ชีวิตของ ข้าพเจ้า

สันโดษ มั่วตลอด
ที่ว่าศัตรู เพราะจิตไปรับเอาคำพูดผู้อื่นมากระทบตา กระทบใจ
หากจิตแน่วแน่แต่ภายใน มีหรือจะหวั่นไหว
เห็นที่ตาก็ดับที่ตา
เพราะวางจิตไว้ดีแล้ว อะไรมากระทบ ก็สักว่ารู้
อย่างนี้สิ จึงเห็นความเกิดดับของอารมณ์

 

สันโดษนี่ ไม่รู้อะไร พูดอะไรเรื่อยเปื่อยเป็นนกแก้วนกขุนทอง
คนฉลาด คนที่จะสอนคนอื่น มันต้องรู้จัก การวาง step
การวางขั้นตอนนะ

ต้องรู้จักว่า คนๆนี้ ควรพูดในขั้นตอนใด เขาถึงจะรู้เรื่อง
ต้องรู้จักว่า ขณะนี้เรากำลังรู้อะไร หรือไม่รู้อะไร
ต้องรู้จักว่า พิจารณาในความคิดของคนอื่นว่า เขากำลังรู้อะไร หรือไม่รู้อะไร

ไม่ใช่แหกปาก ขึ้นมาก็สักแต่พูด มันเรียกว่าพูดตามกิเลส พูดแบบไม่ได้คิด
นี่นะ นิสัยของสันโดษ คือ สักแต่พูด สักแต่คิด ใครไปใครมาสอนเขาหมด เรียกว่า มีแต่กิเลสที่ฟุ้งออกมา

ก็นี่แหละ ที่ผมพูดกึ่งด่า นี้คือ step แรกในการสอนสันโดษ เพราะพูดดีๆ มันไม่รู้จักคิด มันมีแต่กิเลสพุ่งออกมาจากหัวตัวเอง

อันนี้ เปลี่ยนเรื่องนะ
สำหรับ ท่านวิมุตติ ที่ท่านบอกว่า ยิ่งปฏิบัติธรรมแล้วยิ่งสุข นั้นถูกต้อง
แต่ อย่าประมาทว่า นั่นเพราะท่านปฏิบัติแล้วมีภูมิธรรมสูงขึ้น แต่เป็นเพราะว่ากิเลสมันยังไม่ตีขึ้นมา

ส่วนท่านเอกวีร์ ที่ปฏิบัติแล้วเห็นทุกข์มากขึ้น มีทุกข์มากขึ้น เพราะว่า กิเลสมันตีขึ้นมา

ก็ไปเทียบดูแล้วกันว่า อันไหนดีกว่า

 

ถูกต้อง...ความศรัทธาที่มีมากเกินไป

ความไม่เชื่ออะไร หรือ ความรู้ทุกอย่างทำให้จิตทำงานหมด

ทุกความคิด ทำให้จิตหรือ ประสาทสัมผัสที่ 6 ปิด

จิตจึงไม่มีกำลัง สมาธิที่ฝึกมา ท่านสอนให้ปฏิบัติ

บทสวดไม่ได้ให้ท่องจำ แต่ให้เกิด สมาธิ

และสมาธินั้นแหล่ะ คือ ปัญญา ไม่ใช่ ความคิด

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 13 คน ( เป็นสมาชิก 13 คน และ บุคคลทั่วไป 0 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>คีตเสวี, เด็กชายพชร, สันโดษ, หลงเข้ามา, jinny95, k.kwan, khajonsak9999, no more, ไฟสถิตย์, ขันธ์, คุณ วัชรพงษ์, ตระกูลศักดิ์, นิพพิทา2008 </TD></TR></TBODY></TABLE><!-- currently active users -->
ลองก๊อปดูน่ะครับเห็นคนอื่นทำเป็น

 

ถึงเวลาภาคปฏิบัติของกายแล้วหรือทุกท่าน

 

ซาบซึ้งกินถึงหัวใจเอ่อใหลฉ่ำเย็นตามกระแสธรรม

(deejai)

 

คนที่ดู เเล้วว่างเฉย เรียกว่า กำลังเข้า ฌาณโดยไม่รู้ตัว

ที่แตกออกมาถาม เพราะคิด

สมาธิ เกิด จากการจดจ่อ...ไม่คิด..และว่าง

ไม่มีทั้งเชื่อ หรือ ไม่เชื่อ ไม่มีขัดแย้ง หรือ รับฟัง เพียงดู

แต่ไม่คิด ตอนนี้ เรียกว่า ผัสสะ5 ปิด แต่ ใจเปิด

 

ในอินทรีย์ ๕ ศรัทธาจะมาคู่ปัญญาเสมอ มิฉะนั้นจะงมงายครับ

 

เยี่ยมครับ แบบนี้คงทำให้โลกเย็นขึ้นอีกเยอะ

 

ถูกต้อง เพราะมนุษย์ ศรัทธา จึง ไม่สามารถก้าวผ่าน มากไปกว่าที่ควรจะเป็น เมื่อเชื่อเเล้ว ย่อมหยุด และทำได้เท่าที่ศรัทธา

 

มันเป็นเพียงตัวอย่างที่ทำให้ดู หากจิตของผู้นั้นทำกับผู้ที่จิตไม่นิ่งจะเกิด ปฏิกิริยาอย่างไร

แต่เราอ่ะเฉยๆ...เล่นละครให้ลิงดู

 

ลิงที่ไหนดูละครครับ

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 13 คน ( เป็นสมาชิก 11 คน และ บุคคลทั่วไป 2 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>สันโดษ, เอกวีร์, เด็กชายพชร, หลงเข้ามา, jinny95, khajonsak9999, no more, ไฟสถิตย์, ขันธ์, คุณ วัชรพงษ์, นิพพิทา2008 </TD></TR></TBODY></TABLE>


นี้ไงท่าน ลิง ดูอย่างเดียว

 

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-BOTTOM: 1px inset">ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ หลงเข้ามา
กรรมฐานกองใด เป็นอุบาย ละกิเลส
กสินสี่ เมตตา พรหมวิหาร
สมถะ ข่มจิต หวังเกิดฌาน
กองสี่สิบ หยิบเอามา แค่ละข่ม
ตามจริต เลือกเอาไป อุบายหนา
จริตบ้า หลงกาย ใช้อสุภะ
เกิดโทสะ เจริญเมตตา พรหมวิหาร
จะเพ่งธาตุ เพ่งน้ำ และไฟลม
ที่สุดคง เป็นได้ หลงภิญญา

หวังมรรคผล ดลจิต ให้หลุดพ้น
พึงดั้งดัน เจริญจิต วิปัสสนา
เกิดปัญญา เต็มภูมิธรรม รู้แจ้งใจ

ดีแน่ไซร้ ไปกระแส พระโสดา
เลือกเอาหนา ทางสายเอก นั้นดีแน่
ไม่ง่อนแง่ ลุ่มหลง เรืองฤทธิ์รอน
ไม่ทุกข์ร้อน ฉ่ำเย็น เป็นปัจจุบัน

เราชี้ทาง ให้ท่าน หวังโสดา
เกิดตายมา เจ็ดชาติ มิดีหรือ
จริตท่าน ใฝ่รู้ เฝ้าฝึกปรือ
สิ่งนั้นคือ องค์ปัญญา ปัญญาญาณ
เป็นสัมมา ทิฎฐิ ดีแล้วพ่อ
ตามเรียนต่อ ก่อเติม วิปัสสนา
ปัฎฐานหนา มหาสติ นี้ดีจริง

หมั่นพบพูด เจรจา พหูสูตร
องค์ความรู้ จักถ่ายไป ยังท่านหนา
หมั่นอ่านเขียน เป็นทาง ทางปัญญา
หมั่นเข้าหา อาจารย์ และตรึกตรอง

สมาธิเจริญ หมั่นดูจิต ติดตามรู้
สิ่งไหนเกิด สิ่งไหนดับ มิใช่ตู่
ดูให้รู้ แล้วจับวาง เป็นอารมณ์
</TD></TR></TBODY></TABLE>(deejai) กลอนบทนี้ อาจารย์หลงสอนผมจำได้ ซึ้งใจจริง แต่อิทธิบาทสี่ผมยังมีน้อยเลยยังไม่ก้าวหน้าเท่าไร<!-- / message -->

 

ละครคือมายา พอหลับตา มายายังมาปรากฏในใจ

 

ตัวแรกเลย ในลิส ลิงหลอกเจ้า เล่นละครลิง ให้ลิงดู

 

คุณสันโดษ เค้าหมายถึง เปรียบตัวเองเป็น ล่องจุ๊น2 ใครๆก็ไม่รัก ครับคุณวัชรพงษ์

 

ถ้าเฉยและว่างได้จริงแล้ว แต่ละอย่างที่แสดงออกมาให้คนอื่นได้เห็น ได้รู้ ควรที่จะสำรวมอยู่ในกุศลเจตสิก14ไม่ใข่หรือท่าน

 

ไม่ชอบคำว่า สิง เลย เหมือนผียังไงไม่รู้ครับ

 

ถูกต้องแล้วคร้าบบบท่านเอกวีร์ ลิงมาดูลิง