"รู้กายถึงจิต รู้จิตเห็นธรรม"

เคยดูลิเกป่าว
บรรทัดแรกนั้นอินโทร แบบ อ่อ ออ เอิงเอย
คีเวิดอยู่บรรทัดถัดมา

เห็นอะไรก็แล้วแต่ พอเห็นมันดับ
ก็ดับไปเลย ไม่ต้องมาย้อนถามนี่อะไร
นั่นอะไร ใช่ไหม ขั้นไหน ...
เอ๊อะ ...

 

เฮ ฮัชช่า ........อะ ดึบ ดุ๋ย

ดึบ ดุ๋ย.....

 

อ่อ นี่นะเหรอ เขาเรียกเงาของจิต

 

เฮ้อ ...

 

ขออนุญาติสอบถามน่ะค่ะ พอดีมัปัญหา อยากพบพระอาจารย์ที่มีญาน สามารถเมตตาช่วยชี้ทาง ไม่ทราบรู้จักท่านไหมค่ะ

 

พระอาจารย์เยื้อน ขันติพโล วัดเขาศาลาอตุลฐานะ จ.สุรินทร์

ตามนี้เลยครับ

 

ขอเบอร์ท่านจะได้ไหมค่ะ สาธุค่ะ

 

เพจลูกศิษย์พระอาจารย์เยื้อน ขันติพโล วัดเขาศาลาอตุลฐานะจาโร จ.สุรินทร์

 

เราจะเข้าถึงท่านได้ไหค่ะ

 

ลองดูในตารางครับ จะมี ช่วงท่านเทศน์ ลองไปหา ดูครับ
ถ้าว่างตรงช่วงท่านเทศน์ไปรอฟัง และรอถามปัญหาได้ครับ

 

ขอบคุณค่ะ มีองค์อื่นอีกไหมค่ะ ตอนนี้อยู่กทม.น่ะค่ะ

 

ขอบคุณมากค่ะ สาธุค่ะ

 

ตกลงอันนี้คือสันตติป่ะ ตอนนี้มาบ่อย ค่อนข้างรำคาญ จริงๆ แทรกมากับสภาวะหลายอย่าง แต่รำคาญอันนี้

เช่น ตอนนี้ถ้าเดินจงกรม ยก ย่าง เหยียบ ดับทุกสเต็ป ตาเห็นรูปดับ หูได้ยินเสียงดับ เห็นช่องว่างระหว่างขากับแต่ละสเต็ปการยก (ไม่ใช่นิมิตรพาหลอน หลับตาตอนนั่งมาทินะ) แล้วมีตัวรู้ปรากฎเด่นขึ้นมา บางทีใช้ชีวิตประจำวันก็มา วิ่งมาตัดต้นจิตตลอด เยอะม่อกๆ คือรำคาญ

เมื่อก่อนเหมือนการดับแตะเบรคสั้นๆ เดวนี้มีแตะเบรคยาวๆ ด้วย

 

เล่าประสบการณ์แลกกันนะครับ
ปี40 พอได้หนังสือหลวงพ่อพุธมา
ก็ฝึกตาม
ดูลมหายใจก่อน พอมันสงบ
ตามดูความคิด

มันมีผู้รู้อยู่นะคอยสังเกตุความคิด
พอมันเห็นความพอใจในความคิด
ความคิดนั้นก็โดนตัดทิ้งไป

เกิดความคิดใหม่ก็เห็นตัวพอใจ
ความคิดนั้นก็โดนตัดทิ้ง

จนความคิดมันดับไป ไม่พอใจกับอะไร
เราผู้รู้้เฝ้าสังเหตุอยู่ มันก็ทวนเข้ามาเห็นบางอย่าง

มันปรุงตลอด มันแยบออกมาแล้วก็ดับไป
แยบออกมาแล้วก็ดับไป

ปรุงวับๆๆๆ อย่างนี้

แค่เล่าประการณ์ให้ฟังครับ
อาจมีส่วนคล้ายอยู่บ้าง

สติพอมีกำลังแก่กล้ามันจะพาให้เป็น
บวกกับมีปัญญาใคร่ครวญสภาวะที่เกิดขี้น
ให้เข้าใจ..

 

ไปดูทำไมแบบนั้น ฮับ

หมา แมว มันก็ดูเป็น

ยิ่งปล่อยให้ พอใจเกิด มันก็ อิ่มสิ

พออิม มันก็หลับ เอ้ย ดับ

ฟังธรรมยังไม่เข้าใจ ว่า เบื้องต้นพรหมจรรย์
เขาพินาอะไร แล้วจะ จุดไฟให้ดอกทานตะวัน
หันมา......ฮิวววววววส์

เหตุ อยู่ไหนฮับ

เขามีแต่ ต้องเห็น เหตุ ( ถ้าฟังธรรม
ถูกต้อง จะทราบกิจของการพิจารณา
มีแต่ เห็นเข้ามาที่ อริยสัจจ อย่างอื่นไม่ใช่ )

แล้วก็เห็น เหตุ นั้นดับ

แล้วไม่ใช่แค่นี้

เขาต้องเห็นว่า จิตมันเห็น สภาวะเหตุดับ

จึงยกเห็นว่า จิตมันมี "ญานเห็นเหตุเกิด" ดับ
จึงค่อยปรารภว่า เจริญสติ

ทีนี้ สติ ต้องดับด้วย จึงชื่อว่า อนุปัสสนา
ตามดูสติดับซึ่งจะมี สี่ฐาน ให้สามารถ
อาศัยระลึกเห็น สติดับ ...เห็นกองไหน
ก็ใสชื่อ อนุสติปัฏฐาน ตามหลัง

 

ถ้า ฟังเข้าใจ ไม่มีเรื่อง จิตถูกฉุดลาก

จิตเกิดกิเลส โลภะ โทษะ โมหะ หาก ยกพิจารณา
อริยสัจจ ปั๊ป

ระหว่างไฟไหม้บนหัว จะตายไม่ตายแหล่

กับ การได้สดับ ยกเห็น กิจในอริยสัจจ( สดับ
อริยสัจจก็เรียก)

ควรสดับ อริยสัจจก่อน เพราะทำให้ ชาติ ภพ จบลง
ได้ทันที ไม่มี จิตถูกลาก ในขณะนั้นๆ หาก แจ๊คพอต
ก็ ผัํวะ ไม่มี อุปาธิในที่ใดๆ สมสีสี ไป

แต่ถ้าไป ดูพอใจ เป็นต่อ วุ้นเส้น ยิ้มเลย เกิดอีกแน่

 

ไม่รู้ว่าอันเดียวกันไหมนะ แต่ของปวีนี่มันตัดนะ สภาวะตัดพรึ่บเลย ไม่ใช่เอาสติตามเพื่อที่จะข่มอารมณ์นั่นนี่ไม่ให้เกิดนะ

ของปวีก็เดิน ทำนี่นั่นปกติสบายๆ นะถ้าฝึก

แล้วสภาวะตัดดับนี่ ไม่ไหลไปโลภะ โทสะ โมหะนะ ตัดก่อนเลย คือตัดต้นจิต เช่น ถ้าเราโกรธ อารมณ์จิตใกล้ๆ กันมันจะขึ้นวิถีสืบๆ ต่อกันไปจากน้อยๆ จนพีคสุด โกรธสุดใช่ป่ะ แต่อันนี้ไม่นะ หยุดแค่หูกะเสียง และตัดดับเลย ดับที่หู แต่ขาดพรึ่บทั้งตัว อารมณ์จิตไม่ต่อ ไม่ไหลไปโกรธเลย

เมื่อก่อนนานๆ จะดับที เช่นเดิน 3 ก้าว ดับ 1 ก้าว ตอนนี้ดับทุกก้าวที่เดิน

 

โลภะ โทสะ โมหะ เป็นสิ่งสืบเนื่องมา ให้ผล อย่าไปฝืนธรรมชาติ กฏแห่งกรรม ไม่มีใครบังคับได้

กิจเดียว กระทำให้แจ้ง ทุกข์อริยสัจ 4

ทุกข์อริยสัจ มีจริงๆ เราไม่เคยรู้สึกทุกข์แบบนี้มาก่อนทั้งชีวิต พอเรารู้ จะนึกออกเลยว่า ทุกข์ตัวนี้แหละ ที่บ้าบอคอแตกที่แล้วๆมาตั้งแต่เราเป็นเด็ก เพราะไม่รู้ทุกข์อริยสัจ