ทำไมคนเรา ถึงทำตัว ตกต่ำ ได้เพียงนี้

แล้วแบบนี้ เป็นการ ปลงได้ที่ใจตัวเอง หรือ บังคับใจตนเองให้ปลงเรื่องคนอื่นล่ะ...

ดีขึ้นกว่าเดิมมั้ย เนี่ย

 

สหายธรรม ทำหาย หรือธรรมหาย
ไม่สบาย ไม่แย่ลง เหมือนไร้ผล
อยู่แบบปลง ปลงไม่ได้ ก็เป็นคน
แค่ตัวตน ที่แตกต่าง ช่างแม่งมัน

คำสุดท้าย ไม่ได้ด่า หรือโกรธเกลียด
หรือแค้นเคียด พยาบาท อาฆาตไผ
ก็แค่ตัด คิดปล่อยวาง ทางของใคร
เลิกสนใจ ด้วยอุเบกขา ....ช่างแม่ง...(มัน(กู)(มึงด้วย)

ฮาร์ดครอ ดี

 

รู้อะไรไม่สู้รู้ตนเองเป็นอะไรไม่ดีเท่าเป็นตนเองลืมอะไรไม่แย่เท่าลืมสติ...แต่ทุกสิ่งก็เริ่มจากสิ่งที่เรียกว่าไม่รู้...กว่าจะรู้หมดจบกิจต้องใช้เวลาและการเรียนรู้...ความคิดอาจไม่ใช่ข้อพิสูจน์ว่าจริงหรือไม่จริง...ต้องใช้การสังเกตละเอียดเข้าก็คือการฝึกเห็นแล้วเรียนรู้เพื่อจะยอมรับหรือแก้ไขและจะพบกับความจริง

 

...ขัดอกขัดใจในอาตมา ก็ฟาดงวงฟาดงาให้สาใจ....
ขอเจริญพวง

 

การหลงตน ของคนเรา เห็นตลอด
ตั้งแต่คลอด แรกเกิดมาอวิชชาหนุน
มีแดนเกิด แจกแจงด้วย มาเป็นทุน
ช่วยมาหมุน ชีวิตคน ให้เป็นไป

สิ่งที่มี ในจิตใจ ไช่ของเปล่า
คือของเก่า ติดตัวมา พามุ่งหมาย
ช่วยแต่งเติม หลอกล่อจิต ให้วุ่นวาย
มีทั้งพ่าย ทั้งชนะ คละเคล้ากัน

โลภโกรธหลง คือตัวแปร เชื้อโรคร้าย
ดึงจิตใจ ให้สับสน จนถลำ
หลงว่าดี หลงว่าชอบ เข้าครอบงำ
หลงว่าช้ำ หลงว่าเกลียด ให้วุ่นวาย

หลงว่าเป็น หลงว่ามี ดีนักหนา
ยึดเข้ามา เป็นตัวกู อยู่ไม่ถอย
เฝ้าถนอม หลงไหลตน จนตัวลอย
เหมือนผีคอย เฝ้าสมบัติ ที่มากมี

หวงก็หวง ว่าตนมี ซ้ำอยากอวด
ต้องคอยตรวจ ไม่ให้หาย ใครเอาหนี
เกิดหลงรัก เฝ้าถนอม ด้วยชีวี
แม้ชีพพลี เอากระดูกเฝ้า ห้ามเอาไป

คนที่หลง ใครจะบอก ว่าเขาหลง
คนรู้เห็น เขาก็ปลง หนอ...ทำไปได้
ทำเหมือนเปรต หวงส่วนบุญ ตุนกันไป
หวังจะได้ อวดว่ามี กับใครกัน

พุทธองค์ เพียรชี้แนะ ทางพ้นทุกข์
ด้วยความสุข บางเบา พ้นสิ่งหวัง
พ้นสมมุติ สิ่งเกาะเกี่ยว น่าชิงชัง
คือมุ่งหวัง พ้นความหลง สู่นิพพาน

 

รู้อะไร ไม่สู้ รู้เอาออก
ถึงใครบอก จ้ำจี้ไช ก็ไม่สน
ตนไม่ทุกข์ ตนไม่รู้ ไม่สนคน
ถึงใครบ่น ตนคือตน ไม่สนใคร

ขาดสติ จนลืมตน ไม่สนหรอก
ใครจะบอก ชี้ยังไง ไม่สุงสิง
โดดโลดเต้น หลอกเจ้า เหมือนเป็นลิง
อันความจริง เป็นเช่นไร ไม่นำพา

จนสักวัน ความไม่รู้ เป็นสาเหตุ
ต้องสมเพท กับตัวเอง ด้วยปัญหา
แก้ไม่ได้ ก้าวไม่ผ่าน ขาดปัญญา
จะนำพา ชีวิตสุข กลับทุกข์ตรม

ถึงจะต้อง คิดหวนมา ค้นหาเหตุ
เพราะกิเลส หรือตัณหา พาเศร้าหมอง
ความไม่รู้ หรือนำใจ ให้ลงคลอง
ความถูกต้อง เป็นแบบไหน ใครบอกที

อันความจริง ในตัวตน นั้นมีอยู่
แค่ฝึกดู ด้วยสติ อย่าหน่ายหนี
จะเห็นจริง ในกายใจ ที่เรามี
ทำให้ดี มี ปัญญา นำพาตน

 

ขอเจริญพวง เจริญพร ...ก่อนลาจาก
เป็นนักกลอน คนยาก ....อย่าคลายหนี
อย่าฟาดงวง ฟาดงา.......ไล่ต่อยตี
ขัดใจที ก็ดูใจ.....ให้ทันการ

 

เนื้อคู่กันแล้ว ก็คงไม่แคล้วววววววว.กัลปายด้าย
ถ้าเควย ทามบุญร่วมไว้ ถึงงงงงจะยังไง ก็ต้อง เจอะกัน
เขาเรียก..บุพเพ อาละวาดดดดด ฉ้างฉัน..
คงเคย ตักบาตรร่วมขัน สร้างโบสถ์ร่วมกัน..ไว้ เมื่อซาดดดดดก่อน

 

ไม่น่าจะทะเลาะกันเลยนะครับ

 

ทะเลาะกันแล้วววว ..ก็..คงไม่แคล้วววว ทุกข์ใจไปได้
ถ้าเคยทำกรรมร่วมไว้ ถึงจะยังไง ก็ต้อง กัดกัน
เขาเรียก บุพกรรม อาละวาด...สร้างสรรค์ ..คงเคยกวาดน้ำคว่ำขัน สร้างบาปร่วมกัน ไว้...เมื่อชาติก่อนนนนน

 

ช่ายยยเหรอออิ
เขาอาาจจะมาเป็นครูเราก็ได้นะ
ใครจ๋าาาาารู้

 

มีถมเถไป
ของไม่ดีทำให้คนดีได้
ใช่ใหมมมม

 

ไม่อาจ ไม่เออด ล่ะ.....เพ้อเจ้อ อาจๆ เอิดๆ

คนทุกคน ถ้ามีสติรู้จักโยนิโส มันก็สามารถ เอาสิ่งต่างๆ มาเป็นครูสอนตนเองได้หมดแหล่ะครับ...ถ้าเป็นคนมีสัมมาฐิทิ เป็นพื้นฐาน...น่ะ

 

ไช่....ตัวอย่างที่ไม่ดี สิ่งที่เป็นทุกข์ นำความทุกข์ ความเดือดร้อนมาให้ ก็ อย่าเลียนแบบ อย่าเข้าไกล้ อย่าสุงสิง อย่าสนับสนุน อย่าปล่อยปะละเลย

 

อย่าอุเบกขา....เพราะ มันไม่ไช่เป็นการแก้ปัญหา

คนมีปัญญา ต้อง แก้ไข...แก้ไขสิ่งที่ผิดให้ถูกต้อง

 

คนทุกวันนี้มีอวิชชา ความไม่รู้..สร้างได้แต่ปัญหา...ไม่สร้างก็ได้ปัญหา ปัญหาที่คาดไม่ถึง ปัญหาจากคนอื่น

พอเจอปัญหา...ก็ใช้วิธีจะหนีจากปัญหา อย่างเดียว...หนีจากตรงนี้ก็ไป เจอกับปัญหาในที่ใหม่ อยู่อย่างนั้น

จนสักวัน มันจะ..หมดแรง..นอนรอความตาย รวยริน

 

หยุดคิดถึงคนอื่นบ้างเหอะ
เหนื่อยแทน

 

จักไม่รู้อะไร
สุมกองไปหมดดดเ
เยอะ

 

เคยได้ยินมั๊ย
ช่างมัน
เรื่องของมัน
จะเผาหรือต้ม
ละค่อยกิน
ก็เอาที่สบายใจ