เคยรู้สึกไหมว่าชีวิตนี้ตามหาอะไรอยู่

ไม่รู้นะครับ เวลาหลับก็จะมีภาพไหลเข้ามาในหัว

ประมาณว่าเรากำลังสู้ไปกับคนๆนึง มีความเชื่อใจกัน ต่างพึ่งพากัน
แต่ตอนผมอยู่ที่นี่ เขายังสู้อยู่เหมือนเดิม

ว่าถ้านั่งทางในเป็นเมื่อไหร่จะส่องดูว่าเขาคือใคร

ตอนนี้คิดว่าเ็ป็้นไปได้2ทาง
1.อุปาทาน-*-
2.คนๆนั้นคือบุญกุศลของเรา
พักนี้ไม่ค่อยไ้ด้่ทำบุญเลยครับ เลยคิดว่าที่เขากำลังสู้อยู่คนเดียวคือเราขาดการทำบุญไปหรือเปล่า(ปล่อยให้บุญอยู่อย่างโดดเดี่ยว)

ไม่คิดว่าเป็นเนื้อคู่นะ เพราะหมอนั่นเป็นผู้ชาย-*-

เหมือนบ่นแต่ไม่ว่ากันนะครับ

 

เห็นด้วยครับ
ผมก็เช่นกันครับ (ตั้งแต่ปี 2005)
ถึงแม้ไม่ค่อยได้post
แต่ก็มาศึกษาความรู้ที่นี่เรื่อย ๆ ครับ

 

ใช่ เราก็รู้สึกเหมือนกัน แต่ก็ไม่รู้ว่าสิ่งนั้นมันคืออะไร?

 

สิ่งที่ตามหานั้นคืออะไร ผมว่าสิ่งนั้นคือความจริงของมวลชีวิต ไม่ว่าชีวิตนี้หรือชีวิตไหน ต่างก็ไขว่คว้าหาความเป็นตัวตนของตน รู้อยู่ว่ามีอะไรอีกอย่างหนึ่งที่ควรรับรู้ แต่ก็ไม่รู้ คนเราเลยหันเข้าหาศาสนาเพื่อหาคำตอบ ค้นเข้าไปข้างในตัวเราเองและนอกตัวเราเอง วันหนึ่งคงต้องพบความจริงที่อยากรู้ พุทธศาสนาให้หนทางที่จะค้นหา แต่ตัวเราเองต้องเปิดประตูเดินไปตามทางนั้นจึงจะเริ่มรู้ จากหนึ่งไปสองจากสองไปสามและไปเรื่อยๆ จากชาตินี้ไปชาติต่อๆไป จนถึงซึ่งจุดสิ้นสุดของการเวียนว่ายตายเกิด นั่นแหละคือความจริงที่เราตามหา ความสงบในดวงจิต

 

หาหัวใจตัวเองอีกครึ่งหนึ่งที่หายไป หุๆๆๆ

 

ตามหาเหตุ และ ผล ของการเกิดมาชาตินี้...

ตามหา "ความรู้" อันมีค่ามากกว่าทอง

^______^

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 5 คน ( เป็นสมาชิก 2 คน และ บุคคลทั่วไป 3 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>วิมุตติ, ผีเสื้อราตรี </TD></TR></TBODY></TABLE>

ยิ่งตามหา ยิ่งไกลห่าง
รู้กลางๆ คำตอบจะปรากฏ
จงอย่าตั้งคำถาม
จงอย่าแสวงหา
แต่จงสร้างความพร้อมด้วยความเพียร
ทุกคำถาม ทุกการแสวงหา
จะหมดไป เมื่อเกิดปัญญา

 

สาธุ เจริญในธรรมนะ ขอจงหมั่นรักษาจิตนะ
พราะเหตุแห่งความหวงแหนรักใครรัดรึง อันเกิดจากการที่จิตมีกิเลสอยู่ และกิเลสที่นอนเนื่องอยู่ในจิตนั้นได้ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาเนื่องจาก อายตนะภายใน อันประกอบด้วย ตา หู จมูก ลิ้น กาย ได้กระทบกันกับอายตนะภายนอก คือ รูป เสียง กลิ่น รส การสัมผัสถูกต้องเย็นร้อนอ่อนแข็ง จิตรับรู้เกิดการปรุงแต่งขึ้นมา จึงเกิดตัณหาขึ้นมาเพราะเหตุดังกล่าว จึงทำให้หมู่สรรพสัตว์ทั้งหลายนั้นเป็นผู้ตกอยู่ในห้วงแห่งวังวน สรรพสัตว์ทั้งหลายอันมีมนุษย์เป็นตนนี้ จึงพยายามแสวงหาสิ่งที่จะมาดับความปรารถนาของตนๆ ด้วยวิธีการต่างๆ วิ่งแล่นไปตามอำนาจของความอยากของตนเองนั้น แสวงหาซึ่งวัตถุต่างๆมาเพราะมนุษย์เหล่านั้นคิดไปว่า สิ่งที่เขาแสวงหานั้นจะเป็นเหตุของการดับความอยากของตนได้ แต่ยิ่งแสวงหามาก็ยิ่งมีแต่ความยากเพิ่มมากขึ้นไป ความทุกข์ทั้งหลายนั้นก็ไม่ลดลงไปจากใจของมนุษย์เลย ความอยากบ้าง ความไม่อยากบ้าง อันมีอยู่ในจิตใจของมนุษย์นั้น เป็นตัวสาเหตุผลักดันให้สรรพสัตว์ทั้งหลายโดยเฉพาะมนุษย์นี้ ได้สร้างกรรมต่างๆขึ้นมา เหตุที่เรียกว่ากรรมเพราะมีความตั้งใจเป็นเหตุในการกระทำ เพื่อที่จะตอบสนองความปรารถนาของตนเอง หมู่สัตว์เหล่านั้นเพียรพยายามกระทำทุกวิถีทางเพื่อให้สิ่งอันเป็นที่รักที่ปรารถนาของตนเองมาอยู่ในการครอบครอง ของตน และเพียรพยายามขับไล่ใสส่ง หรือผลักดันให้สิ่งที่ตนเองไม่พึงปรารถนาต่างๆ ออกไปจากชีวิตของตน จนบางครั้งเกิดการกระทบกระทั่งเบียดเบียนซึ่งกันและกัน ในทาง วาจาบ้าง ทางกายบ้าง นึกคิดเบียดเบียนภายในจิตใจบ้าง

แล้วตกลงเรากำลังหาอะไรหละท่าน

 

(มีคำตอบมาเพิ่มค่ะ)

"ตามหาหนทางดับทุกข์...ที่เหมาะกับตัวเอง"

 

แท้จริงแล้ว ทุกข์ของสรรพสิ่งนั้นเหมือนกัน

แต่เพราะเรา สำคัญว่า มีเรา เราจึงจำแนกตัวเราออกจากสรรพสิ่ง

และเมื่อ สำคัญไปว่า เรา-แตกต่างจากสรรพสิ่ง
เราจึงหลงเพียรหาสิ่งมาสนองเพื่อดับทุกข์ที่ไม่ใช่ทุกข์แท้ๆแล้ว
เลยหลงอยู่กับการแก้ทุกข์ที่เกิดจากมุมมองของแต่ละคน ซึ่ง
เป็นไปไม่ได้เลย ที่แต่ละคนจะหาทางแก้ทุกข์ได้

เพราะไปเผลอแก้ทุกข์ที่เกิดจากการสร้างขึ้นเอง เมื่อเจตนาทำ
อะไรสักอย่างหนึ่ง ภพชาติก็เกิด

ดังนั้น ควรหยุดเจตนาแก้ทุกข์สักครู่ แล้วลองทบทวนตามหลังดู
ถ้าจำเป็นต้องทำอะไรก็ขอให้ระลึกดู ทำตัวเป็นเพียงผู้ดู ลองหยุด
แก้ทุกข์ดู พอวางอาการต่างๆลง ก็ลองสังเกตุให้ดีว่า เราหยิบอะไรขึ้น
มาแบกไว้บนหลังอีก นั้นแหละของหนักที่นักเดินทางลืมมอง

ลืมทุกข์แท้ๆตัวเดิมไป

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 3 คน ( เป็นสมาชิก 2 คน และ บุคคลทั่วไป 1 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>ไฟสถิตย์, วิมุตติ </TD></TR></TBODY></TABLE>

;5สวัสดีท่านวิมุตติ

 

รู้อะไร ก็ไม่สู้ รู้วิชชา
รู้รักษา ตัวรอด เป็นยอดคน
สบายดีนะ สหาย หุๆๆๆ

 

ได้ท่านแนะนำ
หยุดสี่วัน ผมเลยไปปฏิบัติธรรมมา
จิตใจเบิกบานเหลือคณา
ได้เจริญสติทั้งวี่ทั้งวัน โปร่งจริงๆ
สถานที่สัปปายะ รอบๆ มีแต่ป่าและภูเขา
พลังธรรมชาติมากมาย
คราวหน้าว่าจะซื้อกลดไปปัก นอนกลางป่าคนเดียวเลย
คงจะมันส์กว่านอนในศาลาเยอะ
ได้อะไรหลายอย่าง
เข้าใจท่านขันธ์มากขึ้นเยอะ เหอๆๆๆๆๆ ท่านขันธ์ทำถูกแล้ว เหอๆๆๆๆๆ

 

พบขันธ์ ให้ละทิ้งขันธ์

การไปปักกลด นั่งกลางดิน กินกลางทราย นั้น เป็นอุบายของการถือศีลด้วยชีวิต

เป็นอุบายเพื่อ ศีล และทานปารมีขั้นปรมัตถ์ ยอมเสียชีวิตแลกกับการมีศีล และทาน

ถ้า เล็งเห็นธรรมข้อนี้ ก็ขออนุโมทนา พึงปราวณาจะบำเพ็ญปฏิบัติบูชาเพื่อพระพุทธ
องค์ได้อย่างเต็มภูมิ ( เป็นการใช้พุทธานุสติเข้าช่วย หรือ น้อมบารมีของพระพุทธองค์
มาช่วย แต่อย่าให้ถลำไปเห็นเป็นเสียง หรือ รูปพระพุทธองค์เสด็จมาละ อันนั้นคือ เผลอ
ถลำไปกับมโนวิญญาณ ไปอยู่กับอยาตนะ เท่ากับลงไปอยู่กับขันธ์ เป็นอันผิดฐานทั้ง 4 )

การมี สติอยู่กับปัจจุบัน และคงไว้ที่ สติ หรือ ตัวจิต ไม่ลงไปเสพขันธ์อีกจะทำได้ก็
ต่อเมื่อน้อมระลึกปรมัตถ์บารมี



อ้อ ถ้าวันใดเห็นอะไรเป็นสภาวะไปหมด ตอนนั้นอย่าลืม อ.ขันธ์
หรือ พระผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบนะครับคุณวิมุตติ

(เพราะ อาจยังโดนหลอกได้อยู่ )

 

ที่ไหนเหรอ บอกมั่งดิ ^-^

 

ขอบคุณกัลยาณมิตรท่านเอกวีร์
ไหนๆ พูดแล้วก็ขอเล่าต่อ
สถานที่ปฏิบัติธรรมที่ผมไป มีคนไปเป็นพันเลย เยอะมากๆ
ว่างๆ ได้สังเกตุดูแต่ละคน มีหลากหลายรูปแบบ
มีที่เดินจงกรมก็มากมาย แต่ดูเหมือนเดินใจลอย
บ้างก็รีบเดิน บ้างก็ย่องๆ ดูแล้วไม่เป็นธรรมชาติยังไงไม่รู้
ที่ตั้งใจ ก็ตั้งใจมากไป ที่ไม่ตั้งใจ ก็เรื่อยเปื่อยสะเป๊ะสะปะ
ที่นั่งสมาธิ ก็นั่งพิ่งสัปหงกกันมากหลาย
นอกจากนั้นผมยังได้พูดคุยกับหลายคน แต่ละคนก็ภูมิธรรมสูงส่งทั้งนั้น เหอๆๆ
ภาวนากันเป็นเลิศ แต่คุณธรรมเบื้องต้นกลับทำไม่ได้ น่าสังเวชใจ
เช่น มีลุงอยู่คนหนึ่ง ท่าทางเคร่งมาก แกเข้ามาคุยกับผม สอนผมมากมาย ฟังดูดีมาก
ผมยังรู้สึกอดชื่นชมไม่ได้ว่า มีความรู้ดี เวลาที่พักมีคนน้อย แกจะนั่งบริกรรมถือลูกปะคำ
ลักษณะคล้ายฤาษีกำลังบำเพ็ญตบะ ยังไงยังงั้นเลย
แต่...มีเหตุการณ์หนึ่ง ผมเหลือบไปเห็นพอดี แกเคี่ยถุงพลาสติกลงแม่น้ำหน้าตาเฉย
เห็นแล้วหมดเลยครับท่าน แค่คุณธรรมเบื้องต้นยังทำไม่ได้ แล้วแบบนี้จะไปสอนใครได้ล่ะเนี่ย
สรุปแล้ว กว่า 90% เหมือนตามๆ กันมา เที่ยว พักผ่อน เอาบุญ สร้างกุศล เน้น ทาน ศีล ภาวนา แต่ในส่วนของภาวนา ก็เป็นที่น่าสงสัยอยู่ว่า ภาวนากันถูกต้องหรือเปล่า
คนเหล่านี้ ผมเชื่อว่า มีโอกาสได้ไปสวรรค์มากทีเดียว แต่ถ้าเรื่อง มรรค ผล นิพพาน ยังห่างไกลนัก
ก็แค่แชร์ให้ฟังนะครับ ผมก็ไม่ได้ไปสนใจใครนักหรอก ผมมาหาธรรม ไม่ใช่มาหาเพื่อน
ใครจะยังไงก็ตามวิถีทางของตน
มีเวลา ผมก็หาที่สงบ ใต้ต้นไม้บ้าง สนามหญ้าบ้าง บนศาลาบ้าง บนก้อนหินบ้าง นั่งสมาธิบ้าง เดินจงกรมบ้าง เคลื่อนไหวมือตามแบบหลวงพ่อเทียนบ้าง
เน้นเจริญสติให้ได้มากที่สุด ละเอียดที่สุด ตั้งใจที่สุด แต่ไม่จงใจนะ ผมยังตระหนักเรื่องของการติดเพ่ง จับจดอยู่เสมอ พยายามรู้แบบกลางๆ ซื่อๆ หยุดความปรุงแต่งทั่งมวล
แล้วปัญญามันก็เกิดเอง รู้ เข้าใจอะไรขึ้นมาได้เอง น่าอัศจรรย์ยิ่งนัก...

ปล.ต้องหาโอกาสไปอีกแน่นอน ถึงแม้การปฏิบัติจะไร้กระบวนท่า ไม่ขึ้นกับกาลและสถานที่ แต่สถานที่ที่เป็นสัปปายะ ก็ช่วยได้มากทีเดียว ขอบอก หุๆๆๆๆ

 

ระวังนา คนอย่าง อ.ขันธ์ นั้นมีเยอะ

เขาเห็นคุณเที่ยวสัดส่ายจิตไปทั่ว

ก็แกล้งให้ กระแทกอัตตาให้ผุดตามระเบียบ

อินทรีย์ของพี่วิมุตติก็ดูง่ายๆ เพราะอยู่กะเด็กๆ ชอบรักษากฏ

 

ผมเชื่อว่า หลายคนต้องรู้จัก
ชื่อว่า "แดนมหามงคล" อยู่กาญจนบุรี
สถานที่ดีมาก แนะนำเลย
ถ้าต้องการไปหาคนเก่ง พระอริยะ เพื่อขอศีกษาธรรม คงหาไม่ได้
แต่ถ้าต้องการสถานที่ที่เหมือนสม สำหรับปฏิบัติเอง ที่นี่ก็เหมาะมาก
เรารู้วิธีกันดีอยู่แล้ว หาที่เหมาะๆ ก็ลงมือได้เลย
ผมไปนี่ ไม่ได้ร่วมกิจกรรมอะไรเท่าไหร่ นอกจากไปกินข้าวเช้าเท่านั้น
โดยปกติ ที่เค้าเล่าๆ กันว่า จะมีเทวดา เจ้าที่ คุณแม่ชี มาเตือน หรือไม่ก็เกิดเหตุไม่ดี ถ้าทำตัวไม่ดี เช่น งูกัด ตะขาบกัด อะไรทำนองนั้น
แต่ผมไม่มีอะไรเลย ไม่มีใครว่าอะไรเลย อิสระมากๆ
นั่นเพราะผมตั้งใจมาปฏิบัติอยู่แล้ว เราจึงอยู่ได้อย่างสงบสุข เจตนาอกุศลไม่มีเลย
ใครสนใจ ไปเจอกันได้ที่นั้น ถ้ามีวาสนาต่อกัน เหอๆๆๆ

 

ผมไม่คิดว่าจะมีเยอะนะ
แต่ก็จะระวังแล้วกัน
ความจริง ไม่สนใจนักหรอก
ปัจจัตตังครับท่าน

 

อ๋อ ... ผมเคยไปจอดรถ ด้อม ๆ มอง ๆ อยู่ แต่ไม่ได้ขึ้น เพราะวันนั้นชุดดำทั้งชุด น่าอิจฉาพี่วิมุตติจังเลย มีโอกาสไปปฏิบัติ ในที่สงบ ร่มรื่น เช่นนั้น ^-^