ชีวิตของ ข้าพเจ้า

สาธุ
เมื่อเห็นไม่วางก็หนัก
เมื่อหนักไม่วางก็ล้า
เมื่อล้าไม่วางก็ลา
เมื่อลาไม่วางก็เวียน

 

ถูกต้องท่าน.....เมื่อรู้ก็เกิดอารมณ์ ไม่รู้ก็เกิดอารมณ์

เพราะความคิดที่ปรุงเเต่งของจิตทุกอย่าง

ดังนั้น...ดูพอ จะดูเดิน ดูนั่ง ดูต้นไม้ไหว ดูทะเล ดูเฉยๆ

ดูได้เมื่อไร จิตนิ่งเอง

 

ทุกจิตล้วนอยู่ใน . . . มายา
หลงไปจึงนำพา . . . . เป็นเจ้า
วางลงตรงที่เดิมนา . . . มาบอก รู้เฮย
ถือหนักวางจักได้ . . . . ผ่อนเนื้อ สบายตน

 

ไปเลยท่าน ไปคิดออกมาให้ได้

แล้วกลับมาบอกสันโดษ ว่าหน้าตาจิตมันเป็นยังไง

สวยหรือหล่อ แล้วคิดว่าดีหรือเลว

เทพหรือมาร ไปดูเเล้วคิดได้ มาบอกพ้องเพื่อนด้วย

พี่น้องจะได้รู้

 

ขอบคุณครับ

 

ไปเที่ยวเว็บอื่นมา มีของติดมือมาฝากเพื่อนๆค่ะ
โลกันตรนรก เป็นที่ที่มืด เป็นที่ซึ่งน่ากลัว แสงพระอาทิตย์ส่องไปไม่ถึง แล้วก็มีภิกษุถามท่านว่า ไอ้ที่ๆ มืดกว่าโลกันตรนรกมีอีกไหม พระพุทธเจ้าตรัสว่ามี นั่นคือ ความไม่รู้ ความยึดมั่นถือมั่นที่ทุกคนกำลังมีอยู่นั่นแหละ ยึดมั่นสิ่งที่ไม่ใช่ตัวตนว่าเป็นตัวตน ยึดมั่นสิ่งที่ไม่เที่ยงว่าเที่ยง พูดง่ายๆ ก็คือ จิตใจที่มืดบอดของทุกคนนั่นแหละ น่ากลัวที่สุด
โลกันตรนรกยังพ้นกันได้ เมื่อหมดแรงส่งของกรรม แต่ความมืดบอดของจิตใจที่ไม่รู้แล้วสำคัญว่ารู้ ตรงนี้แหละที่น่ากลัว เพราะมันจะไม่หมดไปโดยบังเอิญ และจะไม่หมดไปโดยที่กรรมเก่าหมดการให้ผล ความไม่รู้เป็นปฏิกิริยาลูกโซ่ไปเรื่อยๆ ไม่มีวันที่จะออกได้ด้วยการบังเอิญ หรือไม่มีวันจบได้ด้วยการหมดแรง แต่จะจบได้ด้วยการศึกษาพุทธพจน์ที่ตรัสแสดงถึงความจริง และได้ปฏิบัติตามแนวทางที่จะหลุดพ้นออกจากความไม่รู้
http://www.dungtrin.com/Interview/nation.html

 

ลางจิตวนอยู่เนื่อง......มายา
คนนำทางชี้พา..........แต่เง่า
รับสดับกลืนคำนา.......บอกไป รู้ฤา
จิตเบาเกินจักได้.........ผ่อนเชื้อ ลืมตน

 

มิตรรักอยากให้เจ้า .......รู้กัน
มิตรอันปันภูมิกัน .........เพริศแพร้ว
มิตรติก่ออนันต์ ...........ความได้ ดูตัว
มิตรร้างห่างไกลเจ้า ......จักได้ เจอไฉน

 

ที่สันโดษทำให้ทุกคนเข้ามาอ่าน

เพราะจิต ต้องการให้ ทุกคนที่เข้ามานิ่งได้จริง

และหยุดคิด ให้ได้ จิตไม่ได้คิดว่า จะให้ทำอะไรให้

จิตไม่ได้ต้องการให้เชื่อ หรือ ขัดแย้ง

จิตมันเฉยๆ แต่ถ้า จิตสามารถ เป็นรองใจได้เมื่อไร

จิตย่อมทำได้ทุกอย่าง จำไว้

ถ้าจิตท่านมั่วแต่ถาม คิดเรื่องคนอื่น จิตท่านก็ได้เป็นเเค่มนุษย์

หรือจะเอาบุญเป็น เทวดา เป็น พรหม ก็เป็น

แต่จิตที่สอนให้ใจนิ่ง ต่อไป จะได้ อยู่ได้ด้วยตัวเอง

และเข้าใจ ธรรมชาติ ของจิตตัวเอง

ส่วนที่เหลือ ปัญญา มีอยู่เเล้ว ย่อมพิจารณา ได้เอง

จงอย่าเชื่อ หรือ ไม่เชื่อ จงเฉยๆ เเล้วใจนิ่งเอง

 

อย่าถอนหายใจสิคุณขจร

 

บ่งบอกอาการได้หลายอย่างนะ

 

รำคาญสันโดษ ขี้โม้หลงตัวเอง
เรานี้เก่ง วิดทราย ถมทะเล
หลงนั่งซด ก๋วยเตี๋ยว แอบสำลัก
สันโดษทัก ข้าเก่ง เทพสั่งมา

 

นั้นความคิดของจิต ใจรอดูอยู่ว่าจิตจะนิ่งเมื่อไรนะคะ^-^

จิตอย่าหวั่นไหวนะ ใจจะรอวันที่จิตกับใจรวมเป็นหนึ่งเดียวคะ(y)

 

ถือว่าเรียนรู้เร็วนะครับเพิ่งบอกไปแป้บเดียวเอง

 

มิดมักมากให้เรา......รู้กัน
มิดมันขัดภูมิกัน......ผิดแพร้ว
มิตรติกลับตีกัน.......ความได้ ผิดตัว
มิดไม่ร้างจับผิดว่าง.....มืดทึบ เสียดาย

 

น้าจอนเคยนั่งดูปลาในตู้ไหม
ดูไปเพลินๆ ดูเงียบๆ ดูเอาสบาย
ไม่ต้องไปเคลียด อยากให้ปลาว่ายตามใจตัว
เป็นเพียงผู้ดู ดูดูไป เดี๋ยวเข้าใจจริง

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 16 คน ( เป็นสมาชิก 12 คน และ บุคคลทั่วไป 4 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>สันโดษ, เอกวีร์, เด็กชายพชร, หลงเข้ามา, k.kwan, khajonsak9999, no more, tro, ขุนพล พลมณี, คีตเสวี, คุณ วัชรพงษ์, นิพพิทา2008 </TD></TR></TBODY></TABLE><!-- currently active users -->
เดี๋ยว จัด Certificates ให้ แต่รู้ว่า ไม่ยึดติด ก็เลยปล่อยว่าง

......อ่ะ.....ว่างต่อ

 

จิตอยู่ไหนไม่เห็นจิตคิดปรุงเขลา
ในจิตเราใยไม่รู้ดูให้เห็น
จิตสอดส่ายไปมาพาลำเค็ญ
เมื่อจิตเห็นจิตของตน .. จึงพ้นภัย

 

เพ้ออีกแล้ว เจ้อไปเรื่อย สันโดษหนา
จิตไม่รวม เพราะใจฟุ้ง สับสนโลก
พะรอานนท์ ท้อจิตคิด ธรรมไม่รุ่ง
เลยทิ้งหมด ลดตัวนอน บรรลุพลัน