รักษาศีล5แล้วสมาธิไม่เกิด

ใช่ครับ

 

อาการถูกแล้ว เพราะจิตกำลังสงบ ลมหายใจจะสั้นลง
แต่ว่าวางอารมณ์หนักไป นิดนึงครับ
มันเลยจะทรมานหน่อยๆครับ

 

ใช่ครับมันเหมือนหายใจไม่ออก พยายามเค้นลมหายใจ มันเลยแน่น

 

นี่เลย คนนี้เลย หากเป็นเรื่องแก้กรรมฐาน ก็ถามเขา คุณ xorce

 

ตามนี้เลยครัย

ซักพักถ้าเราภาวนา คำภาวนาและลมหายใจอาจจะหายไป เราก็นึกว่าสติเราหลุด แต่จริงๆ เรากำลังเข้าฌาณอยู่ครับ พอเรากลับไปภาวนาพร้อมกับลมหายใจใหม่ ทำให้สมาธิไม่ก้าวหน้า

 

ขอบคุณครับ วันนี้วันพระ จะพยายามให้ก้าวหน้าขึ้น อนุโมทนาทุกกระทู้

 

ทำกรรมฐานแล้วไม่มีสมาธิแม้จะรักษาศีล5 ใช่มั๊ยครับ

ขอตอบ
คุณต้องตัดความกังวลทั้ง10ด้วย ในที่นี้คือปลิโพธ10 ซึ่งได้แก่ ญาติ ตระกูล ที่อยู่อาศัย
ยานพาหะ ทรัพย์สิน และอื่นๆ

ในพระไตรปิฏกกล่าวว่า กุลบุตรใดจะเรียนกรรมฐานต้องตัดปลิโพธ10และรักษาศีลให้บริสุทธิ์ จึงจะสามารถเรียนได้ มิเช่นนั้นจะป็นเหตุให้จิตวิปลาสได้

ลองไปดูที่เล่ม2ในพระวินัยดูนะครับ

 

ตามนี้ครับ นิวรณื ครับที่ทำให้ไม่สงบ

 

มีสติกับลมหายใจมากๆๆจะผ่านชาน1อย่างเร็วคับไม่มีอาการแปลกปลอมสงบสบายคับ
อยากมีสมาทิเร็วๆๆก้มีสติให้มาก คอยดูรู้ว่าหายใจเข้าออกอย่างสบายรู้ตัวตลอดมีสติไม่ต้องสนตัวอื่นนะคับไม่ใช่รู้ตัวก้รู้ไปหมดรู้ว่าขาปวดรู้ว่าคนพูดนั่นมันไม่ใช่สมาทิคับนั่นมันเอาจิตไปดุนู่นดูนี่ ไม่มีสติกับลมหายใจคับท่าจับแต่ลมรับรองผ่านฉลุยไม่ต้องรอเวลาไม่ต้องใช้เวลานานด้วย ชานไหนก้ไปถึง มีสติกับสิ่งที่เพ่งคับรับรองก้าวๆๆๆๆหน้าแน่
สมาทิก้มีแค่ชาน4 อรูปชาน4เอง ทำหมดแล้วก้ยังหลงอยุ่ดี ได้แล้วก้วางลงนะคับ
ได้แล้วก้ไปเสียเวลาติดอีกผมว่าไม่ได้ก้ไม่ต้องเสียใจ แต่ทำสมาทิพอมีสติ พอที่จามีสมาทิคิดเรื่องที่ต้องการได้แล้ว น้อมนำคับคิดพิจารนาว่าตัวเราทำอะไรอยุ่ มีความรู้สึกยังไงตอนนี้ รู้แล้วก้ดูว่ารู้สึกแบบนี้ตลอดไหมรึมันเปลี่ยนไปมา ท่ามันไม่เปลี่ยนแปลกนะคับถือว่าไปบังคับไปกดอารมไว้ที่อารมกลาง จะเลือกถืออารมในชานก้ได้คับแต่ผมว่าไม่ดี ยังไงเรามีแค่สมาทิขั้นต้นก้พอคับมีสมาทิแค่พอมีกำลังคิดเรื่องที่เราต้องการ สมาทิที่เรื่องอื่นไม่มายุ่งกับเรื่องที่ต้องการจะแก้พอมีสมาททิแล้วก้จะเห็นหนทาง เห็นแล้วก้จะรู้ไม่สงสัยไม่ลังเล
เห็นแล้วก้จารู้ว่ามันก้เป็นแบบนี้แหละเปลี่ยนไปเรื่อยอย่าไปยึดมันไว้ เห็นแล้วก้จารู้ว่าทำยังไงดีที่สุด ผลที่ได้รับก้สุขใจคับ ท่ายังจับอยุ่ในอารมชานที่สูงเกินไปบางทีก้นิ่งเกินไม่เหมาะแก่การคิดพิจารนานะคับ สมาทิขั้นต้นอ่ะเหมาะที่สุดแล้ว ไม่นิ่งเกินไม่หยาบเกิน พอเห็นแล้วไม่สนใจแล้วเด่วได้เองสิ่งที่อยากได้อ่ะคับ
..............................................................................................

 

ผมหากระทู้เดิมไม่เจอละ เป็น บทความที่ให้กำลังนักปฏิบัติดีเหมือนกัน ถ้าจะ
หาอ่านเต็ม ก็อ่าน "เสียดายคนตายไม่ได้อ่าน เล่ม 2 ตอนท้ายๆ" ( ไปขโมยอ่าน
เอาก็พอ )

ก็เป็นเรื่อง การปฏิบัติของคุณ ดังตฤณ นักเขียน

ผมขออนุญาติกล่าวดัดแปลงเสียใหม่นะครับ ลืมหมดแล้ว สำนวนจริง

ดังตฤณ : ผมปฏิบัติธรรมไม่เป็น ต้องการปฏิบัติธรรม ควรทำอย่างไรครับ

พระ : คุณก็ไปนั่งดูลมหายใจ ทำอานาปานสติ รู้จักไหม

ดังตฤณ : รู้จักครับ

พระ : งั้นก็ไปทำ นั่นกุฏิว่าง ไปทำ 3 ชั่วโมง

* * * * * *

3 ชั่วโมงผ่านไป

พระ : เป็นอย่างไร

ดังตฤณ : ไม่เห็นมีอะไรเลยครับ ผมเห็นแต่ลมหายใจเข้าออก สลับไปสลับมาอยู่อย่างนั้น ไม่เห็นได้ความรู้อะไรเลย

พระ : เธอนั่งไปตั้ง 3 ชั่วโมง เธอรู้ลมหายใจเข้า และออก วินาทีละครั้ง ทั้งหมด 60
วินาที คูณด้วย60นาที และคูณอีก 3 ชั่วโมง เป็นจำนวนเท่าไหร่

ดังตฤณ : เยอะครับ นับไม่ถ้วน

พระ : เธอใช้เวลา 3 ชั่วโมง ในการตามรู้ ตามดูลมหายใจเข้าออก ของที่เธอไม่
เคยไปสนใจดูมันเลย ได้นับจำนวนไม่ถ้วน เธอยังว่า ไม่รู้อะไรเลยอีกเหรอ

ดังตฤณ : จริงด้วย ผมรู้ได้ตั้งเยอะ จากที่ไม่เคยสนใจมาก่อนเลย

พระ : นอกจากลมหายใจ แล้วเธอเห็นอะไรอีก เอาหละ ไปนั่งดูต่ออีก 3 ชั่วโมง

* * * * * *

3 ชั่วโมงผ่านไป

พระ : เป็นอย่างไร เห็นอะไรบ้าง

ดังตฤณ : ก็มีอาการแน่นๆ หงุดหงิด อยากล้มเลิก ง่วงนอน กลัวถูกท่านดุ เห็นความ
พยายาม เห็นความเบื่อหน่ายในการปฏิบัติ จะเลิกเสียให้ได้ ผมแย่จริงๆ ไม่เห็นได้
ปัญญารู้อะไรเลย

พระ : นอกจากลมตั้งพันครั้ง เธอยังเห็นอารมณ์ของตนที่เนื่องกับการปฏิบัติ เธอ
เคยเห็น เคยตามรู้อารมณ์เหล่านี้ที่ปรากฏในกาย ในใจตนมาก่อนหรือเปล่า

ดังตฤน : จริงสิครับ เมื่อก่อนอารมณ์พวกนี้ก็ปรากฏในชีวิตประจำวัน ผมไม่เคย
สนใจหยิบยกขึ้นมาดูเลยว่ามันมีอยู่ ผมเห็นก็มักจะหาอะไรมาทำแก้ไปเป็นครั้งคราว
ไป แต่นี่ผมหาอะไรมาแก้อย่างเดิมไม่ได้ ได้แต่ต้องกลับมาดูลมหายใจให้ได้

พระ : นั่นแหละ เธอเห็นอารมณ์ตั้งมากมาย บ้างก็เป็นนิวรณ์ บ้างก็เป็นกิเลส บ้าง
ก็เป็นสมาธิจิต เธอเห็นสิ่งที่ไม่เคยสังเกตมาก่อนว่ามี เธอเห็นได้ตั้งเยอะ ยังถือว่า
ไม่รู้อะไรเพิ่มอีกเหรอ

. . .. .. .

เดาต่อละกันครับ ว่าจะไปอย่างไร ให้เขียนมาก แหม...อาย มั่วมาตั้งเยอะ
แต่ทำนองนี้แหละ อ่านแล้วได้กำลังใจดี

 

ก็ของมันไหล จะไปให้มันนิ่ง ^-^

 

แนะนำให้ลองฟังพระธรรมเทศนา
โดย หลวงพ่อโพธิ์ศรีสุริยะ เขมรโต
วัดร่มโพธิธรรม บ้านหลัก 160 กิ่งอำเภอหนองหิน จังหวัดเลย

บนพื้นฐานแห่งความเป็นจริง ที่ไม่ใช่ตัวเอง
ไม่ใช่ตรงที่คอยติดหรือคอยหลุด
จุดบอดของทุกคน
ธรรมบรรลุ (ไม่ติดไม่ขัดไม่ข้องไม่คา)

ที่มา http://www.rombodhidharma.com/Pg-04-Dharma.htm

ขออนุโมทนา



ณ.โอกาศนี้ ขอน้อมบารมีองค์คุณแห่ง

พระพุทธะอรหันต์ พระมหาพุทธะอรหันต์
พระอรหันต์ พระมหาอรหันต์
พระโพธิสัตว์ พระมหาโพธิสัตว์
ขอให้ทุกท่านมีส่วนในบารมีโดยทั่วกัน โส...
ไม่ติด ไม่ขัด ไม่ข้อง ไม่คา
ลุล่วงพ้นทุกข์ ตามพุทธะประสงค์ ตรงต่อพระนิพพาน นิพพานอยู่แล้ว
ในชาติปัจจุบันกาลนี้ด้วยเทอญ​

 

ขอขมา พระรัตนไตร

 

อนุโมทนา

แสดงธรรมโดยหลวงพ่อปราโมทย์ ศิษย์สายพระป่า หลวงปู่ดูลย์ หลวงพ่อพุธ
หลวงตามหาบัว หลวงปู่เทสก์ ฯ
ข้าจ้าวขออนุโมทนาและขอร่วมเผยแพร่พระธรรมนี้ด้วยนะจะ
สุดยอด ไร้ที่ติ ของจริงต้องแบบนี้

คิดเท่าไหร่ ก็ไม่รู้
หยุดคิด แล้วจึงรู้

 

อนุโมทนาครับ ก๊อปมาให้ครับ

ธรรมจาริกในศรีลังกา บทที่3
โดย นีน่า วัน กอร์คอม <SMALL>
</SMALL>แปลโดย พ.อ. ดร. ชินวุธ สุนทรสีมะ

บทที่ ๓
ทานและศีล สามารถกระทำได้โดยปราศจากปัญญาหรือโดยปัญญา เมื่อเป็นการกระทำด้วยปัญญาก็เป็นกุศลขั้นสูงขึ้น ภาวนาหรือการอบรมจิตใจก็เป็นกุศลอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งไม่สามารถที่จะเจริญขึ้นได้โดยปราศจากปัญญา
ภาวนามีสองชนิด คือ สมถภาวนาหรือการอบรมจิตให้สงบ และวิปัสสนาภาวนา หรือการอบรมเจริญปัญญา ภาวนาทั้งสองนี้ต้องอาศัยปัญญา แต่ปัญญาในสมถภาวนานั้นต่างจากปัญญาในวิปัสสนาภาวนา ภาวนาทั้งสองชนิดนี้มีความมุ่งหมายและข้อปฏิบัติต่างกัน สมถภาวนามุ่งหมายให้จิตสงบ สมถภาวนาระงับกิเลสได้เพียงชั่วคราว แต่ดับกิเลสไม่ได้
สมถภาวนาเป็นการเจริญกุศลทางหนึ่ง ผู้ที่เห็นโทษของอกุศลย่อมต้องการอบรมปัจจัยของกุศลให้มากขึ้น โอกาสที่จะให้ทานหรือรักษาศีลนั้นไม่ได้เกิดอยู่เสมอ แต่ถ้าได้เข้าใจการเจริญสมถะ ก็ย่อมเป็นเหตุปัจจัยให้จิตสงบแม้ในชีวิตประจำวัน
ความสงบคืออะไร เป็นความเพลิดเพลินกับธรรมชาติ ฟังเสียงนกร้อง อยู่ในสภาวะแวดล้อมที่เงียบสงบกระนั้นหรือ สิ่งที่เราเรียกกันในภาษาธรรมดา ๆ ว่า “ความสงบ” นั้นไม่ใช่ความสงบที่เกิดจากสมถภาวนา ความสงบที่เกิดจาก
สมถภาวนานั้นจะต้องเป็นกุศล เพราะว่าสมถะเป็นการอบรมจิตใจทางหนึ่ง แต่ในขณะใดที่มีความยึดมั่นถือมั่นขณะนั้นย่อมไม่สงบ บางคนอาจชอบเงียบ ๆ และถ้าไม่อบรมเจริญปัญญาก็มักจะไปทึกทักเอาควางสงบที่ไม่เป็นกุศลนั้นว่า เป็นความสงบที่เป็นกุศล บางคนอาจคิดไปว่าในขณะที่ไม่มีทั้งโสมนัสและโทมนัส มีแต่ความรู้สึกเฉย ๆ นั้นคงจะต้องมีความสงบด้วย ความรู้สึกเฉย ๆ นั้นอาจเกิดขึ้นกับกุศลจิตก็ได้ แต่ก็อาจเกิดกับอกุศลจิตได้เหมือนกัน ความรู้สึกเฉย ๆ อาจเกิดขึ้นกับโลภมูลจิต (จิตที่มีความโลภเป็นรากฐาน) และเกิดกับโมหมูลจิต (จิตที่มีความหลงเป็นมูลฐาน) ได้เสมอ ด้วยเหตุที่เป็นการยากที่จะรู้อย่างชัดแจ้งว่า ขณะใดจิตเป็นกุศล และขณะใดเป็นอกุศล การจำแนกจิตของคนเราอย่างละเอียดจึงเป็นเรื่องที่จำเป็นในการเจริญสมถภาวนา ฉะนั้นเราจะเห็นได้ว่าปัญญาเป็นเรื่องสำคัญยิ่ง
กุศลจิตทุกดวงสงบ (ความสงบที่เกิดกับโสภณจิต (จิตที่ดีงาม) ได้แก่เจตสิกสองอย่าง คือ กายปัสสัทธิ (กายในที่นี้คือนามกาย) เป็นเจตสิกที่ทำความสงบแก่เจตสิก ๑ และจิตตปัสสัทธ เป็นเจตสิกที่ทำความสงบแก่จิต ๑) ในขณะที่เรามีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่หรือขณะที่รักษาศีล เราก็เป็นอิสระจาก
โลภะ โทสะ และโมหะ และนั่นก็คือความสงบ ในขณะที่มีปัญญารู้ลักษณะของความสงบ ก็จะสามารถเจริญความสงบได้ยิ่งขึ้น และนั่นก็คือสมถะ
หากผู้ใดมีปัญญารู้ลักษณะของความสงบและรู้อารมณ์ของความสงบ ย่อมเป็นปัจจัยให้จิตสงบยิ่งขึ้นได้ เราจะเห็นว่าความเข้าใจซึ่งเป็นสิ่งที่จำเป็นในการเจริญสมถะนั้น ไม่ใช่ความเข้าใจแต่เพียงในทางทฤษฎีเท่านั้น ผู้เจริญสมถะจะต้องเรียนรู้ลักษณะของความสงบจากการปฏิบัติ และจะต้องรู้อย่างแน่นอนด้วยว่าขณะใดจิตเป็นกุศลและขณะใดเป็นอกุศล
ในระหว่างการประชุม เราได้นำมาอภิปรายกันหลายครั้งหลายหนถึงคำว่า สมาธิ กล่าวโดยทั่วไปแล้วคนเรามักจะคิดว่า การนั่งในที่สงัดและพากเพียรอย่างเต็มที่ที่จะให้จิตตั้งมั่น เป็นการทำสมถะ เขาอาจจะพยายามอย่างมากที่จะให้จิตตั้งมั่น แต่จิตที่เกิดขึ้นในขณะนั้นเป็นจิตชนิดใดเล่า จิตตั้งมั่นด้วยความโกรธที่จิตเป็นสมาธิได้ยากนั้นหรือ จิตตั้งมั่นด้วยโลภะและโมหะอย่างนั้นหรือ นอกจากนั้นยังเป็นการไม่ถูกต้องด้วยเมื่อคิดว่าเป็น “สมาธิของเรา”
เราไม่ควรลืมว่าสมาธิหรือสภาพตั้งมั่น (เอกัคคตาเจตสิก) นั้นเกิดกับจิตทุกดวง เอกัคคตาเจตสิกทำกิจตั้งมั่นในอารมณ์เดียว ขณะเห็นมีการตั้งมั่นที่สิ่งที่ปรากฎทางตา ขณะที่ขัดเคืองใจก็มีการตั้งมั่นในสิ่งที่ขัดเคืองใจนั้น เมื่อกระทำทานก็มีการตั้งมั่นในเรื่องทานนั้น เมื่อรักษาศีลก็มีการตั้งมั่นในเรื่องศีล เมื่อเจริญสมถะก็มีการตั้งมั่นในอารมณ์ของสมถะ โดยไม่จำเป็นต้องคิดถึงสมาธิเลย ถ้าหากมุ่งจดจ้องให้เกิดสมาธิแล้ว ก็ย่อมจะมีอภิชฌาและโทมนัสเกิดขึ้น
เมื่อมีความเข้าใจถูกในจุดประสงค์ของสมถภาวนา และมีปัจจัยให้เกิดความสงบยิ่งขึ้นแล้ว สมาธิก็จะเพิ่มขึ้นโดยไม่ต้องพยายามจดจ้องเลย ถ้าผู้ใดสามารถเจริญความสงบขั้นสมถะได้ ก็ย่อมเป็นเพราะเหตุปัจจัยที่ได้เคยเจริญสมถะมาแล้วในอดีต
ความสงบมีหลายขั้น ในสมัยพุทธกาลมีคนมากมายที่มีเหตุปัจจัยให้บรรลุถึงฌาน (อัปปนาสมาธิ) ในขณะที่ฌานจิตเกิดนั้นจะไม่มีการรู้กามอารมณ์ และโลภะ โทสะ และโมหะก็จะระงับไปชั่วขณะ
เราจะเจริญสมถะในชีวิตประจำวันได้หรือไม่ ในเมื่อไม่ได้ปลีกตนออกไปอยู่ในที่วิเวกและไม่มีปัจจัยให้บรรลุฌาน ก็ยังมีความสงบได้บ้างในชีวิตประจำวัน วิสุทธิมรรค (บทที่ ๔-๑๒) ได้กล่าวถึงสมถกรรมฐาน ๔๐ ที่เป็นอารมณ์ของความสงบ
การพิจารณาซากศพ สำหรับบางคนอาจเป็นเหตุให้เกิดความไม่สบายใจ แต่ถ้าหากพิจารณาอย่างถูกต้องก็ย่อมจะเป็นเหตุปัจจัยให้เกิดกุศลจิตที่สงบได้ บางคนอาจตระหนักความจริงว่าร่างกายของคนเราก็ไม่ต่างอะไรกับซากศพ ที่ประกอบไปด้วยรูปซึ่งไม่รู้อะไรเลยและไม่ใช่ตัวตน รูปเกิดขึ้น แล้วก็ดับไปไม่คงทนถาวร ฉะนั้นจะเห็นได้ว่า ปัญญาต่างหากที่เป็นปัจจัยให้เกิดความสงบ หาใช่การจดจ้องไม่
อานาปานสติ การระลึกรู้ลมหายใจเข้าออกเป็นอีกกรรมฐานหนึ่งในสมถกรรมฐาน ๔๐ วิสุทธิมรรคได้อธิบายไว้ว่า เป็นกรรมฐานที่ยากยิ่ง เป็นกรรมฐานที่ยากที่สุดกรรมฐานหนึ่งทีเดียว จะต้องมีความเข้าใจถูกเรื่องลมหายใจเข้าออก
หาไม่แล้วจิตจะสงบไม่ได้ สภาพธรรมที่เราเรียกว่าลมหายใจนั้นเป็น “รูป” ซึ่งมีจิตเป็นสมุฎฐาน รูปที่ร่างกายมีกรรมบ้าง มีจิตบ้าง มีอุตุบ้าง หรือมีอาหารบ้างเป็นสมุฎฐาน
เรายึดมั่นในชีวิต ร่างกายและทรัพย์สมบัติ แต่ถึงอย่างไรชีวิตของเราก็ขึ้นอยู่กับปัจจัยเล็ก ๆ ที่เป็นลมหายใจนี้เท่านั้น
ตราบใดที่เรายังหายใจเข้า หายใจออก เราก็ยังมีชีวิตอยู่ แต่เมื่อเราผ่อนลมหายใจครั้งสุดท้ายแล้วก็เป็นอันจบสิ้นชีวิตลง เมื่อนั้นสมบัติพัสถานทั้งหลายจะมีประโยชน์อะไรแก่เราเล่า สิ่งต่าง ๆ ที่เรายึดมั่นจะมีประโยชน์อันใดเล่า ขณะที่สติระลึกรู้ลมหายใจด้วยปัญญานั้นจิตก็จะสงบ ท่านที่มีเหตุปัจจัยที่จะบรรลุฌานก็จะเจริญความสงบจนถึงขั้นฌานได้ แต่ถ้าเจริญอานาปานสติไม่ถูกทางแล้ว ก็ไม่ใช่สมถภาวนาเลย ถ้าหากไม่รู้จริงว่าขณะใดจิตเป็นอกุศล และกุศลแล้ว เราก็จะทึกทักสิ่งที่ไม่ใช่สมถภาวนาว่าเป็นสมถภาวนา เราชอบลมหายใจของเรา และอยากจดจ้องลมหายใจ เพราะว่าทำให้เรารู้สึกสุขใจกระนั้นหรือ นั่นไม่ใช่ความสงบ แต่เป็นการยึดมั่นถือมั่น
ลมหายใจเป็นสภาพละเอียดอ่อน และไม่ใช่ว่าทุกคนจะระลึกรู้ได้ ยากที่จะรู้ว่าเมื่อใดสิ่งที่ปรากฏนั้นเป็นลมหายใจ
และเมื่อใดไม่ใช่ลมหายใจ แต่เป็นสิ่งที่เราเรียกว่า อ๊อกซิเจน เราจะรู้ลมหายใจได้ตรงที่ลมหายใจไปกระทบปลายจมูก หรือริมฝีปากบน ส่วนเวลาที่เราตามดูการเคลื่อนไหวขึ้นลงของท้องนั้นไม่ใช่สติที่ระลึกรู้ลมหายใจ หากเราไม่มีปัจจัยที่จิตจะสงบด้วยกรรมฐานนี้ก็ไม่ควรจะฝืนทำ เพราะว่าการเจริญสมถะนั้นเราควรเลือกกรรมฐานที่เป็นสัปปายะ คือกรรมฐานที่ทำให้เกิดกุศลจิตที่สงบ ทั้งนี้ย่อมขึ้นอยู่กับกรรมฐานที่เหมาะกับแต่ละบุคคล ด้วยเหตุนี้จึงมีสมถกรรมฐานถึง ๔๐ กรรมฐาน
พุทธานุสติ ธรรมานุสติ และสังฆานุสติก็เป็นสมถกรรมฐานด้วยเช่นกัน เราสักการะพระพุทธ พระธรรม และ พระสงฆ์ เพราะได้รับการอบรมมาเช่นนั้น โดยไม่เข้าใจพระคุณของพระผู้มีพระภาคและพระธรรม จิตอาจจะเป็นกุศลแต่ก็ไม่ใช่ขั้นภาวนา ความเข้าใจถูกในอารมณ์กรรมฐานเป็นสิ่งที่จำเป็นยิ่งสำหรับการภาวนา ถ้าเข้าใจพระคุณของพระพุทธองค์และพระสัทธรรมของพระองค์แล้ว ก็อาจจะเป็นปัจจัยให้จิตสงบและใสสะอาดปราศจากโลภะ โทสะ และโมหะได้หลายขณะจิต ซึ่งเกิดขึ้นได้ในชีวิตประจำวันโดยไม่จำเป็นต้องไปยังที่วิเวก ข้อสำคัญคือความเข้าใจถูก และถ้าไม่มีความเข้าใจถูกแล้วสถานที่วิเวกก็จะไม่เป็นสัปปายะเลย ถ้าใครนั่งหน้าพระพุทธรูปและภาวนาคำว่า “พุทโธ พุทโธ โดยปราศจากปัญญา กุศลจิตอาจเกิดขึ้นได้ แต่ก็ไม่ใช่กุศลขั้นภาวนา
พรหมวิหาร อันประกอบด้วย เมตตา กรุณา มุทิตา (ความพลอยยินดี) และอุเบกขา (ความวางเฉย) เป็นสมถกรรมฐาน แต่กรรมฐานเหล่านี้ก็เจริญไม่ได้ ถ้าไม่มีปัญญาที่รู้ลักษณะของคุณธรรมเหล่านี้ บางคนอาจท่องกรณีย
เมตตสูตรในตอนเช้า แต่ถ้าเขาไม่ได้เจริญเมตตาในขณะที่อยู่กับคนอื่น ๆ แล้ว เขาจะรู้ลักษณะของเมตตาได้หรือ ถ้าผู้ใดไม่รู้ลักษณะของเมตตา เขาจะเจริญเมตตาเป็นอารมณ์ของสมถะได้อย่างไร
เมื่ออยู่ร่วมกับคนอื่นๆ ก็ควรเจริญเมตตา และควรจะศึกษาให้รู้ว่าขณะใดมีโลภะซึ่งเป็นอกุศล และขณะใดมีเมตตาซึ่งเป็นกุศล จะต้องรู้ความต่างกันของโลภะ กับ เมตตาอย่างชัดเจน
เราอาจข้องใจว่าจะเป็นไปได้หรือที่เราจะเจริญเมตตาต่อ
ญาติ ๆ ของเรา เพราะว่าจะไม่มีความผูกพันด้วยได้หรือ เราเจริญเมตตาต่อญาติได้ในเมื่อเราไม่ถือว่าเขาเป็นเครือญาติของเรา แต่ถือว่าเป็นเพื่อนมนุษย์ซึ่งเราใคร่ที่จะเมตตาและมีน้ำใจต่อเขา
สำหรับความกรุณานั้น เราแน่ใจไหมว่าขณะใดมีความกรุณาจริง ๆ เราอาจหลงเข้าใจว่าความไม่สบายใจเป็นความกรุณาไปก็ได้ เช่น ขณะที่เห็นคนเตะสุนัขก็ไม่พอใจ
ขณะที่เป็นความกรุณาจริง ๆ นั้นจะมีความขัดเคืองใจในขณะเดียวกันไม่ได้ กุศลจิตที่มีความกรุณานั้นปราศจาก
โลภะและโทสะ ขณะที่เป็นเมตตาจริง ๆ กรุณาจริง ๆ หรือพรหมวิหารอื่น ความสงบด้วยพรหมวิหารเหล่านี้ก็จะเจริญยิ่งขึ้นได้ นั่นคือ ภาวนา ถ้าหากเราเข้าใจสมถภาวนาอย่างถูกต้อง ก็ย่อมจะเป็นทางเจริญกุศลที่ปฏิบัติได้ในชีวิตประจำวัน ฉะนั้นการศึกษาสมถกรรมฐาน ซึ่งอธิบายไว้ใน “วิสุทธิมรรค” จึงมีประโยชน์ควรแก่การศึกษา เราอาจจะคิดไปว่าจะปฏิบัติได้ก็ต่อเมื่ออยู่อย่างวิเวก ในพระไตรปิฎกกล่าวว่าพระภิกษุเป็นจำนวนมากในสมัยพุทธกาลอยู่ในป่า ซึ่งก็ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะต้องไปอยู่ป่าหรือในที่วิเวก
ที่พระภิกษุเหล่านี้นอยู่ตามป่าก็เพราะเป็นอุปนิสัยของท่าน เป็นความพึงพอใจของท่านอย่างนั้น ท่านได้เจริญสมถะจนถึงขั้นฌานได้ ก็เพราะท่านมีเหตุปัจจัยที่จะบรรลุความสงบขั้นสูงอย่างนั้น แต่ถึงแม้ว่าผู้ใดจะไม่ได้อยู่ป่าเป็นปกติ ก็ยังอาจมีเหตุปัจจัยให้เกิดความสงบได้หลาย ๆ ขณะ ในชีวิตประจำวันทุกวันนี้คนที่จะบรรลุฌานมีไม่มาก และไม่มีใครรู้ว่าได้มีคนบรรลุได้หรือเปล่า แต่อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเราจะไม่บรรลุฌาน การที่จิตสงบก็มีคุณค่ากว่าอกุศลจิตทั้งหลาย
สมถะเป็นกุศลขั้นสูง
สมถกรรมฐานอีกอย่างหนึ่งก็คือ “กายคตาสติ” ได้แก่ “ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง…” ส่วนต่าง ๆ ของร่างกายไม่ปรากฎแก่เราในวันหนึ่ง ๆ หรอกหรือ แทนที่จะมีโลภะ หรือโทสะ เราก็จะสงบได้ชั่วขณะถ้าหากเข้าใจกายคตาสติถูกต้อง เรายึดมั่นร่างกาย และคิดว่าสวยงาม แต่ถ้าเราพิจารณาร่างกายเป็นส่วน ๆ ไป เราก็อาจจะเห็นได้ว่าไม่มีความงามอะไรเลย เป็นแต่เพียงธาตุต่าง ๆ เท่านั้น เวลาเราสระผมหรือตัดเล็บก็อาจสงบได้ชั่วขณะ เมื่อพิจารณา “ส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย” เราสามารถเจริญกายคตาสติได้ในชีวิตประจำวัน
สมัยก่อนการตรัสรู้ของพระผู้มีพระภาคเจ้านั้น สมถภาวนาเป็นกุศลขั้นสูงที่สุด ตามที่ได้ทราบแล้วว่าปัญญาเป็นสิ่งที่สำคัญในการเจริญสมถะ ปัญญาขั้นสมถะ รู้ความต่างกันของกุศลจิตและอกุศลจิตอย่างชัดเจน และรู้เหตุปัจจัยที่จิตจะสงบได้ สมถะเป็นหนทางอันหนึ่งที่จะทำให้ปราศจาก
โลภะ โทสะ และโมหะได้ชั่วขณะ แต่อย่างไรก็ตามปัญญาขั้นสมถะนั้นไม่รู้สภาพที่แท้จริงของธรรมว่าเป็นอนิจจัง
ทุกขัง และอนัตตา (ไม่ใช่ตัวตน) และดับกิเลศไม่ได้
ฉะนั้นปัญญาขั้นสมถะจึงต่างกับปัญญาที่เกิดจากการเจริญวิปัสสนา ปัญญาที่เกิดจากการเจริญวิปัสสนาเท่านั้นที่จะสามารถดับความเห็นผิดในเรื่องตัวตน และกิเลสต่าง ๆ ได้เป็นสมุจเฉท

http://members.tripod.com/buddhiststudy/ch3srilanka.htm

http://members.tripod.com/buddhiststudy/srilanka.htm

http://members.tripod.com/buddhiststudy/onlinedhammabook.htm

 

ก้อถูกแล้วนี่ รู้แล้ว

 

ชอบจัง ขอบคุณนะครับคุณนิวรณ์ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ผมเข้าใจแล้ว เมื่อคืนวันพระ ผมปฏิบัติสมาธิได้โล่งจริงๆ เข้าใจมากขึ้น เพราะได้ความรู้จากการตั้งกระทู้ของเจ้าของกระทู้ที่มีส่วนคล้ายกัน และได้ความรู้จากท่านทั้งหลาย ทำให้เข้าใจปฏิบัติมากขึ้น ขออนุโมทนากับทุกท่านอย่างหาที่สุดมิได้

 

ลองเข้าไปศึกษาการนั่งสมาธิที่ dmc.tv มีสอนสมาธิค่ะ ลองดูว่าจะดีขึ้นไหม

 

ท่านนิวรณ์กล่าวไว้ดีแล้ว แต่กว่าที่จะตั้งมั่น ดูรู้อยู่ที่ฐานสติจริง ๆ นี้ได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลย ถ้าอ่านประวัติของหลวงพ่อดี ๆ จะเห็นว่า ท่านแน่นปึ้กเรื่องสมถะมาก่อน เต็มที่มาตั้งแต่เต็กแล้ว ท่านสั่งสมของท่านมาเยอะ ตรงนี้จึงเป็นเรื่องไม่ยากหากมีคนชี้แนะดี ๆ จนเข้าใจนะ แต่ท่านที่อินทรีย์บารมียังไม่แก่กล้า ส่วนมากจะเผลอตามอกุศลกิเลสไปได้ง่าย ก็จิตมันไม่มีกำลังพอแม้แต่จะตั้งมั่นดูเฉย ๆ เลย พอมันไหลไปก็ปลอบอก ปลอบใจตัวเองด้วยคำหวาน ๆ ว่า จิตมันบังคับไม่ได้ ปลอบที่ผลที่ปลายเหตุที่มันเกิดมันตามไม่ทันไปแล้วอยู่นั่นเอง เลยไม่ต้องเข้มแข็งเสียที แทนที่จะพยายามสร้างความเข้มแข็งให้กับจิตใจเสียก่อน เอาชนะใจตนเองตั้งแต่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นต้นไปก่อน หวังจุดใหญ่หวังปลายเลยมันก็ยาก เราต้องดูทางเดิน ปฏิปทาของพระอริยเจ้าก่อน ว่าท่านดำเนินมาถึงจุดนี้ท่านมาได้อย่างไร เราต้องทำความเข้าใจให้ถ่องแท้ ไม่ให้ความอยากความใจร้อนด่วนได้มาทำลายโอกาสที่จะได้สร้างความเข้มแข็งให้กับจิตใจไป ดูที่เหตุ ทำเหตุให้มั่นคง คงมั่น สม่ำเสมอเสียก่อน แล้วผลจะตามมาเองเมื่อเหตุปัจจัยถึงพร้อม คว้าผลมาปฏิบัติเลยมันก็ได้แบบลอย ๆ เพราะขาดปัญญาจริง ๆ เป็นเครื่องสนับสนุน ส่วนท่านที่มีอินทรีย์แก่กล้าแล้ว ก็เห็นสมควรดังท่านว่านั้น แต่ละคนสร้างมาไม่เท่ากัน


ก็ขออนุโมทนาในความตั้งใจดีนี้ ขอความสวัสดีจงมีแด่ทุกท่านครับ..สาธุ