เข้าใจตัวเองบรรลุธรรมแล้วจะแก้อย่างไร

เขียนเอาเองทั้งนั้น

 

สำหรับ คน ที่ กำหนดรู้ทุกข์

พอ ทราบว่า สัญญาขันธ์ ช่าง
ร้ายเหลือ ขนาดนั้น

ต่อให้ ทำฌาณแปลก แปด ก้
ไปสู้ สัญญาขันธ์ ไม่ได้

ดังนั้น

พระศาสดา จึง เน้นเรื่อง สัญญาอันเดียว

หรือ กองเดียว พอ

อานาปานสติ เปน กองสัญญา

หาก สามารถ เหน สัญญาไม่เที่ยง ได้

เหนชัดว่า สัญญานั้นแปรปรวนเปนนิจ

ผั๊วะ!!!


ไม่เกี่ยวกับ จิตอึ๊ก ไม่อึ๊ก อัปปางนง
อัปปางนาน อะไร

 

อิอิ ธรรมหนึ่ง=ธรรมเมา

 

แล้วก็เมาธรรม..

ผั๊ว!!!

 

อันนี้ เยอะกว่า พวกได้มโนเพี้ยนๆอีกนะ ธรรมเมา ที่ไม่น้อยหน่า

 

คิดว่า อสุภะ ไปได้จนสุดครับ เป็นทั้ง สมถะและวิปัสนา

เว้นแต่ว่า ฝึกแล้วหยุด ไม่ไปให้สุดทาง

ก้จะทำให้ป้อแป้ ป้อแป้ ใครสวนมา สวนกลับ ทมะ ตโปหายเกลี้ยง

อีกอย่างนึง ถ้าเป็นได้ถึงขั้น ปฏิภาคนิมิต ไม่ต้องกังวล
เว้นแต่ว่า ก่อนจะได้ปฏิภาคนิมิต วัวหายจิตมันจะไปตามนิมิตปลอมๆที่ไม่ได้ตั้งกรรมฐานก่อน
ไม่ว่าจะเป็น รูป แสง สี เสียง ทำให้ไปเป็น พระสี กันเยอะ

 

ยุ่งยากขนาดนั้นพวกท่านยังต้องการโพธิญาณกันอยู่เนาะ

 

อยากมีทุนไว้เดินทางตอนออกพรรษา..

ท่านเล่าปังมีรหัสเมืองไหนเข้าท่ามั่ง..

 

จำได้ใช่ไหมว่า อินทรีย์ 5 คืออะไร เวลาหนักไปทางใดทางนึงมันส่งผลนะผมว่า ศรัทธามากหากขาดสติก็เลอะเทอะ มั่นใจในตนเกิน จนล่วงเกิน รู้ไหมว่าผลเหล่านั้นมันกระทบ ก็ชีวิตประจำวันนี่แหละ ถ้ามีหน้าที่ประรักษาสร้างความสมดุลย์ให้เกิด อันดับแรกก็ที่เราตัวเรา อาศัยบทอินทรีย์ที่ต้องสั่งสม เนิ่นนานมากแล้วที่คิดว่ารู้แต่ก็ไม่รู้ เมื่อมีโอกาสจงคว้าไว้ ความมั่นใจที่ผิดทางจะพาไปในทางที่พี่ไม่รู้หรอกว่า นรกมันร้อนกว่าจินตนาการ ต่อให้คิดว่าไม่คู้ควรก็ยังคงหวังดี

 

ถ้าเขียนว่าอสุภะ เป็นสมถะหรือวิปัสสนาได้ หรือคือยานเบื่อ(ญาณ8) งั้นก้อคงต้องแย้งคำสอนพระพุทธเจ้า...อสุภะคือสมถะอย่างเดียว ยกเว้นคุณจะฝึกผสมวิปัสสนา

ถ้าฝึกอสุภะล้วนๆ จะมีฟิวลิ่งแค่ปลง ปล่อยวาง เบื่อหน่าย ความไม่เที่ยง บลาๆ ไม่มีทางที่จิตจะพลิกกลับมาพิจารณาความเบื่อ ความปลงอะไรแบบนี้ได้ เพราะไม่มีสตินำมันมา จะติดเหง็กอยู่แค่ฟิวลิ่งของสมถะอย่างเดียว แล้วมโนว่าบรรลุ

เรื่องปฎิภาค ก็น่าจะเป็น ปสก. ส่วนตัวของแต่ละคน แต่สำหรับปวี ที่อยุ่สายรูปนาม แม้ฝึกเข้าช่วงรูปอสุภขยายออกสู่ความเน่า ผุพัง ปวีก้อกำหนดหมด ไว้ใจไม่ได้ โอกาสสติแตกสูง เพราะน่ากลัว สุดท้ายก้อคืนกลับเป็นไตรลักษณ์ไป ก้อไม่มีอะไร

 

จริตคนเรามันต่างกัน...ทางเดินปัญญามันต่างกันความลึกซึ้งพิศดารของปัญญามันต่างกัน

จะพิจารณาแบบไหนถ้ารวมลงที่สอนใจตนเองได้ก็ถือว่ามาถูกทาง

 

เข้าใจ อสุภะ อสุภัง สุภะ สุภัง
ว่า เปน สมถะอย่างเดียว ข้าว
เหนียวตายนึ่ง ถูกแล้ว

การจะเปน วิปัสสนา จะต้อง
เอา วสี ที่ได้ สมถะ ทา ตบ
กาบาล อีกรอบหนึ่งว่า ปฏิบัติ
มี ญ่นทัสนทาง เจโตสมาธิ
ละลายเถ้าผงธุลี เปนเพียง
"สิ่งลวงให้เข้าใจว่าบรรลุ"
นั้นมากำหนดรู้ "เผลอคิด"
อีกที ก้จะ วกกลับมาเปน

กำหนดรู้ นามรูป แบบสาย
ปัญญาวิมุตติ

พวก คนที่ ปัญญาอินทรียอ่อน!
ร้อยละ 12 จะต้อง ภาวนาดักดาน
แบบนั้น ถึงจะ บรรลุ

ซึ่ง พวกนี้ก้จะ คลี่โอ่ว่า การภาว
นาของเขา ไม่แห้งแล้ง ทั้งชีวิต
(ชาติปัจจุบัน) ไม่มีเรื่อง ปารตี้
น้ำอุ่น มาเกี่ยวของพาดพิง

แต้ในเชิง กรรมให้ผล หรือ กรรม
วิบาก หากสังเกตดีๆ นโม เฮีย กว่า
พวกเดินปัญญาล้วนๆ มาหลายชาติ

ยกตัวอย่าง พระนันทะ ที่พระ
ศาสดาแตะศอก ก้พาไปสวรรคิ์
ด้วยกายเนื้อนี่ก้ ชัดว่า ขาติก่อน
เปน ลา แถมยังเอา เรื่อง กาม
มาเปนเงื่อนไขของชีวิตนี้

พอมาถึงชาติพระนันนทะ ก้ต้องใช้
อสุภะ อสุภัง สุภะ สุภัง .... มาเปน
สมถะเสร็จแล้ว ค่อยตลบกลับ ว่า
แม้นเหนด้วยญานทัสนะขนาดนั้น
ก้ ยังเอาไม่อยู่ ...... ภาวนารับคำ
ท้าไปสักพักค่อย เอ้า ดักดาน
อย่างเดิม

จึงค่อยจำนน แล้สมากำหนดรู้
นามรูป แบบจิตมนุษย์ปรกติ
ไม่เกี่ยวกับ ญานทัสน วสง วสี
เฮีย! อะไรเลย แม้นแต่ปลาย
เล็ย

 

คำว่า จริต ต่างกัน เปน คำภีร์
ชั้นหลัง วิสุกกะทิมัด ที่ พรหมณ์
หลอกเข้ามา สังคยนา แต่งหลอก

ถ้าไป ฝื้น คำ 150cc พุทธสจน

จะพยว่า ทรงเทศนา ตาม "อินทรีย์"

ซึ่ง เปนเรื่อง จังหวะ หรือ ขณะ
ของจิต ปัจจุบัน ขณะนั้นๆ ที่กำลัง
เหน ทุกข อยู่

พูดในแง่ อภิธรรม คือ เปนเรื่อง

นามรูป เวทนา วิญญาน นิทาน ผัสสะ
ใน ขณะ นั้นๆ

ที่จะอาสัย ชี้ ให้เหนลงเปน
สติปัฏฐานยกขึ้น สู่ อริยสัจจ

ไม่ใช่ จริตใคร จริตมัน

เช่น เฮียโงบะ มีจริต ดมกรวย พอ
จะมาฟังธรรมต่อศาสดา ก้ ไปนั่ง
ก้ม ดม กรวยต่อหน้าศาสดา แล้ว
รอพระพุทธองค์ ทรงเทศนาเข้ามาชี้

 

ช่างรู้แจ้งจริงหนอพ่อมหาจำเริญ...ท่านตกงานอยู่ไม่ใช่หรอทำไมไม่ไปเป็นวิทยากรทางพุทธศาสนาหนอ

 

การที่ วิสุกกะทิมัค ที่ พรหมณ์แต่งหลอก

หลักๆ จะมีเรื่อง กำกระถาง40

การที่ ไปแบ่ง หัสข้อธรรม ในลักษณะ

ไวยากรณ์ เวททัลละ เคยยะ ฯ แบบนั้น

ผลคือ นักปฏิบัติ เกิดอุปทาน สำคัญว่า...

ตนสามารถ รู้จริต ในการทำ อาสวะ
ให้สิ้น ตั้งแต่ เริ่มต้น

พอปักใจเขื้อ ด้วย การสำคัญว่า
สามารถ รู้จริตตน ใรการทำอาสวะ
ให้สิ้น

พอใครย้อนแย้งด้วย 150cc พุทธวจน
ก้ ยกธง เป่านกหวีด ล้ำหน้า

ถามว่า

พระศาสดา แต่งตั้งให้ใคร เปนผู้
ตัดสิน จริตของนักปฏิบัติ แทน
พระพุทธองค์บ้าง

พอ กล่าวแบบนี้ ก้ จะ ยกอ้าง
วสี ที่ตนได้ งมโข่งกำกระถาง40
มายันว่า

นั่นคือ การสัมผัสด้วยปัญญาอันยิ่ง
เอง หาก จะอาสันเชื่อ

ขอเขื่อ คู บาดาล จาน ชาม ที่ตน
สำคัญว่า เลือกมาด้วย ญานรู้
จริตตน ในการทำอาสวะให้สิ้น

ดีกว่า ไปเรียนธรรม ด้วย
ภาษา ไวยกรณ์ (วิธีร้อย
คำสอน ) แบบ 150cc พุทธวจน

 

การปฏิบัติของคนเรามันสะสมมาหลายภพชาติเคยพิจารณาแบบไหนมันก็จะทำแบบเดิมนั่นแหละ...แต่เมื่อผ่านแล้วก็ไม่กลับไปทำอีก

จริตนี่มันก็อุปนิสัยนี่แหละไม่เกี่ยวกับอินทรีย์ห่าเหวอะไรเลย..

 

ถ้าท่านเก่งจริงก็ไปหาพระไตรปิฏกที่บันทึกครั้งแรกมา...เราถึงจะเชื่อท่าน

 

เปลี่ยนชื่อเปลี่ยนไอดีมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนแต่ภาษาการพิมพ์ยังเหมือนเดิม

มันวิปลาสตั้งแต่อักขระภาษาแล้วอย่าได้คิดไปแนะนำใครเลย