พระวังหน้า ที่หลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดรเสก ถ้าต้องการที่จะได้.....

อ่า ไม่ได้ไปออกรบ แต่จะนำมาให้ชมกัน

วันนี้ผมก็ใส่มาทำงานด้วยครับ

.

 

ผมเรียกว่า พระสมเด็จพิมพ์จันทร์เพ็ญ ครับ

แต่ไม่ตามหาแล้วครับ

.

 

เรียกกันหลายนาม ทั่วไปเรียกว่า พิมพ์จันทร์ลอย ของพันตรีจำลองเรียกพิมพ์กระดุม ส่วนพิมพ์จันทร์เพ็ญ ต้องขอคำแนะนำลุงหนุ่มเพิ่มเติมครับ สงสัยมือผีหน้าวังเลยเลิกตามหาแล้ว ..หุ..หุ.....

 

ตาลุงข้างบ้านเห็นลุงเพชรโชว์ก็อดไม่ได้ ต้องงัดมาโชว์บ้างครับ เม็ดกระดุมศรีวิชัยเนื้อดินดิบ สมบูรณ์มากเกิน เป็นมือผีปล่าวครับ หุ หุ

 

อายุน้อยนะครับ 1300กว่าปีเองครับ หุ หุ

 

อ่าว..ตาลุงเรียกเม็ดกระดุม..อิ..อิ..เอ่อ เป็น อุ๊..อุ๊บ..โอ๊ย..หรือเปล่าครับ

 

ต้นนี้เรียก"เสลดพังพอนตัวเมีย" บางที่เรียก พญาปล้องทอง หรือพญาปล้องดำ หรือพญายอ หรือผักลิ้นเขียด หรือผักมันไก่ หรือที่เชียงใหม่เรียก ลิ้นมังกร ที่ลำปางเรียกพญาปล้องคำ ที่กะเหรี่ยง-แม่ฮ่องสอน เรียกโพะไซ่จ้าง

สำคัญว่า เรียกกันแล้ว ต้องเกิดความเข้าใจที่ตรงกัน...

 

อ้าวก้แบบ นี้เค้าเรียกเม็ดกระดุมศรีวิชัย จิงๆครับ ตาลุงบอกยังไม่เคยได้ยินพิมพ์จันทน์ลอย ทวารวดีศรีวิชัย เลยนิครับ หุ ห

 

เอ่อ ตาลุงเอาเวลาที่ไหนไปขุดของเก่าที่อาณาจักรศรีเทพ ศรีวิชัย หว่า...พันสามร้อยปีบอกอายุน้อย แล้ว อายุมากนี่จะขนาดไหน..หุ..หุ..

 

สังเกตว่า ตาลุงเถียงคอเป็นเอ็น น้ำลายแตกฟองเฟ้ย แบบไม่ยอม..(||)

 

ไม่เป็นไรครับตาลุงบอกให้เชื่อตามลุงเพชร นับแต่นี้จะเรียกพิมพ์ จันทน์ลอยทวารวดีศรีวิชัยครับ หุ หุ

 

55555 ผมว่า เม็ดกระดุมทวารวดีศรีวิชัย ก็ดีอยู่แล้วนะ กระเซ้าตาลุงเล่นๆ เอาจริงแฮะ..ตามนี้ครับ..

พระพิมพ์เม็ดกระดุม (ซุ้มศรีวิชัย) กรุเขาศรีวิชัย

กฤษฎา พิณศรี
มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD> </TD></TR></TBODY></TABLE>​

เขาศรีวิชัย (เขาพระนารายณ์) ตำบลศรีวิชัย อำเภอพุนพิน จังหวัดสุราษฎร์ธานี เป็นแหล่งโบราณคดีสำคัญแห่งหนึ่งของภาคใต้ ดังปรากฏหลักฐานโบราณวัตถุสถานจำนวนมากบริเวณเขาศรีวิชัยและพื้นที่ราบโดยรอบ ได้แก่เนินโบราณสถาน ฐานโยนิ ศิวลึงค์ เทวรูปพระวิษณุ ชิ้นส่วนสถาปัตยกรรมหิน เช่น ธรณีประตู กรอบประตู ฐานเสา เครื่องถ้วยจีน และเครื่องปั้นดินเผาพื้นเมือง รวมทั้งลูกปัดอีกเป็นจำนวนมาก<SUP>1</SUP> มีทั้งลูกปัดแก้วและหินรูปร่างสีสันสวยงาม จนทำให้เกิดการลักลอบขุดหาลูกปัดกันอย่างกว้างขวาง มีพ่อค้าและนักสะสมเข้ามาติดต่อซื้อถึงในพื้นที่ ทำให้ชื่อเสียงของลูกปัดเขาศรีวิชัยเป็นที่รู้จักในวงกว้าง ติดอันดับแหล่งที่มีลูกปัดสวยงามแหล่งหนึ่งในประเทศไทย ทั้งในแวดวงตลาดค้าลูกปัดและวงการโบราณคดี<SUP>2</SUP>

นักโบราณคดีสันนิษฐานว่าบริเวณเขาศรีวิชัยนี้คงเป็นแหล่งที่ตั้งถิ่นฐานของชุมชนขนาดใหญ่มาตั้งแต่ราวพุทธศตวรรษที่ ๑๒ - ๑๓ เป็นชุมชนที่นับถือศาสนาฮินดูทั้งไวษณพนิกาย (นับถือพระวิษณุหรือพระนารายณ์) และไศวนิกาย (นับถือพระศิวะหรือพระอิศวร) เห็นได้จากการสร้างเทวาลัยไว้บนยอดเขา ซึ่งเปรียบเสมือนการจำลองจักรวาลมาไว้บนโลกให้เป็นที่สถิตของพระผู้เป็นเจ้าตามคติความเชื่อในศาสนาฮินดู รวมทั้งหลักฐานประติมากรรมเนื่องในศาสนาฮินดูที่มีการค้นพบ เช่น เทวรูปพระนารายณ์ ศิวลึงค์ และฐานโยนิ เป็นต้น

ต่อมาในราวปลายพุทธศตวรรษที่ ๑๓ ชุมชนแถบเขาศรีวิชัยส่วนหนึ่งคงหันมานับถือพุทธศาสนามหายาน จึงได้พบหลักฐานทางพุทธศาสนาในบริเวณพื้นที่ราบเชิงเขาศรีวิชัยด้วย<SUP>3</SUP> ซึ่งก็คือพระพิมพ์ที่เรียกกันในปัจจุบันว่า “พระเม็ดกระดุม” หรือ “พระซุ้มศรีวิชัย”

พระพิมพ์เม็ดกระดุม หรือที่บางท่านเรียกว่าพระพิมพ์ซุ้มศรีวิชัยนี้ ค้นพบโดยบังเอิญจากการขุดหาลูกปัด ชาวบ้านเล่าว่าเดิมบริเวณที่พบพระพิมพ์เป็นจอมปลวก อยู่ในบริเวณบ้านของนายวิรัช และนางอารีย์ เรืองเจริญ ห่างจากถนนหน้าวัดเขาศรีวิชัยมาทางทิศตะวันออกประมาณ ๑๐๐ เมตร เมื่อขุดทลายจอมปลวกลงจึงได้พบพระพิมพ์จำนวนมาก ปัจจุบันเจ้าของบ้านจึงตั้งศาลพระภูมิไว้ตรงตำแหน่งนั้น<SUP>4</SUP>

พระพิมพ์เม็ดกระดุมเป็นพระพิมพ์ดินดิบ ลักษณะรูปทรงกลมป้อมขนาดเล็กคล้ายเม็ดกระดุม อันเป็นที่มาของชื่อเรียก ตรงกลางพิมพ์ภาพพระพุทธรูปประทับขัดสมาธิราบบนดอกบัว แสดงปางสมาธิ มีประภามณฑลเบื้องหลังพระเศียร และปรากฏพระคาถา เย ธมฺมาฯ อยู่โดยรอบองค์พระ ส่วนใหญ่จารึกด้วยอักษรเทวนาครีที่ใช้กันแพร่หลายในภาคเหนือของประเทศอินเดีย คาถา เย ธมฺมา เป็นคาถาหัวใจพระพุทธศาสนา มีข้อความเต็มว่า

<TABLE id=table1 border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width=400><TBODY><TR><TD>เย ธมฺมา เหตุปฺปภวา</TD><TD>เตสํ เหตํ ตถาคโต อาห</TD></TR><TR><TD>เต สจ โย นิโรโธ</TD><TD>เอวํ วาที มหาสมโณติ</TD></TR></TBODY></TABLE>
​

อันแปลได้ว่า “ธรรมเหล่าใดเกิดแต่เหตุ พระตถาคตทรงแสดงเหตุของธรรมเหล่านั้น และความดับของธรรมเหล่านั้น พระมหาสมณะมีวาทะอย่างนี้”

ความเป็นมาของพระคาถาบทนี้ปรากฏอยู่ในประวัติของพระสารีบุตร พระอัครสาวกเบื้องขวา มีเนื้อความโดยย่อคือ หลังจากที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสรู้และแสดงธรรมสั่งสอนประกาศพระศาสนาแล้ว ครั้งหนึ่งได้เสด็จมาประทับอยู่ ณ เวฬุวันมหาวิหาร กรุงราชคฤห์ วันหนึ่ง พระอัสสชิ ผู้เป็นหนึ่งในพระปัญจวัคคีย์ซึ่งตามเสด็จฯ พระพุทธองค์มาด้วย เข้าไปบิณฑบาตในกรุงราชคฤห์ ระหว่างทาง อุปติสสะปริพพาชกซึ่งเดินทางมาจากสำนักปริพพาชกได้พบเห็นพระอัสสชิมีกิริยาอาการอันสงบสำรวม น่าเลื่อมใส จึงอยากทราบว่าใครเป็นศาสดาของพระอัสสชิและมีคำสั่งสอนเช่นไร พระอัสสชิจึงแจ้งว่าตนเป็นนักบวชในสำนักของพระมหาสมณะ ผู้เป็นโอรสแห่งศากยวงศ์ พร้อมกับแสดงธรรมอันย่นย่อของพระพุทธองค์ ซึ่งก็คือพระคาถา เย ธมฺมาฯ นั่นเอง

จากนั้น อุปติสสะปริพพาชกจึงเดินทางกลับมายังสำนัก และบอกเล่าเรื่องที่ได้พบกับพระอัสสชิ ตลอดจนแสดงธรรมที่พระอัสสชิกล่าวให้แก่สหาย คือโกลิตตะปริพพาชกฟัง จนกระทั่งเกิดดวงตาเห็นธรรมเช่นกัน ปริพพาชกทั้งสองพร้อมด้วยบริวารจึงพากันไปเข้าเฝ้าฯ พระพุทธองค์ยังเวฬุวันมหาวิหาร และทูลขออุปสมบท พระพุทธองค์จึงประทานอนุญาตให้ปริพพาชกทั้งสองพร้อมด้วยบริวารได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุ

พระโกลิตตะปริพพาชก ซึ่งต่อมาก็คือพระโมคคัลลานะ หลังจากอุปสมบทได้ ๗ วัน ก็สำเร็จอรหัตตผล ส่วนอุปติสสะปริพพาชก หรือพระสารีบุตร บรรลุเป็นอรหันต์หลังจากอุปสมบทได้ ๑๕ วัน ส่วนบริวารทั้งหลายภายหลังก็ได้บรรลุเป็นอรหันต์จนหมดสิ้น<SUP>5</SUP>

โดยพระคาถานี้ ทำให้พระพุทธองค์ทรงได้สาวกองค์สำคัญ คือพระโมคคัลลานะและพระสารีบุตรมาเป็นอัครสาวกซ้ายขวา พุทธศาสนิกชนจึงนับถือกันเป็นพระคาถาวิเศษ ถือเป็นสัมฤทธิมนต์สำหรับเปลี่ยนแปลงความนับถือของผู้ที่ยังไม่เคยสดับรับฟังพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธองค์ จึงนิยมจารึกไว้เพื่อประกาศพระพุทธศาสนาให้เผยแพร่ออกไป<SUP>6</SUP>

พระคาถา เย ธมฺมาฯ จึงมักพบปรากฏอยู่ในงานศิลปกรรมทางพุทธศาสนาตั้งแต่ยุคแรกๆ เช่นในศิลปะทวารวดีและศิลปะศรีวิชัย

นอกจากที่จารึกอยู่บนพระพิมพ์แล้ว ยังพบปรากฏอยู่บนศาสนวัตถุอื่นๆ เช่นเสาศิลาจารึก ฐานธรรมจักร หรือภาพสลักพระพุทธรูปอีกด้วย


เชิงอรรถ

<SUP>1</SUP>นงคราญ ศรีชาย และวรวิทย์ หัศภาค. โบราณคดีศรีวิชัย. (นครศรีธรรมราช: โรงพิมพ์เม็ดทราย), ๒๕๔๓, หน้า ๒๑๘.
<SUP>2</SUP>เรื่องเดียวกัน, หน้า ๒๕๙.
<SUP>3</SUP>เรื่องเดียวกัน, หน้า ๒๑๘.
<SUP>4</SUP>เรื่องเดียวกัน, หน้า ๒๕๙ - ๒๖๐.
<SUP>5</SUP>นิทธันต์ (นามแฝง). นิตยสารคเณฆพรพระเครื่อง. ฉบับที่ ๙๓ (ธันวาคม ๒๕๓๙), ๒๘ - ๒๙.
<SUP>6</SUP>มยุรี วีระประเสริฐ. ศิลปะทวารวดี. เอกสารประกอบการอบรมเจ้าหน้าที่นำชมพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ สำนักโบราณคดีและพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ กรมศิลปากร,มปท.: มปพ., มปป., หน้า ๑๗ - ๑๘.

 

ว่าแล้วทำไมรูปทรงคล้ายพระทางใต้จังเลย จริงไหมครับพี่เฉลิมพลพระทางบ้านพี่เลยนะเนี่ย ขอบคุณท่านเจ้าของพระและพี่ๆทั้ง 3 ท่านนะครับที่ให้ความรู้ตามความเป็นจริง สวัสดีปีใหม่ พี่หนุ่ม พี่เพชร พี่กูรู และพี่ๆในชมรมทุกๆท่านนะครับ

 

อ้าวแล้วพระทางใต้ ตาลุงมีได้ไงอ่ะครับ หุ หุ

 

คุณลุงไม่ธรรดาจริงๆเลย ขนาดคนใต้แท้ยังไม่มีเลย555 สวัสดีปีใหม่ด้วยนะครับคุณลุง

 

อ้าลุงเพชรว่ากันถึงกรุศรีเทพ พันกว่าปีเหมือนกันครับ ตาลุงข้างบ้านเลยฝากมาโชว์หน่อยครับ เป็นไงครับ ดีปล่าวแรงปล่าวครัย ว่าแต่หาเลยเห็นยังยากส์ ช่ายมั้ยครับลุงเพชร หุ หุ

 

ไม่ทุกครั้งนะครับ สมาชิกชมรมที่ยังเหนียวแน่น ยังไม่ทำให้ลุงหนุ่มเสียรู้นี่ครับ

เทรน

 

เสียดายเวลาที่ผ่านมา ได้รู้จักชมรมพระวังหน้าช้าไป มาทีหลัง แต่การเรียนรู้ไม่มีคำว่าสายเกินไปนะครับ เท่าที่พี่ๆทุกท่านจะกรุณาน้องใหม่

 

.







สุดยอดครับ

.

 

นี่ก็สุดยอดเหมือนกัน

อ่า ทำไมตาลุงมีพระดีเยอะจัง

อย่างนี้ต้องขอถามตาลุงว่า ตาลุงห้อยพระอะไรครับ

เล่าให้หลานๆฟังด้วยน๊ะครับ


.