งชีวิต เธอย่อมรู้ตัวว่าเวทนาทั้งปวง อันเราไม่เพลิดเพลินเฉพาะแล้ว จักเป็นของดับเย็นในที่นี้นั่นเทียวดังนี้--มหาวาร.สํ.19/404/1346-1347.....................(อริยสัจจากพระโอษฐ์ ท่านพุทธทาส)

 

ใช้หลักอานาปานสติค่ะ แต่ติดตรงที่ตอนทำงานหลุดบ่อยมาก เป็นเพราะตัวเราเอง แต่บางทีน้อยใจค่ะ ทั้งๆที่เราก็พยายามเต็มที่จะมีหวกคอยมาเอาเปรียบเรา คอยพูดจาไม่ดี เผลอส่งจิตออกนอกเสี้ยวเดียว ก้ปวดไป พอจะเข้าใจค่ะ จะพยายามนะคะ สมาธิสติตลอดทั้งวันเนี้ยยากพอดู แต่ไม่ยากเกินไปค่ะ มีผัสสะมากระทบบ่อยครั้งก็ต้องไม่ส่งจิตออกนอก เฮ้อ กระทบบ่อยๆคงรู้สภาวะจิตตัวเองตามดูไปก่อนค่ะ ชอบเผลอเป็นผู้คิดตลอด

 

อย่าดูความคิด หรือคิดไปเอง ให้เปลี่ยนมาดู กาย..ครับ เนื้อสดๆ เลือดแดงๆติดกระดูก มีไขมันบางชิ้น นี่คือการไม่ส่งจิตออกนอกแล้วครับ..
...เปลี่ยนพฤติแห่งจิตให้ได้..เปลี่ยนพฤติแห่งจิตให้ได้..พอรู้สึกกระทบเบนความคิดมาดูกาย เนื้อ เอ็น กระดูก เลือด ..ฯลฯ แทนที่ครับ.

 

ร้องไห้กับการปวดทีไรหายตลอดเลยค่ะ งงมาก ก็ไม่อยากร้องแต่บางครั้งพอหลุดมากๆควบคุมไม่ได้ก็จะปวดมากทนไม่ได้ เราไม่รู้ทำไงแล้วค่ะ รู้แต่ทรมานกับการปวดทุกวันค่ะช่วงบ่ายๆ

 

ใช้ดนตรีบำบัด..หรือเปิดเพลงที่เราชอบฟังตอนบ่ายๆนั่นแหละ ก่อนปวด