ไม่ใช่นะครับที่มักกล่าวว่า “สมถะเหมือนการหลบภัย วิปัสสนาเหมือนการผจญภัย”

มันก็แล้วแต่กรณีนะ

อย่างบางที่เราไปกำหนดมากเกินไป เข้าสมาธิ หรือแยกเข้าวิปัสสนาเท่าไรก็ไม่ได้
หรือบางครั้งอยากมันมากไป มันก็ตึงไป

ถ้าทำบ่อยนั่งแป๊ปเดียวรู้เลยนะ ว่ากำลังพอวิปัสสนาได้ไหม เมื่อรู้ว่าไม่พอ ก็ไม่ฝืนเลยทางแยกดิ่งเข้าอารมณ์เดียวไปเลย ^-^

 

ขอบคุณที่ชี้แนะ อนุโมทนาค่ะ

 

แอบดูดิ เวลานอนไม่หลับ ดูมันอยากนอน มันไหลไปกับ สงบที่ทำมา

 

แว๊ด หลับได้หลับดี ปุ๊บเดียวหลับ..ปุ๋ย....

มีความหมาย นะเอย นะเอย....^^

 

เห็นมีการกล่าวถึง การกำหนด การฝืน

จึงสงสัยว่า ไม่ต้องรู้เฉยๆ แล้วหรอครับ แบบนี้เรียกว่า มีการกระทำบางอย่างหรือเปล่าครับ...

 

อันนี้ดี

 

แล้วแต่บางโอกาส นะ ว่าจะสมถะหรือวิปัสนา ไม่ได้กำหนดตายตัว
แล้วแต่เหตุการณ์ ตอนนี้มาเอาสมถะในจังหวะการเต้นของตัวใจน่ะ เวลาเกิดอะไรก็ไปดูตามนั้นแบบว่าเอาสมถะนำหน้าก่อน แล้วพอเจอเหตุการณ์อะไร ก็จะค่อยวิปัสสนา แยก รูป - นาม จริง-หลอก หลอน-ไม่หลอน ทำตามฐานะน้อย ๆ แต่พองาม คงยังไม่ถึงเวลาไปแยกแยะแจกแจงน่ะจ้า

 

น้าแว็ด ไปเพียรที่วัด หลวงพ่อจรัญ บ้างหรือเปล่า ^-^

 

ฝืนของคุณวิมุตติ คือ การฝืนเวทนา หรือเปล่าคะ

 

ไม่ใช่ครับ

เป็นการฝืนกิเลสครับ...

 

ขอบคุณค่ะ พอจะเข้าใจแล้ว
ลึกซึ้งนะนี่ จะหัดทำบ้าง ขอบคุณนะคะ อนุโมทนา

 

ส่วนคำว่า ฝืน ที่อาจารย์จินนี่ใช้ ผมไม่รู้นะว่าหมายถึงอะไร

เพียงแค่สงสัยว่า มีการใช้คำนี้ รวมถึงคำว่า การกำหนด ซึ่งดูเหมือนจะขัดแย้งกับการตามรู้เฉยๆที่เห็นนิยมพูดกัน...จึงอยากถามอาจารย์จินนี่ว่า จะเอายังไงกันแน่?

 

อาจแล้วแต่ช่วงมั้งคะ ถ้าสมถะคงฝืนเวทนา ถ้าอยู่ในช่วงวิป้สนาก็ต้องฝืนกิเลิศ เพราะการเจริญสติเราก็ต้องหัดฝืนกิเลิศเหมือนกัน แล้วแต่การณ์นั้น ๆ ตามสภาวะนั้น อยู่เนือง ๆ

 

ยังไม่มีโครงการเลยอะ พี่จินนี่

แต่เมื่อวาน ได้คุยกับหลวงพ่อ สายวัดป่า ท่านแนะนำกรรมฐานต่อ อะคะ

กำลังซุ่มอยู่ ^^

ไปร่อนตะแกรงก่อน....

 

อาจารย์เอกนี่ก็เก่งซะเหลือเกิน

แล้วอาจารย์จินนี่เห็นด้วยกับอาจารย์เอกวีร์หรือไม่ครับ...

 

ตรงนี้ยกลงมาได้พอดีเลย ถ้ายังมีสิ่งร้อยรัดเบื้องต่ำ จะทำสมาธิจนแนบแน่นไร้การปรุงแต่งอย่างไร มันก็ไม่สามารถเข้านิโรธได้ มันเหมือนจะได้ จะได้ เนื่องจากอาการมันจะลงจุดเดียวกันก่อน คือ ทิ้งทุกอย่าง แม้แต่ลมหายใจ แม้แต่ชีวิต แต่จะต่างกันที่นิโรธมันทันการปรุงแต่งแล้ว จึงทิ้ง แต่ตรงสมาธินี้มันดันกด สร้างกำแพงกันความปรุงแต่งไว้ แล้วกำแพงนั้นแหล่ะที่ทำให้ไม่สามารถเข้าสภาวะดับทุกข์อย่างไร้อามิสได้ เหมือนจะได้ จะได้ แต่ก็ไม่สามารถฝ่ากำแพงนั้นไปได้ เหมือนกำแพงบาง ๆ แต่ตัดไม่ขาด

คงต้องสะสมกำลังกันไป เพื่อไล่รูปนามต่อ ^-^

 

เล่าให้ฟังบ้าง คุยอย่างไร ที่ไหน p.m มาก็ได้คุณน้า อนุโมทนา ^-^

 

สงสัยจะนอนไม่หลับอีกคน แอบงีบไปสะแล้ว

 

ขอออกตัวไว้ล่วงหน้าเลยนะครับ ผมคุย ผมสนทนา ผมก็กล่าวในสภาวะผมขึ้นมาแลกเปลี่ยน จะยกธรรม ก็เลือกยกในธรรมที่มีประโยชน์มา อันไหนดี อันไหนคิดว่าเข้ากับกาลก็ยกมา ถ้าจะกล่าวพาดพิงถึงสภาวะผู้ร่วมสนทนา ถ้ากล่าวได้ก็จะกล่าว ถ้ากล่าวไม่ได้ ไม่เข้าใจก็้ไม่กล่าว ไม่ใช่กิจอะไร แค่เดินผ่านมา ไม่มีพวกใด ๆ ไม่แบ่งข้างกับใครทั้งสิ้น อันไหนดีก็รับไว้ อันไหนไม่ดีก็ไม่เอา


โดยส่วนตัวแล้วผมไม่ใช่สายดูจิต ไม่ได้ถนัดด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่เข้าใจ

รูปนามที่เกิดดับน่ะ เราจับไว้โดยไม่รู้ตัว จับไว้โดยยังไม่เห็นทัน จับไว้โดยวิญญาณยังไม่รู้ สัญญายังจำไม่ได้ด้วยซ้ำ เฉย หรือปล่อย ให้ทันก่อนสังขารจะปรุงแล้วกัน^-^

 

...ถามนิดนึง..

...ในการใช้ชีวิตประจำวันเราพุทโธตลอด..(ใช้พุทโธเป็นฐาน)..

...พุทโธช้ารู้..พุทโธไวรู้..

...เมื่อรู้ตัวว่าเผลอไปคิด..พุทโธหาย..ก็ดึงกลับมา..ไม่ปล่อยให้คิดต่อ..

...เมื่อมีสิ่งมากระทบ..ก็กำหนดรู้..แล้วกลับมา..พุทโธต่อ..

...อันนี้เป็น สมถะหรือไม่..

:z17