เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

โอ...หลงแค่สำนวนพอนะครับ555
ขอบคุณมากๆ

 

(ต่อ)...ขุมทองตะนาวศรี-ปีศาจปู่โสม

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ผมถลาคว้าปืนยาวสั้น เหน็บโคลท์เข้าเอว คอนปืนยาวเข้าบ่า ยัดไฟฉายลงกระเป๋าสัมภาระอย่างอื่นไม่สน แขนดึงเพื่อนลุกขึ้น..."พอเดินไหวน่ะ ไปที่ถ้ำกัน"...เป้าหมายผมชัดเจนไม่เหลือทางเลือก เพราะเสียงอื้ออึงใกล้ตัวเข้ามาเรื่อยๆ เกียรติพยักหน้าอย่างไม่เกรงกลัว..."เออ กูไหว ไปเพื่อน" ความจริงแล้ว เกียรติมันก็จอมห้าวไม่กลัวหน้าอินทร์ เกรงหน้าพรหมคนหนึ่ง สมัยเป็นไอ้เณรมันเคยยืนซดกับโก๋ในตลาดลาดหญ้าสามต่อหนึ่ง...ผลหรือครับ ไม่อยากเซ่ด ไอ้เกียรติเละ ดีที่ตอนนั้นปืนผาหน้าไม้เป็นของหาลำบาก ไม่แล้วแทนการหยอดน้ำข้าวต้มอาจจะต้องฝังมันแทน แต่ก็พิสูจน์จิตใจว่ามันหนึ่งไม่มีสองรองใคร

ผมสอดแขนหิ้วใต้รักแร้เพื่อนในท่าที่พาเดินได้ วิ่งได้ พุ่งออกจากตระพักหินมุ่งหน้าเข้าดงไม้ ระยะทางไม่ใกล้นัก ยังมีทางขรุขระอีกหลายสิบก้าว ก่อนเข้าดงแล้วเข้าถ้ำ เดินไปหาปีศาจในถ้ำ เป็นทางรอด ที่ไร้ทางเลือกสุดแสนอิหลักอิเหลื่อพิกล...เกียรติแสดงให้เห็นว่าพละกำลังฟื้นไวใช้ได้ เพราะลิ่วตามแรงฉุดของผมแบบไม่ต้องให้เหนื่อยแรงนัก ใช้เวลาไม่น่าเกินสิบนาที สองคนเพื่อนตายดีกว่าคนเดียวหัวหายก็มุดเข้าถ้ำที่เราวิ่งหนีออกไปเมื่อคืน

ถ้ำมืดสนิทเพราะอยู่ในดงไม้ทึบ แสงยามเที่ยงวันไม่มีทางซอกซอนคดเคี้ยวเลี้ยวเข้ามาได้ ผมปล่อยให้เพื่อนนั่งในซอกหินที่ดูปลอดภัยสุด ฉายไฟส่องลึกเข้าไปในถ้ำ นึกๆหวั่นพวกค้างคาวผีครามครัน แต่ไม่มีวี่แววพวกมัน เดินลึกเข้าไปนิด มือถือโคลท์กับไฟฉายคนละด้าน ส่องสำรวจบนล่างด้านข้างถี่ถ้วน ใช้ทั้งสัญชาติญาณบวกความช่างสังเกตและการฝึกหัดมาอย่างสูงสุดๆไม่ปล่อยสิ่งผิดปกติที่อาจเป็นภัยหลุดรอดสายตา...ภาวนาให้ลุงพรานกับบักสมคาดคะเนถูกว่าผมนำเกียรติมาทางนี้ ผมสำรวจลึกเข้าเกือบยี่สิบก้าวหรือยี่สิบหลา หันกลับหลังฉายไฟไปที่บ้าน โบกลำแสงเป็นสัญญาณเหมือนถามว่ามึงโอเคน่ะ เจ้าเพื่อนยกมือโบกให้แสงไฟ ผมสำรวจต่อ ข้างหน้าเป็นทางตัน มีหินก้อนมหึมา ขวางหน้า

ผมเข้าไปส่องไฟสำรวจก้มๆเงยๆ เจ้าหินก้อนนี้แปลกพิลึก ไม่กลมกลืนกับผนังด้านหลังมันสักนิด มันดูใหม่คนละโทนกับพื้นผนังถ้ำ เหมือนใครเพิ่งผลักมันมาวางไว้ตรงนี้ ...ผมไม่อยากคิดว่า หรือไอ้เสียงครืดครืดเมื่อคืนนี้หว่า?...แต่สลัดหัวไม่อยากหาเหตุผล วันสองวันนี้มีเรื่องไร้เหตุผลให้ต้องผจญมากพอแล้ว ผมสอดไฟไปด้านหลังก้อนหินที่มีช่องว่างนิดเดียว แล้วก็จริงดังคาด มีช่องว่างที่ปิดไม่สนิท

หินนี้ปิดทางเข้าถ้ำอีกรูหนึ่ง หรืออีกช่องหนึ่งไว้ ผมส่องไฟต่อ รูเข้าถ้ำยังมีอีก ซ่อนอยู่ตรงผนังที่เป็นหลืบเว้าเข้าไปด้านหินใหญ่นั่นแหละ แต่มันมีปีกถ้ำยื่นออกมาบังไว้ ไม่สังเกตดีๆไม่เห็นเพราะทุกคนจะมั่ววุ่นอยู่กับหินก้อนยักษ์

เอาล่ะ ทางนี้ไม่เล็กนัก ถึงแคบแต่ก็สูสีกับปากทางเข้าถ้ำฤาษีที่เคย ผมทดลองส่องไฟฝ่าความมืดโดยไม่ยื่นแขนเข้าปากถ้ำเล็กนั้น ก้มมองตามลำแสง ตาแดงก่ำคู่หนึ่งสะท้อนแสงวาววับขึ้นมา มันสวนลำแสงคล้ายตานางสางที่เคยพิชิต..ผมผงะถอยหลังออกมาก่อน ชักเป็นห่วงเพื่อนรีบเดินไปหา ก็พอดีพรานเฒ่านำบักสมวิ่งหอบพรวดพราดเข้ามา

สี่สหายสามวัยกลับมารวมกันอีกครั้ง เกียรติก็เริ่มเป็นภาระน้อยลง ผมยังไม่ถามเรื่องช้างว่าลุงทำอีท่าไหน ?...แต่บอกลุงพรานอยู่เป็นเพื่อนเกียรติตรงนี้ ผมจะนำสมตะลุยในถ้ำให้รู้ดำรู้แดง ถ้าเรายังไม่ออกมาภายในเวลาที่ตะวันคล้อยจากยอดไม้นี้ ตกมาทางยอดไม้ด้านนี้ ให้ลุงพรานรีบเข้าไปตาม การกะเวลาโดยอาศัยการเดินทางของแสงิาทิตย์ตกเป็นเงาไม้ ผมคาดว่าน่าจะไม่เกินหนึ่งชั่วโมง...ลุงพรานพยักหน้าบอก เอาไง เอากัน บักสมตามนายทหาร

ไอ้สมหนุ่มเลือดอิสานซึ่งต่อมากลายเป็นพรานตัวยงแห่งตะนาวศรี ไม่รีรอถ้าไปกับผม มันเห็นฝีมือตั้งแต่ไอ้เหลือมพม่า มาถึงหมีใหญ่มหึมาที่ล้มแบบนัดเดียวจอด ถ้าผมชวนไปปีนเขาพระสุเมรุ ปีนป่าหิมพานต์ มันก็คงไป!!!

 

การมุดไม่ยากดังคาด พื้นถ้ำอยู่ต่ำกว่ารูเข้านิดเดียว ผมส่องหาไอ้ตาคู่แดงหาไม่เจอแล้ว อารมณ์ตอนนี้พุ่งขึ้นขีดสุด อยากลุยกับผีในถ้ำแบบเรียกมันออกซดกันตัวต่อตัว ยิ่งแขวนพระปู่ฤาษี คำว่ากลัวผีหลุดหายไปจากสมอง มีอย่างเดียวต้องอย่าบอกบักสมรู้ว่า ผมมีแผนถล่มกับผี

ในนี้เป็นห้องเล็กไม่มีอะไร อากาศอับ ด้านขวามือมีทางเข้าถัดไปอีก ผมส่องไฟนำทางจากปากถ้ำกว้างเป็นทางเดินแคบเล็กแต่ผนังถ้ำสูงแค่ต้องก้มหัวเล็กน้อย ทางเดินค่อนข้างสบาย เดินลึกเข้าไปไม่เกินสิบก้าว ทางสะดวกหายไป กลายเป็นทางเดินเลียบเหว ผมหยิบหินก้อนเล็กโยนลงเหวด้านซ้ายมือ เสียงมันสะท้อนขึ้นมาดังชัดแสดงว่าไม่ถึงกับเป็นเหวลึกไร้ก้น ผมฉายไฟบอกบักสมเดินดีๆ ...เราพากันไต่ไปตามขอบเหวทางเดินเล็กแถวเรียงหนึ่ง ทันใดเสียงขู่ฟ่อ ฟ่อ ก็ดังข้างหน้า ผมส่องไฟปะทะกับดวงตาคู่เดิมที่เห็นจากห้องหลังหินใหญ่ พอไล่ลำแสงไฟฉายเห็นชัดว่ามันคือ จงอางราชาแห่งอสรพิษ...แม่จ้าว...ขนาดของมันใหญ่กว่าจงอางทุกตัวที่เคยเห็นมาในชีวิต มันกำลังชูคอยืดลำตัวขึ้น ยามยืดเต็มที่มันน่าจะเลยหัวคนตัวสูงมากอย่างผมเล็กน้อย

ระยะประมาณ15ก้าว ผมไม่มีทางเลือก บอกสม...ฉายไฟจับที่ตามันช้าๆ มันเคลื่อนหัวทางไหนส่องทางนั้นอย่าหลุด ผมว่าแล้วย่อตัวนั่งคุกเข่าให้สมยืนค้ำหัว เจ้าหนุ่มอิสานที่เริ่มชินกับวินาทีเสี่ยงตาย ชักควบคุมสติได้เพราะความกล้า ความบ้าของคนนำอย่างผม เป็นกระแสดึงดูดจิตบักสมให้คล้อยตามโดยไม่คิดถึงอันตราย คิดว่าผมคือเทพผู้คุ้มครอง

ผมส่องไฟฉายตัวเองด้วยมือซ้ายจับใต้พังพานที่แผ่แม่เบี้ย ใต้ขากรรไกรใหญ่ ส่วนไฟฉายบักสมจับที่ตามันทำให้มันคอยส่ายตาหลบเพราะรำคาญหาจังหวะฉกไม่ได้ ผมก็หาจุดลั่นกระสุนนัดเดียวเหมาะๆไม่ได้ดังใจ แต่ผมบอกเตือนสติบักสมตลอด..."เย็นไว้ไอ้น้อง มืออย่าสั่น มันกำลังงง ส่องตามตามันใหดี"

ราชันย์แห่งอสรพิษ คงรำคาญแสงไฟฉายบักสมเต็มที มันจึงยืดตัวสุดๆแหงนหัวไปข้างหลังเพื่อเตรียมตัวพุ่งฉก...โอกาสทองเปิดแค่เสี้ยววินาที หัวที่แหงนของมันเปิดช่องใต้คางที่เหมือนไม่มีคางเต็มที่ ผมลั่นไกนัดเดียวอย่างใจเย็น เสียงปืน กลุ่มควันตลบอบอวลถ้ำแคบๆ ผมกระแทกบักสมถอยไปด้านหลัง เจ้าหนุ่มถลาเซแซ่ดเกือบตกเหวด้านซ้าย ดีที่ผมกระแทกไปทางขวา ตัวผมเองก็ถีบตัวถอยตามบักสมในท่านั่งยองอ้าซ่าถอยไปได้อีกสองสามก้าว พร้อมกับที่หัวของราชางูฟาดโครมมาข้างหน้า...มันฉกพร้อมกับถูกยิงในเกือบจะวินาทีเดียวกัน หัวใหญ่ขนาดชามข้าวของมันฟาดพื้นตุ๊บใหญ่ เฉียดขาผมไปนิดห่างเพียงก้าวเดียว ลำตัวใหญ่ขนาดน่องของผมบิดเป็นเกลียว ผมร้อง..."ปืน สมส่งปืน" สมส่งปืนโคลท์ของเกียรติที่กลายเป็นของตัวเองแล้ว เข้ามือผมเหมือนคู่ขาที่รู้ใจยาวนาน

ผมเล็งที่หัวซึ่งกำลังบิดพร้อมลำตัว แต่บิดช้ามาก เล็งแล้วยิง ปลดปล่อยความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานให้มัน!!!

 

ได้เวลาพักอีกยก...
ราตรีสวัสดิ์กันตามระเบียบ
ฝันดี มีสุขอย่าทุกข์
ทุกทิวา-ราตรีเทอญ

 

ตื่นเต้นมากครับพี่

 

กลายเป็นกิจวัตรประจำวันอีกอย่างที่จะต้องคอยเข้าเวปนี้เพื่อมาคอยติดตามอ่านเรื่องราวหลังจากไม่ได้เข้าเวปนี้มานาน..ติดครับ..ติดงอมแงม..ติดเหมือนตอนอ่านนิยายเพชรพระอุมา..บอกตรงๆว่ามืออาชีพมากๆ

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่มีเข้ามาในตอนนี้..ภาวะช่วงนี้..ขอบคุณจริงๆ..จะเป็นแฟนคลับและคอยติดตามตลอดครับ..ยังไงก้อรักษาสุขภาพด้วยนะครับ

 

ขอบพระคุณครับกับเรื่องราวสนุกและตื่นเต้น เป็นกำลังใจให้ครับ

 

ขอบคุณครับ
ตอนหน้าจะตื่นเต้นอีกไหมเนี่ย มันส์มาก

 

เรื่องราวกำลังสนุก น่าติดตาม เป็นกำลังใจให้รังสรรค์ผลงานต่อนะครับ

 

excellent merit award novel of the year 2016 ครับท่านผู้อาวุโส กินขาดทุกสนามศึกรับรอง.

 

สนุกตื่นเต้นน่าติดตาม ขอบคุณครับ.

 

ติดกันงอมแงมไปหมดเลยครับ คุณอา

 

ถ้านำเรื่องนี้ไปสร้างเป็นละคร เชื่อว่าเรทติ้งไม่แพ้เรื่อง พิษสวาท แน่ๆครับ
แต่ก่อนอื่น นำไปรวมเล่มพิมพ์ก่อนนะครับ แฟนานุแฟนปูเสื่อรอเก็บเป็นหนังสือต้องอ่านระดับขึ้นหิ้งประจำบ้าน

"โปรดอย่ารอคอย แต่จงติดตามด้วยความระทึกในดวงหทัยพลัน"
สำนวนประโยคที่เหมาะกับเรื่องนี้จริงๆ :d

 

เรียนท่านผู้อ่านที่รัก...
งานเขียนนี้เป็น"หัสคดี"ปน"สารนิยาย"(อ่าน สาระ+นิยาย)
ไม่มีตรงไหนเป็น"บทความ" เป็นเรื่องเล่าผสมความรู้
ผสานจินตนาการที่มี"เหตุ-ผล"รองรับ ความจริงทางโลก-
วิญญาณ-มิติที่หลุดพ้นจากความแบนของโลกแค่2มิติ
ซึ่งมีเพียงความกว้าง-ยาว...นำเข้าสู่มิติที่3ที่มีความลึกเกิน
เลนส์ตาธรรมดาเห็นต้องใช้แว่นช่วยเช่นภาพยนตร์3มิติ

บางคราวผมอาจนำหลุดเข้าสู่มิติ4-5-6 มีความ"ลึกกว่า"
มีความเป็นอนันต์จนไปถึง"มิติซ้อนมิติ"ที่ขอไล่เรียงดังนี้

มิติ4เป็นมิติแห่งผี-สาง-เทพเทวา-นรก-สวรรค์...ขยับต่อไป
เป็นมิติผู้หลุดพ้นที่ไปได้ทุกมิติระดับ"จิตเดียวเที่ยวไป"...และ
สุดท้ายเป็น"มิติซ้อนมิติ"ของพวกต่างดาวที่เกินความเร็วแสง!!!

และจะมีอีกกี่มิติต่อไปทับซ้อนกันในจักรวาล ก็ว่ากันไปแล้วแต่
ใครเคยเห็น!

นี่จึงไม่ใช่ "บทความ"ดังที่ผู้อ่านที่รักชอบโพสท์มาทัก...

จึงอนุญาตอธิบาย การจำแนกเรื่องราวหรือ"เนื้อหา"ที่กำลังเสพ
สักนิดนะครับ...สืบไปวันหน้า คนรุ่นเรา(ที่น่าจะมีน้อยในที่นี้)
รุ่นน้อง,รุ่นลูก-หลาน,รุ่นต่อๆไป จะได้เข้าใจความหมาย ความประ
ณีตแห่งงานและวิธีการถ่ายทอดถูกต้อง...

อย่าคิดว่าสอนสั่งกันนะครับ ขอเพียงทำความเข้าใจ
ให้ตรงประเด็น...เชิญเพลินและสนุกสนานใจกับเนื้อหา
ต่อไปเลยครับ ขอบพระคุณและสวัสดี

 

ครับ....ยินดีที่ปลุกอะดรีนาลีนคนอ่านได้มาก
ทำให้จิตใจกระชุ่มกระชวยดีนัก

 

โอ...ต้องมีคนไปบอกผู้สร้างละครให้เข้ามาอ่านก่อน
บางทีอ่านแล้ว อาจจะมึนตึ๊บในการถ่ายทอดตัวหนัง
สือเป็นภาพ...ถึงไงก็ขอบพระคุณจริงๆที่แรงเชียร์
มากมาย เสพสุนทรีย์กันไปเรื่อยๆก่อนครับ อย่ารุกฆาตไวนัก

 

ครับ...ติดอาหารสมองดีกว่าติดเหล้ายากับติดเที่ยว
ไม่เปลืองตัง ไม่เสียตัว เสียรู้ เสียเวลา มีแต่ได้กับได้
ครอบครัวเป็นสุขครับ!

 

ยินดีครับ...เชิญติดตามให้ฉ่ำใจ

 

หนึ่งภาพมีค่ากว่าพันคำ
ไม่กี่คำของท่านรังสีอบอุ่น
เห็นภาพล้ำค่าเกินบรรยาย

 

ขอบคุณที่ตามอ่านทุกตอน
สนุกจริงครับ...คนเขียนก็สนุก