"รู้กายถึงจิต รู้จิตเห็นธรรม"

สันตติ การสืบต่อ คือ การเกิดดับต่อเนื่องกันไปโดยอาการที่เป็นปัจจัยส่งผลแก่กัน
ในทางรูปธรรม ที่พอมองเห็นอย่างหยาบ เช่น ขนเก่าหลุดร่วงไป ขนใหม่เกิดขึ้นแทน
ความสืบต่อแห่งรูปธรรม จัดเป็น อุปาทายรูป อย่างหนึ่ง;
ในทางนามธรรม จิตก็มีสันตติ คือเกิดดับเป็นปัจจัยสืบเนื่องต่อกันไป

แม้พระโสดาบัน ทำลาย สักกายทิฐิ แต่สันตติก็ยังไม่ขาด

ถ้าสันตติขาดตั้งแต่แยกรูปนาม นี่ กลุ้ม

 

อันนี้ เรียกว่า เผลอเพ่ง

ไปเพ่งที่ สังขาร ซึ่ง เปน กิเลส
ที่ สติ จดจำสภาวะได้......

พอไปเผลอตามเพ่งสังขาร ซึ่ง
ปรกคิมันดับของมันอยู่แล้ว
พอ สังขารมันดับ เรายังจ้อง
อยู่ มันเลยค้าง เปน อุปกเลส
ชื่อ โอภาส สว่าง ว่าง อยู่
ข้างนอก ( จะลืมกาย ถ้า
เปนสมถะยานิก ..จะลืมจิต
หากเปนวิปัสสนายานิก )

การกำหนดรู้หายไป ความลังเล
ยังอยู่ การลูบคลำแอบเติบโต
การยังต้องสดับตามผู้อื่น
ยังมี ( พุทธะ ไม่เหน )

แล้วต้องทำไง

ไม่ต้องทำไง

รู้ไปตรงๆว่า เผลอตามตะ
ครุบกิเลส ยกเปน สภาวะ
ธรรม อีกชนิดเข้ามาเลย

ถ้าเกิดบ่อย จะ จดจำได้

พอมันเกิดอีก มันจะละ
ประจักษ์นิโรธน จาก
อุปาธิ อุปกิเลส นั้นๆ

แล้วก้ กลับมากำหนดรู้ต่อ
เอง หาก สิกขาบทในจิต
หายไป ก้ตกข้าง พยาบาท
ไม่พอใจกิเลส แล้วสร้าง
สภาวะว่างๆ ภพว่างๆ หลาก
ชนิดเพื่ออยู่ เพื่อเปน

นะ

"เหนในสภาสะจิตปรกติ" ตรงนี้
ทำการรู้ชัดว่า สัมมาทิฏฐิ มีบริบูรณ์

พอรู้ชัดว่า บริบูรณ์ ความร่าเริง
ในการภาวนาจะเกิด โดยไม่ต้อง
จงใจภาวนา


ทีนี้ การทำในรูปแบบ บางคนต้อง
ทำเพราะ....

พอได้ฟัง สัมมาทิฏฐิ มรรค มีง่ายๆ
ไม่ต้องตีลังกา ก้ เอาทิฏฐิพวก พราหมณ์
เรียนไตรเวท มาบริภาษ .....เท่านั้น
แหละ จะต้อง นั่งบำเพ็ญ เปนกรรเวร
ให้ผล ไม่ได้เกี่ยวอะไรเลยกับ
มรรค และ ผล

เช่น พระศาสดา ในคืนสุดท้าย
จิตแฉลบไป บุพเพ จุตูป ก้เพราะ
กรรมเวร ความเหนผิดยังให้ผล
พอระลึกได้ว่า ไม่ใช่มรรค ก้สละ
ออก สลัดคืนไม่เหลือ ก้เลย ผั๊วะ

 

ลองดู นะฮับ

อนิจจัง ปิดบัง ....
อริยาบท ปิดบัง .....
ฯลฯ

 

คนไทย ดู หุ้นปวยเอี้ยง เยอะ

จะสำเร็จ ต้องนั่งปั้นหน้า เหน
นู้น เหนนี้ เหนคลี่ เห็นเหยี่ยว..

ความเหนผิด อภิชญา โทมนัส
ในกาลก่อนๆ ให้ผล เลยทำ
กรรมฐานนั่งปั้นคลี่ ตูม ไหมฝ้า

กั๊กๆๆๆๆ

ปล. ทำอย่างอื่นได้ไหม ไม่ได้
ยิ่งภาวนา ยิ่งสร้าง ความเหนผิด
เปนเวรกรรมซ้ำซ้อน ( แล้ว
สังขารทั้งหลาย มันดับของ
มัน ....ก้จะ กลับมาภาวนา
แบบ ธรรมดา ที่ตุตา กำลังวิจัย )

 

สมมติ นะ สมมติ

สมมติ ตุตา อยู่หน้า ศาสดา

ก้ถาม

อิฉันต้องช้อปปิ้งตลอด เปนส่วน
หนึ่งของอาชีพ มะมีเวลาภาวนา

อิฉัน จะมี กถาสั้นๆ เปน สัมมาวาจา
อย่างไร เจ้าค่ะ



" ทุกข์ ให้กำหนดรู้ "

ปล. กถาสั้นๆ ที่ พระศาสดา มักตรัส
บ่อยๆ สั้นกว่านี้ ก้มี นะฮับ

 

อันนี้ เห็นแค่เงาของมัน
ดับแล้วก็ปล่อยไปเลย ไม่ต้องเทียบ
อย่าไปกลัวว่าจะไม่มีปัญญา

ที่สำคัญคือ
อย่าปล่อยให้มันว่าง
ให้มันมีการงาน
หน้าที่เราคือทำงาน
อย่าไปหลงเงินปลอม เหมือนๆ

ถ้าไม่เลิกไปก่อน ไม่ติดว่าง
มันจะค่อยงอกลับเข้ามาที่จิตปกติ

ตรงจิตปกตินั่นหละที่จะจ่ายค่าจ้างเป็นแบ๊งจริง
ไม่ต้องถามใคร ไม่เทียบกับใคร
สันตติขาดจะเห็นทาง

ทางยังมีอยู่ พุทธองค์เทศนาอยู่ขอบฟ้ารำไรๆ
ถัดจากนั้นก็ ... ไม่ประมาท

 

สันตติ ไม่รู้ว่าแท้จริงใช้ประกอบสิ่งใด แต่สิ่งที่เห็นได้ชัดมากคือ เวลา ที่ว่าเวลานั่นเพราะด้วยสมมุติวันเดือนเลื่อนไปอย่างไรอัตรานั้นก็สมมุติว่าเท่าเดิมเสมอ แต่อัตราการเกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไปจะช้าลงเรื่อยๆ อย่างข้างต้น ที่คุณณุพูดถึงรูปกายทั่วไป เมื่อแรกวัยนั้นดูสดใสสดชื่นเพราะเวลาหรืออัตราการคืนตัวมันเร็วเป็นปกติ แต่พอเข้าสู่มัจฉิมวัย ปัจฉิมวัย พบว่าอัตราลดลงเป็นทวีคูณ จึงเห็นว่ากายมีภาวะการเปลี่ยนแปลงตามจริงเสมอรู้เร็วคือมองเห็นแต่แรก รู้ช้าคือกว่าจะเห็นก็อาจสายเสียแล้ว เช่นเดียวกับจิต อารมณ์ความนึกคิดทั้งหลาย เมื่อแรกเห็นมันจะแวปๆวัปๆ ไปๆมาๆ ด้วยอัตราที่ไม่สามารถมองเห็นแต่พอถึงเวลานึง อัตรานั้นจะลดลงจนเห็นได้ว่าการที่มันเป็นดังนั้นเพราะอะไร แต่กว่าจะถึงว่าตรงนั้น มันก็คงยากพอควร และมันจะยากยิ่งถ้าจับจุดไม่ได้ดังเช่นเห็นรูปกาย เป็นต้น

 

ลองใช้สติปัญญาอันมีค่าพิจารณาดูสิว่า อะไรเป็นอะไร ไม่ต้องไปไกลมากน่าจะเข้าใจนะ

 

เรื่องสันตติ ก็ลองพิจารณาดูเอา ว่า มันขาดก่อนหรือจึงจะเห็นทาง

สันตติ เป็นการสืบต่อ ส่งต่อ ถ้ามันขาดจริงๆ การสืบต่อ ส่งต่อ มันก็หมดปัจจัย ของการเกิดดับ

ที่เหลือมันจะคืออะไร นอกจาก ที่มันไม่เกิดไม่ดับจะปรากฎ
ขาดแล้วก็ขาดเรย หมดปัจจัยของการเกิดดับ

แม้กระบี่ทื่อๆ ยังกลายเป็นกระบี่ไร้เทียมทาน
แม้ไม่มีกระบี่ กิ่งไม้ก็ยังคมกริบ

 

ไม่ควรรอให้มันหมดแต่ควรรู้ว่าเมื่อไหร่มันถึงจะหมดจึงเชื่อว่า คือสันตติ ขาดหรือไม่ขาดคงไม่เป็นภาระอะไรเพราะรู้ว่ามีสันตติ เพราะรู้ว่าไม่มีสันตติ ด้วยเหตุที่เหมาะสม ยิ่งพิจารณาก็ยิ่งรู้ว่าคำนึ้มีความหมายเป็นนัย จริงๆ น่าสนใจมากครับที่นำเสนอ

 

ไม่ใช่

คนไม่เคย พอเหนคำว่าขาด
ก็นึกว่าไปตัด แบบโลกๆ
ตัดเนื้อ ตัดปลา ตัดหญ้า

สันตติมันมีตลอดเวลา แสนโกฏิขณะ
อุปมาเหมือนกับน้ำตกเปนสาย
คำว่าขาด
เหมือนเอามีดไปตัดฉับ
ก็จะเห็นว่าน้ำตกนั้นเกิดจากน้ำหยดเล็กๆ ต่อกัน
ไอ้ความต่อเนื่องแสนโกฏิเนี่ยบัง...
...
นะ อะไรขาด อะไรตัด เหลืออะไร ยังไงต่อ มันปัจจัตตัง
ยิ่งบรรยายยิ่งเฝือ

 

ขาดก็ขาดสิ จะไปตัดขาดน้ำตก ฮาาา สีทะนนขัย

แต่ดีแล้วล่ะ พิมมากเจ็บนิ้ว

 

แป่ว ไม่เคยจริงๆ ด้วย
งั้นก็
เอาคำพุทธองค์ก็แล้วกัน

“สันตติ บัง อนัจจัง”

พุทธศาสนา
กับคำว่าขาดเนี่ย บรรยายกันเฝือ
ถ้าขาดแบบพี่ ปฏิจจสมุปบาทดับ ไม่ต้องตายกันเลยเรอะ กลุ้ม

 

ก็ต้องนับหนึ่งใหม่
ที่สัมมาทิฏฐิ

จิตเนี่ยมันเกิดดับอยู่ตลอดเวลา
เพราะมันส่งต่อกันเร็วมาก
สัตว์จึงสำคัญว่าเป็นตน

ฝึกสติ ปัญญา ก็เพื่อเข้าไปเห็น
ว่าไอ้ความต่อเนื่องเนี่ย
เป็นมายา ที่บัง ความไม่เที่ยงอยู่
คำว่า ขาด
คือเข้าไปเห็นความจริง
ไม่ใช่ ตัดแล้วขาดแบบนึกๆคิดๆเอา
...

จบ
รอผู้กำกับอนุมัติภาคสอง
ถ้าไม่มีแวว คงต้องรอ ใบตองแห้งออนแอร์

 

นี่อย่าไปตามมันมากไอ้นั่น เดี๋ยวจะได้เห่าแบบเผือกน่าคร้าบ

วันนี้วันพระ ฟังเทศน์แล้วใช่มั้ย

 

สวดมนต์ไหว้พระ
ไปวัด ทำบุญ
วันหน้าก็คงมีวาสนา
...

 

โอยยยยย โย่ว โย โย้ว โย้วะ....!

 

หะโอ่ว โยว โย้ โย โย....

 

กองเชียร์พร้อม
พี่ปราบหาย !

 

ไหนๆ สักหน่อย

เงาของจิต นี่มันคืออะไร อารมณ์ จิต หรือ เจตสิก อ๊ะป่าว